Na de rust van de kust trekken we richting Andes, maar eerst gaan we nog eens terug naar Chaparri, het natuurpark van de brilbeer en het zeldzame hoen.
Na een nachtje in Chiclayo (zijn we al geweest), vertrekken we na het ontbijt met een taxi naar de minibusstand. Een minibus heet hier een 'collectivo'. Vervoer is hier spotgoedkoop: een taxi binnen de stad kost altijd ongeveer één euro en een collectivo voor een uur kost ons €3!
We hebben geluk: er staat een collectivo vertrekkensklaar (de minibusjes vertrekken pas als ze ongeveer vol zijn).
We hebben niets geboekt in chongoyape, maar vragen aan de chauffeur van het busje om ons af te zetten in de buurt van een hotelletje.
We komen terecht in een proper zaakje met een eigen badkamer en twee grote ventilators. Kostprijs per nacht: tien euro.
Stadje verkennen, restaurantje zoeken, …. allemaal routinezaken die we ondertussen wel onder de knie hebben.
Het is hier geweldig warm : meer dan dertig graden, maar het is een drukkende hitte die ons belet tussen één en vier buiten te komen.
Naast de gewone vogelwandeling in de buurt van het dorp gaan we de tweede dag naar het Chaparri National Park. Het is nu veel warmer dan vorige keer dat we hier waren, met als gevolg dat we minder vogels zien. Toch ontdekken we zeven soorten die we nog nooit ergens gezien hebben.
Dan terug naar Chiclayo, want van daaruit vertrekt onze tocht richting Andes.
We hadden afgesproken om geen nachtbussen te nemen, maar van Chiclayo naar Chachapoyas (onze eerste halte) kan je alleen maar met een nachtbus. We zoeken een zo laat mogelijke bus, om niet midden in de nacht aan te komen (de busrit duurt tien uur).
We vinden een bus die om acht uur 's avonds vertrekt. Nu moeten we nog een hele dag doorbrengen, zonder dat we op de kamer kunnen. We ontbijten in het hotel, blijven tot de middag op de kamer, geven onze bagage in bewaring bij de receptie en dan nemen we een collectivo naar het 'Museo tumbas reales de Sipan'. Dit is het grootste en meest moderne museum van Peru.
Voor we het museum bezoeken gaan we eerst iets eten. Een maaltijd met soep, hoofdgerecht en drankje (fruitsap) kost hier tussen anderhalf en twee euro. Spijtig genoeg krijgen we de delicatesse van de streek: heel lekkere kippensoep waar men de poot (klauw) van de kip mee in verwerkt heeft. Dit moedigt echt niet aan om hiervan bij te bestellen!
Het museum is prachtig: groot, heel educatief met goede uitleg (Spaans en Engels), veel voorwerpen (alle schatten, gouden ornamenten, gouden versierselen, ….) uit het graf van de heerser van Sipan.
En dan de nachtbus. We hebben goede plaatsen geboekt (onze favorieten: boven, eerste twee zetels).
We kunnen de zetels bijna helemaal horizontaal leggen en slagen er in om toch een paar uur te slapen. Naarmate de weg vordert voelen we de temperatuur dalen.
Tegen zeven uur komen we aan in Chachapoyas. We kunnen onmiddellijk op de kamer, maar nemen eerst een ontbijt in het hotel voor we een paar uurtjes gaan slapen.
Na de middag verkennen we het stadje: mooi, een uitgebreide groentemarkt, kleine huisjes met een balkon, vrij smalle straatjes, nogal wat winkeltjes en restaurantjes.
Het grote verschil met het eerste deel van onze reis is de hoogte: tot hiertoe zaten we (ongeveer) op zeeniveau, maar nu zijn we op tweeduizend driehonderd meter boven de zeespiegel, en dat verschil voelen we. Het is hier veel koeler (achttien graden in plaats van vijfendertig), en elke inspanning (een straat die een beetje bergop loopt ...) kost ons veel meer moeite en adem.
Hier doen we twee tochten. Eerst huren we een taxi voor een halve dag en trekken we het nevelwoud in. Mooi maar vermoeiend (berg op!).
Onze tweede tocht brengt ons naar het Parque ecologico Huembo, een privé natuurgebied, waar onder andere de vlaggenkolibrie te vinden zou zijn.
