Centurion & Gladiator 

Honderdtweeëntwintig had hij er gedood,

in de strijd en in de arena.

Hij was een gevreesd legeraanvoerder en een nog gevreesder vechter in de romeinse arena. De snelheid waarmee hij zijn zwaard hanteerde was ongeëvenaard. Door het publiek bejubeld, door zijn tegenstanders gevreesd en door de vrouwen en door de keizer zelf bewonderd. 

Hij was jong en een bijzondere toekomst lag voor hem open. Helaas negeerde hij in zijn hoogmoed de wijsheden dewelke de Goden hem hadden meegegeven.

Hij voelde zich onoverwinnelijk.

De Goden beslisten er echter anders over. 

Op een dag had hij in de arena onder luid gejuich zijn zowat laatste tegenstander op zijn zwaard gespietst. Het enthousiast gejubel van de massa verdoofde hem en zegevierend stak hij zijn bebloed wapen omhoog, hoogmoedig lachend naar de hemel van de goden gericht.

Enkele sekonden maar had hij zijn aandacht van zijn allerlaatste tegenstander afgewend. Te laat voelde hij diens scherpe wapen in zijn buik binnendringen en zag als in een waas een van verbazing vervormd gelaat grijnzen.

Vol ongeloof liet hij zijn zwaard van tussen zijn vingers glijden, keek zijn tegenstander in de ogen, en zakte toen langzaam door de knieën. Het werd muisstil in de arena. De keizer hiel de lippen stijf op mekaar.

Zijn beste strijder lag nu languit in het zand en zijn bloed begon druppelsgewijze de grond te kleuren.

De overwinnaar plantte triomfantelijk de punt van zijn zwaard op de keel van de overwonnene. De keizer stond recht en stak zijn rechterarm uit. Het volk wachtte ademloos. Minuten verstreken langzaam. Toen besliste hij over het lot van de verliezer. 

Tegen alle gebruiken in bleef de duim horizontaal en werd de verslagene geen doodsteek toegediend.

Hij had zijn les geleerd. Hij stierf in vrede.