Onze dag is heel slecht begonnen. Gisterenavond belde onze zuster dat onze pa opgenomen was in het hospitaal en dat hij in coma was beland. De terugreis waren we al aan het voorbereiden en de verzekeringsmaatschappij al ingelicht. Deze nacht rond 1 uur belde ze terug dat hij de nacht niet had gehaald en 's morgens overleden was ! Heel de nacht hebben we gebeld om alles in gereedheid te brengen voor onze terugvlucht, in België was het dan overdag. Prachtig werk van Ethias ... dat mag ook al eens gezegd worden ! Morgen 30 juni vertrekken we al vanuit Salt Lake City naar Chicago en dan naar Brussel waar we op 1 juli om 8u15 zullen landen.
Idaho Falls naar Salt Lake City is niet zo ver, 400 km, dus we hadden al de tijd om langs de onmetelijke aardappalvelden te rijden, die hier continu besproeid worden, ... warmte en water, zo is het niet moeilijk om lekkere patatjes te kweken. Als we bijna aan ons einddoel kwamen, kregen we daar een echt Belgisch onweer te verwerken, op de autostrade konden ze nu wel veeeeel kalmer rijden !
De vrouwkes gingen wat uitrusten aan het overdekt zwembad en wij reden al eens naar de luchthaven om te informeren waar we de auto moesten achterlaten. Daarna zijn we in het moderne Salt Lake City gaan zoeken naar elektronica winkels en ... wat een Apple Store hebben we daar gevonden, alles in dollars aan de prijs van bij ons in euro !! (/$ =1.44). 's Avonds zijn we dan nog lekker op een terrasje gaan eten met een glaasje Californische wijn in een mooi winkelcentrum van de moderne wijk. Dit is het einde van de blog en ook het einde van onze spijtig genoeg ingekorte droomvakantie. Yellowstone Park, Teton Park en de Rocky Mountains, waar we eigenlijk voor gingen, hebben we spijtig genoeg niet kunnen doen, een volgende keer misschien ?
Vandaag is het een off-day die we ingelast hadden, ofwel blijven we in Springville, waar eigenlijk niks te zien is aan het Utah Lake, ofwel rijden we door naar Idaho Falls hetgeen toch veel belovender klinkt. OK ... lekker ontbijten rond 8 uur, het valt op dat we alsmaar minder en minder eten, bijgegeten zeker, en we vertrekken toch maar naar de staat Idaho, onze vijfde staat waar we doortrekken. Richting Salt Lake City is een drukke autostrade die men volledig aan het vernieuwen is, zeer breed en knap in beton aangelegd, toch weer geen Olympische Spelen zeker ? De zo gedisciplineerde Amerikanen van vroeger vegen er ook hun voeten aan en rijden veel sneller dan mag en slingeren, vooral de lange camions met twee en drie aanhangwagens, van de ene pand naar de andere, niet te doen ! Waarschijnlijk is de controle veel verzwakt in de grote steden.
Het grootste zoutmeer van de USA, Salt Lake, is amper te zien vanaf de autobaan en lijkt ook geen toeristische trekpleister. In de brede vallei is er slechts één weg tot in Pocatello, een autostrade die kaarsrecht naar het noorden leidt. Van woestijn is hier niets meer te bespeuren, zeer waterrijke vlaktes met enorme velden met aardappelen. Idaho wordt ook de "Potato State" genoemd.
Met deze Jaguar type E 4.2, die voor het hotel geparkeerd stond, hadden de vrouwkes liever rondgetoerd denk ik.
Idaho Falls is een industriële stad met opvallend veel hotels en kerken, ook hier leven veel Mormonen zoals in Utah. Het Best Western hotel dat we hadden geboekt gisterenavond valt heel goed mee en ligt vlak bij de grote rivier met een kunstmatig aangelegde barage (dit zijn de Falls). Het waterverval is momenteel enorm door het overvloedige smeltwater en maakt een hels lawaai, hier produceert men 27 MW elektriciteit genoeg voor de helft van de stad. Na een verfrissende zwempartij en wat zonnen hebben we vlug in een naburig cafeetje op het terras de "happy hour with appetisers" meegepikt hier een beetje verder en deze avond uitgebreid gaan eten in een chic restaurant "Rutabaga's", zeer exclusief en verfijnd.
