Jo Vally (Wolvertem, 12 oktober 1958) is een Vlaamse zanger die al vele jaren meedraait. Zijn echte naam is Valère Lauwers.In het secundaire onderwijs volgde Jo Vally de opleiding mechanica, maar hij volgde ook notenleer en piano. Met enkele vrienden uit de muziekschool richtte hij de band The Dreamband op waarin hij keyboard speelde. Zijn eerste solosingle nam hij op onder de naam Valli Low, maar later leerde hij manager Rik Vervecken kennen die van hem een ster zou maken. Er werd besloten zijn artiestennaam te veranderen in Jo Vally en er werden enkele singles uitgebracht die echter niet succesvol waren. Tien jaar lang lukte het hem niet om zijn zangcarrière uit te bouwen, totdat het nummer Neem m'n hart bij VTM terecht kwam en als supertip in het programma Tien om te zien werd voorgesteld. Nadien volgden de hits elkaar in sneltempo op en ook de cd's die uitgebracht werden kenden een groot succes. Door het succes van de schlagermuziek had Jo Vally een hit met Si si si (kerida.
In 2007 kwam Jo in het nieuws door een misplaatste grap waarin hij zelf een bericht de wereld instuurde dat hij door de Turkse politie in de gevangenis was gegooid. Dit bleek achteraf een promotiestunt voor zijn nieuwe album.
Tura werd in Veurne als Arthur Blanckaert geboren op 2 augustus 1940. Heel jong leerde hij al mondharmonica, accordeon, piano en drums spelen. Tuurke Blanckaert, de jodelende cowboy was pas negen wanneer hij de eerste keer werd geboekt. De jonge zanger ontpopte zich als een getalenteerd imitator van Gilbert Bécaud en Nat King Cole. Hij was 15 toen hij een job als gitarist kreeg aangeboden bij Freddys Dansorkest.
In 1957 tekende Tura een platencontract met de grootste Belgische uitgever van het ogenblik, Jacques Kluger. Tura's eerste singles zijn vertalingen van Amerikaanse successen zoals "Bye bye love", maar Kluger stimuleerde hem om eigen liedjes te componeren. Op 2 augustus 1958, Tura's 18e verjaardag, trad hij voor de eerste keer solo op, onder de naam Will Tura. In juni 1959 deed hij zijn eerste televisieoptreden in het Amerikaans Theater. Begin van de jaren 1960 nam Jean Kluger, zoon van Jacques, de taak van producer over. 40 jaar later is deze nog steeds de producer en uitgever van Tura.
Tura scoorde zijn eerste hit in 1962 met "Eenzaam zonder jou". De single ging 60.000 keer over de toonbank. 30 jaar later verkoos een opiniepeiling in een Vlaamse krant dit lied als grootste Vlaamse hit aller tijden[1]. Het is nog steeds het lied waarmee hij het meest geïdentificeerd wordt.
Vele hits volgden, van kleinkunst en chanson tot vrolijke Nederlandse pop van "Sinatra-achtige dingen" tot gospel, rock-'n-roll, country en zelfs een streepje rap.
Tura componeert zelf het gros van zijn liedjes, die van tekst worden voorzien door Nelly Byl. Enkele composities van hem werden opgenomen door andere artiesten, waarvan er één de top van de hitparade haalde in Duitsland en één de nummer 1-notitie in Frankrijk.
In 1974 liet Tura, als eerste Belgische en Vlaamse artiest, de rocktempel Vorst Nationaal vollopen.
Met "Hopeloos" [uit 1980] scoorde hij in 1981 een eerste hit in Nederland.
Hij maakte in 1984 een tribuutalbum aan Elvis Presley, opgenomen in Nashville samen met Elvis' legendarische begeleidingsgroep.
In 1992 maakte hij het West-Vlaamse rapnummer "Moa ven toh". Hetzelfde jaar bracht hij zijn eerste "Tura in Symfonie", waar hij zong met een symfonieorkest, in Vorst Nationaal.
