Voor een paar dagen hoorde ik op VTM, in het nieuws, dat een dokter in vraag stelde of het nog wel redelijk was een persoon van 80 jaar nog te reanimeren als hij een hartstilstand doet.

Ik, als tachtigjarige, bedank hem voor het begrip en medeleven dat hij betoont tegenover ons senioren. Ik hoop dat men mij in elk geval tracht te helpen mocht er zich iets ernstig voordoen.

En mocht de levenskwaliteit dermate slecht worden dan hoop ik dat men mij gunt om op een waardige wijze zelf te kiezen om het te beëindigen.

Maar voor sommigen heeft het blijkbaar volstaan dat wij jarenlang belastingen betaalden, dat wij afdroegen voor ziekte en invaliditeit, dat wij op alles wat wij kochten BTW afdroegen ( ook op eventueel noodzakelijke medicatie). en dat sommigen onder ons hun dorkters hielpen om een royaal inkomen te verwerven.

Wij, de generatie waar  maar moeten de stelregel was, zijn nu onze laatste tijd aan het uitrijden en blijkbaar is ook dat voor sommigen te veel.

Toch wil ik er even aan herinneren dat onze generatie niet de klagers en de vragers waren. Integendeel. Onze generatie heeft, na de tweede wereldoorlog,  de aanzet gegeven tot de welvaart van vandaag.

Na onze schooltijd dachten wij niet aan een jaartje rust of een lange reis op kosten van ...  !

Nee wij gingen zo vlug mogelijk aan het werk want we wilden op eigen benen te staan. Een eigen gezin stichten was voor het merendeel de droom. We begonnen met heel weinig en elke kleinigheid die we konden verwerven gaf ons oprecht veel plezier.

En nu wordt ook dat ons duidelijk niet gegund. We zijn blijkbaar te kostelijk geworden voor de Mij. Pensioen, mutualiteit of zelfs OCMW moeten sommigen onder ons ondersteunen. Belastigen, op ons pensioentje, zijn blijkbaar onvoldoende en dus worden wij "economische lastposten". We zijn op de negatieve zijde van de balans terechtgekomen.

En dan ook nog moeten horen dat een geneesheer ( professor?) zich afvraagt of het nog wel zinnig is om ons bij een ernstig probleem nog een kans te geven.

Laat ons minstens de geruststelling te weten dat we er kunnen op rekenen dat  men moeite zal doen om ons te helpen als er zich een ernstig probleem stelt. ( Zelf heb ik - voorlopig - nog in een goede gezondheid maar ik ben er mij heel goed van bewust dat zoiets vlug kan keren want ik verloor mijn eerste vrouw aan kanker. )

Ik wilde dit niet op mijn lever laten liggen en dus moest mij even van het hart.