De vlaggenkolibrie is een klein vogeltje, met twee staartveren die bijna drie maal zo lang zijn als het vogeltje zelf. Die veren zijn kaal, enkel aan het einde vindt je een stukje 'veer' in de vorm van een vlag. Van dit beestje zijn er nog ongeveer 1000 exemplaren in het wild in leven. De reden van het uitsterven van de soort is deze keer niet het verdwijnen van zijn biotoop, maar de mens zelf: de kolibrie werd (wordt?) gejaagd omdat zijn hartje bekend staat als een afrodisiacum!
We zien het beestje een paar keer, naast nog een paar andere soorten kolibries. Dan wordt het tijd om met de taxi terug te keren naar Chachapoyas, een rit van twee uur.
's Avonds vieren we de verjaardag van An met een lekkere maaltijd in een (iets) duurder restaurant. Heerlijk.
De dag daarna vertrekken we naar onze volgende bestemming: Leymebamba.
Dit is weer een schattig dorpje in het begin van de Andes. Hoogte 2300 meter. Klein, overzichtelijk, traag, vriendelijke mensen en een goed hotelletje, waar we 's avonds op ons balkon kunnen genieten van de mensen die op het plein wandelen, zitten te praten, ….
Wat ons hier opvalt (en trouwens in heel Peru): niemand rookt! Op de dikke maand dat we nu hier zijn, hebben we nog maar drie keer iemand zien roken.
Ons hoofddoel hier is een bezoek aan het 'Kentikafee'. Dit is een restaurant, waar men in de tuin 'feeders' heeft opgehangen om de kolibries te voeden. Ons bezoek is een tegenvaller: er hangt maar één feeder en van de zeventien soorten die er zouden leven, zien we er maar zes, die we op één na allemaal al eens eerder gezien hebben. Toch blijft het een indrukwekkend schouwspel: de kolibries flitsen voorbij met hun schitterende kleuren, maken ruzie (veel territoriumgedrag), vechten, komen drinken, rusten uit in de bomen, …, het is prachtig.
Aan de overkant van het restaurant is een heel bekend museum: het museo Leymebamba. Hier wordt de inhoud van de verschillende begraafplaatsen die gevonden werden in de omgeving tentoongesteld.
Veel potten, een paar muziekinstrumenten, resten van kledij en versierselen, maar vooral tientallen mummies. De lichamen zijn niet te vergelijken met de prachtige sarcofagen uit het oude Egypte. Hier werden de mensen gehurkt neergezet, ellebogen op de knieën en handen naast het hoofd en vervolgens ingewikkeld in linnen doeken. Op die manier krijg je een pakketje van zo'n zestig centimeter hoog, dat werd bijgezet in een graf. Heel beroemd en interessant museum.
En dan is het weer tijd om afscheid te nemen van dit vriendelijk dorpje. Terug alles inpakken (routine ondertussen), wachten op de collectivo en twee uur rijden naar Chachapoyas. Vandaar zal een dag later een collectivo vertrekken naar onze volgende bestemming.
Meer hierover lees je in een volgend verslag.
De foto's van An vindt je hieronder en voor de echte liefhebbers: vogelfoto's (waaronder een paar heel mooie van kolibries) zijn terug te vinden onder volgende link:
Dat heeft nog heel wat voeten in de aarde: vanuit Huanchaco vertrekken er namelijk geen langeafstandsbussen.
Ook het boeken van tickets valt tegen: we staan te wachten als het enige boekingskantoortje open gaat, maar de verantwoordelijke is nog op komst. Na een uur wachten geven we het op en we besluiten dan maar zonder tickets naar Trujillo te vertrekken en te zien hoe het daar loopt.
Taxi naar Trujillo. Als we aankomen staat de bus op het punt te vertrekken en we moeten nog tickets kopen en onze bagage inchecken! Om het kort te maken: we hebben het gehaald.
Instappen, gordels vast (is hier verplicht in de bussen!) en we zijn weg.
Vier uur later komen we aan in Chiclayo.
Moderne, vrij oninteressante stad, maar een goede uitvalsbasis om naar een natuurpark te gaan: Parque Nacional de Chaparri.
Het park is heel bekend: van heinde en ver komen er vogelkijkers naartoe, maar het is moeilijk te bereiken. De beste manier om het park te bezoeken lijkt ons met een georganiseerde toer.
Om acht uur komt een gids ons ophalen, samen met een Peruaanse medereiziger. Een uur met de auto naar Chongoyape, daar een parkgids opgepikt en dan via een onvoorstelbaar slechte weg naar het park.Over die laatste 10 km doen we ook een uur.
