De geplande route zal door 4 staten lopen (California, Arizona,
Utah en Nevada) en vertrekt in Los Angeles, waar we 2 nachten zullen verblijven
en de Universel Studios kunnen bezoeken. De derde dag vertrekken we verder richting
Palm Springs aan de 3 weken durende tocht. Om enkel dagen uit te sparen
verkiezen we toch niet de volledige groene route te vervolgen, maar aan Page een
stuk af te snijden naar Kanab om zo sneller in Las Vegas te arriveren, vanwaar
we gemakkelijk enkele parken kunnen bezoeken en de sfeer van deze gokstad te kunnen
ervaren. Na Death Valley, Yosemite, Sequioia Park … logeren we enkele dagen
in San Francisco waar we gaan genieten van het lekkers wat de oceaan ons biedt
! De terugweg zal ons dan via de Highway 1 langs de prachtige kust terugbrengen
naar Los Angeles waar we weer twee dagen zullen kunnen uitrusten aan de Newport
Beach om op 9 mei huiswaarts te vliegen met tussenlanding in Philadelphia.
Na een mooie vlucht, die korter leek dan verwacht, hebben we Philadelphia bereikt. In het vliegtuig werden Diane & Hugo aangenaam verrast met een glaasje ( beker) champagne ( huwelijksverjaardag, weet je wel ! ) In de luchthaven was de organisatie uitstekend en liepen we in no time door de veiligheidscontrole, waardoor we nog 2 uur over hadden om iets te gaan eten. Eerste blunder was de spijskaart blindelings te geloven : Grilled beefsteak tomatos ---> is niets meer dan gegrilled brood met warme tomaat en sla, wel lekker !
De vlucht naar LA zat eveneens goed vol, vooral met business-people. Op tijd vertrokken maar reeds file op de startbaan .
De vermoeidheid begon toe te slaan, maar slapen ging moeilijk. In LA om 21h05 ( locale time) Nu de AVIS-shuttle binnen die ons naar de parking zou brengen. Enorm veel volk die allemaal een auto nog moesten kiezen. Uiteindelijk onze MINIVAN ( Chevrolet Uplander ) - helemaal niet mini - ingeladen en de GPS ingesteld, op naar het hotel Wilshire Plaza, waar we om 24h00 eindelijk in onze kamer waren. De queensize was maar 1,4m en geen queen waardig. Goed geslapen met TV-klank van gebuur, maar uiteindelijk om 5h00 reeds "uitgeslapen". Nu klaar maken en reorganisatie van de bagage en ontbijten. Tot later !
Lekker ontbijtbuffet genoten in het hotel. Om 9h00 wordt de auto uit de garage voorgereden en vertrekken we naar de Universal Studio's. Een dagticket was in promotie 64 $ , waarbij je de rest van het jaar ook nog binnen mag. Maar mits enige onderhandeling hebben we dit voor 62 $ bekomen. ( 55+) Het was vroeg en dus weinig volk. Vele spaans-sprekenden en kinderen natuurlijk, het was zaterdag. Als opwarmer zijn we eerst in het Horror-paleis binnen gegaan en lekker gegild ! Nadien een 4D-film gaan bekijken van Shrek, machtig ! Dan naar het treintje om de verschillende filmstudio's te bekijken en u als het ware in de film zelf te bevinden. ( aardbeving in metro, Jumbo-crash op woonwijk, auto-ballet, . . . ) Als laatste zijn we nog naar de voorstelling van de film "Waterland" gaan kijken. Gelukkig zaten we niet op de groene banken, want daar gingen ze met een nat pak naar huis. Schitterende show met echte stuntmannen en vrouw. Rond 15h00 zijjn we terug naar de parking gegaan om wat sight-seeing van LA te doen. Hiervan enkele foto's. Ook de Walk of Fame op Hollywood boulvard bezocht, maar niet zo indrukwekkend dan verwacht. Rond 20h00 terug in hotel en dan avondeten en daarna hopelijk de welverdiende rust.
Om 6h00 al goed wakker, 6h30 opgestaan. Beter geslapen dan de dag voordien. Inpakken, ontbijten en wagen inladen. Om 10h00 GPS ingesteld richting Palm Springs. Van de grote drukte in LA, die men ons voorspeld had, was weinig te merken. De highways zijn veel te ruim bemeten volgens ons en in onze gekozen richting. Het werd al lekker warm in de woestijn ( 86°F = 30°C ), maar gelukkig hadden we onze airco. Die banen lijken geen einde te hebben, maar uiteindelijk kwamen we toch in een oase van pracht : Palm Springs ! Prachtige villa's, mooie tuinen, golfbanen en toffe winkels. Schijnbaar is Palm Springs ook een beetje GAY zo te zien. Mooie jongens met dure wagens ! Rond 15h00 verder gereden naar Joshua Park, waar we onmiddelijk een toegangsticket voor alle Nationale parken hebben gekocht ( 80 $ ) Dit park staat niet bekend als het prachtigste natuurpark, maar als starter was het toch de moeite waard. Speciale plantengroei ( gele bloementapijten, yucca's & cactussen ) met speciale granietformaties. Na het verlaten van het park, zijn we maar direct richting Blythe gereden omdat we nog tijd over hadden, normaal was dit voorzien voor morgen. Hier hebben we het Best Western "Sahara" hotel genomen, systeem motel met wagen voor de deur.
Weer vroeg opgestaan rond 7h00. Goed verzorgd ontbijt genomen dat inclusief in de prijs van de kamer was. Na algemeen verzoek, van André, hebben we onze origineel geplande route gewijzigd van Blythe naar Congress door de Colorado rivier te volgen via Parker om alzo een laatste stuk van de historisch weg " ROUTE 66" te kunnen afrijden, vanaf Kingman tot Seligman. De weg leek weing boeiends te bieden langs brede vruchtbare velden tot we op de oude route 66 op zeker moment een autentiek pompstation tegen kwamen. Prachtig was dit ! Recht uit een cowboyfilm, zeker vele foto's waard en een must voor alle Harley-Davidson fanaten die daar in groepjes halt hielden. Om de origineel geplande route terug te vervoegen reden we richting Prescott waar we nu in Cottonwood in een Best Western hotel verblijven, met verwarmd openlucht zwembad en jacuzzi.
Het wordt een gewoonte maar we zijn weer rond 6h30 opgestaan. Hugo mocht nog even blijven liggen, het is trouwens zijn verjaardag vandaag, tot de meisjes hem hebben wakker gekust. Weer een inclusief breakfast, niet zo uitgebreid , maar toch voldoende en zelf wafels bakken is toch ook iets speciaals 's morgens ! Nadat we alles hadden ingepakt vertrokken we reeds om 8h50 met onze mini-van richting Camp Verde, waar we Montezuma Castle en Montezuma lake konden bezoeken, op aanraden van het reisbureau. Onze inkomkaart voor de parken kwam ook hier al van pas. Daarna zijn we langs een onverharde weg naar Sedona gereden, dachten we ! Deze weg leidde ons langs verschillende ranches door desolaat cowboy-landschap, maar deze weg bleef maar duren ? De GPS geraadpleegd en deze gaf steeds rechtdoor aan ! Na een 20 miles kwamen we terug op een hoofdweg waar de GPS ons verplichte links in te draaien, tegen ons gevoel in. Iedere stad die we ingaven wees hij steeds in dezelfde richting aan ?? Uiteindelijk bleek de GPS foutief, zoals verwacht, en moesten we terug rijden naar Camp Verde, autostrade op en naar Sedoma. Prachtige weg langs slingerende bochten tot aan de rode rotsen, ongelooflijk ! Hier waren wegenwerken bezig waar we in file de weg stapvoets moesten volgen. Eens in Sedona aangekomen, het was toen 14h30, kozen we weer een Best Western hotel, waar een voorganger juist de laatste 3 kamers had genomen. Te voet even verder gezocht en in het Orchards Inn hadden we meer geluk. Goede kamer weer met verwarmd zwembad en jacuzzi en prachtig zicht op de rode rotsen vanuit de kamer. De temperatuur was zeker rond de 25°C in de schaduw en eigenlijk veel te warm om in te zonnen mede door de hoogtezon (5000ft) en het water 30°C. Voor Hugo's verjaardag moesten we toch een beter restaurant uitkiezen en enkele Amerikanen die we aan het zwembad hadden leren kennen raden aan om L'Auberge te nemen. Een duur restaurant dat vlak naast de rivier gelegen is en van zeer goede kwaliteit zou zijn. Helaas was dit al volzet, dus een andere Italiaan gezocht, waar we dan maar gereserveerd hebben. Zeer lekker eten op een buiten terras met alles erop en eraan.