Vroeg opgestaan want het was eigenlijk te warm in de kamer deze nacht. Om 8u30 gaan ontbijten in de zeer goed verzorgde eetzaal met alles erop en eraan, lekkere pancakes met ahornsiroop en fruit erop, eitjes met spek en alle soorten drank. Nog een appeltje mee genomen want we gingen deze keer 's middags niet eten ? we moeten toch ook eens aan onze lijn denken zeker ! De vroege ochtendzon gaf een diepe en warme kleur aan de ros-rode rotsen en de temperatuur was nog lekker fris deze morgen om 9 uur, 26°C ! Arches NP stond als eerste vandaag op het programma en gelukkig zijn we daar gisteren niet meer aan begonnen, want er is toch meer te zien dan we dachten. Aan het info-center vertrokken we om enkele honderden meter te stijgen en vandaar al de eerste prachtige rotsformaties te bewonderen. Zoals in de Antilope canyons zaten we ook hier in de rode rotsen, allemaal gevormd door het ijzer in de stenen dat tot roest is omgevormd en door de zon op sommige plaatsen zwart geblakerd wordt, bij avondzon geeft dit natuurlijk nog mooiere kleurcontrasten. De hele route door het park is ongeveer 50 miles heen en nog eens terug, dus niet om er even door te rijden, er zijn veel haltes voorzien op parkings en men kan ook uren door het park gaan wandelen (hiking). Er zijn zeer eigenaardige vormen van precies opgestapelde stenen, bijna in onbalans en grillig gevormde bogen (Arches) allemaal uitgesleten door erosie van wind en water.
Het was bijna middag als we het park verlieten en weeral veel gefilmd en foto's genomen. Enkel kilometers verder was onze volgende afslag al. Links van de weg richting Provo stond de aanduiding "Dead Horse State Park". We hadden gelezen dat dit park toch ook de moeite was om de 22 miles er naartoe te rijden. Een State Park behoort niet tot de Nationale parken, dus terug betalen, het was maar 10 $. Dead Horse duidt op paarden die hier vroeger door de cowboys waren afgescheiden van een kudde wilde paarden en die in dit dorre verlaten gebied gestorven waren van de dorst. Het gebied is omgeven door een canyon van de Colorado, honderden meters diep en dus volledig afgesloten. Tot op heden leven er zeer weinig dieren door het grote water tekort op die hoogte. De canyon was prachtig om zien en het panorama weer niet vast te leggen op foto of film !
Nu werd het wel tijd om door te rijden (13u30) want we moesten nog tot in Springville geraken waar ons volgend hotel gisteren vast gelegd werd, nog 300 km. De rode rotsen werden vervangen door grijze en het landschap veranderde nog maar eens totaal, vruchtbare vlaktes en water in overvloed. Via Price reden we zo richting Salt Lake City om in Springville nabij Provo de parking van het Best Western hotel op te rijden, het was ondertussen 17u30. Zwemmen zat er niet meer in, alhoewel het ook hier nog 30°C was, maar eerst op zoek naar een restaurant, we hadden sinds deze morgen niet meer gegeten ! (volhouden) André en ik gingen op zoek aan het Utah Lake, maar buiten enkele boerderijen van de Mormonen was daar niks te zien, bij ons zou dat wel anders uitgebaad worden. Op de GPS vonden we enkele restaurants en het eerste beviel ons al, niet zover van het hotel, "Cracker Barrel Store". Een lieve juffrouw liet ons de menukaart zien en dit was in orde, we komen straks terug. Waar we niet aan gedacht hadden was dat het een Mormonen restaurant was en dus niets alcohol geschonken wordt, was dat een tegenvaller ... maar het eten smaakt zoveel beter met enkel water, maakten we ons maar wijs. Het eten was trouwens zeer goed en de dessert verrukkelijk, en de prijs ... een derde van de prijs van anders !! Morgen rijden we toch naar een andere staat Idaho, aan de Idaho Falls.
Deze morgen in Page, we wilden vroeg gaan ontbijten want gisteren waren er twee bussen met jongeren aangekomen, die waarschijnlijk vroeg verder trokken. Om 7u30 naar de ontbijtzaal en ja watte ... alles was bijna op, geen plaats en een hels lawaai ! Aan de balie vroegen we of we misschien in de naburige Best Western mochten gaan eten omdat het hier niet te doen was. We moesten het maar gaan vragen. OK, stoute schoenen aan en naar daar. Van de ontbijtboy ...no way, vraag het aan de balie en jawel we mochten met 4 aanschuiven aan de "hot breakfast". Redelijk vroeg waren we al op weg richting Moab, niet langs de gewone weg maar langs het rustigere indianengebied. Van Arizona reden we even verder Utah al binnen; de Mormonen staat. De staat heeft als bijnaam de "Behive state", zeer vrome mensen die alle alcohol verbannen. In Mexican Hat probeerden we al eens een snackbar en hier was al geen pintje te krijgen, enkel softdrinks ! Onze vrouwkes hadden al schrik dat ze in Utah geen alcohol zouden kunnen drinken, zoals we voor 3 jaar ook al eens een restaurant hadden gehad waar niets dan water te krijgen. Monument Valley, een indianen park dat niet tot de nationale parken behoort, daar zijn we langs gereden omdat we de gekende rotsformaties langs de baan eigenlijk ook al zagen. Vreemde rotsblokken die zo maar uit het vlakke landschap verrijzen, maar waar is door erosie al de rest van dit gesteente bleven ?