Het natuurgebied is prachtig. Het is bekend om twee diersoorten: het witvleugelsjakohoen en de brilbeer.
We zijn nog geen vijftig meter in het park of we zien het zeldzame hoen al. In heel de wereld leven er slechts 300 van deze vogels in het wild, waarvan een honderdtal in dit park. Op onze tocht door het park zien we in het geheel zes exemplaren!
De brilbeer is een heel ander verhaal. De meeste dieren in het reservaat zijn 'bevrijd' van dierenhandelaars of van mensen die een beer(tje) als huisdier hielden. Hier worden ze terug gewend aan de natuur en aan andere dieren en tenslotte weer vrijgelaten in het park. We hebben het geluk ook dit dier te zien!
Het is hier ondertussen geweldig warm (meer dan dertig graden) en het rondlopen in dit droge gebied is dan ook buitengewoon vermoeiend. Na nog een groot aantal vogels en twee wilde lama's, houden we het voor bekeken (het is ondertussen al dik na de middag) en begint de helse terugtocht. Eerst een uur over de verschrikkelijke toegangsweg en dan nog een uur door de verkeersopstoppingen van Chiclayo.
De volgende dag vertrekken we, nog niet helemaal bekomen van onze tocht, naar Mancora.
Deze stad ligt weer een heel stuk noordelijker en is een typische badstad voor de beter gesitueerde Peruanen.
Deze keer duurt de busrit acht uur. We hebben op voorhand kunnen boeken, dus we hebben weer de beste plaatsen: bovenaan en de eerste twee zetels met panoramisch uitzicht.
Na een lange maar rustige rit komen we aan in Mancora. Onderweg zien we het landschap veranderen: heel stilletjes wordt alles een beetje groener.
Mancora heeft een prachtig strand, veel winkeltjes, goeie restaurantjes, veel overtrekkende pelikanen en vanaf ons balkon hebben we een prachtig uitzicht op de zonsondergang.
Hier blijven we een paar dagen en doen we lange strandwandelingen. We ontdekken zelfs een heel klein natuurreservaatje (de grootte van twee voetbalvelden) : het 'reserva de iguana's '. Naast (veel en lelijke) leguanen zitter er zowaar ook een paar nieuwe vogels!
Na een paar dagen trekken we verder: met een minibusje rijden we op anderhalf uur naar Tumbes, het meest noordelijke punt van onze reis. Onderweg zien we het woestijnlandschap definitief verdwijnen en alles heel weelderig groen worden.
We hebben geboekt in het 'Grand Imperial Premium Hotel', een appartementshotel in het centrum van Tumbes.
Het hotel doet zijn naam eer aan: we hebben een keuken, badkamer, zithoek en een kingsize tweepersoonsbed.De keuken is uitgerust met koelkast, gasvuur, microgolfoven, waterkoker, mixer … De temperatuur in Tumbes ligt dik boven de dertig graden, maar we hebben een schitterende airco, dus we komen elke keer terug in een koele kamer.
Tumbes is een gezellig stadje: veel winkeltjes (en grote winkelstraten), veel volk op straat, lekker eten … Maar het belangrijkste waarvoor we hier gekomen zijn, zijn twee natuurgebieden.
De eerste dag bezoeken we het Parque Nacional Cerros de Amotape. We boeken een gids plus auto met chauffeur en gaan op weg. Een bezoek aan een natuurreservaat kan je eigenlijk niet navertellen: je moet het zelf gedaan hebben. Om het in een paar woorden samen te vatten: heel heet, doodmoe, lekkere maaltijd bij de ouders van onze gids, geen spectaculaire dieren, maar wel twaalf nieuwe vogelsoorten.
Onze tweede daguitstap is naar het 'Sanctuario Nacional los Manglares de Tumbes.
Heel de dag varen we in een bootje door het mangrovegebied van Tumbes. Het gebied strekt zich uit tot in Ecuador en we steken dan ook eventjes de grens over.
Heel veel vogels, reigers, roze lepelaar … maar vooral heel veel fregatvogels. Onderweg zien we ook de mensen aan het werk: mannen staan tot hun knieën (of hun heupen) in het slijk om zwarte kokkels te verzamelen, een plaatselijke lekkernij. Voor twintig schelpen vraagt de man vijf sol (€ 1,2). Onze gidsen kopen er een aantal en 's middags gaan we aan land om een ceviche van zwarte kokkels te bereiden (en op te eten!).