Hoe kan het anders, om 7h00 opgestaan en toch de zonsopgang gemist op de rode rotsen ! De zon gaf al goed warmte als we op zoek gingen naar een ontbijtrestaurant in Sedona. Uiteindelijk bleek de bar op de hoek, waar we gisterenavond nog iets hadden gaan drinken, de enige oplossing. Een uitgebreid ontbijt met eggs, bacon, patatos, toost, fruitsap en koffie, zeker genoeg om de dag weer door te komen.De bagage ingepakt en met het lokale busje reden we gratis naar Tlaqueplaque, een Mexicaans dorpje met pleintjes, fonteintjes gallerijen en boetieks, zeer typische en speciaal. Carine kon niet weerstaan aan de kleren en heeft hier enkele zaken gekocht, unieke dingen die in Las Vegas geshowd worden en dan aangekocht voor in deze boetieks te worden verkocht. We reden met het busje terug, kochten nog wat proviant en dankzij enkele nuttige tips van de verkoper van de boetiek, reden we naar enkele uitzichtpunten om de rode rotsen op zijn best te kunnen aanschouwen.; het kleine vliegveld in de buurt en Soldiers Pass waar knappe villa's in een ongelooflijk kader zijn gebouwd. Onze route leidt nu verder langs de 89A, een pittoreske weg door de bossen, richting Flagstaff. In Flagstaff gaf de GPS ons weer foutieve info om naar de Grand Canyon te rijden.We wilden langs een kleine baan (180) naar één van de zeven wereldwonderen : de Grand Canyon, maar hij kende blijkbaar deze weg niet. Na een lange rit op een hoogplateau dicht bij besneeuwde toppen en hier en daar een plek met sneeuw kwamen we om 15h30 aan in het park. Het eerste uitzichtpunt was al gewoon overdonderend geweldig ! Niet met woorden te beschrijven, dit moet men zien ! De temperatuur daarboven was nog altijd 16°C met een luchtvochtigheid van 17%, dus aangenaam, zeker in het verwarmende zonnetje. Er was redelijk veel volk maar niet overdreven, zeer veel Indiërs en Mexicanen. Men geraakt maar niet uitgekeken en om 17h30 waren we nog vergeten om een hotel te gaan zoeken. Bij de lodges in het park gaan informeren, maar helaas alles was al volzet ! Dan maar uit het park gaan zoeken, maar onderweg hadden we al een Best Western hotel gezien in Tusayan, dus daar naartoe en jawel met onze GOLD-kaart van Best Western kregen we nog een prachtige kamer. Echt één van de beste hotels tot hiertoe. Ons wat "opgetut" en dan naar de bar voor de aperitief en dan een heerlijk maaltijd met de nodige wijn natuurlijk ! Het is nu 23h00 dus weer tijd om in ons bedje te kruipen voor een lange nieuwe dag morgen. Een zeer interessante website over de Grand Canyon is : www.explorethecanyon.com
Zoals altijd om 7h00 opgestaan. Het was koud geweest , we zitten ook op een hoogte van 1650 meter, maar de zon begion al warmte te geven. Alvorens we naar de eetzaal gingen, stapten we even bij de balie voor de helicoptervluchten over de Grand Canyon. De dame was aanwezig en direct bereid de nodige info te geven en eventueel een reservering te boeken. Er waren 2 mogelijkheden, een korte vlucht (~30 min) en een langere vlucht, we besloten met 4 de korte vlucht te nemen. Er was nog een vlucht om 10h15 ideaal dus om de dag te beginnen. Dan maar vlug naar de eetzaal die al goed gevuld was voor ons continentaal breakfast.Het was geen uitgebreid ontbijt zoals we gewoon waren maar toch voldoende en zeer lekker. Om 9h00 reden we naar de heli-haven die juist naast het hotel lag. Daar stuurden ze ons al door naar een zustermaatschappij er juist naast (was dit al een overboeking ??) Hier werd iedereen gewogen en onze voornamen werden genoteerd, dit was nodig voor de stabiliteit van de helicopter. We kregen een veiligheidsfilmpje te zien en even later mochten we begeleid naar de helicopter, maar eerst nog een foto natuurlijk, business is business ! Onze piloot stelde zich voor en ons op ons gemak. De lichtsten onder ons mochten vooraan zitten naast de piloot (Carine en Diane) en wij achteraan samen met nog een corpulent Duits meisje, zij nam twee plaatsen in beslag. De muziek door de hoofdtelefoons was goed aangepast (Fly like an eagle en 2001 a space Odessy) en het commentaar van de piloot. De indrukken waren overweldigend, zeker toen we over de rand van de ravijn de diepte konden zien van meer dan 1600 meter. Er werd gefilmd en gefotografeerd dat het een lust was om toch maar zoveel mogelijk indrukken te kunnen vastleggen, maar het oog is toch nog veel beter ! Na een dik half uur vlogen we terug naar de basis over de onmetelijke bossen. Wat een ervaring maar toch lang genoeg want de meisjes begonnen het al goed "warm" te krijgen !! We zijn dan doorgereden terug naar de ingang van het nationale park op weg naar desert view (7450 ft hoogte) en daarna verder langs Cameron naar Page. De landschappen wijzigen constant en we reden door indianengebied van de Navajo's, die met kleine nederzettingen verspreid leven op het plateau. De typische tipi's zijn ondertussen wel vervangen door kleine huisjes en caravans en zij verkopen juwelen, potten en kleinigheden langs de weg. Onderweg zagen we een nog kleine windhoos zich vormen, die even vlug terug verdween. In Page zochten we naar een Best Western hotel in de gids, er waren er 2, en we besloten het beste te nemen met zicht op het Lake Powell. Dit zicht zijn we nog aan het zoeken. Waarschijnlijk heeft het andere hotel dit wel want het ligt dichter tegen het meer. Lake Powell is een stuwmeer met een grote elektriciteitscentrale en geen meer zoals Carine dacht met bars, restaurant en bootjes langs de kant ! Het was nog maar 15h30 dus konden we daar eens gaan kijken. Natuurlijk was de laatste rondleiding van de dag juist vertrokken en konden we enkel het museum bezoeken. De dam van 725 ft hoogte is wel indrukwekkend en houdt het water van de Colorado rivier tegen. Page is een modern stadje en bestaat nog maar van 1957 tijdens de bouw van de dam. Er staan bijna evenveel kerken als huizen ?? Ons avondeten werd aangeraden in een naburig restaurant maar was niet zo geweldig, we zijn al veel beter gewoon !
