Een Goddelijke vonk

Eens lang geleden, toen God klaar was met het maken van de wereld, wilde Hij voor de mens een stuk van zijn eigen goddelijkheid op de wereld achterlaten, een vonk van zijn wezen, een belofte aan de mens wat hij kon worden als hij zich inspande. Hij zocht naar een plaats om deze goddelijke vonk te verbergen want, zo legde God uit, wat de mens al te gemakkelijk kan vinden, zou hij niet naar waarde schatten.

“Dan moet U de goddelijk vonk op de hoogste bergtop verbergen," zei één van zijn raadgevers.

God schudde het hoofd.

“Neen, want de mens is een avontuurlijk schepsel en hij zal vlug genoeg leren de hoogste bergtop te beklimmen.”

“Verberg het dan,o Eeuwige, in de diepte der aarde.” Ik denk het niet,” zei God, “want op een dag zal de mens ontdekken dat jij kan graven naar de diepste plaatsen der aarde.”

“Midden in de oceaan dan, meester?”

God schudde het hoofd.

“Ik heb de mens verstand gegeven, weet je. En op zekere dag zal hij leren schepen te bouwen en de machtigste oceanen oversteken.”

“Wat dan, Meester?. Riepen zijn raadgevers.

God glimlachte.

“Ik zal het op de meest ontoegankelijke plaats verbergen, de enige plaats waar de mens er nooit naar zal zoeken.

Ik zal het diep in de mens zelf verbergen.”

............................................................................................................................................................

NB: Ik ben op zoek naar de auteur van deze tekst.