Onderweg werd er dikwijls verwittigd voor overlopend wild, maar ja ... wild hebben we nog niet gezien op onze reis, tot we ineens op twee plaatsen langs de weg een dood hert zagen liggen, dus toch maar opletten ! Telkens er ergens een autobus stopte mocht ge er zeker van zijn dat er mooie foto's te maken waren, vooral de Chinezen zetten alles in beeld en ze zullen thuis hun reis wel bekijken !
Hoe meer we Moab naderden, veranderde het landschap volledig van dorre woestijn, die we al honderden kilometers gewoon zijn, naar vruchtbare vlaktes en veel meer bomen, er was ook meer water in de rivieren of reservoirs. Een hotel hadden we voor deze nacht nog niet vastgelegd, dus om 16 uur uitkijken voor een plaatsje. Het eerste Best Western hotel, was volzet, dan maar aan de overkant het volgende binnen gestapt, en dit maar genomen, de kamers worden in de toeristische plaatsen wel veel duurder. Arches Canyon zullen we morgenvroeg wel doen, nu zullen we maar wat uitrusten en een zwemmetje doen en vanavond, dit hadden we al in een andere blog gelezen, naar een zeer goed restaurant "Pasta Jay's" om de hoek. Inderdaad ... het was één van de betere restaurants van ons verlof en zelfs ... lekkere rode wijn ! Op het terras hebben we lekker buiten gegeten in deze zwoele zomeravond.
Ons Best Western hotel in Page is wel wat te groot voor de relatief kleine ontbijtruimte. Het was dus om 8 uur aanschuiven tussen de vele kleine kinderen die allemaal hun pancakes wilden bemachtigen. Eens een tafeltje gevonden, konden we ons continental breakfast verorberen, veel zoetigheid en weinig hartelijks, typisch Amerikaans zeker. Even langs de supermarkt voor nieuwe alcoholvoorraad en wat chips voor de vrouwkes, want morgen zitten we namelijk al in Utah en daar wordt geen alcohol geschonken in de restaurants ! Een toertje door Page, een dorp dat nog maar bestaat sinds de constructie van de Lake Powell dam, gebouwd in 1957 en dat sinds 2008 al volledig vernieuwd is. Ze zijn ook fier op hun bijna kerkencollectie; op enkele km staan wel een tiental verschillende christelijke kerken naast elkaar ! Het was 10u30 en voor we naar de plaats van onze boottocht op het Lake moesten, hadden we nog even de tijd voor een panoramisch zicht op het "Horseshoe Bend". Een prachtig uitkijkplaats waar de Colorado rivier een bijna 270° bocht maakt door de diep uitgesleten zandsteenrotsen. Met het blote oog ongelooflijk om zien maar met de camera veel te groots (zie foto), adembenemend ! De ongeveer 1 km wandelweg er naartoe door het mulle zand ging niet zo vlot als verwacht, het was serieus klimmen en de zon brandde weer volop op ons bolletje ! (>35°C)
Maar we waren ruim op tijd voor onze boottocht en konden zelfs onze voetjes verfrissen in het plaatselijk zwembad van het resort. Om 13 uur stapten we aan boord van ons dubbeldek bootje met nog een 70 tal andere toeristen en gelukkig hadden we op het bovendek schaduwplaatsen, oef ... Lake Powel is een stuwmeer, één van de grootste van de USA, na de Hoover dam, en is nog maar vrij recent in gebruik. In 1960 was de stuwdam af en het heeft 17 jaar geduurd voor het gevuld was zoals vandaag ! Het is zeer belangrijk voor de steden Phoenix, Los Angeles en San Diego voor de water bevoorrading en ook voor de elektriciteit, maar dit was ondergeschikt voor de bouw ervan. Zonder deze dam hadden deze steden niet kunnen bestaan.
Het was hier natuurlijk ook indianengebied van de Navajo's, de belangrijkste stam, maar ook zij delen nu mee in de voordelen van deze belangrijke toeristische streek. Vele indianen hebben hierdoor werk gekregen in de winkels, hotels en restaurants. Het was een dure 2,5 uur uitstap maar zeker zijn geld waard (270$ voor 4). Het eerste deel was meer een overzicht van de grootsheid van het meer, maar stilaan gingen we meer en meer in de vele canyons die op de duur zo smal werden dat de boot er onmogelijk kon draaien en met hoorngeschal aangaf dat we er waren voor de vele kleine bootjes die hier rondvaren ! De prachtig uitgesleten zandsteenrotsen zijn ongelooflijk gevormd, zoals de Antilope Canyon, die we 3 jaar geleden ook hier in Page hebben bezichtigd.