Gisteren hadden we reeds in een naburige store de inkom betaald voor de Antilope Slot Canyon. Een jeeptocht naar de canyon en dan de rondleiding door een indiaan. Dit is een state gebonden park en hoort niet tot de Nationale Parken van de USA, dus extra betalen. We hadden de tocht voorzien om 10h30 omdat dit het ideale tijdstip is om ze te bezoeken voor de lichtinval. Het ontbijt om 8h00 was niet denderend, continental breakfast maar dan aan de magere kant, toost, boter en confituur, we hebben het dan maar gecompenseerd door enkele appelen mee te nemen voor onderweg. Om 10h10 moesten we verzamelen aan de store. Eén van de passagiers was weer die Duitse, die een Oostenrijkse bleek te zijn, van Wenen. Enorme jeeps kwamen de toeristen oppikken en wij hadden geluk wij moesten in een gesloten jeep voor 7 personen met als chauffeur een echte jonge indiaan. Dit bleek een goede keuze voor ons, want hij was heel verstandig en wist enorm veel van deze Antilope canyon. Met deze 4x4, die hier echt nodig was, slipten we door het mulle zand met brullende motor naar de ingang van de Canyon. Onderweg vertelde hij veel over zijn familie maar spijtig genoeg konden we het achteraan niet goed verstaan. Hij was wel al in Europa geweest voor 5 weken en sprak goed frans.De cultuurshock was altijd groot als hij terug bij zijn stamgenoten kwam, waar hij zich toch altijd het beste in thuis voelde.Hij had een grootvader van bijna 100 jaar en die had hem altijd gezegd om minstens 6 doelen proberen te bereiken in het leven : ik heb ze bijna allemaal bereikt zei hij, één ervan was 6 talen leren, hij kon er al 4 en Duits was de volgende taal maar deze was zeer moeilijk beweerde hij. De Antilope Canyon is eigenlijk een bovengrondse grot waar de wind en het water, als er regen valt vrij spel door heeft en zeer grillige erosies veroorzaken.Bij zeer grote regenval stroomt het water met hoge snelheid door de grot of canyon en sleurt alles mee wat op zijn weg ligt. doordat de openingen vrij smal zijn,op sommige plaatsen maar één meter breed, is de snelheid van het water zeer groot. Maar ook zandstormen gaan door de grot en kunnen het grondniveau met enkele meters verhogen of verlagen.De oranje zachte materie wordt zo door het zand of het water uitgesleten tot ongelooflijk spookachtige vormen. Het daglicht speelt door de spleten naar binnen en geeft hierdoor allerlei kleurschakeringen tot op de bodem. Het was 12h00 en de zon stond loodrecht, en dit bleek het beste moment om foto's te maken. Er waren dan ook vele fotografen die er hun levenswerk van wilden maken, toch werd ervoor gezorgd dat iedere groep precies de grot voor zich alleen had. Onze gids kende van alles wat en stelde zelfs de fototoestellen zo in dat de mooiste foto's en kleurcontrasten konden worden gemaakt. Met zijn indianen didgeridoe legde hij ook uit hoe de klanken in de grot konden verschillen naargelang waar men zich bevond en hij gaf er een demonstatie van door een zelf geschreven tune ten beste te geven, echt indianen muziek, prachtig !! Op de terugweg werd er nog verder gepraat en onze gids bracht ons terug naar de vertrekplaats. We bedankten onze deskundige indiaan en waren zeer tevreden dat we hem getroffen hadden. Het was 12h30 en de magen begonnen te grollen. Carine wilde een KFC bezoeken om een hamburger te verorberen; het waren kippenvleugels en een slaatje. Het viel wel mee en we konden verder. Van Page reden we naar Kanab. Weer een totaal verschillend landschap en veel groener. Vandaar nog wat verder naar Mt Carnel, dicht bij het Zion Nationaal Park. Het eerste het beste Best Western hotel stopten we om te informeren of deze in het park nog kamers hadden. Een vriendelijke dame belde de 2 Best Westerns op en helaas geen plaats meer, dus hier maar blijven aan de voet van het park. Het was ondertussen ook al 16h00 geworden, Utah tijd want die staan weer één uur verder dan in Arizona. We kregen een kamer aan schappelijke prijs, het buitenzwembad was nog niet gevuld want het had de vorige nacht nog gevroren ! Het was nog vroeg genoeg, 16h30, zodat we het park nog konden bezoeken. De weg ernaar was al ongelooflijk imposant met steile rotsen en grillige rotsformaties, maar totaal anders dan de Grand Canyon. Hier rijdt men echt door het park met tunnels en haarspeldbochten met links en rechts panoramische uitzichten.De canyon zelf hebben we met de shuttle gedaan die om de 5 minuten rijdt en waar men mag afstappen en opstappen zoveel men wil.Om 19h30 zijn we het park uitgereden om te gaan eten in het volgende dorp Springdale in restaurant Oscar's café. Op de terugweg begon het al goed donker te worden en had André, die reed, langs de kant van de weg een hert gezien (geen poema's of beren) Om 24h00 weer in ons bedje en morgen fit om naar het Bryce National Park te trekken.
Bryce day !! Vandaag is het de beurt aan het Bryce national Park, een 70 miles van ons hotel. Dit wordt een "one-way" want we moeten langs dezelfde weg terugkeren. Onze biologische klok is blijkbaar niet meer mee, want we zijn maar iets voor 8h00 opgestaan ! Het was zeer koud geweest want er lag ijs op de velden waar er gesproeid werd. Maar de zon was paraat en de immer blauwe hemel beloofde weer veel goeds ! Vermits het ontbijt niet inclusief was deze keer, gingen we toch maar nood gedwongen in ons hotel, er was trouwens niet veel anders in de omgeving. We meldden ons aan en een oud vrouwtje, zo zag ze er toch uit, misschien was ze jonger dan wij, bracht ons naar een tafeltje voor vier, maar eigenlijk konden we kiezen zoveel we wilden, maar ja, dit is Amerika ! Ieder koos voor zichzelf op de kaart, maar de broertjes namen natuurlijk weer herzelfde. Zeer uitgebreid, lekker en zeker voldoende, voor de meisjes zelfs wat teveel. We hadden vandaag tijd genoeg, eigenlijk een ingehaalde dag, zodat we ons niet moesten haasten om naar Bryce te rijden; 10h30 vertrokken we. Volgens de documentatie die we langs alle kanten hadden vergaard, zou Bryce het mooiste park van de westkust worden ? Afwachten maar want we zijn al goed verwend de vorige dagen. De weg ernaar toe was wisselend en langs de weg zagen we veel groene, besproeide velden, waarop paarden en koeien graasden. Er lag overal nog sneeuw langs de weg waar de zon niet de ganse dag op scheen. Via cowboy-dorpen, o.a. Ruby's Inn, rijden we het park binnen. We besloten het park eerst tot het einde in te rijden om dan op de terugweg in de vele viewpoints te stoppen, omdat de zon dan al hoger staat. Het hoogste punt in het park ligt op 9115 ft (> 3000 meter hoog) en toch was de temperatuur nog altijd aangenaam (in de zon natuurlijk) (15-16°C). Langs de weg en in de bossen lag nog veel sneeuw, hetgeen nog mooie effecten met de rode rotsen en de blauwe lucht gaf. Het panorama was zoals verwacht weer indrukwekkend, maar misschien omdat we al zoveel moois hebben gezien, niet zo spectaculair zoals men beschrijft. We hadden alle vier dezelfde indruk, Antilope is veel knapper en specialer !! Op alle viewpoints kon men de uitgesleten rotsformaties vanuit alle hoeken bewonderen. Als afwisseling kregen we ook wat wildlife te zien : een franke raaf, die bij ons al uitgestorven zijn, kon men echt tot op handafstand benaderen; eekhoorntjes, die zo tam zijn dat ze uit de hand zouden eten, werden gretig op de foto en film gezet. Eerst dachten we dat het kleine eekhoorntjes waren maar later bleken dit "prairi-hondjes" te zijn, schattige diertjes die de mens helemaal niet schuwen. Op de terugweg hebben we nog een meute herten zien grazen in het park. Rond 16h00 verlieten we het park en stopten we nog even in het cowboy-dorp van Ruby's dat langs de weg lag. Winkels met allerlei cowboy en indianen spullen. Hier hebben we enkele speciale foto's gemaakt (zie blogfoto). Vermits het nog te vroeg was om naar het hotel weer te keren, wou Carine nog langs de "Corel Pink dunes". Hier waren we gisteren voor Kanab al gepasseerd maar niet gestopt en ze staan bijna nergens beschreven.12 miles voorbij het hotel kwamen we inderdaad in een echt duinenlandschap, met meer oranje dan pink gekleurd zeer fijn zand. Uiteindelijk liepen we allemaal op blote voeten door het warme zand met zeer steile wanden, precies de Sahara ! Zeker de moeite waard om dit ommetje te maken. Het avondeten zullen we maar eens in het andere restaurant nemen. Het eten was veel en lekker, maar vermits dit uitgebaat wordt door mormonen, kregen we geen alcoholische dranken, dus geen wijn vanavond en de bediening was het laagste dat men mag verwachten in een restaurant, zelfs een tip was niet nodig stond op de kaart, we hebben de rekening dan toch maar naar boven afgerond ?? Terug naar het hotel om onze 2de nacht door te brengen en morgen naar Vegas !!! Here we come !!!
