“Bek dicht, ouwe !” snauwde de gerechtsdeurwaarder grinnikend vanonder zijn duur regenscherm met een dik lederen handvat.

De grijsaard smeekte om de ingekaderde foto, de enige die hem van zijn vele jaren geleden gestorven echtgenote nog restte, niet in de kontainer te gooien.

“Alles staat opgeschreven en alles gaat dan ook de bak ik. Zo wil de wet het. Had je jouw rekeningen maar op tijd moeten betalen.”

De oude man zweeg. Als weerloze kleine man besefte hij dat zijn rechten nogal beperkt zijn en een advokaat kon hij zich helaas niet veroorloven.

Met luid gekraak kwam nu ook zijn enig nog overgebleven nachtkastje in stukken en brokken in de kontainer terecht.

Twee tranen gleden langzaam van zijn verweerde kaken en vielen op zijn reeds kletsnat tot op de draad versleten te klein vestje.

Met smekende blik keek de ouderling vruchteloos de snel naar de andere kant kijkende hartloze man aan.

Toen de bak zowat halfvol was reed de vrachtwagen weg, en met betraande ogen keek de oude man zijn aangeslagen en zowat kapot geslagen inboedel – of wat er nog van overgebleven was – achterna. Zware regendruppels waren nu nog de enige toeschouwers. Traag ging de man met hangende schouders zijn nu helemaal leeg huurhuisje terug binnen en ging in de keuken zacht kreunend en wenend op de grond zitten, zijn door ouderdom gebogen rug tegen een muur. Beelden van zijn overleden echtgenote begonnen voor zijn ogen te schemeren. Ze keek hem bezorgd aan. Het laatste wat hij zag was haar immer zachte glimlach. Toen wenkte ze hem. Alles werd zwart.

De aanslager reed zijn duur voertuig op zijn oprit en stopte voor zijn gepantserde voleiken voordeur. Haastig opende hij de koffer van zijn zware wagen en nam het oude ingekaderde en met een glasplaat beschermde portret dat hij snel en ongemerkt uit de kontainer had weten te redden. De kader was zeker antiek en zou in zijn salon goed ogen. Op een kleine bonus had hij toch wel recht zeker.

Met de kader in beide handen ging hij de naar de voordeur leidende trap op. Met snelle pas, want het begon nu nog harder pijpestelen te regenen. In zijn haast om met zijn verovering uit de neerpletsende regen te kunnen gaan dacht hij niet aan zijn dure marmeren ingangtrap die bij nat weer verdomd héél glad is.

Hij gleed uit en in een reactie tegen de val stak hij instinktmatig de kader voor zich uit. Die kwam op de harde treden terecht. Het glas brak. Een vlijmscherp stuk glas stak uit de kader.

De man kon zijn val niet meer ongedaan maken en viel met een harde smak met volle borst op het gebroken glas.

Het laatste wat hij nog zag was een wazig beeld van een jonge vrouw die goedkeurend glimlachte.