Dit jaar is een recordjaar voor de sneeuwval en sinds april komt al het smeltwater in de Colorado rivier en dus ook in dit meer. Volgens berekeningen stijgt het water in het meer met 30 cm/dag !! Dus volgens onze foto's gaat het dan hoger dan het maximum peil uitkomen ! Het was de moeite en morgen trekken we weer hoger naar Moab richting Yellowstone.
Een karig ontbijt zoals verwacht in dit Super 8 motel, maar goed we zijn toch in Winslow geweest. Omdat de zon deze morgen beter stond dan gisterenavond, zijn we nog even langs de Corner gereden voor enkele fotootjes natuurlijk. Aan de overkant was een winkel met allerhande gadgets van The Eagles, waar we zeker iets moesten kopen als fan van het eerste uur.
Onze route van vandaag, weer niet zover (295 km), ging door de Navajo streek, een bekende stam van de indianen. Hoe groot kan een land zijn ? Oneindige vergezichten met niets dan dor geblakerde gewassen. Hoe kunnen indianen hier nog leven met enkele paarden en koeien ? De tipi's zijn ondertussen wel vervangen door primitieve woningen of stacaravans, met soms zonnepanelen !, maar buiten dat niets. Na 150 km kwamen we in bewoonde wereld, Tuba City, met een Navajo-museum. Hier zijn we binnen geweest waar het leven en de vier werelden van de indianen werd uitgelegd. Het was interessant maar eigenlijk zijn prijs niet waard (30$ : seniorenprijs !). In een lokale snackbar hebben we dan tussen de indianen een kleinigheid gegeten en een frisdrank gedronken. Verder naar Page kwamen we op bekend terrein, de baan die we 3 jaar geleden ook al hadden genomen, ongelooflijk hoe men dit nog zo goed kan herinneren ! Het Lake Powell zagen we al vanop 10 miles liggen en op onze rechterkant tussen het golfterrein het Marriott hotel, decadent hoe men hier morst met water in de woestijn, terwijl de indianen een beetje verder hun water in bidons moeten gaan halen aan de Coloradorivier ! Ons Best Western hotel valt zeer goed mee behalve dat het zwembad juist in onderhoud is en we wel in het naburige hotel, ook een Best Western, moeten gaan zwemmen, morgen zou het in orde zijn ? In het steakhouse hiernaast hebben we gegeten en buiten op het terras nog kunnen genieten van de "sunset" en het prachtige panorama van de Glenn Canyon en het Lake Powell, zalig ... ! Voor morgenmiddag om 13 uur hebben we al geboekt om met een boot 2,5 uur op het Lake te gaan varen tussen de steile rotsen van dit stuwmeer. We zitten hier op 1500 m hoogte en de temperatuur in de dag blijft schommelen tussen de 30-35°C.
Tussen de jackpots onze "Scrambled Eggs and French Toast" ontbijt genomen en klaar gemaakt om te vertrekken naar Winslow, Arizona. Uit Las Vegas rijden is een fluitje van een cent met een goed werkende GPS. Het was weeral 9u30 dat we de eindeloze woestijn introkken met temperaturen van rond de 37°C. Aan de Hooverdam was de autostrade volledig vernieuwd, die we 3 jaar geleden hebben zien aanleggen, ook de brug over de vallei was sinds april dit jaar af. De files die daar vroeger waren zijn nu volledig opgelost, dat is wel knap.
De volgende honderden km waren eentonig en niet zo interessant, alles ros verbrand en desolate vlaktes.Vanaf Flagstaff kwam er meer beweging en denderden de ellenlange treinen door het landschap. Wel honderd wagons telkens met 2 containers boven elkaar opgestapeld en dat getrokken door 4 tot 5 diesel locomotieven. In Seligman gingen we van de autostrade om een stuk oude "Route 66" te volgen. Een echt cowboy-dorp met typische taferelen. In het plaatselijk saloon hebben we pikante "Buffolo wings" gegeten met een frisdrank geschonken in een soort confituurpotten, wel origineel vonden we ! De "garçon" was een manneke van 10 jaar, die nogal kordaat onze dranken kwam opnemen. De oude Route 66, die niet meer onderhouden wordt, is tegenwoordig vervangen door de highway 40 die er parallel naast loopt, het pitoreske geraakt zo wel verloren. Voor Winslow, ons eindpunt van vandaag, hebben we de Meteoor krater nog gaan bekijken. Deze krater is ontstaan 50000 jaar geleden door een meteoorinslag en is, volgens de Amerikanen natuurlijk, de best afgetekende meteoor krater van de wereld. Het was toch de moeite om deze kleine omweg hiervoor te maken. Winslow is een klein dorp dat enkel nu bekend is geworden door het liedje van The Eagles "Take It Easy". Zoals de foto zegt : "Standing on the corner in Winslow Arizona" , wel daar heeft men zelfs een standbeeld gezet van een gitarist die daar staat te wachten tot ... enz ...