Na ons uitgebreid avondeten bij de mormonen gisteren, had niemand veel honger voor het ontbijt en hebben we om 8h30 in het hotel maar een licht ontbijt gevraagd. We hadden gisteren al volgetankt want vandaag was de rit wat langer en het is zondag. Tijdens het uit-checken hebben we direct een hotel in Las Vegas laten vastleggen, .... je weet maar nooit en de locals boeken misschien ook in Vegas om te gaan gokken ! De Best Western Mardi Gras werd door het reisagentschap aangeraden, dus gingen we er maar voor ! Gelukkig was dit geen probleem om te reserveren en waren we gerust voor de volgende twee nachten. De tocht begon door Zion national Park en was met de ochtendzon zeker ze mooi als met de avondzon eergisteren. Naar Las Vegas is het een gemakkelijke baan die bijna altijd rechtdoor loopt door de rotswoestijn. Dit nodig wel uit om sneller te gaan rijden maar ... watch-out voor de cheriffs die in ieder klein dorp bij het binnenkomen in hun wagen zitten te wachten tot de "snelheidsduivels" passeren, het is precies of zij heel de dag niets anders te doen hebben; en wees gerust, we hebben er veel een boete zien uitschrijven ! Tot in Mesquite hebben we de highway gevolgd maar dan zouden we 's middags al in Las Vegas zijn dus verlieten we de weg richting Overton om door de woestijn parallel langs het enorme stuwmeer te rijden richting Hoover dam. Dit was maar eerst een rotswoestijn ... 10-tallen miles rijden zonder iemand tegen te komen, behalve enkele voorbij brullende Harley Davidsons. Het was nog vroeg, dus konden we de Hoover dam meenemen op onze route. Eens aan de dam begon het al met 4 miles aanschuiven. Later bleek dat dit de security was die alle auto's liet stoppen en dan steekproefgewijs er één uithaalde, alles voor de veiligheid van de dam, ook de duizenden toeristen die er hun zondagwandeling van maakten en hopeloos naar een parking zochten. Het is een indrukwekkende constructie die al van 1935 stroom levert, dan voornamelijk voor Las Vegas waarschijnlijk. Het peil van het meer stond zo laag dat er momenteel niet veel geproduceerd werd, op de rotsen kon men zien hoe hoog het maximum peil was en hoeveel er nu maar in stond, waarschijnlijk door veel te weinig regen van de afgelopen jaren. De weg langs de dam is men volledig aan het vernieuwen tot een highway met een brug met enorme overspanning. De peilers staan klaar nu nog de boog er overheen. Eind dit jaar moet deze nieuwe weg af zijn. Na de nodige foto's en een fikse wandeling over de dam zijn we terug gereden richting Vegas. Dit ging veel vlotter. In de GPS hadden we het hotel ingegeven en zonder problemen loodste onze GPS ons door het steeds drukker wordende verkeer met steeds meer rijvakken naar onze bestemming.Paradise street was ons eindpunt, niet ver van de 300 meter hoge piloon met bovenop een pretpark !! Ondertussen was het zo warm geworden dat we bij aankomst direct verfrissing zochten aan het zwembad om een beetje uitgerust vanavond aan de "strip by night" te beginnen. De monorail loopt juist voor het hotel dus namen we kaartjes om deze naar ons doel te brengen. Het station komt uit in een MGM-casino en het eerste half uur wisten we gewoon niet wat er gebeurde ! Duizenden automaten die langs alle kanten flikkerden en de uitgang ... die was zeer moeilijk te vinden !! Na consultatie van het plannetje en voortgaande op onze oriëntatie zijn we de strip dan toch in de goede richting beginnen afwandelen. Een onnatuurlijke wereld, show en glitter maar niets echt !! Zelfs een gewoon restaurant is bijna niet te vinden men moet altijd eerst door een casino waar honderden mensen zitten te spelen, gewoon crazy ! Om 12h00 waren we eindelijk aan de hoge piloon en hebben we de monorail terug genomen richting hotel. Moe zijn we in ons bedje gestapt, na de blog te hebben ingevuld natuurlijk !
De 2de dag in vegas, het is een rustdag ! We zijn kalmpjes opgestaan en met de monorail naar het prachtige hotel Bellagio op de strip . Gisterenavond was daar nog een knap waterballet te zien met fonteinen op de muziek van Andrea Bochelli, heel mooi ! Het was weer een aanrader van de man van het reisbureau om daar ons ontbijt eens te gaan nemen, waarom wisten we niet ? Van de monorail hadden we ook gisteren een ticket gekocht dat 24 uur geldig bleef, het was toen 19h30 dus tot vanavond 19h30. Overal in de hotel en vooral de casino's staan de mensen in rijen aan te schuiven om een plaatsje te bemachtigen voor hun ontbijt, zo hoort het in de USA. Wij in de Bellagio dus ook. De binnenhall van dit hotel is volledig omgebouwd tot een tropische tuin met overal bloemen en planten die ofwel continu met vaste gieters ofwel met kleine spuitjes water bevochtigd worden. er staat zelfs een vlinderkooi in dit "parkje" met een grote verscheidenheid aan soorten. Gasten checken in en uit en hun bagage wordt keurig opgehaald en natuurlijk worden ze weggevoerd met de enorme limousines, waarschijnlijk naar de luchthaven ! We kregen een tafeltje aangewezen en zoals in alle hotels en restaurants is het er verschrikkelijk koud door de airco's. De meisjes hadden de menukaart buiten al bekeken dus vielen zij niet meer achterover van de prijzen ! Het was zeer verzorgd, dit mocht wel, en zeker voldoende, alhoewel de meisjes nog een toostje bijbestelden en dit ook op de rekening stond (extra 7$). Het was een ervaring rijker ! We zijn dan verder de strip afgewandeld opweg naar Luxor en de pyramide die we gisteren gemist hadden. New-York even binnen, ook hier, zoals in Parijs, waant men zich tussen de kleine straatjes met de blauwe kunstmatige hemel die 's avonds met sterren wordt gevuld. Aan het gokken hebben we ons nog niet gewaagd, we hebben even blijven volgen , maar niemand van ons voelt zich geroepen om ook maar 1$ te spenderen. Terug met de monorail naar het hotel om wat uit te rusten aan het zwembad. 's Avonds zijn we, voor het donker werd, naar de "Stratosphere" tower gegaan, met de rail natuurlijk, ons kaartje was nog altijd geldig. Door het Sahara hotel/casino en dan nog een eindje lopen door de oudste wijk van de strip.We passeerden de Wedding Chapel, maar voor ons niet meer nodig. 11,95$ voor een ticket. Er was niet veel volk dus mochten we direct naar de liften, eerst de veiligheidcontrole passeren natuurlijk. Na de scanning vlogen we met de snelle lift naar 300 meter hoogte. Met de trap konden we nog hoger en dan stonden we buiten, wat een zicht ! Her weer was zalig, geen wind en een aangename temperatuur. Destrip was van daarboven maar een gewone grote boulevard omdat de lichtjes nog niet allemaal aan waren; Het uitzicht was enorm en men kon zelfs het vliegveld goed zien liggen.Het attraktiepark boven op de toren was volop in gebruik en de moedigen riskeerden hierin te gaan zitten en er nog voor te betalen ook !! Ongelooflijk bangelijk ! Ons avondeten hebben we in het casino Sahara genomen; buffet à volonté inclusief dranken. In de terugweg hebben we Venetië nog meegepikt. Dit is het modernste van allemaal en ook het knapste ! Buiten varen de gondels met zingende roeiers door kanaaltjes maar op de 2de verdieping heeft men zelfs het volledige San Marcoplein nagemaakt met kleien straatjes en winkeltjes doorkruist met kanalen waar eveneens de gondels met toeristen langsvaren. Dit is ongelooflijk mooi gemaakt. De hemel is azuurblauw met wolken en het licht is zo aangepast dat men zich in de dag waant alhoewel het buiten al donker was. Naar huis was iets te ver voor de voetjes dus besloten we maar om een taxi te nemen.Eindelijk in de kamer om uit te rusten voor morgen naar ... Dead Valley !
Na 2 dagen in het irreële vertoefd te hebben, trekken we vandaag verder naar de werkelijke natuur. Na het lekker ontbijt in ons hotel vertrokken we, om 10h00 met een laatste ritje langs de Strip.