Een schitterende dag. Alleen spijtig dat ons hotel ons in de steek liet: de eerste nacht begon het te regenen en het bleek dat heel ons prachtige appartement totaal niet waterdicht was! Overal regende het binnen: door het plafond, langs de muren … in heel de kamer stonden plassen water. Onze tweede nacht was zo mogelijk nog erger: terwijl we in ons bed lagen kropen grote kakkerlakken over onze lakens!
We waren dan ook blij dat we na twee mooie tochten en twee slechte nachten terug konden vertrekken.
Na een lange busrit (negen uur en een kwart) zijn we terug in Chiclayo. Hier slapen we een nachtje in ons hotel van vorige keer en dan vertrekken we naar Chongoyape.
Hier gaan we op eigen houtje nog een keer het natuurpark bezoeken en dan is het eerste deel van onze reis ten einde.
Hierna trekken we de Andes over en gaan we het Amazonewoud in. Meer hierover lees je in een volgend verslag.
De foto's van An vindt je hieronder en voor de echte liefhebbers: vogelfoto's zijn terug te vinden onder volgende link:
De busrit van Lima naar Trujillo duurt lang: elf en een half uur! Gelukkig reizen we weer met Cruz del Sur, de luxe busmaatschappij waar we ons al twee keer mee verplaatst hebben.
We hebben de beste plaatsen geboekt: boven, helemaal vooraan. Hoewel het lang duurt, valt de reis mee: mooi uitzicht, lekkere (warme) maaltijd en een drankje. Toch zijn we blij als we uiteindelijk aankomen.
We nemen een taxi naar het hotel (taxi's zijn hier erg goedkoop: een rit van twintig minuten kost je iets minder dan vijf euro).
We hebben geboekt in het Plazza hotel, in het centrum van de stad dicht bij de Plazza de Armas. Heel mooi hotel, vriendelijke bediening, lekker ontbijt.
Op onze eerste dag verkennen we de stad: de Plazza de Armas, het archeologisch museum, de Mercado Central (waar we weer gaan eten) en de kathedraal.
Deze laatste is redelijk sober. Ze werd gebouwd in 1647, door een aardbeving verwoest en heropgebouwd in 1759. Het geheel is licht en oogt vrij modern. Opvallend zijn hier de plafondschilderingen.
De volgende dag verdiepen we ons in de oude geschiedenis van de streek. We boeken een daguitstap naar twee archeologische sites.
De eerste site die we bezoeken is tevens de oudste.
Het is de 'Huacas del Sol y de la Luna'. Twee grote tempelcomplexen, gebouwd tijdens de Moche-cultuur (100 tot 800 na Christus).
De Huacas del Sol is grotendeels verwoest en niet toegankelijk voor het publiek. Ze is ook nog niet helemaal opgegraven. De site bestond uit een enorme piramide, opgetrokken uit miljoenen zon-gedroogde bakstenen en was het administratief complex van de stad. Hier verbleven de ambtenaren en de bestuurders van de stad. Binnen loopafstand ligt de Huacas de la Luna. Dit was het ceremonieel complex. Hier woonden de priesters en werden de (mensen)-offers gebracht.
De Moche-cultuur is vooral bekend om zijn ceramiek. Duizenden potten, kruiken, muziekinstrumenten … zijn bewaard in het plaatselijke museum. We bezoeken eerst het museum en zijn erg onder de indruk van de beschilderingen van de gebruiksvoorwerpen. Zij geven een prachtig overzicht van de leefwijze van de mensen uit de Moche-cultuur. Vervolgens lopen we onder de gloeiende zon over de overblijfselen van de tempelpiramide.
Bij het buitengaan zien we onze eerste 'biringos', de Peruaanse haarloze hond. Het beest ziet er niet uit (het is inderdaad helemaal naakt op een beetje gelig haar op zijn kop na) maar het heeft één heel bijzondere eigenschap: zijn lichaamstemperatuur is hoger dan die van normale honden. Dat is de reden waarom oudere mensen en personen die lijden aan artritis zulk een hond houden en hem mee in bed nemen. Het houdt hen lekker warm! Dit zou al een gewoonte zijn uit de pre-Inca periode. Tussen haakjes, de woorden 'hot dog' krijgen hier wel een heel eigen betekenis.
Na dit (vermoeiende en warme) bezoek: eten. We worden afgezet in een groot restaurant, waar we tijdens de maaltijd afgeleid worden door een danspaar dat dansen uit de streek brengt.
Na het eten bezoeken we Chan Chan, een andere grote archeologische site in de buurt.