De airco heeft goed gewerkt, redelijk goed geslapen en niet te warm. Het ontbijt viel tegen, we waren nogal laat want men kon al ontbijten vanaf 5 uur ?? en het meeste was al op. Er waren maar 3 tafeltjes dus bijzitten bij andere mensen. Voor een full breakfast was dit beneden maats. Gaan tanken (4,77 $/gallon) en om 9 uur op weg naar Las Vegas. Het was weeral 30°C toen we vertrokken en het zou niet beteren. Ieder zijn fles water voor onderweg en rijden maar. Eindeloze rechte autobaan door de woestijn met prachtige bergformaties en steeds hogere temperaturen alhoewel we steeds stegen in hoogte, van 350 m tot boven de 1500 m. De temperatuur ook ... 42°C met veel wind, dit lijkt op een haardroger. Onderweg, een 40 km voor Las Vegas, al een groot winkelcentrum, een Fashion Outlet. De vrouwtjes niet te houden natuurlijk, maar ze hebben niets gekocht (vreemd) ! Het hotel in Las Vegas hadden we deze morgen nog geboekt, hetzelfde Best Western als voor 3 jaar, dus gemakkelijk om te vinden. Eerst hebben we de "Strip" eens afgereden met de auto, zodat we de nieuwigheden konden bewonderen. Enorm veel nieuwe buildings en dat om 3 jaar tijd ! Deze middag rustpause genomen en aan het zwembad wat verfrist met een koele pint, het water was zeker 32-33°C, bah ... te warm !
En nu de "Strip" aflopen op zoek naar een geschikt restaurant.Wat ge daar allemaal ziet op de straat reikt aan het ongelooflijke ! De vreemste typetjes staan daar te schouwen voor enkele dollars. Massa's Mexikanen leuren met kaartjes voor "de mooie meisjes". De temperatuur was niet te houden, een warme ventilator blaast precies in je gezicht en droogt je ogen uit. Dan maar vlug in de "Casino Venetian" binnen, een kopie van Venetië, om iets te gaan eten. Vlug .... aanschuiven ja, het was 21 uur en iedereen wilde de lekkere Italiaanse keuken proeven. Dan maar besteld en om 21u45 mochten we aanschuiven op een terrasje op het San Marcoplein. Een lekkere spagetti met zeevruchten, een flesje Pinot Noir Amerikaanse rode wijn en we waren 220 $ kwijt. Bij het buiten komen, ondertussen 23u30 was het nog verschrikkelijk heet en wandelden we naar het hotel. Daar nog een frisdrank gedronken en maar naar bed. Morgen ook niet zo ver (500 km) naar Flagstaff - Winslow, weer door de woestijn, het zal weer warm worden !
Ondanks de hitte in de kamer hebben we vandaag een beetje langer geslapen. De rit was niet zo ver tot Barstow (290 miles). Om 8 uur 's morgens was het al 30°C en de asfalt was al gloeiend heet. Een redelijk versleten autostrade leidde ons richting Three Rivers waar we het Sequoia NP wilde meepikken. 3 jaar geleden hadden we de 1000 jarige reuzebomen al gezien aan de kust, maar dit was eigenlijk het bekende park. Het is 21 juni, begin van de zomer, en het park was enkel vandaag gratis toegankelijk. Wij met onze pas (80$) konden natuurlijk ook zo binnen.
Het hele park wilden we niet doen, enkel tot aan General Sherman, de grootste onder de reuzen. Momenteel is men bezig een nieuwe weg aan te leggen, een titanenwerk in deze bergachtige streek en dit veroorzaakte oponthoud tot meer dan een uur ! We hadden nog geluk, slechts 15 min wachten en we mochten de "kunstwerken" passeren. In vergelijking met deze 1000 jarige bomen lijken de grote dennen slechts tanden stokers. Met een "voetprint" van meer dan 10 meter (dat is een omtrek van meer dan 30 meter !) en hoogtes van 70-80 meter voelen we ons maar kleine mensjes. Ondertussen was het al 14 uur geworden en moesten we nog 400 km rijden, dus de terugweg terug langs de werken, maar dit viel ook mee. Bij het dalen van 2000 m naar normale hoogten steeg de temperatuur gestaag tot een aangename buitentemperatuur 41°C ! De laatste honderden km was door de woestijn met aan de rechterkant een NASA basis, een eindeloze vlakte met kleine struiken. In Barstow, het hotel hadden we 's avonds al via PC al geboekt, bereikten we rond 19 uur en het was nog steeds 40°C. Normale temperatuur zeiden ze en groener wordt het hier niet, alle gras waar niet gesproeid wordt was stro ! Nog een frisse duik in het zwembad, aperitiefje en dan op zoek naar een restaurant. Om 20u30 gesloten, oei ... vlug een Buffet Chinees genomen anders konden we met lege maag naar bed. Morgen .... Las Vegas waar we tegen de middag al zullen aankomen.