In 1990 brachten verschillende Vlaamse rockartiesten het album "Turalura" uit, met allemaal covers van Turasongs. Het album kwam er op initiatief van het weekblad Humo, nadat de groep Noordkaap op Humo's Rock Rally het nummer 'Arme Joe' gecoverd had. 15.000 mensen vierden zijn vijftigste verjaardag tijdens een uniek openluchtconcert in Veurne.
In 1993 zong Tura het lied "Hoop doet leven" op de begrafenis van koning Boudewijn.
In 1999 kwam de Gospel-concerttoer in 12 Vlaamse kerken in de kerstperiode.
Op de Nekka-Nacht in 2000 was hij de centrale gast.
Tura bleef componeren en albums uitbrengen. Zijn concerten trokken na al die jaren nog steeds volle zalen. In 2002 nam Tura in Londen een album op met de London Philharmonic Orchestra. Alle nummers waren door Tura zelf gecomponeerd.
In 2005 vierden de Vlaamse media uitgebreid de 65e verjaardag van Tura, onder andere met de cd "Viva Tura".
In 2007 vierde Tura zijn vijftigjarige carrière. Hij deed dat met twee symfonische concerten met het Vlaams Radio Orkest in Vorst Nationaal. In 2006 was het album "Dank u, Vlaanderen" al verschenen, waarop hij een aantal van zijn bekende nummers en andere Vlaamse klassiekers opnieuw opnam met het VRO.
In 2008 verscheen de cd-box "Will Tura - 100 hits".
In 2009 had Will Tura ongeveer 135 albums uitgebracht[2].
In 2010 werden allerlei initiatieven genomen naar aanleiding van de 70e verjaardag van de zanger. Zijn dochter Sandy Blanckaert publiceerde een biografie ("Will Tura") en de zanger werd gelauwerd op radio en televisie, onder andere met een aan hem gewijde aflevering van de Canvas-reeks Belpop (uitgezonden op 8 november 2010). Er kwam, opnieuw in samenwerking met het weekblad Humo, ook een cd "Turalura 2" uit. Net als in 1990, toen de eerste cd verscheen, werd een reeks nummers van Tura gecoverd door hedendaagse artiesten. Ook deze compilatie bevat een versie van 'Arme Joe', maar dit keer door "Meuris", de naam waaronder ex-Noordkaap zanger Stijn Meuris tegenwoordig optreedt. De meeste van deze groepen traden ook aan tijdens een Turalura-concert in de Brusselse Ancienne Belgique, waarin Tura als eregast ook meezong<BR>
In 1967, richt Willy met een paar vrienden een rockgroepje op, The Sons Of Abraham. Na één jaar liet hij het rockgenre achter zich en werd leadzanger van een populaire band in het Pajottenland, The Yeats. The Yeats lagen onrechtstreeks mee aan de basis van zijn muzikale loopbaan. Toen hij twee jaar in de groep zat, kwam hij op kerstavond 1970 in contact met Roland Verlooven (Armath), muziekproducer bij het gerenommeerde label Vogue. Deze werd zo'n beetje de stuwende kracht van het muzikale Sommers succesverhaal. Met Het is weer morgen kwam platenfirma Vogue in maart 1971 uit met een nieuwe muzieknaam in Vlaanderen, Willy Sommers. De verzamelde muziekpers beoordeelde het nummer en de artiest als een verfrissend muzikaal geluid. Ruime airplay zorgde voor een groeiende Sommers fanscene, maar daar bleef het dan ook voorlopig bij.
[bewerken] Zanger in de jaren zeventig
Met het uitbrengen van Zeven anjers, zeven rozen in datzelfde jaar (1971) is de absolute doorbraak van Willy Sommers in Vlaanderen een feit. Hij verkocht meer dan 100.000 plaatjes in Vlaanderen en stond 19 weken nummer één in de hitparade. Ook de Spaanse, Duitse en Franse charts moesten eraan geloven want Sieben küsse, sieben rosen en Siete rosas, siete besos waren kaskrakers.