De GPS stond ingesteld naar Pahrump. De rust langs de weg viel direct op en ook het dorre dat we 2 dagen niet meer hadden gezien in dit
woestijngebied. Dan naar Shoshone om dan rechts af te slaan naar Death Valley. Juist voor Zabriskie point draaiden we af naar Dantes view, waar
men het mooiste uitzicht heeft over de vallei, met beneden Badwater, het laagste punt (-87 m onder de zeespiegel) en links het hoogste punt de
Telescope piek (bijna 4000 meter hoog).
We hadden de temperatuur van de airco al wat hoger gezet (27-28°C) om de shock te kunnen verdragen, maar daar viel het nog mee. Een warme wind blies vanuit het dal over de bergen.
Vanuit Death Valleypoint zijn we terug gereden, maar dan op het beneden niveau, naar Badwater, het laagste punt. Hier was nog een beetje water,
waar volgens het internet, visjes zouden zitten, maar die hebben we niet gezien. Hier kan men op de zoutvlakte lopen, maar ver werd er niet gegaan.
De hitte was nog maar juist draaglijk (dik in de 40°C). Dus snel naar de auto en dit was de eerste keer waar we echt gezweet hebben.
De airco deed goed zijn werk en we vervolgden onze weg naar Lone Pine.
Het was alsof alle fauna en flora weggesmolten was in de zon, want hier leefde niks meer, buiten enkele kleine bosjes die er verlebberd bijstonden.
Door desolate landschappen en zandstormen, waar we op een bepaald moment echt moesten voor halt houden, omdat de zichtbaarheid herleid was naar nul,
stegen we terug via een bergpas naar 5300 ft; en onze oren maar klikken !
We mochten vandaag niet te veel tijd meer verliezen omdat we nog geen hotel hadden geboekt en we ook niet wisten of er veel plaats was. Een Best
Western in Lone Pine hadden we al gevonden in de gids.
Om 17h00 waren we aan het hotel en we hadden geluk, er was nog plaats.
Prachtig zicht vanaf het zwembad, langs de ene kant de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada en langs de andere kant van de vallei het Inyo
gebergte. en dat allemaal met een zalige temperatuur van rond de 30°C, laat de boeren maar dorsen !!
's Avonds zijn we gaan eten in een lokale tent "Seasons" genaamd, dat toch één van de betere bleek te zijn, het was er alleen veel te koud met die
propellers boven je hoofd.
De meisjes slapen al dus naar ons bed en morgen weer vroeg op om verder te trekken naar Mammoeth Lake.
Deze morgen , continental breakfast, wel lekker, en we vertrekken om 9h00 uit Lone Pine op zoek naar een drugstore, niet voor drugs natuurlijk, maar voor een fles voor de vallingen, door de airco's. Op de hoek was de drugstore met een ervaren apotheker. Hij zag direct wat het probleem was: "You are from a country with a lot of humidity, I can see !" zei hij. Hij solferde ons de nodige medicijnen op, we werden in de drugboek ingeschreven en we konden vertrekken. Onze weg liep over Bischop naar Mammoth Lakes naar Lee Vining, de start voor de pas naar Yosemeti ! Mooie aangename weg tuqsen de twee valleien en links van ons de prachtige besneeuwde bergtoppen van de Sierra Nevada, allemaal stuk voor stuk tussen de 4 en 5000 meter hoog. First handicap !! de pas was gesloten voor alle verkeer ! We hadden hier geen rekening gehouden dat deze col nog gesloten zou zijn. Natuurlijk willen Yosemeti zien, dan maar rondrijden,de volgende col zal wel open zijn. In Bridgeport gingen we in het toeristen info toch maar eens informeren. Die man zag al aan ons gezicht waarvoor we kwamen en pakte al een voorgetekend plannetje hoe we moesten rijden. Het positieve is, zei hij, dat we niet helemaal moesten rondrijden. De volgende twee passen waren ook gesloten maar de derde was vrij. Alles bijeen is het "maar" 300 miles rondrijden, ongeveer 6 uur !! Er zat niets anders op, het was nog maar 12h00, dus gasgeven. Weg 89 was open met aansluiting op de 88. Heel mooie streek waar we nog zeer veel sneeuw tegenkwamen. Aan de noordkant van de weg lag ook hier nog één meter sneeuw. Wij waren vertrokken in onze zomerse plunje, short en T-shirt, maar dit bleek hier toch onvoldoende te zijn, als we uitstapten voor foto's of om te filmen was een dikke trui geen overbodige luxe. De weg 88 naar Jackson was zeker ook de moeite waard, zeer weinig verkeer, veel sneeuw langs de banen en langs een enorm groot dichtgevroren meer (Mokelumne Lake). Een doordringende brandlucht roken we ook en in het dal konden we door de blauwe walm bijna niets meer onderscheiden, waarschijnlijk was er ergens een bosbrand aan de gang, maar die hebben we niet gezien. Het viel ons wel op hoeveel verbrande bomen er stonden in de verschillende streken die we al doorkruisd hadden. Het was 16h00 dat we in Jackson waren. In een Best Western hotel zijn we gaan horen of er nog plaats was en laten bellen naar het volgende hotel in Angels Camp, ook daar was nog plaats. We riskeerden het om nog verder te rijden, naar Sonora, vlak bij het Yosemeti park. Om 17h30 waren we daar en werden er met open armen ontvangen, "de charmes van de Belgen", hé! In het hotel wisten ze nog niet dat de passen gesloten waren ?? Vorige weken had het hier zeer warm geweest, nu is er een frisse wind. Morgen doen we dus Yosemeti en hopen toch voldoende te kunnen zien om deze hele trip te kunnen verantwoorden.
Om 8h00 weeral "debout", hier gaat dat vanzelf ! Ons ontbijt was zoals altijd inbegrepen in de prijs, maar hier hadden we toch wat problemen met het kiezen. Wel toost, maar ook eieren en dit en dat ... we moesten nog ongeveer 30 $ bij betalen, maar goed het had weeral gesmaakt ! De uitbaatster hier was een Griekse die al 33 jaar was uitgeweken naar haar "heaven" zoals ze zei. Onze toch vandaag was naar Yosemeti, omdat we gisteren goed hadden doorgereden was de route niet zo lang en de weg ernaar toe zeer mooi. Vermits de passen allemaal gesloten waren, dit wisten we pas gisteren, konden en moesten we niet teveel verwachten van dit park. Het is allemaal knap en imposant maar we zijn al zo verwend dat alles maar vanzelfsprekend begint te worden. Onze betrachting was wel wildlife tegen te komen, omdat er zoveel wordt over geschreven wilden wij dat toch ook zien. En inderdaad we waren de park-ingang nog maar pas voorbij en ja ... een eekhoorntje en nog één ! Het was toch al dat ! Omdat de hoofdweg eigenlijk gesloten was, was de keuze niet erg groot, we namen eerst de pas naar Hetch Hetchy. Een prachtige nog oude weg door bossen van alle soorten dennen en sparren, waaronder ook de befaamde Sequoya bomen, niet zo hoog maar toch al indrukwekkend. We hebben trouwens al een dennenappel van zo een mini mastodont gevonden en meegepakt, een kleine meloen groot ! Aan een verbreding van de weg, in een grachtje, zagen we plots een das liggen, een dier hé. We stapten uit, maar hij ging niet eens lopen, hij bewoog nog wel maar het waren meer stuiptrekkingen, waarschijnlijk was hij spijtig genoeg pas aangereden door een auto, lopen kon hij niet meer. Zielig zoals hij daar lag, maar ja dat is de natuur zeker ! Verderop nog wildlife, weer enkele prairie-hondjes en dan waren we aan de Hetch Hetchy dam, waar we aan de overkant de grote waterval, de Tueeulala Falls (de naam is niet door ons verzonnen, waarschijnlijk door een zatte indiaan), zagen neerstorten in het gevormde meer. Al deze meren worden gebruikt voor drinkwatervoorziening van de grote naburige steden. Deze weg moesten we helemaal terugdoen want die liep dood. Onderweg nog eens naar onze das gekeken en jawel hij was al dood. Dan de ingang van het Yosemeti park zelf, naar de vallei. De wachters aan de ingang, meestal jonge meisjes, waren zeer vriendelijk, en als ze horen dat we van België zijn, nog verwonderd ook, ze kennen België ! Alhoewel er relatief weinig verkeer door het park rijdt, verwachten we hier toch geen beren te zien, alhoewel Diane er zich al op had ingesteld (braaf zijn en de deur dicht laten), maar tevergeefs geen enkele beer gezien, die zitten waarschijnlijk allemaal van plezier op hun billen te kletsen op die gesloten pas ! De Yosemite Falls, de hoogste van de wereld en El Capitan, de enorme steile rots van 1000 meter hoog, hadden het meeste aanzien, en de Japanese of zijn het nu Chinesen, maar foto's maken, wij ook trouwens. Door de wegeniswerken die er nu aan de gang zijn, liep het verkeer een beetje in het honderd, en one-ways werden ineens two-ways en andersom ?? Ondertussen was het 17h00 geworden en inderdaad we moesten nog een hotel gaan zoeken op de terugweg. Geraken we tot in Maripoza, natuurlijk, gisteren was er ook geen probleem, dus op weg. Om 17h50 in het Best Western hotel in Maripoza en er was nog een kamer vrij voor de senioren(Carine hoort dat niet graag natuurlijk, maar ze geniet toch mee van de kortingen) !