Chan Chan, gebouwd rond 1300 na Christus was met een oppervlakte van 20 000 km2 en 60000 inwoners de grootste stad van Zuid-Amerika. Het was tevens de grootste stad ter wereld, gebouwd met zongedroogde bakstenen.
Waar de Moche-cultuur vooral bekend is om zijn aardewerk, is de Chime-cultuur (de cultuur van Chan Chan) vooral bekend om zijn architectuur. De stad is voor een deel verwoest door de regenbuien die de periodiek terugkerende 'El Nino' met zich meebracht, maar hetgeen er overblijft is nog enorm.
Chan Chan moet een heel rijke stad geweest zijn. Zij werd uiteindelijk veroverd door de Inca's (de volgende cultuur), maar de goudzucht van de Spanjaarden maakte een einde aan de rijkdom en de macht van de stad. Toen zij klaar waren was al het goud verdwenen.
De laatste activiteit van deze dagtrip is een bezoek aan het stadje Huanchaco. We lopen er wat rond en vinden het zo leuk dat we het eerste het beste hotelletje binnenspringen en na enig onderhandelen een kamer boeken voor de volgende dagen.
's Anderdaags ingepakt, uitgecheckt en met een taxi van het hotel naar onze volgende bestemming gebracht.
Huanchaco is een leuk stadje met kleine hotelletjes en vol visrestaurants. Een driegangenmenu (voorgerecht, hoofdgerecht en een drankje) kost 15 sol (minder dan 4 euro).
Het typische van dit stadje zijn de vissers: 's morgens vroeg varen zij uit in bootjes die gemaakt zijn van bundels riet. Als zij op het strand hun vangst sorteren, worden zij belaagd door een aantal pelikanen die hun deel van de buit komen opeisen.
Hier blijven we een paar dagen. Elke morgen een vogelwandeling langs het strand (teleurstellend weinig vogels!), wat lezen, lekker gaan eten, wat wandelen en weer lezen en 's avonds in het licht van de ondergaande zon een (paar) pintje(s) in een barretje op het strand.
Meer moet dat voor ons niet zijn!
De foto's van An vindt je hieronder en voor de echte liefhebbers: vogelfoto's zijn terug te vinden onder volgende link:
De terugrit naar Lima is weer geweldig: luxebus, geweldige zetels, maaltijd aan boord en we hebben de beste plaatsen in de bus: de eerste twee zetels bovenaan, met een riant uitzicht op het landschap.
Dat landschap trouwens is niet denderend: heel de kuststrook van Peru, het deel tussen de kustlijn en het begin van de Andes bestaat grotendeels uit woestijn. Heel veel tinten grijs (50?) en bruin, afgewisseld met hier en daar een paar huizen met een beetje groen rond.
Na drie en een half uur komen we aan op de plaats waar we een paar dagen geleden zijn vertrokken: het busstation van 'Cruz del Sur' in Lima.
Een taxi brengt ons naar ons hotel. Taxi's zijn hier heel goedkoop: voor een ritje van 20 minuten betalen we drie euro.
Ons nieuwe hotel ligt in het oude stadsgedeelte van Lima. Het is gevestigd in een oud herenhuis. Het is netjes maar basic: dubbel bed, eigen badkamer, ontbijt inbegrepen.
Hier gaan we een paar dagen de oude stad verkennen. Het oude (Spaanse) deel van Lima is niet te vergelijken met de wijk Miraflores waar we vorige keer logeerden: smallere straten, veel oude herenhuizen in Spaanse stijl, grote pleinen met kerken, palacio's ...
We geven de hoogtepunten weer.
Vlak bij ons hotel ligt de Plazza San Martin. Een uitgestrekt plein met palmbomen en mooie oude gebouwen. In een van die oude gebouwen is het oudste sterrenhotel van Lima gevestigd: het Grand hotel Bolivar, waar beroemdheden als Mick Jagger, Clark Gable en Robert Kennedy gelogeerd hebben.
We bezoeken de Iglesia de la Merced, de kerk waar in 1541 de eerste mis in Peru gelezen werd en zijn onder de indruk van de prachtige gebeeldhouwde mahoniehouten achterwand van het hoofdaltaar.
Op het volgende plein vinden we de kathedraal terug. Terwijl wij braaf de buitenkant bewonderen, heeft er een huwelijk plaats. Een belevenis!
De bruid wordt afgeleverd in een witte koets, getrokken door een wit paard. Terwijl zij aan de arm van haar vader de kathedraal binnenschrijdt, speelt het orgel een cantate van Bach.
