Kritisch Dagblog

Met de bedoeling een soort dagboek publiek te maken dat zich overal thuis voelt. Zowel in mijn lichamelijk internaat als externaat. Dus binnen en buiten mijn creativiteit van het mens zijn dat iets vandaag wel kan verwerken en morgen weer niet wil. Zo houden we mekaar in evenwicht met zeuren. Nu al met 6 miljard op deze protesterende holderdebolder. Vraag dat maar even aan Ozon, Japan of het Weefgetouw.

Voor de sfeer Willeke Alberti in haar billen knijpen zodat ze begint te jodelen over haar dagboek. Zo. Daar gaat ze. Ook al een lied. Je leest dadelijk dat ik erg veel van muziek hou. Het houdt je gewoon in de stemming. Vooral tijdens deze nachtelijke uren na Pasen.

Vermits het schrijven voor een groot gedeelte vervangen werd door de digitale revolutie heb ik dit toetsel van korte ervaringen of ideeën verschoven naar het gemakkelijke pc-gedeelte en staat bewegen nog meer op mijn doktersadviezen. Net zoals ik mijn brieven uiterst officieel beperkt hou via het postkantoor. Gewoon omdat de post kost en knipt in je tijd en luiheid. We zoeken mekaar tegenwoordig zelfs op in tekst, woord en beeld via de pc. Soms even kammen eer we in beeld komen.

Van schrijffouten trekken de meesten zich niets meer aan. Zelfs de tijd om een typefout aan te passen of even te herlezen ontbreekt. Dit al maar om te zeggen hoe eigenaardig men met mekaar afstandelijk door het leven gaat. Ook de GSM is een onmisbaar gebruiksvoorwerp geworden om uiterst belangrijke of zeer dringende boodschappen door te seinen. Bv: of de kebab-pikant met of zonder extra pepers moet zijn?. Twee berichtjes. Want ja of neen moet nog wederkerig komen.

Ik wil maar zeggen dat ik met dit seniorenblog het woordje "Dagboek" heb omgevormd tot "DagBlog". Toch duidelijk als er milieuvriendelijk geen papier meer bij te pas komt. Ik heb nog alleen wat problemen met dat dag-gedeelte. Het is namelijk niet mijn bedoeling dat ik jullie dagelijks in mijn bovenkamer laat binnendringen. Niet dat ik niet wil. Gewoon omdat ik mezelf ken en weet dat een opgelegde dagelijkse plicht onhoudbaar is. Het werkwoord "moeten" heb ik alleen aan mezelf als zeldzaamheid toevertrouwd.

Zoals ik vandaag las op de front van "De Morgen" dat romanschrijfster Margot Vanderstraeten haar laatste driehonderdenzoveelste bijdrage heeft geleverd aan de snelverterende krant en nu Hugo Camps alleen laat verderbloggen.

Even een steuntje zoeken waarom ik niet plichtsgetrouw jullie elke dag op de lip kom zitten. Zoals Margot nog romans van lange adem wil schrijven doen wij ook nog andere opslorpende dingen die niet tegen blokkeren kunnen.

Sommige dagen zal ik dat dan weer braaf rechtzetten met eventueel meerdere hersenspinsels. Maar ik moet ze speels uit mijn mouw kunnen schudden.

Gewoon een kwestie van stemming, goesting, tijd, je weet wel Ik wil vooral vrij zijn en blijven. Al ben ik reeds een veelvoud van twintig dat zich tussen een weldenkend seniorenpubliek wil scharrelen, durf ik toch beweren dat ik tenminste nog kan denken en durf neerschrijven wat er in mijn bovenkamer afspeelt. Niet altijd hoe jij het wilt. Wel hoe ikzelf iets vind. Dus tussen willen en vinden is een groot verschil. En dat is heel wat. Zowel pro's als contra's. Maar vooral die laatsten zorgen dat mijn bloeddrukmeter niet eentonig wordt.

Als fotohobbyist fleur ik graag mijn bijdragen op met een vanzelfsprekend, meestal eigen lichtdrukmaal. Alhoewel ik erg van cartoons hou maar zoals bij muziek daarvan geen producent ben. Dus een foto of beeld met inhoud zonder bijkomende uitleg. Ik neem aan dat jullie niet allemaal soep-slikkende VTeMMers zijn. Andere posten hebben ook al overvloedige oppervlakkige bladvulling. Vooral de goedkope kookrubrieken veroveren de vele schermen op een ogenblik dat iedereen op dieet staat.

Eerst wat ik nu ga doen is tenminste al die reclame van dit blog verwijderen. Het kost me wel een etentje Maar dat heeft mijn lijn er voor over.

"Kritisch DagBlog" is niet meer of minder dan iets "van mij afschrijven". Dan voel ik me stukken beter. Je mag gewoon blij zijn dat je in mijn geheimen mag komen scharrelen.

Vandaar ook dat ik niet dadelijk reacties verwacht. Niks te gastenboeken. Eigenwijs zoals ik ben geef ik je dit mee als "te nemen of te laten".

"Kritisch Dagblog" is er en zal je zo mogen verteren. Al dan niet op de maag. Je hebt ook nog een lever. Tot zo, straks, morgen of over Tot dan.

Even vertellen dat ik mannelijk ben. Zeker geen van de witte wasprodukten waar de eerste letter is afgevallen.

Mijn eerste pijnloze bevalling op seniorennet. Ook al wil Bart wél en Luc geen kind.

30-04-2011 om 16:08 geschreven door vlinder