Om 7 uur waren we al klaar voor het ontbijt, ... wachten tot 7u30 en dan konden we aanschuiven. Het continental breakfast was voldoende maar we moesten het mee naar de kamer nemen, zitplaatsen waren er niet. Dan maar een tafeltje buiten gezet en 4 stoelen en we hadden een prachtig ontbijt voor onze kamer in het zonnetje ! Het was al redelijk warm en het moest nog 8 uur worden, dat belooft. We vertrokken naar Lee Vining via Mono Lake waar we een mooi zicht hadden over het meer en de besneeuwde toppen van Yosemite. De typische tufsteen toppen die uit het meer op komen, hebben we slechts van ver kunnen zien en een beetje verder draaiden we de Tioga pass op. Op 3000 m hoogte, de ingang van het park, betaalden we de 80$ toegangspas voor alle Nationale parken van de USA en reden Yosemite binnen. Langs de weg lag nog sneeuw genoeg en door de hoge temperaturen de laatste tijd was er enorm veel smeltwater. Beken en snelkolkende riviertjes verspreiden zich over het landschap en gaven op veel plaatsen een moerasachtige indruk. Door de enorme sneeuwval van deze winter en de momenteel hoge temperaturen (op 3000 m nog altijd 17°C om 10 u 's morgens !) was het afsmelten abnormaal hoog en veel te snel (volgens lokale mensen). Een prachtige landschap met besneeuwde toppen was het tafereel voor vele kilometers. Hoe verder we reden, steeds rond de 2500 m hoogte, hoe warmer het werd. Wij maar uitkijken naar beren, maar helaas buiten enkele kleine eekhoornachtigen en wat roofvogels hebben we niet veel wild gezien. De beroemde watervallen spoten hun water in het rond tot een diepte van 700 m, indrukwekkend om zien.
Het Glacier Point, dat we vorige keer ook niet konden zien omdat de wegen nog door de sneeuw gesloten waren, hebben we deze keer wel kunnen doen. Prachtig uitzicht vanop grote hoogte van het lager gelegen Yosemite park. De korte rit van vandaag was toch lang genoeg want de hele afdaling tot in Fresno, waar onze volgende stop was, duurde toch tot 18 uur voor we daar aankwamen. Tijdens de afdaling klom de buitentemperatuur alsmaar hoger en hoger en bereikte in Fresno ... jawel 36°C ! In de auto was dat geen probleem, maar als de deuren open gingen !! Gelukkig was in het hotel overal airco en stond een verfrissend zwembadje ons al op te wachten. De dames wilden aan het zwembad nog een aperitiefje met versnaperingen en om 20 uur maakten we ons klaar om te gaan eten. Een Chinees in de geburen was ruim voldoende en zelfs daar was het overdaad, een hele "Duck" voor de mannen en grote porties met van alles voor de vrouwen. Als we maar kunnen slapen met een volle maag ... maar wie snurkt er nu al , jawel ! Morgen nog ergens een tussenstop voor we naar Las Vegas trekken, want in één trek is dit nog te ver.
Weeral vroeg wakker, 6u30. Het zonnetje scheen weeral volop en het beloofde een prachtige dag te worden. Onze volgende bestemming was Bridgeport aan de voet van het Yosemite NP, één van de mooiste en drukst bezochte parken van de USA. Na ons heerlijk ontbijt, alles ingepakt en om 8u30 over de brede en rustgevende autostrades de bergen in voor een ritje van een 350 km. Het eerste deel was redelijk druk en saai maar eens we het NP van Sonora bereikten, was de weg schitterend en aangenaam rijden. Door de km's lange dennenbossen, met ook al veel kleine sequoia bomen, zagen we nog veel besneeuwde plekken langs de baan en kolkende riviertjes die zich vormden door het smeltwater. De Sonora pass klom steeds hoger en op hoogtes van boven de 9000 voet lag er nog meer dan een meter sneeuw langs de weg. Skiërs waren hier nog volop actief en sneeuwscooters hoorden we met hels lawaai optrekken. Opeens sprong over de weg, juist bijna boven ons, een sneeuwscooter over de weg !! Drie jonge gasten waren hier kunstjes aan het doen terwijl één van hen het filmde. Een beetje verder draaiden we terug want dat moesten we toch nog eens zien. We gingen naar de cameraman toe en vroegen hem of er nog een "jump" kwam. Eerst verontschuldigde hij zich en vroeg hij of we niet teveel geschrokken waren, ... , neenee ... doe het nog eens een keer dan kan ik het ook filmen. Geen probleem voor die waaghals en nadat hij de sneeuw terug wat deftiger had gelegd aan de weg, vertrok hij voor een volgende sprong. Die rijweg was toch 2 rijbanen breed met dan nog 2 zijpanden, gemakkelijk 8 meter breed ! Met de camera in de aanslag hoorden we de scooter terug vertrekken. Na een lange aanloop en volle gas (40 miles/u) vloog hij weer over de weg en landde aan de overkant met een smak in de sneeuw, wat een adrenalinestoot moet dat zijn !