We staan tussen de Peruanen te kijken en krijgen van de buurvrouw de hele uitleg: de familie van de bruid is de rijkste van Lima. Het zijn inwijkelingen uit de streek van het Titicacameer en ze runnen hier een handel in goud en zilver.
De bruid ziet er prachtig uit. Mooi in het wit en met een sleep van minstens vier meter!
Na de mis worden bruid en bruidegom weggebracht in een open witte Cadillac, gevolgd door familie en genodigden, die de weg al dansend afleggen. De stoet wordt afgesloten door een brassband, waarvan de leden eveneens dansend het parcours afleggen. Het ziet er voor alle partijen heel vermoeiend uit!
Van de ene gebeurtenis naar de andere: na de huwelijksstoet zijn we juist op tijd om de aflossing van de wacht voor het 'Palacio de Goberno' mee te maken. Het is hier allemaal heel groots opgevat: een harmonieorkest van ongeveer zeventig muzikanten en daarbovenop nog tachtig militairen.
Ze geven een show van een uur (marcheren, wapens presenteren, met geweren draaien ….), allemaal feilloos gesynchroniseerd en op geen enkel moment vervelend.
Naast de kathedraal staat het Palacio Arzobispal, een oud herenhuis met een volledig bewaard gebleven balkon in Moorse stijl.
Ons volgend bezoek is het 'Parque de la muralla' een langgerekt park aan de rivier, waar we de laatste overblijfselen van de oorspronkelijke stadsmuren zien. Het doel van de muren was enerzijds de vijanden (piraten) tegen te houden, anderzijds was de muur een bescherming tegen het water.
Het is opvallend dat een stad als Lima, gelegen in een woestijn, met twintig milliliter water per jaar, zoveel groen en parken heeft! Je ziet hier dan ook van 's morgens vroeg tot 's avonds laat gemeentearbeiders bezig met de grasvelden, bomen en planten te besproeien.
Bart de Wever, neem hier een voorbeeld aan in plaats van Groen Neerland vol te bouwen!
In het park spotten we onze eerste kolibrie, naast een heel mooie 'Rode tiran' (zie vogelfoto's).
De tweede dag van ons bezoek is er een grote betoging aan de gang en zijn er heel veel straten afgesloten. Overal is er politie. Gelukkig verloopt alles rustig in komen we niet in gewelddadige toestanden terecht!
Ondanks de omleidingen vinden we de weg naar de 'Mercado central', een enorme overdekte markt met een visafdeling, slagers, kaashandelaars …
Hier gaan we een hapje eten: lekker vers en spotgoedkoop.
Onze voorlaatste activiteit in deze stad is een museumbezoek. We bezoeken het chocolademuseum. Peru is namelijk een grote producent van cacaobonen, de grondstof voor chocolade. Interessant hoe van de ruwe bonen chocolade gemaakt wordt, maar nog veel plezanter is het proeven van alle mogelijke dingen die van die cacaobonen gemaakt worden. Van gewone chocola tot pisco met chocoladesmaak (heel lekker en heel sterk!)
We doen nog een wandeling door de Chinese wijk (lijkt heel erg op die van Antwerpen) en dan wordt het tijd om stilaan onze volgende stap voor te bereiden: bustickets kopen, hotel boeken, inpakken … want morgen trekken we verder.
De foto's van An vindt je hieronder en voor de echte liefhebbers: vogelfoto's zijn terug te vinden onder volgende link:
Na een heerlijke nacht beginnen we met een verkenning van Lima. We hebben een hotel in het district Miraflores, een moderne wijk aan het strand, een half uurtje van de oude stad.
We gaan nu even wennen aan de temperatuur (gemiddeld 26 graden) en aan de andere cultuur en keuken.
Over keuken gesproken: het belangrijkste gerecht is hier ceviche. Het is een schotel met rauwe stukjes vis, gemarineerd in limoensap met rode ui, koriander en pikante pepertjes. Heerlijk. De typische drank is pisco sour; een drankje dat qua smaak iets weg heeft van limoncello, maar dat veel sterker is en afgewerkt wordt met schuim van opgeklopt eiwit.
Miraflores is heel modern: nieuwe, hoge flatgebouwen, brede straten met ruime fietspaden (ook bedoeld voor scaters, pedalo's, skeelers …) en met kruispunten waar het systeem 'vierkant groen' wordt toegepast. Verrassend!
