xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

< 1%  *

“Safety & Security Amsterdam 2007”

was een vakbeurs waar ik wel heen móest. Nu is het verschil tussen safety en security me niet altijd duidelijk, maar het gaat over veiligheid. Wat weer iets te maken heeft met rampenbestrijding. Vandaar.

Ik ging per trein. Vlak voordat die zou arriveren kregen we de mededeling dat hij over ongeveer 10 minuten zou vertrekken - van hetzelfde perron, dat nog wel. Ik dacht direct aan een vertraging. Omdat daarover niets gezegd werd, moest het wel iets anders zijn. Gelukkig maar, want een vertraging komt in de statistiek en dat is vervelend voor de NS. En ineens schoten me Postbus 51 - die folder - dat tv-spotje te binnen. Natuurlijk – het kon niet anders. Om terroristen of andere boze geesten te misleiden hadden de NS de dienstregeling even gewijzigd. Slim, heel slim. En zo simpel. Dagelijks werk voor de NS. Gerustgesteld heb ik van de verdere treinreis genoten. Die duurde weliswaar drie kwartier langer, maar voor mijn veiligheid heb ik dat wel over.

Hard werken

De beurs bleek druk bezocht. Na voorzien te zijn van toegangsbewijs met halsband, betrad ik verwachtingsvol de beursvloer. Ik begon met een verkenningsronde. Wat was er nieuw? Overal stonden weer schalen met zuurtjes, lollies, pepermuntjes, spekjes, pinda’s, tijgernootjes of zoutjes. Dit keer werden de dropsleutels door een aardig meisje uitgedeeld – waarschijnlijk als stimulans voor aarzelende snoepers. Desondanks lijkt deze trend over zijn hoogtepunt. Binnenkort verwacht ik dan ook een nieuwe topper: de tandenborstel.

Sommige bezoekers liepen rond met een mooi gereedschapskistje, maar die bleken uitverkocht. Voor zoiets moet je dus vroeger opstaan – of niet met de trein gaan. De balpennen waren weer massaal aanwezig. Dat blijft een prima business. Er waren bezoekers die de indruk wekten dat ze alleen dáárvoor kwamen. Een bejaard stel deed een forse greep in de pennendoos. Ik dacht eerst nog: “wat doen díe hier?”, maar veel senioren mailen niet, vandaar. Een heer in driedelig grijs verontschuldigde zich terwijl hij slechts één pennetje pakte. “ ’t Is voor mijn zoontje, die spaart ze”, zei hij erbij. De mevrouw van de stand glimlachte minzaam naar hem. Ik heb me natuurlijk ook niet onbetuigd gelaten en scoorde uiteindelijk 14 balpennen. Het is dat mijn binnenzak niet groter was, anders had ik er nog veel meer meegenomen. Maar ja, ik moest ruimte overhouden voor een glazen potje met snoepjes (nieuw in het assortiment), voor enkele notitieblokjes, voor een timmermanspotlood en voor een paar halsbandjes - altijd handig op camping of volkstuin. Multi-functie, nietwaar.  
Een oud volksvermaak bleek op de beursvloer een nieuwigheidje: met een klauwhamer een tienduimer in een blok hout slaan. Wie dat in acht klappen kon, kreeg de hamer cadeau. Helaas lukte het me niet. Voor de volgende beurs moet ik dus mijn trainingsprogramma aanpassen. Ook leuk was een sneltekenaar per computer. Hij maakte een prachtige karikatuur van me. Ik wist niet dat ik zo op Celebrity Chimp leek, maar de overeenkomst is onmiskenbaar. Eigenlijk ben ik er wel trots op. Want hoeveel mensen weten waar ze vandaan komen? Tot slot stuitte ik nog op enkele steltlopers. Vermomd als kleerkast benamen ze me wel het zicht op een aardige mevrouw. Leuk werk overigens en bovendien van enig niveau. Alles bij elkaar was dit deel van het beursbezoek hard werken, dat kan ik u verzekeren.