Het jaar daarna stond hij dagelijks op het podium met zijn eigen professioneel orkest De Sommerstip. Zijn fanclub werd op dat ogenblik één van de grootste in Vlaanderen, met 12.000 leden. Op muzikaal vlak reeg hij de hits aan elkaar : Sympathie is geen liefde, Weet je nog die slow en Van s morgens vroeg tot s avonds. Als blijk van erkenning kreeg hij op 20 november 1972 zijn eerste gouden plaat voor de verkoop van 500.000 singles in amper twee jaar tijd.
Sommers had naast succes in eigen land ook in de buurlanden een bloeiende muzikale carrière. In 1973 stond Willy voor de Franse tv-camera's in het spraakmakende Cadet Roussel van Guy Lux. In de Spaanse top-50 bloeide nog steeds zijn Siete rosas, siete besos.
In 1974 werd de zanger uitgeroepen tot populairste artiest van Vlaanderen en mocht hij voor het eerst de Zomerhit trofee ontvangen met het nummer Blijf nog een uurtje bij mij. Hij startte met een recitaltournee door Vlaanderen.
In 1975 kreeg Willy Sommers opnieuw goud voor Dans met mij tot morgenvroeg. Op 22 augustus 1975 debuteerde hij op het Duitse Schlagerfestival, waar hij nadien nog vele malen te gast zou zijn als populairste Vlaming.
In 1976 bracht Willy de single Holiday uit. Hij stond ermee vijf maanden lang in de top-10. Ruim twee jaar later, 16 januari 1978 komt de Duitse versie van Holiday binnen op de 35ste stek in de charts. Op 23 november van datzelfde jaar ondertekent Willy Sommers een contract met platengigant Philips/Polygram voor de komende decennia.
In 1979, 1981 en 1984 won hij de Zomerhit , een onderscheiding voor de beste Vlaamse single van het jaar. Respectievelijk ging deze onderscheiding naar de singles De nacht wordt lang, Naar de zee en het felgesmaakte Ik ben verliefd op haar.
In 1979 bracht hij de langspeler Willy Sommers Internationaal uit met Franse, Duitse en Spaanse nummers.
[bewerken] Zanger-presentator in de jaren '80 en '90
De jaren tachtig waren moeilijk voor de Vlaamse muziekindustrie en slechts enkele muzikale namen konden nog overleven. Aan hits en vooral optredens had Willy Sommers alvast geen gebrek : Naar de zee, Ken je nog die slows, Dallas, Jij, Vlaanderen de leeuw (wat een klassieker zou worden en nog steeds luidkeels meegebruld wordt op menige studenten-cantussen).
Op het eind van de jaren tachtig kwam er een keerpunt bij de start in Vlaanderen van het eerste commerciële televisiestation VTM. Op vraag van de tv-pioniers Mike Verdrengh en Guido Depraetere zal Willy Sommers samen met Bea Van Der Maet vanaf 1989 op VTM het muziekprogramma Tien om te zien (TOTZ) presenteren. Het programma werd een begrip in Vlaanderen en gedurende meer dan 10 jaar zou het dan ook onafgebroken in de top-10 staan van de CIM-kijkcijfers.
In 1989 bracht Willy het nummer Het water is veel te diep. Onder impuls van het opgestarte muziekprogramma vlogen de singles over de toonbank en in mum van tijd kreeg het nummer een gouden randje. Enkel Will Tura hield Sommers op dat moment van de nummer één in de hitparade. De nummer één voor Sommers was er meteen daarna in hetzelfde jaar met Als een leeuw in een kooi. Met TOTZ en zijn samensteller Jos Van Oosterwyck was de herwaardering van de Vlaamse muziek een feit.
Sommers scoorde niet alleen op tv, ook muzikaal ging het hem helemaal voor de wind met goud en platina voor singles als Mooie vrouwen lopen nooit in de schaduw en Kijk eens diep in mijn ogen (een duet met diva Wendy Van Wanten).
