|
“Het Amazoneregenwoud, ook wel de selva genoemd, is het grootste regenwoud op Aarde. Het heeft een oppervlakte van 5.5 miljoen km² en is verspreid over negen landen: Brazilië, Peru, Colombia, Venezuela, Bolivia, Guyana, Suriname, Ecuador en Frans-Guyana”.(Bron: Wikipedia).
De Amazone, de rivier waarnaar het gebied genoemd is, is (naargelang de definitie van de bron) de langste rivier op aarde. Lengte : 6.400 km. Ze stroomt door vijf landen: Peru (waar zij Maranon genoemd wordt), Brazilië, Bolivia, Columbia en Ecuador.
Midden in het Peruaanse gedeelte van dit enorme woud, op drie duizend kilometer van de bron, ligt de stad Iquitos. Het is de grootste stad ter wereld die niet over land te bereiken is. Je kan er geraken per boot of met het vliegtuig.
Deze stad is onze volgende bestemming, maar hoe gaan we er geraken? De keuze is vlug gemaakt: met de boot. Er zijn volgens de Lonely Planet twee opties: meevaren met een cargo (duur: drie à vier dagen, naargelang het aantal stops en de goederen die moeten geladen en gelost worden) of een ticket nemen voor een 'fastboat'.
We gaan voor de cargo, maar de rederij laat ons weten dat ze geen passagiers meer mogen meenemen op hun vrachtschepen. Dus rest ons enkel de fastboat.Tickets gekocht en 's anderdaags kunnen we al vertrekken. We moeten morgenvroeg dus vroeg opstaan, want de boot vertrekt om zes uur 's morgens en we moeten ons om vier uur al aanmelden!
Het vervoer is georganiseerd zoals een vliegreis: twee uur op voorhand aanmelden, bagage afgeven, paspoortcontrole, inchecken en aan boord gaan. Het inwendige van de boot ziet er ook een beetje uit als een vliegtuig: twee rijen van drie stoelen met een middenpad en achteraan toiletten. Ook de bediening is gelijkaardig: stewards die rondkomen met het ontbijt en het middagmaal, drankjes serveren …
De boot doet een vijftal tussenstops in onooglijke nederzettingen aan de rivier. Elke keer wordt de boot bestormd door verkoopsters die drank, snoep, noten, voedsel, tot zelfs een levende schildpad proberen te verkopen.
De reis duurt lang, maar de zetels zijn comfortabel en het groen van de jungle op de oevers verveelt niet. Toch zijn we blij als we elf en een half uur later terug voet aan wal zetten in Nauta. Vandaar is het nog twee uur met een collectivo naar het centrum van Iquitos.
We zijn doodmoe als we in ons hotel aankomen, zodat er van stadsverkenning niet veel meer in huis komt. Het is trouwens al donker. Vlug iets gegeten, douchen en slapen.
's Anderdaags twee activiteiten: stadsverkenning en een verblijf in de jungle organiseren.
De stad is vooral heel druk. Heel de dag rijden motortaxi's af en aan om mensen op te pikken en af te laden. Ik denk dat veel inwoners van Iquitos nog nooit meer dan honderd meter hebben gestapt. Hoe komt men er trouwens bij om midden in de jungle een stad te bouwen?
Een beetje geschiedenis: “Iquitos werd gesticht in 1750 als een missiepost van de Jezuïten en groeide doordat het de hoofdstad van de Loreto-regio was. De winning en productie van natuurrubber zorgde in de 19e en 20e eeuw voor een aanhoudende groei. Vandaag de dag is Iquitos een belangrijke handelsplaats voor tropisch hardhout vanuit het Amazonewoud. Daarnaast heeft de stad een bloeiende rum-, bier- en olieindustrie.” (Bron: Wikipedia)
We wandelen door de stad en vooral over de 'Malecon'. Iedere Zuid-Amerikaanse stad die aan zee of aan een rivier ligt heeft zulk een malecon (wat de Antwerpenaars in Blankenberge 'den daaik' noemen). Het is een fraaie (zei het ietwat vervallen) wandelweg langs de Amazone, vol winkeltjes en restaurantjes.