Lunch

Het was ondertussen ruimschoots lunchtijd geworden. Helaas bleken de gezonde broodjes uitverkocht. Gelukkig stond er bij een stand een schaal sandwiches met zalm. Terwijl ik mijn allerergste trek stilde - ik was niet de enige - werd ik door een vertegenwoordiger aangesproken. Rap pratend en vol grappen overtuigde hij me van de noodzaak om zelf te ondervinden hoe goed zijn product wel niet was. Rare uitdrukking dacht ik nog, maar met een mond vol zalm was een weigering geen optie. Bovendien leek dit iets nieuws in het assortiment rookgordijnen.   

Binnen een paar seconden stond de stand vol rook. Geen hand voor ogen. Ook ging het rookmaken gepaard met een irritant geluid en een doordringende mentholgeur. Een prima concept, vooral omdat er nog allerlei variaties mogelijk zijn. Zo komen overvallers er in ons land genadig vanaf, want bijvoorbeeld in Frankrijk wordt gerookt met pepperspray – traangas dus. Daar wil je niet in stáán – zeker weten. Al pratend bedachten we nog andere varianten, maar met het optrekken van de rook verhelderde ons inzicht ook weer. Eenmaal buiten bleek de voorraad sandwiches te zijn aangevuld. Een hele opluchting.

Nog meer werk

Het werd laat, dus moest er worden doorgewerkt. Rap bezocht ik de brandweerhoek. Preventie staat er nog steeds hoog aangeschreven. Even verderop lag het oerwoud van de beeldschermen. Dat leek me ondoordringbaar. Sommige stands aan de rand ervan boden totale beveiligingsconcepten. Nog even en de “ongewenste bezoeker” wordt in zijn voortbestaan bedreigd. Toch heb ik wat vraagjes. Ervoor zorgen dat de toegang goed geregeld is, is mooi. Maar stel dat zich een rampje of zo voordoet? Hoe snel kun je er dan uit? Of moet je je eerst legitimeren voordat je het brandende pand uit mag? Mij werd verzekerd dat alles kan, mits het management maar aangeeft wat het wil. Helaas is het management daarover niet altijd even duidelijk, begreep ik.

Heel mooi vond ik een robot met allerlei detectieapparatuur. Een nachtwaker die nooit slaap krijgt. Met zijn manager productontwikkeling filosofeerde ik over de mogelijkheden om hem, die robot dus, te laten buitenspelen. Zo’n machine bleek al te bestaan. Op rupsbanden, laag bij de grond en met een omvang van een vierkante meter waait die zelfs bij orkaankracht niet van de dijk. Ik geloof die manager best, maar wil dát graag zelf zien. Klopt het, dan is het misschien iets voor het dijkleger. Het echte leger gebruikt ze al lang, voor bomverkenning bijvoorbeeld.

< 1%

Verscholen tussen al dat technisch geweld stonden ook nog wat “rampenstandjes”. Twee deden in rampencommunicatie, één in rampencoördinatie. Een ambtenaar ging in op de betekenis van de “coördinatie van de multidisciplinaire vraagarticulatie”. Zijn toehoorders bleken actieve luisteraars. Aan het eind van het praatje waren ze echter niet overtuigd en ze legden uit waarom. De ambtenaar was zichtbaar aangeslagen. Het valt ook niet mee om met een onmogelijk verhaal de beursvloer op te worden gestuurd. “Coördinatie Multidisciplinaire Vraagarticulatie” – dat voorspelt niet veel goeds.

Toch moeten we er niet te zwaar aan tillen. Althans, als ik kijk naar het aantal vierkante meters dat voor rampenbestrijding was gereserveerd. Aanzienlijk minder dan een procent van de beursvloer. En dan schat ik het ruim. Niets aan de hand dus. Dat zou een rustgevende gedachte kunnen zijn.

* Omdat op dit blog geen reclame mag worden gemaakt, is elke bedrijfsnaam weggelaten. Op verzoek kan daarover natuurlijk nadere informatie worden verstrekt.