dEUS TRIOMFEERT IN UITVERKOCHTE OLYMPIA .....

dEUS heeft zijn rentree niet gemist. Pocket Revolutionwas in België al na vijf dagen goed voor goud en ook in de rest van Europa wordt de nieuwe cd enthousiast onthaald. Vooral de Fransen vallen bij bosjes voor de Antwerpse vijf. Het concert in de Parijse Olympia was helemaal uitverkocht, en Tom Barman en zijn nieuwe vrienden losten de hooggespannen verwachtingen in met een briljant concert.

Jacques Brel heeft er gestaan.

En Edith Piaf. De Rolling Stones hebben er geschiedenis geschreven en onlangs koos Coldplay de zaal nog uit om er haar nieuwe cd aan de wereld te presenteren. Maar woensdagavond waren het Belgische rode letters die op het beroemde billboard van de Olympia glitterden. De kleine d hing er een beetje ongemakkelijk bij, maar de belangstelling was er niet minder om. Op de stoep van de boulevard des Capucines stonden flink wat Parijzenaars te hopen op een dEUS ex machina die hen op de valreep nog aan een kaartje zou helpen. De fans die toch binnen waren geraakt, zagen er even kleurrijk als divers uit. Van boekhouders met schoudervullingen tot rockers in versleten Megadeth-T-shirts en meisjes met bloemetjesjurken: allemaal wilden ze de terugkeer van dEUS niet missen, en allemaal kenden ze de oude hits nog keurig uit het hoofd.

Tom Barman excuseerde zich voor de sabbatperiode die zes jaar had aangesleept, maar liet met het intense ‘Pocket Revolution’ meteen merken dat hij zijn uiterste best zou doen om het geduld van het publiek te belonen. De nieuwe dEUS is een soort supergroep die, naast oudgedienden Barman en Klaas Janzoons, ook ex-leden van Soulwax (drummer Stephane Misseghers), Arno (bassist Alan Gevaert) en Evil Superstars (gitarist Mauro Pawlowski) in haar rangen telt.

Een en ander heeft ervoor gezorgd dat dEUS live meer dan ooit een hecht klinkende rockgroep is die erin slaagt in één en hetzelfde nummer (in dit geval: ‘Fell off the Floor, Man’) echo’s van AC/DC, Captain Beefheart, Bob Dylan en zelfs Chic te vatten. Die veelzijdigheid zat een coherent geluid overigens niet in de weg en bepaalde ook het grillige karakter van de set – een bergrit die van traag naar snel kantelde, stil met luid afwisselde en even later van intiem naar explosief evolueerde. ‘Cold Sun of Circumstance’ en ‘Stop-Start Nature’ waren grillig als een vrouw en wekten een onderhuidse spanning op die algauw een uitweg zocht. Mauro – nochtans de perfecte rockster – hield zich opvallend op de achtergrond en liet het leiderschap aan Barman over. En die legde de lat bij elk nieuw nummer weer een beetje hoger. Het prachtige ‘Instant Street’ was een wonder op muziek, ‘The Real Sugar’ werd door Janzoons ingekleurd met stemmige viool en de stuwende loopdie door ‘W.C.S (FIRST dRAFT)’ denderde, werd door de ritmesectie briljant aangedikt. ‘What We Talk About (When We Talk About Love)’ bleef even in zijn groei steken, maar met ‘The Magic Hour’, ‘Little Arithmetics’ en ‘Serpentine’ had dEUS achteraf nog een hattrick in de mouwen die zelfs de traditioneel praatzieke Fransen muisstil kreeg.

Voor wie binnenkort in de Ancienne Belgique gaat kijken: koester dat kaartje als was het de erfenis van een steenrijke tante. Bewaar het onder je hoofdkussen en verlies het geen moment uit het oog. Voor alle anderen: tracht die tanden niet stuk te bijten.