San Francisco here we come ! "Beach-boys watch out, the Westyn-boys are coming" ! De rit is niet zo lang, dus rustig ontbijtje in een te koele ongezellige zaal. Nog wat inkopen doen in de lokale store en "off we go". Het hotel voor deze nacht hadden we voor alle zekerheid maar al laten reserveren. Het adres in de GPS ingevoerd en rond 9h00 vertrokken we naar de kust. Gelukkig nam de GPS niet alleen de hoofdbanen, maar reden we door prachtig glooiende weilanden en grote ranches met honderden koeien, afwisselend met velden amandelbomen en wijngaarden. Eens op de autostrade wordt het opletten geblazen want men begint meer op zijn "stads" te rijden, de hoffelijkheid is ook hier al veel minder te vinden. De lucht werd steeds mistiger hoe dichter we tegen San Francisco naderden, is dit de smog van de stad of de nevel van de oceaan die door de wind in de lucht wordt opgenomen ? De zon scheen maar flauwtjes door de mist en er blies een frisse wind. Door een wirwar van autostrades loodste de GPS ons mooi tot aan de Bay bridge (tol van 4$), de ingang van Frisco. Een grote ijzeren brug die ons zo langs de sky-line tot in het centrum bracht. Ons hotel was in de 9th street en niet ver van het commerciële centrum. Het is nog geen 14h00, OK, we nemen het voor één nacht, de ligging is niet zo interessant, te ver van alles vandaan, maar de parking is hier gratis en dat betekent toch ook wat in Frisco ! De kamer was nog niet klaar, maar door een beetje aandringen bij het kamermeisje, deed ze de onze het eerst, met een kleine tip was dit weeral in orde. De valiezen in de kamer geplaatst en we konden direct vertrekken aan onze geplande rit van de "49-mile drive"; d.i. een toeristische route die je met de auto, liefst niet te voet, langs alle bezienswaardigheden leidt, zoals de Japanse en Chinese wijk, typische huisjes, de speciale tram, parken en belangrijke gebouwen en een ritje langs de enorme beach-boulevard. Onderweg, niet ver van Fisherman's Wharf zagen we plots een mooi hotelletje "Wharf's Inn" in Mason street. We stopten en wij naar binnen om de beschikbaarheid en de prijs te vragen, en jawel, nog plaats voor morgen en de prijs was zeer redelijk ! Er waren nog maar enkele kamers dus juist op tijd en de parking is ook hier gratis, meer zelfs ... we mogen morgen de auto er 's morgens al plaatsen ! Het ligt op wandelafstand van de zee en aan de Fisherman's Wharf ! OK, dit is ook al geregeld, want morgen is het zaterdag en men verwacht veel volk. Even zijn we afgeweken van de 49-mile drive om over de Golden Gate bridge te rijden en aan de overkant de sky-line te bewonderen. Op de terugweg wordt de tol geïnd (5$) en de beambte keek eens in de wagen en zei "het is in orde we hoefden niet te betalen omdat we carpooling deden ?", wat een meevaller ! Een beetje opfrissen in de kamer en we gingen eten in een restaurant vlak bij de Pacific Ocean. We waren hier deze namiddag gepasseerd en dit leek ons een leuk plekje. Het bleek het meest gewenste restaurant van San Francisco, langs de Beach-boulevard juist naast het park en het heet "Golden Gate Park" restaurant. De meisjes gingen eerst binnen om te vragen of er plaats was, liefst aan het raam en kwamen buiten met het nieuws van "OK er is plaats maar we moeten min. 45 minuten wachten en een tafel aan het raam daar moet men enkele weken op voorhand voor reserveren" ? Waarschijnlijk hebben ze hun charmes weer eens bovengehaald, want nog geen 5 minuten later kregen we onze tafel toegewezen ... aan het raam met prachtig zicht van de ondergaande zon in de oceaan !! Het live-orkestje speelde rustige jazzmuziek op de achtergrond, maar samen met het rumoer en het gebabbel van de klanten werd het een hele kakafonie. Het eten was verrukkelijk, verse gebakken heilbot op een bedje van spinazie, kleine aardappeltjes in de schil en een mosterdsausje, hmmmm ! Morgen dus naar de wharf voor onze 2de dag in Frisco, waar we wat meer gaan rondwandelen.
Onze 2de dag in Frisco beloofde heel belovend te worden. We hadden allemaal zeer goed geslapen, alhoewel de buurt toch niet de stilste was en er af en toe een politie- of ziekenwagen kwam voorbij gesuisd met hun typisch Amerikaans kabaal en om zeven uur scheen de zon al goed. Diane was zoals meestal weer als eerste opgestaan voor haar krullen in de juiste vorm te plooien voor het bezoek aan de grote stad. Tijdens het ontbijt kwam nog een koppel uit België naast ons zitten. Zij waren juist aangekomen voor nog eens een kort verblijf van 9 dagen aan de westkust, in februari waren ze hier ook al geweest voor een rondrit. Er zijn toch rijke mensen in België, hé ! Op ons gemakske hebben we de auto ingeladen en reden we naar ons ander hotel iets dichter bij de oceaan, het Wharf's Inn hotel, waar we onze mini-Van op de privé parking konden zetten. Eerst daalden we Lombardstreet af, 8 haarspeldbochten met een helling van 40°, een ware attractie voor alle toeristen ! In het nieuwe hotel was onze vriendelijke dame van gisteren weer op post en vertelde ons wat we allemaal konden doen in de stad en waar we alles konden vinden. Ook lieten we ons restaurant voor vanavond maar al vastleggen. Neptune Palace vond zij een zeer goed restaurant op Pier 39, een tafeltje aan het raam met zicht op Alcatraz, OK, ook goed voor ons, we lieten het reserveren ! De trein naar het centrum, dit is de zeer oude elektrische tram, namen we iets verder van het hotel. Onze dame had gezegd dat we maar moesten zeggen dat we seniors waren, zet een bril op en met jullie beetje grijs haar, zal dat wel lukken, zei ze, dan is de prijs maar 50 cent i.p.v. 1,5 $. En inderdaad we stapten op de tram, en een dik negerinnetje met rode tulband rond haar haar, zij was de "machinist", riep "cash please, ... seniors OK, 50 cent each" en wij weg richting winkelcentrum ! Ze leidde de tram als een echte met rinkellende bel voorbij alle verkeerslichten en nam haar voorrang waar ze mocht terwijl ze met haar hoge stemmetje de haltenamen opnoemde. In het centrum vonden we in de grote stores niet echt onze goesting en we besloten de "trektram" terug te nemen, de typische San Francisco tram die met gemak de steilste straatjes aankan. De begeleiders, uiteraard grote negers, zijn een plezier om ze bezig te horen, ze entertainen eigenlijk heel het trammetje, één man staat vooraan en één achteraan, deze moet de handrem bedienen en tegelijk de ontvangsten op zich nemen (5$/p/p of 11$ voor een dagticket). Iedere halte riep hij op zijn typische negermanier de straatnaam met de nodige zin voor humor. De tram zat eivol en nog mochten er mensen opspringen en natuurlijk ook betalen, niemand ontsnapte aan zijn gelddrang, het geld werd van hand naar hand doorgegeven en het ticket kwam terecht. Dergelijke gasten moest men op onze trams zetten, iedereen zal betalen en aan herrie schoppen zou zeker niet gedacht worden, men zou niet durven ! Fishermans Wharf was de laatste halte en iedereen moest eruit, de tram reed op