In 1993 komt het album Parfum damour uit, een cd waarbij Sommers enkele Franse nummers bewerkt. In 1995 wordt er gekozen voor Profumo damore waarbij er een selectie en bewerking gemaakt wordt van Italiaanse klassiekers.
1996 is een muzikaal keerpunt voor Willy Sommers, wanneer Roland Verlooven wegens medische problemen besluit de samenwerking te beëindigen. Willy besluit met een nieuw team in zee te gaan en zo komt hij terecht bij John Terra. In gehele vriendschap verlaat hij na jaren trouwe dienst Polygram en tekent hij een contract met Play That Beat.
In 1997 presenteerde Willy Sommers samen met Anne De Baetzelier in een volgelopen Antwerps Sportpaleis de TOTZ-special.
In 1998 verschijnt het album Op reis naar jou/Onderste boven met de hitsingles Met mijn ogen dicht, Toen kwam jij, Ik geef me over, Er is geen reden en Zomaar zomer.
In de zomer van 1999 besluit VTM een punt te zetten achter het populaire muziekprogramma "Tien om te zien". Wel kwam het liedjesprogramma telkens terug in de zomermaanden. Ondertussen presenteert Willy ook elke zaterdagmorgen het radioprogramma "Rendez-vous" op Family radio.
[bewerken] De jaren 2000
Platenfirma Play That Beat! brengt begin 2000 de 8 eerste langspeelplaten van Willy uit op CD.
In maart 2000 komt het nieuwe album Warm in mijn hart op de markt.
Na een jaar afwezigheid komt Tien om te zien opnieuw op het Vlaamse scherm. Nu staat Anne De Baetzelier aan de zijde van Willy voor de presentatie van het programma. Willy brengt de single Kleine Karlien uit, de voorbode van een nieuw album.
Vanaf september 2000 presenteert hij het nieuwe clipprogramma Hitstop op VTM.
In november 2000 brengt Willy bij platenfirma Label Vie een nieuw album op de markt in productie van gitaarvirtuoos Francis Goya : Alleen de liefde overwint. Bart Herman werkt samen met Willy voor de teksten van het album.
In 2001 volgen concerten in het teken van zijn 30-jarige carrière. Radio en televisie besteden uitgebreid aandacht aan de evenementen rond 30 jaar Sommers.
In 2002 wordt Willy de trotse papa van Luna. Een goede balans tussen carrière en gezin wordt nu een must. Willy staat op het podium van Tien om te zien met zijn single Mijn illusie. Naar aanleiding van de geboorte van Luna maakt Willy in een productie van John Terra de single Het mooiste wat bestaat, een ode aan het wonder der liefde: een kind.
Op 21 november 2002 krijgt Willy een trofee van Radio 2 en Sabam : een plaats in de Eregalerij van het Vlaamse lied met Zeven anjers,zeven rozen. Het zal dus een onsterfelijke song blijven.
Begin 2003 brengt Willy de single Als tevoren uit, opnieuw in een productie van John Terra. Iets later wordt er onder impuls van managers Ilia Beyers en Piet Roelen een nieuw album klaargestoomd door Lisa Del Bo, Luc Steeno en Willy Sommers. Het album heet: De mooiste duetten en méér, een productie van Peter Koelewijn.
In 2005 verschijnt er een parodie gemaakt door het TMF-duo Daan & Seppe van 7even anjers 7even rozen in Beavis & Butthead-stijl; Sommers kan er hartelijk mee lachen. Hijzelf treedt dat jaar op bij de jaarlijkse IJzerbedevaart in Diksmuide.