Om het strand te bereiken moet je wel een groot aantal trappen af (en daarna terug op!). De zee ligt namelijk zestig tot tachtig meter lager dan de stad.
We gaan dit maal Lima niet uitgebreid verkennen: als we onze planning kunnen volgen komen we hier nog minstens drie keer terug.
Dicht bij ons hotel ligt het 'J.F.Kennedy-park'. Een langgerekt park waar we onze eerste vogels spotten. De eerste dag heeft hier het feest van de vriendschap plaats: een hele troep jongelui met rode neuzen loopt onder tromgeroffel door het park om alle mensen te omhelzen. Ambiance verzekerd!
Onze eerste uitstap doen we binnen de wijk Miraflores. Tussen de moderne buildings ligt namelijk een archeologische site: een tempelruïne uit de pre-incatijd: Huaca Pucllana.
De tempel werd gebouwd tijdens de periode van de Limacultuur (450-650 A.D.) en was een ceremonieel centrum. De site diende als heiligdom, verblijfplaats van de priesters (top) en van de hovelingen (middenplateau's). De priesters en edellieden werden er begraven. De gewone mensen leefden aan de voet van het complex. Het geheel heeft de vorm van een grote, symmetrische, afgeknotte piramide en is geheel opgetrokken uit stenen, gemaakt uit klei en gedroogd in de zon.
De teruggevonden graven bevatten de gemummificeerde lichamen van de overledenen. De mensen werden gehurkt begraven, gewikkeld in linnen en omwonden met touw. Op de bundel werd een namaakhoofd geplaatst, zodat het geheel terug het uitzicht kreeg van een mens.
Het bezoek was heet maar interessant en werd 's avonds afgerond met een 'happy hour', een traditie die hier heel erg leeft.
Na drie dagen vertrekken we naar Paracas, een stadje aan de kust op vier uur rijden van Lima. De bus is luxueus, de wegen zijn goed, dus de reis verloopt voorspoedig.
Paracas is een gezellig stadje dat zich uitstrekt langs de oceaan. Het bestaat bijna volledig uit winkeltjes, restaurantjes en hotels. We vinden een rustig en proper hotel aan de bushalte en maken ons klaar om hier een paar dagen te blijven. Hier gaan we elke dag langs het strand vogels kijken en een paar uitstappen doen.
Opmerking vooraf: waar we in Lima 'happy hour' kenden, heeft men hier 'happy Day'. Heel de dag geldt de regel: één betalen, twee krijgen!
Hier doen we twee uitstappen.
De eerste is naar de Islas Ballestas, een eilandengroep op een dik half uur varen (met een speedboot) van de stad. De rotsformaties zijn indrukwekkend en de eilanden zijn bevolkt met ontelbare vogels. We zien er ook onze eerste lijtekening: honderd meter hoog, zestig meter breed. Niemand weet wie het gemaakt heeft of waarom.
Tegenwoordig zijn de eilanden natuurreservaat, maar vroeger waren ze vooral een bron van 'guano', uitwerpselen van de vogels die op de eilanden leefden. Naast vogels zien we ook heel veel zeeleeuwen. Hier spotten we de eerste pinguïns. Het is heel raar: de kust van Peru is heel heet, zanderig, het regent er niet (20 mm per jaar) en toch leeft hier een vogel die we eerder in een koude omgeving verwachten.
Onze tweede uitstap brengt ons naar Paracas Nationaal Park. Een woestijn, waar het niet regent, maar waar heel het jaar een constante zeebries waait. We bekijken er de fossielen, de kathedraal (een rotsformatie die uit zee oprijst), de rode rotsen …
Niet geweldig qua vogelwaarnemingen, maar een interessante tocht om eens meegemaakt te hebben.
Na deze uitstappen storten we ons op de culinaire specialiteit van Paracas: gegratineerde Sint-jakobsschelpen met parmezaankaas.
Wat is er heerlijker dan 's avonds op een terrasje te genieten van een lekkere maaltijd, begeleid door een fris biertje, terwijl je kijkt naar de pelikanen die in het licht van de ondergaande zon naar vissen duiken?
Spijtig komt hieraan een eind: morgen vertrekken we terug naar Lima (historisch centrum) en vandaar gaan we naar het noorden, richting Amazonewoud.
In het begin liep alles mis: donderdag reden er nog vrij regelmatig bussen naar het centraal station, maar vrijdag waren alle lijnen dood. De site van 'de Lijn' geeft dus zoals gewoonlijk geen duidelijke uitleg. We vertrekken maar op hoop ven zege naar de bushalte.