een draaischijf en met mankracht draaide men de tram in de andere richting, duwde hem terug op het spoor en pikte hem aan de kabel en hij was terug weg, dit stamt nog uit desekes tijd ... en wordt gretig gebruikt door de toeristen ! Onze wandeling ging verder langs de pittoreske winkeltjes van Pier 39 en de Fishermans Wharf. Natuurlijk, vermits het zaterdag was, was er enorm veel volk en veel kinderen. Het weer viel zeer goed mee, ondanks de nog steeds frisse zeewind, het was warmer dan gisteren, er was ook minder nevel en dus gaf de zon meer warmte. Overal was er wel iets te beleven, van levende standbeelden tot tekenaars, muziekgroepjes tot zelfs een hele kindershow aan de Pier 39. Eten, drinken en lachen, iedereen was tevreden ! De attractie van Pier 39 blijft toch zeker de 10-tallen zeeleeuwen, die er languit liggen te zonnen op de voor hen speciaal voorziene pontons en precies afgericht, mekaar in het water proberen te duwen. Een zeer mooi zicht en plezant om naar te kijken, de reuk van de beesten moet ge er maar bijnemen. Frisco is een zeer levende stad die veel aangenamer is dan de grote zakelijke stad Los Angeles, toch zeker het gedeelte dat wij er tot hiertoe hebben van gezien. 18h45 tijd om te gaan eten in ons verrassingsrestaurant; Neptune Palace. Vermits onze madame had gereserveerd wisten we niet onder welke naam we waren ingeschreven. We gingen binnen en vroegen naar de tafel voor Westyn. Op de ganse lijst stond geen Westyn genoteerd, maar Hugo kenden ze wel ! We kregen onze tafel en zoals beloofd aan het raam met zicht op Alcatraz en de Golden Gate Bridge, enig ! Onze dienster raadde ons de menu aan, die ons wel beviel, en een heerlijke Californische wijn uit de Nappe vallei, wij gingen volledig in op haar voorstel. Tot grote verrasiing kregen we ineens een appetiser aangeboden door het huis, omdat onze hotelhoudster ons had ingeschreven, oesters met scampi's op een bedje van sla, is dat geen mooie attentie !! We hebben hier heerlijk gegeten van onze krab-, kreeft- en scampi-schotel opgeluisterd door de ondergaande zon, de duikende zeeleeuwen naast ons raam en een prahtig cruiseschip dat juist de haven verliet richting Golden Gate Bridge naar de verre oceaan. Het was al koud toen we het restaurant verlieten en gelukkig was de weg naar het hotel niet al te ver.
Oei, ... wordt dit een off-day vandaag ! Het is al 8h00 en de zon schijnt nog niet, maar geen nood we vertrekken vandaag terug naar het zuiden en hoop doet leven ! In de bakkerij zijn we gaan ontbijten. Een eigenaardige bedoening, eerst bestellen en betalen en je naam opgeven en dan maar aanschuiven tot het klaar is. Ze hadden lekkere pistolets maar samen met eieren en bacon, neen dat ging niet, dan moest het toast zijn. Begrijpen wie begrijpen kan ! De pistolets die werden doorgesneden, uitgehold en vol soep gegoten ? Op internet hadden we deze morgen nog een sportwinkel opgezocht in Frisco, nu maar hopen dat hij op zondag open was. Probleemloos reden we met de GPS naar de winkel en gelukkig, hij was open. Zeker zo groot als de Decathlon en ook hier had men voor alle sporten alles. Met een heel pak dollars minder op onze rekening reden we verder richting Monterey, ons eindpunt voor vandaag. Vermits we het Sequoia National Park niet hebben kunnen bezoeken, we zaten immers aan de verkeerde kant van de Sierra Nevada, hadden we thuis al opgezocht waar er nog van die giants voorkwamen. Juist onder Frisco konden we van highway 1 afrijden en de Portola State Park doorrijden, een kleiner redwood park met eveneens deze enorme bomen. Aan San Gregorio draaiden we af en langs de kleine bochtige weg kwamen we ze al tegen. In het park staat de hoogste Sequoia boom en meet 68,5 m en is al 1600 jaar oud ! Impressionant, men ziet eigenlijk de top niet. Zijn andere broeders moesten eigenlijk niet onderdoen voor deze reus. Een 10 miles verder zaten we al terug op de kustweg. Het weer zag er nog steeds somber uit met steeds die frisse zeewind, maar hoe meer we zuidwaarts reden hoe blauwer de lucht toch werd. De golven op de oceaan waren volgens onze normen al serieus hoog, maar de surfers en zij die wilden kiten, voor hen was het wachten op die bepaalde golf die hun de kick zou geven ! De highway 1 is aangenamer om te rijden dan de autostrade, zeker met dit weinig verkeer,en heeft veel meer wisselende landschappen. Zeer grote aarbeienvelden wisselden zich af met artichokkenvelden en dan weer mooi met bloemen begroeide duinen. We besloten om in Monterey een Best Western hotel te nemen, dat ligt op 3 miles van Carmel, een niet te missen bestemming volgens de boekjes. In de baai van Monterey zouden alle mogelijke grote zeezoogdieren voorkomen door het overvloeidige voedsel in de oceaan en de grote diepte die daar vlak voor de kust al is. Dat belooft voor morgen als we de kust verder afrijden. Volgens onze informatie en documentatie die we over Carmel hadden ingewonnen, was het een must om daar te gaan eten, speciaal al voor zijn eigenheid en de vele restaurants die door hun grote aantal mekaar beconcurreren ! We hadden in het hotel ook eens geïnformeerd en hij wees ook enkele interessante plekjes aan. Wat bleek nu, we liepen daar rond van de ene antiekzaak naar de andere kunstgalerij op zoek naar een eettent. Een vrouw met een Jaguar zag ons sukkelen met onze kaart en vroeg wat we zochten. "The Forge" zeiden we, een grill restaurant in de buurt, aja zei ze dat is zeer goed, hier op de hoek. Een beetje verder zat een mooie jongere vrouw met haar hond op de stoep en ook zij vroeg wat we zochten. The Forge, neen dat is hondeneten zei ze, de "Casanova that's the best", van snobisme gesproken !! Wat moesten we nu doen, we riskeerden de Casanova dan maar ! Een rustiek kader met open patio waar elke tafel verwarmd werd met een elektrische straalkachel. Het zat er goed vol. De menu was telkens een drie-gangen menu met aangenaam klinkende plats. Tot de wijnkaart werd gepresenteerd ! Dit was niet meer normaal , het huis had een voorraad van 1600 verschillende wijnen van over de ganse wereld en de gemiddelde prijs schommelde zo ruw geschat rond de 200 $ (per fles !), er waren er ook bij van meer dan 1500 $. We zochten en vonden uiteindelijk een voor ons betaalbare Californische rode wijn. Onze wijnbestelling werd zeker niet met zoveel dank aanvaard als onze naburige tafel met 2, die voor een halve fles waarschijnlijk 3 keer meer hadden betaald en er later nog een hele bestelden ! Om eerlijk te zijn, het was het beste dat we tot hiertoe al hebben gegeten, maar dat mocht ook wel ! We zijn dan nog door heel Carmel gereden, misschien dat we de beste plekjes hadden gemist, maar alles was donker en verder niks speciaals. Op de terugweg naar het hotel passeerden we nog Fishermans Wharf, maar ook daar was alles donker en leek alles doods. Vlug naar onze hotelkamer en we hopen nog steeds op warmer weer morgen, anders gaan we alternatieven zoeken voor de volgende dagen.