Hij werd in 1932 geboren als Eduard Van De Walle. Zijn vader was markthandelaar en overleed vroeg. Van De Walle leerde accordeon en mondharp spelen. Toen hij in een weverij in Sas van Gent werkte, leerde hij Mariëtte Robegoers kennen, met wie hij in 1955 in het huwelijk trad. In 1957 kregen ze hun enige dochter, Marina Wally. Zij werd later zelf actief als zangeres[1]. Vervolgens opende hij een dancing in Ertvelde (Oost-Vlaanderen) en verkocht jarenlang handtassen op diverse Vlaamse markten. In 1966 leerde hij de Nederlandse producer Johnny Hoes kennen. Onder leiding van Hoes nam hij zijn eerste nummer Chérie (1966) op, dat een grote hit werd. Wally haalde er de eerste plaats mee in de Vlaamse hitparade en tot op de dag van vandaag is het zijn bekendste nummer.
Het succes leidde een lange en succesrijke carrière in waarbij hij meer dan 500 nummers opnam. Wally is wellicht de beroemdste en succesrijkste Vlaamse schlagerzanger. Zeer opmerkelijk waren zijn pogingen om ook in het buitenland aan te slaan. Hij heeft een fanclub in Nederland[bron?], en is via zijn regelmatige verschijningen in het programma Eurotrash (Eurorommel) zelfs bekend in het Verenigd Koninkrijk. Hij trad ook verschillende keren op in China (waarvoor hij Chérie in het Chinees vertaalde naar Baobei), Duitsland, Australië, Zuid-Afrika en Rusland. In de jaren zeventig trad hij verschillende keren op in hotels in Las Vegas. Vanwege zijn zelfverklaarde "succes" in het buitenland noemt Wally zich al jaren The Voice of Europe (De Stem van Europa), in navolging van Frank Sinatra, met wie hij zichzelf graag vergelijkt.
Wally kreeg juni 2006 in Ertvelde een standbeeld ter ere van zijn uvre. Het heeft als opschrift "Ode aan Eddy Wally - The voice of Europe" en laat de titel van zijn grootste hit Chérie zien. Daarnaast is in het geheel een marktkramerstas opgenomen, een verwijzing naar Wally's afkomst.
[bewerken] Hersenbloeding
Op 6 maart 2011 wordt hij in het ziekenhuis opgenomen met een hersenbloeding. Hij raakte hierbij licht verlamd. [2]
Wally viel flauw, vertelt zijn vrouw Mariëtte, en werd overgebracht naar een ziekenhuis in Brussel. De volgende dag, op 7 maart 2011, werd hij overgebracht naar het AZ Sint-Lucas in Gent.[3] De dag daarna, 8 maart 2011, werd Wally van daaruit overbracht naar het UZ in Jette.[4] Volgens zijn echtgenote is Wally aan de linkerkant verlamd en is de kans klein dat hij nog terugkeert als zanger.[5] In juli 2011 verhuisde hij van het ziekenhuis naar een rusthuis.[6]
ZELZATE - Eddy Wally deelt zijn kamer met Emiel Cassier. De twee hebben alles wat ze moeten hebben, maar geen luxe. De nieuwe thuis van 'The Voice of Europe' staat in schril contrast met zijn villa, een paar kilometer verderop, die is volgestapeld met gouden platen en Chinese vazen.In de woonkamer hebben Eddy en Emiel een tafeltje om te eten en twee relaxzetels om samen televisie te kijken of de krant te lezen. Het keukentje is eenvoudig, maar die hebben ze nauwelijks nodig omdat de maaltijden naar de kamer gebracht worden. De bedden van Emiel en Eddy worden gescheiden door een nachtkastje met een scheve tafellamp. Op hun slaapkamer hebben ze ook een wastafel.
Emiel woont al een paar jaar in het bejaardentehuis. Zijn vorige roommate', Raymond, is een paar weken geleden gestorven. Ze vroegen me of Edouard Van de Walle op mijn kamer mocht komen', zegt hij. Ik had nog nooit van die naam gehoord. Van Eddy Wally daarentegen.'
Over de muziekkeuze op de kamer zal nog gediscussieerd worden. Emiel houdt van Toots Thielemans en countrymuziek, anders dan wat we van Wally gewoon zijn.
