Gelukkig glimlachend stond hij daar : de sneeuwman.

Zoals gebruikelijk in deze periode droeg hij zijn mooie zwarte hoed met een glanzende rode band versierd. Een stevige rode wortel stond vast ingepland op de plaats waar bij de mens de neus zijn voorgevel versiert.

Ietwat koolstof was properkes in het sneeuwhoofd op de plaats van de ogen ingewreven en bedekt met bruine kastanje. De leukerd die hem had afgewerkt had de mond  met lippenstift aangebracht. Zijn traditionele eeuwenoude toverborstel stond naast de rechtervoet stevig in de grond geduwen en rustte tegen zijn arm.

De sneeuwman straalde. Eindelijk nog eens een periode van vrede.

Sneeuwvlokjes kwamen traag zwevend uit de lucht gevallen en vleiden zich zachtjes op de witte grond, en natuurlijk ook op hun vriend de Sneeuwman.

De sfeer was volmaakt. Nou, bijna dan toch.

Drie jongeren kwamen luid diskuterend in de richting van onze kindervriend. “Kijk !” riep een van hen in een voor de sneeuwman moeilijk verstaanbare taal, “Wat is me dat voor iets ? Welke idioot maakte zo’n wangedrocht ?”

De sneeuwman fronste beledigd zijn lichtjes zwarte wenkbrauwen.

Welke onnozelaars durfden zoiets te zeggen ?

Zonder het minste respekt schopte een der vandalen tegen de buik en sneeuw spatte in alle richtingen uiteen. Ze vonden dat grappig. Een tweede schopte eveneens en uit de rug van de sneeuwman verdween een stuk. Maar er was niemand om hem te helpen. En korte tijd later lag hij kapot geschopt ter aarde.

Lachend en vloekend gingen de jonge schurken verder.

De sneeuwman lag snikkend op de bevroren grond en weende. Hoe dom kunnen sommige mensen toch zijn. Een brave weerloze sneeuwman lachend kapot schoppen en er nog fier op zijn ook.

Hoog boven de wolken had de Sneeuwgod het tafereel gade geslagen en keek zwaar verbolgen naar beneden, knarsend met zijn bevroren sneeuwtanden. In zijn funktie was het zijn plicht om tijdens de eindejaarsperiode Gerechtigheid te doen zegevieren en Vrede te promoten, en dat was hij zinnens ook.

Met de Sneeuwgod wordt niet gelachen, behalve de laatste dagen van een aards jaar en met goede bedoelingen. En dat was hier nu precies niet het geval.

Met zijn door zes rendieren getrokken slede gleed hij - rood van woede – naar beneden en stopte op enkele honderden meter van een spoorweg, die er rustig en vreedzaam bij lag, onwetend van wat komen zou.

In de verte werd het zacht gefluit van een sneeuwtrein hoorbaar. De drie zagen het rijtuig heel kleintjes afkomen, het voorste deel geheel met witte verse sneeuw bedekt. Hun spottend gelach bracht hen tot op de besneeuwde rails en lachend zagen ze dat raar ding nader komen.

Wetend dat hij zijn trein nooit op tijd tot staan zou kunnen brengen begon de machinist als bezeten aan de stoomfluit te trekken.

Maar hoe harder hij het alarm liet blazen hoe harder de drie jongeren begonnen te lachen. Wat kon zo’n toestel van sneeuw hen deren ?

Bij het ochtendgloren stond de sneeuwman geheel als nieuw in de opgaande zon te glunderen. De aan flarden gereten spotters lagen in stukken en brokken in één grote vuilniszak bijeen gevaagd.

De sneeuwtrein zette fluitend zijn weg verder.