Na een zware nacht werden we tijdens het ontbijt bediend door twee lieftallige Mexicaanse vrouwen; geen "eggs and bacon" maar toch lekker en verzorgd ! We gingen eerst Monterey by day eens verkennen en reden naar de haven, Fishermans Wharf. Ook hier speelden de zeeleeuwen tussen de vissersboten en vlogen de pelikanen en aalscholvers rustig in het rond. We volgden de kleine wegen langs de kust waar mooi, maar oudere houten villa's stonden. Aan de overkant van de straat keken zij op de golfterreinen, die hier uitgebreid zijn aangelegd. Dat is nog eens een leven, aan zee wonen en buitenstappen en kunnen golven ! Ook mooi aangelegde tuintjes met alle planten in bloei, hiervoor is mei natuurlijk de uitgelezen maand om te reizen. We vervolgden nog wat langs de kust en namen dan de highway 1 om verder zuidwaarts te rijden. Het weer was iets warmer maar nog niet voldoende voor onze meisjes. Het eerste deel van de kustweg vorderde niet erg goed, maar het werd steeds mooier. Rond 12h00 begon zelfs de zon te schijnen en klaarde de hemel helemaal open. Onderweg zagen we vanop de rotsen de zeeleeuwen, als kleine zwarte kopjes, dobberend langs de kust, prachtig zicht ! Even verder langs de klippen, waren onze kleine prairiehondjes weer paraat om de toeristen te animeren. Met een klein stukje brood kon je ze uit je handen laten eten en ze rekten zich op hun achterste pootjes om het lekkers te pakken te krijgen, mooi om zien en oh zo schattig !! Langs de bermen van de weg kwamen alle soorten bloemen voor in verschillende prachtige kleuren en terwijl de weg zich kronkelend verder zette langs haarspeldbochten werd het warmer en warmer. Iets voor San Simeon, waar de highway terug beneden langs de kust loopt, zagen we, zoals vermeld in de documentatie, de honderden zeeolifanten zonnebadend liggen op het strand. Het overgrote deel zijn vrouwtjes, terwijl enkele jonge mannetjes het hof probeerden te maken bij enkele jonge vrouwtjes, met het nodige gebrul van het uitdagende mannetje. Ieder zandstrand lag vol luie vleesklompen, die de eerste uren nog geen zin hadden om eten te gaan zoeken in de zee. Het weer was zo mooi en we moesten ook nog gaan tanken (ongelooflijke prijzen rond de 5$/barrel), dat we in Cambria stopten en gingen kijken naar de Best Western vlak aan zee. Met verwarmd zwembad, een fles Californische champagne , wat zoute koekjes en volop zon, ..., wat hadden de meisjes nog meer nodig ? Aan het zwembad hebben we dan nog een aangename namiddag doorgebracht met een beetje zwemmen en een warme jacuzzi als afsluiter. Voor we gingen eten, maakten we nog een kleine wandeling langs de kust op mooi aangelegde paden, terwijl we de zee aftuurden naar walvissen of eventueel dolfijnen. Om te gaan eten namen we toch maar de auto om een restaurant te zoeken.Cambria is een zeer gezellig en mooi verzorgd stadje met redelijk wat restaurantjes. Het restaurant aan de bakkerij beviel ons wel, het was een mooi gebouw en het interieur leek gezellig ingericht en misschien waren de broodjes nog lekker ook. Een zeer vriendelijke en correcte bediening wees ons op het overheerlijke vlees dat zij serveerden van de Hearst Ranch, nabij het gekende Hearst Castle. Dit was ongelooflijk lekker bereid met heerlijke rode wijnsaus en een aangepast syrah wijntje ! Vermits we in een bakkerij waren, kon een passende dessert niet ontbreken, ... mmmmh, ... overheerlijk ! De volgende dagen zullen we wel minder nemen, maar dat zeggen we al een paar dagen. Als het weer zo blijft, volgen we morgen nog verder de kust tot, .... we zullen wel zien !
We gingen eens vroeg opstaan, maar dat is ook in het water gevallen. Zoals in het hele verlof zijn de vrouwen het eerst op en de mannen het eerst klaar ! Het was mistig zoals verwacht. Wat doen we ... ? Een ploeg oudere fietsers, die ook in het hotel logeerden, maakten zich klaar voor de verderzetting van hun tocht. Zoals een Amerikaan betaamt zijn ze volledig uitgerust zoals een echte tour-renner, maar dan nog met spiegeltjes aan hun petje voor het achterop komende verkeer te kunnen zien aankomen, net hollandse boerinnekes. Bij ons was het minder sportief, wij stapten de auto in en reden richting .... Los Angeles, ons einddoel komt in zicht ! Het zag er naar uit dat we de zon niet gingen zien vandaag, maar naarmate we op onze weg vorderden en het ook wat later werd, kon de zon de dichte mist toch wat oplossen. Hier was de highway 1 niet meer zo speciaal en we voelden dat we dichter en dichter bij de grotere steden kwamen, het verkeer werd drukker en er werd harder gereden. Zoveel mogelijk probeerden we de kustweg te volgen en niet de autostrade, want hier was het landschap toch nog steeds prachtig glooiend en afwissellend begroeid met tapijten van gele en oranje bloemen, zeer mooi ! We moesten toch gaan beslissen, ..., willen we nog voor een halve dag genieten van de zon, dan moesten we van die frisse zeewind en de mist afgeraken, in de bergen hadden we misschien meer geluk. In Ventura reden we richting Fillmore, de bergen in. Nog geen 5 miles verder klaarde het al op en werd het warmer en warmer, we hadden de goede keuze gemaakt. Fillmore ligt amper op 20 miles van de kust en verder rijden had helemaal geen zin, want morgen moeten we toch terug naar de kust, waar we de rondborstige Bay-watch girls van Malibu gaan bekijken, de gedachte alleen al ...! Natuurlijk was er plaats in het Best Western hotel in dit vergeten oord en het was nog maar 14h00, veel tijd dus om te zonnen aan het zwembad ! De dames hadden niet veel tijd nodig om uit te pakken, na 10 minuten lagen ze al op de ligbedden te sudderen. De mannen wilden de meisjes eens verwennen en trokken er met de auto op uit voor aperitief en apetisers te gaan zoeken. Vemits we een microgolf op de kamer hadden, konden de apetisers zelfs "warm" geserveerd worden. Champagne met lekker gemarineerde kippenvleugeltjes was een welgekomen verrassing voor onze lieftallige, al lichtjes aangebrande, jonge dames. Het water aan het zwembad was wat te koud voor een verfrissende duik, maar de jacuzzi werd wel gebruikt, behalve door Diane dan. Tijdens onze zoektocht naar de aperitief hebben we ineens een goed restaurant gevonden voor vanavond. De menu kregen we al mee en die zag er niet slecht uit en heel wat betaalbaarder dan onze twee vorige uitspattingen ! El Pescador, typisch Mexicaans restaurant, waar zelfs de diensters beter Spaans dan Engels spraken. De apetiser was al heeeeel pikant. We bestelden een Tilapia visschotel gemarineerd in look en Diane met zalm. Om te starten kregen we al eerste een lekker pikant soepje en even snel moesten we water bijbestellen. De plats zagen er enorm uit, de vis was goed krokant gegrild en zag er vervaarlijk uit met zoveel tanden. Niemand kreeg zijn schotel leeg en een doggybag was aan ons niet besteed, zoals de andere klanten wel deden. We vroegen de wijnkaart, maar die bleek niet te bestaan, wel drie soorten wijn, die ze normaal per glas verkochten. Wij namen een fles Merlot wijn; de garçon komt met een fles maar we wisten nog helemaal niet hoeveel dit ging kosten en hij begint een 1,5 liter fles te openen ! Hoeveel kost die, vroegen we nieuwsgierig, want we wisten nog helemaal niets van de prijs. Dit waren de flessen die men gebruikte als men een glas vroeg; wij kregen ze voor 24$; ja Ok, 1,5 liter dan maar ! Terwijl we onze reusachtige plat verorberden, speelde men op de flatscreens die boven iedere tafel hingen, live muziek van Gloria Estefan, een opname in Miami. Dan toch nog maar een koffie om nog wat te blijven genieten. Maar het werd bijna 21h00, de meisjes snakten naar hun bedje dus reden we maar naar onze kamer voor een heerlijk nachtrust ! Morgen dus naar van Malibu, de "big boebies" voor de jongens en de blokskes voor de meisjes, wat zullen we allemaal heerlijk dromen !
Reis USA 2008
Om 6h00 al goed wakker, 6h30 opgestaan. Beter geslapen dan de dag voordien.
Na ons uitgebreid avondeten bij de mormonen gisteren, had niemand veel honger voor het ontbijt en hebben we om 8h30 in het hotel maar een licht ontbijt gevraagd.