Onze tweede taak, een verblijf in de jungle organiseren, valt mee. We hebben al opgemerkt dat er heel veel kleine reisbureautjes zijn die zulke verblijven organiseren, maar de reclamefoto's beloven niet veel goeds: toeristen met een grote anaconda over hun schouders gedrapeerd, toeristen met een rode ara op hun arm, zwemmen met zoetwaterdolfijnen, toeristen die gaan vissen op piranhas …
We raadplegen de receptie van ons hotel en die brengen ons naar een reisbureau dat voor een schappelijke prijs een privéverblijf in de jungle organiseert.
Vervoer, eten, slapen, een gids, een boot met bestuurder en een kok(in) alles inbegrepen!
We spreken af dat we alleen voor vogels gaan: niet gaan vissen, geen (toeristische) primitieve stammen bezoeken, geen ruïnes of historische dingen, niets behalve vogelwaarnemingen.
We worden wel gewaarschuwd dat de accomodatie primitief is.
's Anderdaags kunnen we al vertrekken. Eerst twee uur met de auto naar Nauta. Daar nemen we afscheid van de beschaving met een wandeling over de markt, terwijl onze gids en de kok voedsel gaan inslaan voor vier dagen.
Dan twee uur op de boot. Eerst de hoofdrivier, dan zijtakken … tot we uiteindelijk aanmeren bij een heel primitieve hut: ons verblijf voor de volgende dagen.
We waren gewaarschuwd, maar het is hier wel heel primitief: slapen onder muskietennet, geen elektriciteit, internet of stromend water. Zelfs geen telefoonverbinding. 'Douchen' gebeurd door met een emmertje (bruin) rivierwater over je lichaam te gieten. Het is twijfelachtig of we hierna ooit nog proper zullen worden.
Ons programma voor de volgende dagen verloopt volgens een vast stramien: opstaan, ontbijt en dan de boot in voor een tocht over de rivier, naar een meer … Daarna middagmaal en op het heetst van de dag een uur of twee rust.
Het is hier heerlijk: heel rustig, veel vogels, alles doen op eigen tempo en als je 'thuis' komt staat het eten klaar. De keerzijde: get is hier wel heel warm en ongeloofelijk vochtig. Alles is nat en onze kleren drogen niet op.
Rond half vier terug de boot in voor een nieuwe tocht tot het begint te schemeren (rond zes uur). Dan terug naar ons verblijf, eten (het eten is echt heel lekker!), nog een beetje blijven zitten en rond half acht naar bed.
We worden hier 's morgens wakker door de zang van vogels en het geroep van parkieten. Kan je je iets paradijselijkers voorstellen?
Na een paar dagen komt hier helaas een eind aan en moeten we terug naar Iquitos.
Nu is het de omgekeerde weg: eerst twee uur met de boot tot Nauta, dan twee uur met de auto tot aan ons hotel. Heerlijk douchen en daarna een hamburger gaan eten. Het eerste wat ons opvalt is het lawaai en de enorme drukte van de stad.
Voor we op jungletocht gingen hebben we al vliegtickets geboekt voor de terugvlucht naar de 'beschaafde wereld', maar we moeten nog een dag of drie wachten op onze vlucht.
We brengen de tijd door (onder de airco!) met foto's sorteren, waarnemingen op internet zetten en de stad beter verkennen.
Een van de uitstappen is een bezoekje aan de markt in Belen. Naast de kaaimannen en piranhas verkoopt men hier ook vlees van schildpadden: het beest wordt netjes uit zijn schild gehaald, maar je kan het nog goed herkennen aan de kop en de poten. Hoe zit dat nu eigenlijk met die lijst van de beschermde diersoorten?
Een tweede uitstap brengt ons naar het museum van de 'inheemse volkeren'. In het Amazonegebied leven nog een paar honderd ('Indianen')stammen die verkiezen geen contact te zoeken met onze cultuur en hun eigen levenswijze in stand proberen te houden.Het museum toont de levenswijze van die mensen en de voorwerpen, kleurijke hoofdtooien … die zij gebruiken. Heel interessant.
De avonden brengen we door met een wandeling over de Malecon en een drankje (pisco sour) op een terrasje terwijl we naar de mensen en de activiteit op de Malecon kijken.
Vandaag is onze laatste dag hier, want morgen moeten we om zes uur ('s morgens) op de luchthaven zijn voor een vlucht naar Lima en aansluitend een vlucht naar Cusco. Daarover lees je later meer.
De foto's van An vindt je hieronder en voor de echte liefhebbers: vogelfoto's zijn terug te vinden onder volgende link:
https://observation.org/user/photos/50424?lang=nl&local=xx
Groetjes
An en Jos
|