We gingen terug naar de auto maar die "crazy boy" wilde nog wat foto's hebben van hem tijdens een volgende sprong. Zijn maat met de camera kon 8 foto's per seconde nemen, dus vooruit maar. Dit was een gelegenheid om voor mij ook nog eens te filmen vanuit een andere positie. Deze keer was het de andere collega die vertrok en de sprong over de baan waagde. Vol van vreugde reed hij in onze richting en was zeer opgewonden dat hij dit op zijn 32 jaar nog durfde en dat op Vaderdag zei hij nog (dit is hier vandaag). Wij waren vooral blij om toch eens iets unieks meegemaakt te hebben. De route werd nog mooier en mooier en we naderden Bridgeport waar we al een hotelkamer hadden geboekt van thuis uit. Bridgeport is een mini-dorp en we moesten daar niet teveel van voorstellen, een klein cowboydorp en ons hotel was Ruby Inn. Een gezellige madam en een even gezellig motel met alles erop en eraan. Nog voor het eten even in de "hot tub", een warm klein openlucht zwembadje van om en bij de 35°C en daar een aperootje bij, ... meer moet dat niet zijn ! Om te gaan eten hadden we al onze keuze gemaakt, er waren maar 2 restaurants, en dit viel zeer goed mee. Een lekkere rib-eye steak van 350 gram en een stevige pint daarbij. Oei ... het is al na 21 uur dan gaan we maar slapen zeker ? Waarschijnlijk wordt het morgen een nog mooiere dag, het knappe Yosemite NP ! (hopelijk zien we beren !)
4 uur 's morgens en iedereen was al wakker ! Toch maar blijven liggen tot 6 uur en dan maar opgestaan. We konden ontbijten vanaf 6u30 en om 7 uur waren we zeker niet alleen in de eetzaal. Buffet zoals beloofd, maar met kartonnen borden en plastieken vork en mes ! En dat voor een Best Western ? Het ontbijt was perfect niks op aan te merken en met volle maag trokken we richting San Francisco, Fishermans Warf, waar we de gekende wijk nog eens hebben verkend. Om 12 uur konden we voor slechts 15$/pp met een vissersboot uitvaren tot onder de Golden Gate Bridge en rond het eilandje Alcatras waar de beruchte gevangenis van Al Capone opstaat.
OK deze gelegenheid laten we niet voorbij gaan en vermits het weer vandaag veel beter was dan gisteren, de zon scheen prachtig maar er was wel veel wind. De schipper waarschuwde ook dat het in de namiddag meestal winderiger en mistig wordt, dus was het ideaal om de trip om 12 uur te nemen. Indrukwekkend is die brug als ge ziet dat een containerschip er met gemak onderdoor kan varen, dan zijn de autotjes die erover rijden maar kleine miniatuurvoertuigjes. Daarna met de auto alle straatjes van Chinatown eens doorgereden en dan terug afgezakt naar de haven om te eten. Er was inderdaad meer mist opgekomen en de temperatuur zakt dan ook snel. Op een verwarmd terras gingen we eerst een aperitiefje drinken. Dit was toch iets speciaals want we zaten op een wijnproeversterras ! Ieder van ons zijn eigen voorkeur : champagne, witte wijnen, zoete wijnen en ik rode wijnen. Van elke soort kregen we 3 glazen wijn van verschillende herkomst en dat met een stukje brood en een kaastafeltje, niet slecht, de prijs was ook niet min ! Een beetje verder gingen we een restaurant binnen en André trakteerde voor zijn verjaardag. Lekker gegeten en voldaan keerden we via de vele winkels naar ons hotel terug. Het is nog vroeg maar we gaan eens vroeg slapen (22 uur)
Eindelijk zijn we op onze bestemming aangekomen ! In Brussel mooi op tijd vertrokken met onze Airbus van Air-Canada. De vlucht verliep rimpelloos via Londen en Ierland de grote plas over. Het vliegtuig was maar goed voor de helft gevuld en de middelste rijen (2-4-2) waren al direct ingenomen om languit te slapen, Carine was er één van natuurlijk ! Een dekentje en een hoofdkussen en ze heeft maar 2 "tukskes" gedaan zei ze, maar dan wel van 3 uur elk. Eten en drinken allemaal gratis met rode en witte wijn, de dames elk 2 fleskes natuurlijk. In Montreal hadden we 1,5 uur de tijd om verder te vliegen naar Toronto met hetzelfde vliegtuig. Maar ... alle bagage moest eruit, wij terug door de controle, bagage ophalen, bagage terug afgeven, door de imigratiedienst van Canada en verder terug door de scanning. Dit heeft bijna 1,5 uur geduurd en konden we terug vertrekken voor een vluchtje van nog geen uur.
