|
Ik zag mist opstijgen
uit de grijze waters
van de stad
De zwijgende silhouetten
van treurende bomen,
zwarte zwanen...
Ik voelde de stille weemoed
van de winterdagen
fluisteren in de kale kruinen
van de esdoorns
Hoorde het sombere klokgelui
in de hoge kathedraal
Het teken van de dood
Een mens ging heen…
Uit de nevels doemde
een gestalte op
Een zoete vrouw
met lieve ogen
een snelle blik
een vluchtige glimlach
als een zonnestraal
die even de wolken brak…
Toen verdween ze
als een vallende ster
een ijl rozenblad
zwevend op de wind
Ik voelde mij plots eenzaam
droevig verloren
Ik begreep
dat mijn hart verlangde
naar het licht
naar het volle leven
naar een nieuwe lente...
|
