hier ben ik weer eens een dagje thuis na de zoveelste nacht al gewaakt te hebben bij mijn moeder in het ziekenhuis niet iets wat men veel doet maar toch voel ik mij er goed bij dat ons ma niet alleen is er is een groot probleem tussen ons de kinderen we zijn met vier maar ons oudste broer wil niet weten van palliatieve behandeling ik ben er een voorstander van het ons ma in haar laatste dagen zo makkelijk mogelijk te maken zonder pijn en angst want dat heeft ze nu we hebben dan toch eindelijk bekomen dat ze morfine mag krijgen om de 6 uur maar in beperkte dozis daaar is mijn broer mee akkoord gegaan na een grote woordewisseling wat is het triest te moeten zien dat u ma afziet tewijl het anders kan nu is hij bezig ons ma haar leven te rekken met alle gevolgen vandien ook ik en mijn zus en broer geven ons ma niet graag af en willen ze hier nog wat houden maar als de dokter zegt dat er geen hoop meer is wat is dan het beste volgens mij een menswaardig heengaan zonder het te lang te laten duren en zonder pijn maar ja meningen verschillen wij ziuden moeten blij zijn dat we ons ma al bijna 87 jaar bij ons hebben zonder ooit ziek te zijn geweest ze heeft een zwaar leven gehad met veel verdriet en hard werken en nu mag ze niet gaan als ze wil mijn broer laat haar vechten tot de laatste snik en dat vind ik zo erg maar ik heb er mij bij neerlegt tot op de dag van vandaag toch hoe het morgen zal zijn weet ik nog niet er zal een moment komen dat ik het toch niet meer kan aanzien en eis dat hij zijn mening zam moeten herzien wenen kan ik niet meer mijn tranen zijn op maar verdriet om zoveel onrecht ten overstaan van mijn ma heb ik heel veel mijn zus en andere broer van hetzelfde wij zijn gedoemd om te zwijgen en lijdzaam toe te zien hoe ons ma uur na uur vecht om haar oudste zoon te plezieren want zo noem ik dat ik hoop maar een ding en dat is dat ma naar pa mag en zo vlug mogelijk zonder pijn en angst tot nog eens lut
