Bij veel wat ik doe breekt er paniek uit, angst. Het lijkt alsof niets (of toch heel weinig) nog ‘werkt’ bij mij, en als ik dan aan vroeger denk, dat was het toen ook al zo, maar wist ik er ‘beter’ mee om te gaan. ‘Beter’ wil zeggen, dat ik de angst wist te ontvluchten door aan iets anders te denken, iets anders te doen, of gewoon ff wachten tot ie over was. Sigaretje, snoepje, wat rusten.. Nu is hij er gewoon bewust, ben ik ermee geconfronteerd en weet ik niet meer beter dan hem te verdragen en er onder andere hier over te praten.  

Nu was het bij het kleren kopen. Ik wil mooi zijn, maar wat is mooi? Vroeger kocht ik vaak een kledingstuk op zich omdat het speciaal was, goed paste.. Nu wil ik verder kijken. Welke jas moet ik erop dragen, welke sjaal, welke schoenen. Is het wel chic of vlot genoeg.. Als ik iemand zie met stijl, dan denk ik, zo wil ik ook zijn. Wat betekent stijl? De ene is chic, de andere vlot, jong, sportief, damesachtig. Soms vind ik ieder goed in zijn stijl, toegegeven er zijn er die opvallen, maar mezelf vind ik niet goed. Mijn broek floddert, is uitgezakt. Ik heb mijn gemak gezocht en dom schoenen aan, lelijke jas met kap, te lang, te kort enz...

En dan wil ik na uren zoeken, uiteindelijk niets meer kopen. Of, als ik gekocht heb, is er de paniek van is ‘t wel goed, ga ik het dragen, ga ik me er wel goed, speciaal en mooi in voelen? Of grijze muis?  Hoe wil ik eigenlijk zijn?

Sportief, gemakkelijk: geen kou lijden, geen pijn lijden (schoenen, botten), kou en regen trotseren.

Niet oubollig.. Wil ik meegaan in de mode? Ik heb botten gekocht omdat ze zo in de mode zijn en je hebt 2/3^de broeken en rokken.

Niet grijze muis.

Ik twijfel om te gaan wandelen. Waarover moet ik praten met de mensen? Over mijn depressies? Over dat ik man noch kinderen heb. Of moet ik het gewoon leren? 
Is er het schrikbeeld van mensen die me echt een nidwit vinden, waaraan ze hunnen tijd niet willen besteden?

Ik ben dan toch geweest en 't is wel meegevallen. Ik heb met iedereen wat gepraat. En dat ging best, alleen met iemand die ook stiller is, valt het gesprek soms stil.

Bij het naar huis komen denk ik terug aan 20 jaar geleden. Ik voelde zo de angst die toen redelijk onbewust was..  In die tijd voelde ik dat ik thuis weg moest, de irritaties tussen mij en mijn vader laaiden hoog op... En ik ging in mijn eentje op zoek naar een goedkope woning. Zou ik ergens een kamerke nemen, ging ik ergens zitten waar nog wat natuur was? De vraag was of  ik mij ergens in mijn eenzaamheid zou kunnen paaien? Niets duurs of exclusiefs, ook geen toekomstvisie erop. Nee, ik zocht gewoon naar overleven, een plek waar ik me thuis en met rust gelaten kon voelen. Ze mocht niet te veel kosten.. geld had ik nl. nodig om te overleven.

Het was een moeilijke dag vandaag. Veel zuchten, kreunen, slecht voelen. En tegen de avond gaat het dan wat beter. Zijn het anti-depressiva die het veroorzaken?

Het is zo dat ik alle depressies van vroeger herbeleef. Vorige grote vakantie, of eigenlijk alle grote (en kleine) vakanties kamp ik met het zwarte gat zoals dat ook nu is in mijn ‘ziektevakantie’. En dan besluit ik dat het nooit gegaan heeft en dat het ook nooit beter zal gaan..

Waarom zo’n zwarte dag vandaag: wel door gisteren een konijntje bij me te nemen en te aaien, krijg ik ’s nachts pijn in mijn longen. En de angst slaat toe.. Een dier, een vermoeidheid, een verkoudheid of een bronchitis en ik zit te piepen, ben in ademnood. Kan ik zo ooit nog werken gaan?

Gaan die twee eigenlijk samen?  Kun je in echt verdriet wel lachen om iets? Ja, om iets anders wat je grappig vindt of om het verdriet wat af te zwakken, draaglijker te maken.
Ergens las ik: humor is verwerkt verdriet. Soms ziet men verdriet in de clown, maar voor mij klopt dat niet..

Wel, ik ga nog eens een stukje schrijven, we zien wel wat het wordt.

Ik heb net een samenvatting gelezen over depressie en men schrijft dat je moet blijven doen wat je deed en zeker wat je graag deed, ook al is het nu niet zo. Wel dat ga ik trachten te doen en meer ook..  ik ga proberen het op te schrijven en misschien op te klaren!

Wat ik voorlopig nog wel niet doe is: werken..

Ik zie het nl. niet zitten om als leerkracht voor een aantal pubers te staan die me goed laten merken hoe saai en dom ze me vinden. Daarbij bedenk ik goddank dat er ook heel wat leerlingen zijn waarmee ik het wel goed kon vinden en die wel respect voor me hebben.

De laatste maanden vorig schooljaar zat ik echter in een emotioneel zware fase: ik had veel ademhalingsinfecties gehad met hoesten, pijn in de longen, sinusitis enz.. Ik was vaak benauwd of moest soms naar adem snakken, mijn stem had geen kracht meer. Ik had en heb veel schrik dat ik met die bronchitis-toestanden moet leven en dat ze met de jaren steeds erger worden.

