wil overkomen

dat wat

in dromen leeft

...

een zon

die haar stralen

vlokkenvrij sneeuwt

...

dag na dag

met lieflijk geruis bloemen

tot stille pracht kust

midden een blije wereld

gaan bloemen

terug groeien

verspreiden ze zich

in vele vormen

elk met een eigen verhaal

zo volkomen zo kostbaar en uniek

dat ze als koestering

in gedachten blijven hangen

hun vervliedende geur

voor immer

in de lucht verder leeft

nog doordrongen van winterkou

bloeit ze zich schroomvallig open

vol van geloof liefde en hoop

...

zo mooi zo zacht zo kozend

dat het zelfs een

gebroken hart troost

wanneer je hele leven

wordt geleefd

met wachten

op dat ene moment

weet dan dat

het nooit te laat is

om te gaan ontdekken

waar je waarheid ligt

plant een eigen tuin

beleef haar schoonheid

en versier er je ziel mee

als het langverwachte

hoe nestelt zij zich

in alomvattende

welkome armen

beantwoordt zijn omhelzingen

met een ademloze fluistering

zo volkomen

het intieme hun samenzijn verdicht

tot een openbloeiende extase

die nooit zal verwelken

wanneer jouw lippen

de mijne raken in een kus

zo warm als zonlicht

zo zacht als een lentebries

wacht de wereld

tot wij erop terugkeren

met een begeerte

die tracht naar verbondenheid

wijl schaduwen van de nacht

vluchten

voor de ochtendzon

morgenlicht

gouden patronen schildert

op het gras

een zachte bries de zoet frisse geur

van veelkleurige bloembedden

naar me toewaait

midden een groene droom

het gezang van vogels

tot mijn zintuigen doordringt

nestelt verheerlijking van het leven

zich in mijn ziel

wijl schaduwen van de nacht

vluchten

voor de ochtendzon

morgenlicht

gouden patronen schildert

op het gras

een zachte bries de zoet frisse geur

van veelkleurige bloembedden

naar me toewaait

midden een groene droom

het gezang van vogels

tot mijn zintuigen doordringt

nestelt verheerlijking van het leven

zich in mijn ziel

daar waar midden het ijle

de rivier als een grijs blauwe streep

vol vage gedachten

mij onmetelijk ligt aan te staren

kies ik voor vergetelheid

besta ik niet meer

nooit meer zonder de stilte

ben ik de zee vergeten

al zo lang samen

samen alleen

met duizend dromen

onderweg

naar het einde

van de wereld

begin van de hemel

daar staan wij stil

zonder twijfel

zonder pijn

zij aan zij

dichter dichterbij