Tsangano is een heel groot district met ongeveer 30.000 bewoners, dat veel jaren verwaarloosd werd van ontwikkelingshulp, vooral door de verre afstand en de heel slechte staat van de weg. In 100 jaar weinig veranderd, de mensen leven er nog heel primitief. Er is geen elektriciteit, geen gas, geen water. De bewoners gaan vroeg slapen en staan vroeg op, daar het al licht is vanaf 4u30.
De aarden weg van stadje Ntcheu naar dorp Tsangano (65 km) langs de grens met Mozambique, is barslecht, levensgevaarlijk en praktisch onberijdbaar tijdens regenseizoen. Sinds 2 maart 2013 weg nabij dorp Tsangano onderbroken, daar deel van brug weggespoeld is door hevige regenval. Tsangano nu enkel bereikbaar via omweg door Mozambique. Kan lang duren voor brug hersteld is!
De sporadische vrachtwagens zijn volgeladen met goederen en daarop nog eens 20 à 30 mensen. Bij een ongeluk zijn er dan ook veel slachtoffers!

Malawi heeft hoofdzakelijk een jonge bevolking, grote gezinnen en heel veel jonge kinderen, vooral in de dorpen. Velen in Tsangano hadden nog nooit een blanke (Mazungu) ontmoet. De kinderen kennen mij nu al, maar de peuters zijn écht bang van de Mazungu met andere huidskleur!

De bevolking in Tsangano en omstreken is heel, heel arm. Ze wonen hoofdzakelijk in hutjes, hebben geen meubilair en slapen op soms een versleten rieten mat. Meestal koken ze buiten op een vuurtje. Daarvoor moeten ze eerst hout sprokkelen en water halen.

Elk gezin heeft een lapje grond, vooral bewerkt door vrouwen. Elke morgen vroeg ontmoet je hele groepen vrouwen op weg naar hun veld, met als enig werktuig een hak met korte steel. Ze werken er tot de middag. In de namiddag wordt huishoudelijk werk gedaan: hout sprokkelen, water halen aan de pomp, maïs naar de molen brengen om te malen, nsima klaarmaken ...

Alles dragen ze op het hoofd, ook jonge kinderen zie je een verre afstand lopen met emmers of kuipen gevuld met 10 à 20l water . Het water pompen is niet zo gemakkelijk. De kinderen pompen dan ook meestal met 2 of 3 samen. Heel wat jongens vanaf 5, 6 jaar gaan elke dag op stap met koeien of geiten om te laten grazen en verzuimen school.

Er zijn heel wat weeskinderen in Tsangano. Hun ouder(s) is of (zijn) overleden door aids,malaria of TBC. Die kinderen worden dan opgevangen door familieleden, die zelf meestal een groot gezin hebben.

In Tsangano zijn veel ouders, vooral de vrouwen, analfabeet, nooit onderwijs gehad. De wensen van de vrouwen in Tsangano zijn o.a. leren lezen en schrijven, gezond leren koken, leren naaien om zelf kledij te maken voor hun kinderen.

Velen, vooral vrouwen en jongeren zijn nog nooit verder geweest dan de omliggende dorpjes. Ze weten absoluut niet hoe de wereld eruit ziet, wat er allemaal bestaat, hoe mensen leven…
Er is geen tv, geen computers, geen boeken, geen tijdschriften …