In Toronto echte chaos, slechte organisatie en lange wachttijden. Gelukkig hadden we hier meer dan 2 uur dus dat moest lukken. Ja watte .. hier was het precies stiptijdsactie van de imigratiedienst van de USA, hetgeen we later in de krant ook lazen, was er staking geweest en die was vandaag juist opgelost, oef ... Hier werden we al opgeroepen voor de "last call" want ons volgend vliegtuig stond te wachten naar San Francisco. Nu was de vlucht volgeboekt en alhoewel het ook een Air-Canada was moesten we hier eten en drinken extra betalen; 2 sanwiches en een biertje voor 20$ ! Om 19:40, mooi op tijd geland en dan zoeken naar de Alamo rent-à-car shuttle. In San Francisco is dit prachtig opgelost met een treintje dat u voor de deur van de autoverhuur afzet en alle terminals afdoet. Hier werden we vriendelijk onthaald door een blonde dame en we kregen zelfs de keuze uit 2 auto's, een grote hoge Dodge SUV of een Grote Toyota Sienna monovolume, de keuze was snel gemaakt en we kozen voor de Toyota, splinter nieuw (3500 km) en veel zuiniger waarschijnlijk dan de SUV. Het hotel ligt vlakbij de luchthaven dus geen probleem om daar te geraken. Hier liggen we nu op de 8ste verdieping van de Best Western en gaan we slapen want we zijn al meer dan 24 uur onderweg, het is nu 22:40 (Belgische tijd is dat 7:40) Slaapwel allemaal !
Reisduur : 17 juni tot 14 juli De geplande route loopt door 10 staten van de USA ! Van San Francisco Californië -->Nevada -->Arizona -->Utah -->Idaho -->even in Montana (West Yellowstone) -->Wyoming --> South Dakota -->Nebraska -->aankomst Denver Colorado.
We beginnen onze reis weer aan de westkust in San Francisco, waar we enkele dagen blijven, omdat we dit zo een aangename stad vinden en het aan de kust ligt. Vermits we in 2008 de tegenslag hebben gehad dat de pas door het Yosemite NP, één van de prachtigste parken van de USA, door de hevige en vele sneeuwval in dat voorjaar nog gesloten was in april/mei, hebben we besloten deze dit jaar helemaal te doen. Het Sequoia NP staat eveneens op het programma en natuurlijk nog eens proeven van Las Vegas by Night !
Daarna trekken we door Arizona de Indianen reservaten meer in detail bekijken via Flagstaff en Page. Omdat we nogal Eagles fans zijn mogen we natuurlijk Winslow niet vergeten waar de beruchte song "Take It Easy" (Winslow Arizona) op slaat. Het stuwmeer, Lake Powell, aan de Glenn Canyon hebben we vorige keer ook links laten liggen en komt dit jaar ook aan de beurt om met de boot af te varen. De Grand Canyon, Bryce Canyon en Zion NP, prachtige natuurparken, hebben we al gedaan dus rechtstreeks richting Salt Lake City, Teton NP en Yellowstone NP.
Vermits het hartje zomer is en dit de drukst bezochte parken zijn, hebben we uit voorzorg hier zeker al enkele hotel overnachtingen geboekt om zeker te zijn van slaapplaatsen in dit drukke vulkanisch gebied ! (vandaar West-Yellowstone, in Yellowstone was alles al volzet !) We hopen dat in juli de temperatuur aangenaam zal zijn want we bevinden ons hier bijna altijd boven de 2500 m hoogte en zullen we zeker geen temperaturen boven de 30°C meer hebben !
Hier hebben we ruim de tijd om de prachtige omgeving en de vulkanische activiteiten van geisers waaronder de bekendste "The Old Faithfull" te kunnen aanschouwen en de nodige film aan te spenderen, ook rodeo's en mooie panorama's zullen hier niet ontbreken. Om dan de laatste dagen door het "Rocky Mountains" gebied te rijden van Colorado en rustig naar ons einddoel in Denver af te zakken.
Dit is onze basisroute voor de reis USA 2011 !
