We hebben gehoord en gelezen dat er in Pomacochas een groot meer is met veel watervogels. We zijn ongeveer in de buurt, dus we kiezen dat als onze volgende bestemming.

We kennen ondertussen de routine: eerst met een taxi naar de collectivo-busstand. Dan voor 5 soles (€ 1.5) naar Pedro Ruiz (een uur), een dorpje waar we van collectivo moeten wisselen. Voor weer 5 soles uiteindelijk naar Pomacochas. We schrijven ons in in het beste hotel van het stadje, het 'Mirador del Puma' (€ 13.5!).

Pomacochas is niet groot maar maakt een veel armoediger indruk dan de vorige plaatsen waar we geweest zijn: de mensen zijn slordiger, zien er vuiler uit, de winkeltjes zijn armtieriger, …. maar misschien zijn wij bevooroordeeld door het weer. De vorige dagen heeft het hier waarschijnlijk heel erg geregend en heel het dorp ligt onder een dikke laag taaie, vette modder die niet van je schoenen af te krijgen is.

Met veel moeite geraken we bij het meer, maar door de modder en de hoge waterstand geraken we niet aan een wandelpad rond het water. We nemen dan maar een toeristenboot en maken een tocht over 'de Laguna'. Veel is er niet te zien. Om niet door de modder terug te moeten waden nemen we een motortaxi. Wonderlijk genoeg geraakt die er door, maar wel met gierende motor en slippende aandrijving.

De volgende dag weer een uitstap naar Huembo lodge. Hier zijn we een week geleden geweest voor de vlaggenkolibri, maar toen hadden we vooral aandacht voor de kolibries. Nu willen we een ander deel van het terrein bezoeken en vooral kijken naar de andere vogels. Vrij veel gezien, maar slechts twee nieuwe exemplaren. Het was een heel plezant bezoek, maar de terugtocht was een tegenvaller: twee uur wachten voor er een collectivo bereid was om ons mee te nemen! Eigenlijk is dat normaal: die busjes vertrekken pas als ze helemaal volgeladen zijn, dus onderweg kan er niemand meer bij. Enkel als er onderweg mensen voortijdig uitstappen, kan men andere passagiers meenemen.

De volgende dag weer verder. Ons reistempo ligt nu redelijk hoog: Peru is een heel uitgestrekt land en wij willen er een heel groot stuk van zien. Dus : een collectivo en naar de volgende bestemming: Moyobamba. Na een goede lunch vertrekken we onmiddellijk op onze eerste uitstap: de 'botanical garden'.

Grote tegenvaller: de botanical garden is een verwilderd stuk jungle, waar niet doorheen te komen is en bovendien vol muggen zit. Een gids of bekeerder is nergens te bekennen. Dan maar vogels gaan kijken in de omgeving en hier zien we de eerste toekan van deze reis, een mooie aracari.

's Anderdaags doen we een uitstap naar de 'Orchid garden', een plaats waar men een aantal inheemse orchideeën heeft samengebracht, die hier nu in het wild verder groeien. Naast prachtige orchissen zijn er ook mooie vogels: een paar nieuwe kolibries naast enkele voor ons nieuwe vogels.

Spijtig genoeg wordt deze uitstap afgebroken door een geweldige regenbui. We hebben voor ons beiden slechts één regenjasje bij, dat heel goed dienst doet in de (open) motortaxi terug naar het hotel.

Dan weer verder: nu naar Taropoto.

We hebben een zeer mooi hotel: rustige airco-kamers rond een mooie binnentuin. Die airco wordt ondertussen wel nodig: elk dorp dat we aandoen ligt (een paar) honderd meter lager en dat voel je onmiddellijk aan de temperatuur.

We hadden al een paar keer opgemerkt dat in sommige hotels bordjes hingen met de mededeling: 'zona segura en caso de sismos'. Hier zijn we er eindelijk achter gekomen dat het gaat om een ruimte of een deel van een ruimte die extra verstevigd werd en waar je kan schuilen in geval er een aardbeving is!

Voor de rest is Taropoto een rustig dorpje waar niet veel te beleven is, maar dat dicht bij een groot natuurgebied ligt.

Nu zijn natuurgebieden altijd een beetje dubieus: ofwel zijn ze bijna niet te bereiken, ofwel zijn ze zeer moeilijk te exploreren.

Hier hadden we te maken met een exemplaar van de tweede soort: vijfhonderd meter voorbij de ingang moest de eerste (snelstromende) rivier overgestoken worden. Heel beangstigend, en dat werd daarna nog drie keer herhaald. Net zoals bij het oversteken van valleien via hangbruggen in Nepal, heeft An ook hier haar grenzen behoorlijk verlegd!

Eens dit achter de rug, begon een steile klim van drie uur. Dodelijk! Het nadeel van zulk een terrein is dat je heel de tijd moet kijken waar je je voeten zet en je je niet kan permitteren om rond te lijken naar het uitzicht, vogels …

Dus: weinig vogels gezien, maar toch een interessante uitstap gehad.

Onze laatste halte op dit deel van de onze reis voert ons naar Yurimaguras. Een rustig dorp aan een rivier, aan de voet van de Andes (we zijn nu helemaal beneden). Goede, ruime aircokamer en vriendelijk en behulpzaam personeel (zoals trouwens al heel onze reis). Het is hier nu verschrikkelijk warm: op de middag rond de 36 graden en het koelt 's avonds weinig af.

Hier bezoeken we de plaatselijke markt. Veel groenten, fruit, … maar ook vers geslachte kippen (de eieren zitten er nog in!), krokodillenstaart, jonge krokodillen, (hoe zit het met de beschermde diersoorten?) en vers gevangen piranha's. Zeker een interessante belevenis, maar ons belangrijkste doel hier is uitzoeken hoe we diep in het Amazonewoud kunnen geraken.

Voor we hier aan beginnen gaan we eerst allebei naar de kapper. Niet de beste kappers ter wereld (de Indiërs zijn stukken beter), maar voor de prijs moet je het niet laten: voor vijf euro zijn we beiden redelijk gekapt.

Of het ons lukt om in het hart van het Amazonegebied te komen, lezen jullie in het volgend verslag.

De foto's van An vindt je hieronder en voor de echte liefhebbers: vogelfoto's zijn terug te vinden onder volgende link:

https://observation.org/user/photos/50424?lang=nl&local=xx

Groetjes

An en Jos