Veroveraars stellen meteen nieuwe bestuurders aan.
Dat gebeurde in Wereldoorlog II toen Nederland de duitser Seijss-Inquart als rijkscommissaris kreeg en de Nederlander Mussert als hoofd van de NSB.
De Romeinen deden zo iets dergelijks al in de oudheid. 
Zo stelde keizer Tiberius Pilatus aan als landvoogd in Palestina en benoemde hij een van hun mensen - Herodus - zogenaamd als "Rex" [=Koning]
In datzelfde Palestina drukte ook de religie een groot stempel op de samenleving.
Telken male als hun land bezet werd door een vreemde mogendheid, deed het geloof opgeld, dat er een sterke persoon (= de Messias) zou opstaan, om hun land te ontzetten.
Profeten kondigden die dan aan.
Zo ook nu.
Volgens het volk was er Johannes de Doper. De asceet, die opriep tot boete doening, omdat de Romeinse bezetting een straf van God was. En als voorbeeld wees hij het zondige leven van Herodus aan.
Een aanklacht die niet bepaald vleidend was voor de zogenaamde "grote Joodse leider".
Gevolg: Herodus legde deze onheilsprofeet kort en krachtig het zwijgen op.
Dat was regeren!
Maar met een andere had hij meer porblemen. Die timmermanszoon uit Nazaret. Zeer duidelijk een levens gevaarlijk man. Hij had kontakten met gehandicapte bedelaars en zieken, zelfs melaatsen, die hij genas. En tot overmaat van ramp wist hij zelfs - volgens de verhalen - een dode tot leven te wekken.



En laatst had hij een intocht in Jeruzalem gehouden en had een hoop stampei gemaakt in de tempel.
Niet dat dit laatste Herodus bijzonder stoorde, maar bij die intocht was er sprake geweest van "Koning der Joden". En dat laatste zinde Herodus allerminst.
Het kwam hem dus bijzonder goed uit dat de Hogepriester de Nazareëner zocht, om hem uit te schakelen, omdat hij het lef had zich "Zoon van God" te noemen en als zodanig het uiterst lucratieve geldwisselstelsel de tempel - zijn Vaders huis, zo hij zei - uit te gooien.
Een prima reden om die knaap  uit de weg te ruimen.
Alleen moest hij het nu heel subtiel aanpakken.
Niet Herordus moest het vonnis voltrekken, maar de landvoogd Pilatus.
Dus fluisterde hij de Hogepriester de te volgen route in.
Wat hierbij bijzonder goed uitkwam, was zijn jaarlijks beleidsverslag aan de keizer.
Als hij Tiberius kon vertellen dat de landvoogd niet bepaald een sterk Romeins beleid voerde, kon dat alleen maar positief voor de koning uitpakken.
En wie weet, kon zijn schoonzoon dan wel eens op de stoel van Pilatus terecht komen.
Als hij dit twijfelend beleid eens heel voorzichtig - zo langs z'n neus weg - aan de landvoogd liet merken, zou die wel komaf maken met die zoetsappige Nazareëner.



Herodus zag de donderbui voor Pilatus al hangen.
Klem had hij hem zitten.
Want uit angst voor een slechte rapportage zou hij die wonderdoende Jezus wel aanpakken.
 En wat Herodus uiteindelijk aan de keizer zou vertellen, was iets wat alleen Koning Herodus wist.