Zodra ik wakker werd en de tuin inliep zag ik Oma en Fanta, een meisje van ± 12 jaar oud net terugkomen met een grote teil water op het hoofd, die op diverse plekken in de compound in grote kruiken worden gedaan, zo heeft de familie altijd water in voorraad.

In gedachte zie ik mijn oudste kleindochter Carmen  dit voor schooltijd doen en ik denk," wat hebben wij het toch luxe.”

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik ga naar het toilet, hiervoor moet ik een golfplaten deurtje in Kebba’s de tuin opendoen en een smal paadje inlopen, achteraf in de openlucht ligt het toilet, dit is een plek van ± 2 m² omgeven door verdorde palmbladen en met een golfplaat als deur, deze hangt met een ijzerdraadje vast aan een paal.

In het midden ligt een betonnen tegel met een gat in het midden, om deze tijd valt het nogal mee, maar als je in het midden van de dag, als de zon lekker warm schijnt zonodig moet, tja dan krijgen de vliegen die in het gat in luilekkerland leven een gratis douche en als dank vliegen ze massaal om je billen.

Na een lekker bakje oploskoffie en een ontbijtje, doe ik een greep in mijn met geld beladen rugzak en stuur Kebba naar Tanji om verse vis te kopen. Magreet en ik gaan samen met Osman( Kebba’s broer) naar de plaatselijke markt, waar ook Oma straks haar spulletjes uit de tuin gaat verkopen.

Het valt niet mee om de ingrediënten voor een warme maaltijd voor de hele familie en het bezoek bij elkaar te krijgen. Ik dacht hier zo een paar kilo tomaten e.d. te kopen, was ik even mis!!

Ik moet 4á 5 kraampjes aflopen om een magere kilootje bij elkaar te sprokkelen, ik neem alleen grote tomaten, daar verstaat men hier onder 2-4 cm doorsnee, gekneusd en gebarsten maar waarschijnlijk wel zonder chemicaliën. Voor de uien geld weer hetzelfde liedje, voor de aardappelen idem dito, het kost wel tijd om hier boodschappen te doen. Osman stelt ons nog voor aan verschillende vrouwen, het is hier wel een gezellige boel, een dame wil persé op de foto, deze moet ik later naar Kebba mailen, maar helaas hij is mislukt.

Als we terug naar de compound lopen stelt Osman voor om meteen papier te kopen om de cadeautjes in te pakken, we lopen een compound in waar betonnen stenen gemaakt worden.

Ik ben verbaasd als we  enkele lege cementzakken kopen, niet aan gedacht maar hier heeft men geen krant of reclamefolders, het plastic wordt eraf gehaald even schoonkloppen en je hebt prima pakpapier.

We komen nog een Oma tegen waar Osman schijnbaar een goed contact mee heeft, liefdevol zie ik hem met haar praten, even later verteld hij mij dat ze malaria heeft en geen geld voor de doktor en medicatie.

Nog voor we de spullen naar de compound brengen vraag ik of ze nu naar de arts wil, ik zal wel de rekening betalen. Natuurlijk wilt ze dat en zo ziek als ze is loopt ze met ons mee, het is nog een heel eind het dorp in, de doktor is niet in zijn compound. Hij is onderweg om kinderen een vaccin voor polio te geven, hiervoor gaat men naar de steden en deelt dit in de vorm van druppels uit. Gisteren in Banjul zijn we nog zo’n groep tegen gekomen..

Onverrichter zaken lopen we terug, we geven het Omaatje een paar paracetamol en beloven vanavond terug te komen.

Ik vraag of de doktor niet via zijn telefoon te bereiken is, nee is het antwoord, maar wat als er een spoedgeval is. Nou dan ga je naar Tanji en hoopt dat de doktor wel daar is anders moet je nog een dorp verder. Natuurlijk kun je ook nog altijd naar de grote stad, alleen een auto in het dorp is zeldzaam en voor een taxi moet je naar de hoofdstraat lopen en hopen dat er vlug eentje komt die niet propvol zit.