Als ik dat zo beschrijf is het niet abnormaal dat ik er, na een vermoeiende reis onder door ging.. Moe, schrik om weer ziek te worden, geen eetlust.. , zo ging ik op aanraden van een collega naar een arts die zijn geneeskunde op  yin en yang  baseert. Volgens zijn bevindingen had ik te veel yin en te weinig yang, Ik moest mijn eetpratroon danig veranderen: meer vlees, meer gekookte groenten, weinig zoet, snoep, koeken enz..   Wanneer je zoiets uitprobeert moet je dat ook goed doen: dus ik hield me aan het gevraagde eetpatroon.. Na één week kreeg ik een (eigenaardige) buikpijn die niet meer overging! Na één maand begreep ik dat die buikpijn een symptoom van angst was. (wordt vervolgd…)

Eén van de uitingen van depressie is volgens mij een gebrek aan humor. Misschien ligt het wel voor een stuk aan de oorzaak ervan. Ik merk dat ik aan alles zo zwaar til. Wanneer iemand iets zegt, ik zou er beter eens mee lachen dan mij er druk om te maken…

Bvb om het nu eens over het woord ‘depressie’ zelf te hebben. Sommige mensen gebruiken het woord als ze zich eens wat minder gevoeld hebben. Zo van: gisteren was ik depressief.., dan denk ik, amaai gisteren, als het zo kort duurde dan zou een depressie zo erg niet zijn..

Dan heb ik een vriendin die graag eens op haar gemakske thuis wilde blijven van t werk. Akkoord: er waren wat problemen met hare zoon, ze was het beu op school, er had eens een leerling een verkeerd woord gezegd… genoeg wellicht om eens een tijdje uit te puffen, een maand, misschien 2 maanden om alles weer op een rij te zetten. Maar een depressie? Als ik dan bedenk hoe ik niet in staat was tot sociale contacten, hoe heel mijn levensstructuur, alle waarden en idealen die ik had op de helling kwamen te staan, de eenzaamheid, het niet-kunnen, het zelfverwijt erover. De lange jaren dat het geduurd heeft.
Dan denk ik, spreek niet over een depressie als je je wat geagiteerd voelt, als de zaken niet helemaal lopen zoals je wil,.. Benoem het zoals het is: er zijn problemen, je hebt het moeilijk..  maar spreek niet over een depressie  En analyseer ik verder, die vriendin zoekt aandacht, medelijden enz.. en dan jaag ik mij daarin op. Je komt zo bijna in concurrentie over wie het het ergste heeft.., terwijl ik eigenlijk alleen erkenning wil van al die lange jaren diepe, zwarte ellende.

Kan humor mij hierin helpen?

Geschreeuwd heb ik van angst, gekreund om een beetje verlichting te krijgen, er was een niet te verdragen constante pijn in de buikstreek.

Nu is de angst weg,  ik voel ze niet meer echt.. Komt het door de medicatie en / of omdat ik terug kan denken, initiatief en beslissingen nemen? 
Er wordt in deze tijd veel over Diana gesproken: ik kan, kon niet begrijpen dat dat meisje het aandurfde te scheiden.. ik zou alles verdragen hebben, omwille van de zekerheid, de publieke opinie, de 2 zonen, ik zou geen uitweg gevonden hebben. Behalve als zo’n angstgevoel de kop opsteekt.. Want dan moet ge reageren, dat kunt ge niet langs u leggen. Misschien kwam haar reactie ook vanuit de buikstreek, de boulimie waarvan men spreekt.. wie weet hoe ‘het’ zich bij anderen manifesteert? Met ‘het’ bedoel ik angst, ongelukkig, verminkt, verdrukt zijn, allerlei heftige emoties..
Zo heb ik eigenlijk schrik, dat door het ‘verdwijnen’ van mijn angst, ook de kans tot verandering, verbetering verdwijnt.. Angst veroorzaakt ook emoties.

Paniek: het gaat niet goed met mijn zus.. Ze heeft me weggestoten en ik moet (van mezelf) weer paraat staan om haar op te vangen! Waarom? Als ik besluit om haar niet te helpen en als dan de gevolgen desastreus zijn.. dan zit ik met depressies, schuldgevoelens, kan ik de zaak niet loslaten en heb ik geen leven meer ..

Ik ben kwaad op haar, omdat ze gemakkelijk de kop in ‘t zand steekt. Zij weet van niks dus kun je haar ook niets verwijten en hoeft ze geen verantwoordelijkheid te dragen. Bij tijden vind ik haar een koe, een rund dat niets bijleert en steeds de gemakkelijkste weg kiest. Waarom is mijn zus zo en niet anders? Ik ben haar beu.  

Het belangrijkste is wellicht dat we zo verschillend zijn, dat onze manier van denken en leven zo verschillend is.. dat ze mij niet meer volgen en begrijpen kan of wil…

Ik heb het wel geprobeerd van haar vanalles uit te leggen .. maar tevergeefs.

Als ik dan bedenk wat een wegen ikzelf heb moeten afleggen in verantwoordelijkheidszin en eerlijkheid. Veel geld heb moeten betalen aan allerhande psychiaters, psychologen, mensen die dachten dat zij ‘t waard waren! Maar dat is op zich een ander verhaal..

Maar is de vraag niet of ik haar nog helpen kan? Kan ik haar zeggen hoe ze leven moet? Hoe ze zich gedragen moet naar man, kinderen, werk enz..?