Wachten.
Als er na een half uur nog geen bus verschenen is (en ook geen die de andere richting uitgaat) houden we het voor bekeken en gaan we terug naar huis.
Internet en telefoon opnieuw ingeschakeld (was afgezet voor drie maand) en een paar adressen van taxibedrijven opgezocht. De tijd tikt ondertussen verder en de spanning stijgt.
De taximaatschappijen hebben het blijkbaar druk, want overal worden we in de wachtrij gezet.
Eindelijk lukt het ons om contact te krijgen met een dispatcher. Hij vertelt dat het onmenselijk druk is en dat er geen enkele bus rijdt in Antwerpen. Dat had de Lijn ons dus een uur geleden ook kunnen vertellen!
Hoe dan ook, we bestellen een taxi naar het centraal station. Wachttijd: een half uur.
Gelukkig komt de taxi er al door na 20 minuten. Er is weinig verkeer op de weg, dus uiteindelijk arriveren we nog ruim op tijd aan het centraal station. Wonder boven wonder staat er geen lange wachtrij, zodat we vlot onze tickets kunnen krijgen. De verkoopster vertelt ons dat we eventueel zelfs een Thalys vroeger kunnen nemen, zodat we wat meer tijd hebben in Schiphol.
Schiphol is hels druk Overal lange wachtrijen, maar we zijn er dus een uur vroeger en maken ons niet al te ongerust.
We hebben van thuis uit al plaatsen gereserveerd, zodat inchecken nog maar een formaliteit is. Bagage afgeven, een half uurtje wachten en op het vliegtuig.
De vlucht verloopt vlot. Redelijk eten, goeie drankjes en vriendelijke stewardessen zorgen ervoor dat de vlucht van 12 uur redelijk snel voorbij gaat. We slagen er allebei in om een beetje te slapen. Om twintig na zeven (plaatselijke tijd) landen we in Lima.
Het is hier 26 graden en dat voelt heel warm aan na het druilerige weer in België. We worden opgewacht door een taxichauffeur die ons op 35 minuten naar ons hotel brengt.
Heel vriendelijke ontvangst, mooie en propere kamer en dan …. slapen.
Hoewel het nog warm is buiten, is de kerstsfeer toch al overal voelbaar: lichtjes in de bomen, mensen die met pakjes sleuren, kerstkaarten die toekomen, kortom tijd voor ons om er even tussen uit te glippen.
Dit jaar trekken we naar Peru. Onze tickets zijn gekocht, we hebben de laatste inentingen gehad, het materiaal dat meegaat is nagekeken en we hebben zelfs een voorlopige, ruwe planning gemaakt.
We vertrekken op drie januari met de Thalys naar Schiphol. Daar hebben we twee uur tijd om onze bagage af te leveren en aan boord te gaan.
Het vervelendste deel van de reis is de vlucht: veertien uur non-stop van Amsterdam naar Lima.
In Lima hebben we ons onderdak al geboekt: een modern hotel dicht bij een park, op wandelafstand van de oude stadskern en op tien minuten van het strand.
Van Lima uit hebben we drie grote routes gepland:
De noordelijke route vertrekt uit Lima naar het noorden, tot bijna de grens met Ecuador. Onderweg proberen we een of meer eilanden te bezoeken. Op ons meest noordelijke punt trekken we richting Andes, en vandaar verder het Amazonewoud in. Ons verste punt zal waarschijnlijk Iquitos zijn: een stad midden in het Amazonegebied en enkel te bereiken met het vliegtuig of met de boot.
De zuidelijke route. Hier volgen we de kustlijn in zuidelijke richting. We hopen Nazca te bezoeken ( grote mysterieuze lijntekeningen) en trekken dan via Cusco naar Machu Pichu. We bezoeken dit Inca tempelcomplex en trekken verder naar het hoogste meer ter wereld: Lake Titicaca.
Onze derde route bestrijkt het centrale deel van Peru. Vanuit Lima trekken we de Andes in naar het nevelwoud en gaan we op zoek naar vogels die op grotere hoogte leven.
Als we dit allemaal gedaan hebben zit onze tijd in Peru er op en wordt het stilaan tijd om naar huis terug te keren. We hopen dat hier dan de lente terug in het land is.
Nu resten ons nog een paar dingen te doen: kerstfeest en nieuwjaar met de familie, inpakken, alles afsluiten en zorgen dat we onze trein niet missen.
Het vervolg lezen jullie na onze aankomst in Lima.
