Na de rust van de kust trekken we richting Andes, maar eerst gaan we nog eens terug naar Chaparri, het natuurpark van de brilbeer en het zeldzame hoen.

Na een nachtje in Chiclayo (zijn we al geweest), vertrekken we na het ontbijt met een taxi naar de minibusstand. Een minibus heet hier een 'collectivo'. Vervoer is hier spotgoedkoop: een taxi binnen de stad kost altijd ongeveer één euro en een collectivo voor een uur kost ons €3!

We hebben geluk: er staat een collectivo vertrekkensklaar (de minibusjes vertrekken pas als ze ongeveer vol zijn).

We hebben niets geboekt in chongoyape, maar vragen aan de chauffeur van het busje om ons af te zetten in de buurt van een hotelletje.

We komen terecht in een proper zaakje met een eigen badkamer en twee grote ventilators. Kostprijs per nacht: tien euro.

Stadje verkennen, restaurantje zoeken, …. allemaal routinezaken die we ondertussen wel onder de knie hebben.

Het is hier geweldig warm : meer dan dertig graden, maar het is een drukkende hitte die ons belet tussen één en vier buiten te komen.

Naast de gewone vogelwandeling in de buurt van het dorp gaan we de tweede dag naar het Chaparri National Park. Het is nu veel warmer dan vorige keer dat we hier waren, met als gevolg dat we minder vogels zien. Toch ontdekken we zeven soorten die we nog nooit ergens gezien hebben.

Dan terug naar Chiclayo, want van daaruit vertrekt onze tocht richting Andes.

We hadden afgesproken om geen nachtbussen te nemen, maar van Chiclayo naar Chachapoyas (onze eerste halte) kan je alleen maar met een nachtbus. We zoeken een zo laat mogelijke bus, om niet midden in de nacht aan te komen (de busrit duurt tien uur).

We vinden een bus die om acht uur 's avonds vertrekt. Nu moeten we nog een hele dag doorbrengen, zonder dat we op de kamer kunnen. We ontbijten in het hotel, blijven tot de middag op de kamer, geven onze bagage in bewaring bij de receptie en dan nemen we een collectivo naar het 'Museo tumbas reales de Sipan'. Dit is het grootste en meest moderne museum van Peru.

Voor we het museum bezoeken gaan we eerst iets eten. Een maaltijd met soep, hoofdgerecht en drankje (fruitsap) kost hier tussen anderhalf en twee euro. Spijtig genoeg krijgen we de delicatesse van de streek: heel lekkere kippensoep waar men de poot (klauw) van de kip mee in verwerkt heeft. Dit moedigt echt niet aan om hiervan bij te bestellen!

Het museum is prachtig: groot, heel educatief met goede uitleg (Spaans en Engels), veel voorwerpen (alle schatten, gouden ornamenten, gouden versierselen, ….) uit het graf van de heerser van Sipan.

En dan de nachtbus. We hebben goede plaatsen geboekt (onze favorieten: boven, eerste twee zetels).

We kunnen de zetels bijna helemaal horizontaal leggen en slagen er in om toch een paar uur te slapen. Naarmate de weg vordert voelen we de temperatuur dalen.

Tegen zeven uur komen we aan in Chachapoyas. We kunnen onmiddellijk op de kamer, maar nemen eerst een ontbijt in het hotel voor we een paar uurtjes gaan slapen.

Na de middag verkennen we het stadje: mooi, een uitgebreide groentemarkt, kleine huisjes met een balkon, vrij smalle straatjes, nogal wat winkeltjes en restaurantjes.

Het grote verschil met het eerste deel van onze reis is de hoogte: tot hiertoe zaten we (ongeveer) op zeeniveau, maar nu zijn we op tweeduizend driehonderd meter boven de zeespiegel, en dat verschil voelen we. Het is hier veel koeler (achttien graden in plaats van vijfendertig), en elke inspanning (een straat die een beetje bergop loopt ...) kost ons veel meer moeite en adem.

Hier doen we twee tochten. Eerst huren we een taxi voor een halve dag en trekken we het nevelwoud in. Mooi maar vermoeiend (berg op!).

Onze tweede tocht brengt ons naar het Parque ecologico Huembo, een privé natuurgebied, waar onder andere de vlaggenkolibrie te vinden zou zijn.

 De vlaggenkolibrie is een klein vogeltje, met twee staartveren die bijna drie maal zo lang zijn als het vogeltje zelf. Die veren zijn kaal, enkel aan het einde vindt je een stukje 'veer' in de vorm van een vlag. Van dit beestje zijn er nog ongeveer 1000 exemplaren in het wild in leven. De reden van het uitsterven van de soort is deze keer niet het verdwijnen van zijn biotoop, maar de mens zelf: de kolibrie werd (wordt?) gejaagd omdat zijn hartje bekend staat als een afrodisiacum!

We zien het beestje een paar keer, naast nog een paar andere soorten kolibries. Dan wordt het tijd om met de taxi terug te keren naar Chachapoyas, een rit van twee uur.

's Avonds vieren we de verjaardag van An met een lekkere maaltijd in een (iets) duurder restaurant. Heerlijk.

De dag daarna vertrekken we naar onze volgende bestemming: Leymebamba.

Dit is weer een schattig dorpje in het begin van de Andes. Hoogte 2300 meter. Klein, overzichtelijk, traag, vriendelijke mensen en een goed hotelletje, waar we 's avonds op ons balkon kunnen genieten van de mensen die op het plein wandelen, zitten te praten, ….

Wat ons hier opvalt (en trouwens in heel Peru): niemand rookt! Op de dikke maand dat we nu hier zijn, hebben we nog maar drie keer iemand zien roken.

Ons hoofddoel hier is een bezoek aan het 'Kentikafee'. Dit is een restaurant, waar men in de tuin 'feeders' heeft opgehangen om de kolibries te voeden. Ons bezoek is een tegenvaller: er hangt maar één feeder en van de zeventien soorten die er zouden leven, zien we er maar zes, die we op één na allemaal al eens eerder gezien hebben. Toch blijft het een indrukwekkend schouwspel: de kolibries flitsen voorbij met hun schitterende kleuren, maken ruzie (veel territoriumgedrag), vechten, komen drinken, rusten uit in de bomen, …, het is prachtig.

Aan de overkant van het restaurant is een heel bekend museum: het museo Leymebamba. Hier wordt de inhoud van de verschillende begraafplaatsen die gevonden werden in de omgeving tentoongesteld.

Veel potten, een paar muziekinstrumenten, resten van kledij en versierselen, maar vooral tientallen mummies. De lichamen zijn niet te vergelijken met de prachtige sarcofagen uit het oude Egypte. Hier werden de mensen gehurkt neergezet, ellebogen op de knieën en handen naast het hoofd en vervolgens ingewikkeld in linnen doeken. Op die manier krijg je een pakketje van zo'n zestig centimeter hoog, dat werd bijgezet in een graf. Heel beroemd en interessant museum.

En dan is het weer tijd om afscheid te nemen van dit vriendelijk dorpje. Terug alles inpakken (routine ondertussen), wachten op de collectivo en twee uur rijden naar Chachapoyas. Vandaar zal een dag later een collectivo vertrekken naar onze volgende bestemming.

Meer hierover lees je in een volgend verslag.

De foto's van An vindt je hieronder en voor de echte liefhebbers: vogelfoto's (waaronder een paar heel mooie van kolibries) zijn terug te vinden onder volgende link:

https://observation.org/user/photos/50424?lang=nl&local=xx