Een dierbare of geliefde verliezen maken we in onze sterfelijke wereld allemaal mee. Maar dan erover (laten) praten, emoties delen, de ander (h)erkennen in zijn verdriet? Dat leren we kennelijk niet in onze maatschappij. Dat is een beetje de rode draad in de reacties
Gelijkgestemden vinden elkaar wellicht op deze blog. Als vriend of familielid kunnen we heel wat opsteken om een luisterend oor te bieden met aandacht en begrip voor de rouwende.
Voorts kan je je mening delen, je waardering geven en je tips voor boeken of websites kan je onderaan deze blog kwijt.
We beginnen dit blog met een getuigenis, die veel tips en steun kan bieden.
Reacties op bericht (3)
Het onrealistische gevoel
Ik heb net het bericht gelezen nu ik in een prille periode zit van Ik heb net het bericht gelezen nu ik in een prille periode zit van rouwverwerking. Mijn echtgenote is overleden op 11 Juli 2018 op de leeftijd van 52 jaar.
Longkanker met een snelle en agressieve uitzaaiing over gans het lichaam met vele complicaties zoals 2 hersenbloedingen een hersenklonter die verlamming veroorzaakte. Na een strijd van 5 maanden heeft ze toch uiteindelijk gekozen voor Euthanasie, deels uit het feit dat ze stopte met de chemopillen waarvan ze werd overtuigt te denken over levensbeeindiging na dag één na de hersenklonter die werd verwijdert omdat ze die moeilijk kon slikken na de operatie via de lies. Ze bleef bij die beslissing ondanks ze na dagen weer kon eten na veel oefenen en haar inzet om terug aan te sterken.
Een zéér frustrerende situatie ondanks de vele maanden vooraf om te overleven samen.
Het ging even zo goed dat ze enkele weken kon thuis blijven waarvan we nog mooie momenten hadden.
Wat ik net las is nét hetzelfde wat lut meemaakte. Alleen dat het bij ons zeer vlug ging. Zo vlug dat soms het onrealistisch gevoel boven kwam dat ik dacht dat het een boze droom was en moest ontwaken. Niets is minder waar. Ik zit in het midden van de regelingen nu na de crematie. Een hel en zeer confronterend aslof je nog eens gestraft moet worden omdat je partner komt te overlijden.
Bij één van de banken werd zelfs 40 gevraagd voor de blokkering van de rekeningen en het " werk " die er bij hoorde.
Dat soort dingen de me de kast opjoegen.
Als ik het moeilijk heb, en dat komt redelijk veel voor ga ik gewoon naar het graf waar mijn vrouw is bijgezet met de urne in een soort Vlindertuin waar ik tot rust kom. Een vlucht zeg maar. Uiteindelijk moet ik al mijn moed bijeenrapen om terug in de " normale " wereld te komen om dan functioneel bezig te zijn met de afhandeling van wat met alles te maken heeft met haar overlijden.
Ik ben blij te lezen wat de mensen zoals hier bij lut en haar lotgenoten kunnen inlichten wat er nog komen zal op emotioneel en ander vlakken. Dat is natuurlijk zeer persoonlijk maar de beschrijving die ze gaf om persoonlijke dingen zoals overal foto's te zetten , het huis herinrichten en vooral een uurwerk of ketting dragen van de partner lijkt me ideaal om te verwerken; temeer ik dit al gedeeltelijk doe.
Ik draag haar kettinkje, haar miniurne staat op onze kast omringt met vele herinneringen zoals haar leesbril, sierraden, vele foto's en vooral haar bandana die ze droeg tijdens haar chemoperiode.
Ik doe niks weg uit de kleerkasten en zo.
Eigenlijk kan ik de hele avond en nacht doortypen wat natuurlijk niet de bedoeling is. Wat ik wel als tip kan meegeven en wat ik van plan ben is iets samenstellen met de vele teksten, anekdotes en vooral veel foto's en filmpjes ik heb samengesteld om dit als één geheel te verwerken.
Deze komen voort uit periodes toen mijn vrouw nog de moed had om verder te gaan zowel in het ziekenhuis als thuis.
Ook de periode in week toen ze stierf hebben we samn nog de tijd gehad om alles op te schrijven en te fotograferen hoe we samen met elkaar om gingen met ons " moeder"
Hoe ik dit alles zal inkaderen weet ik nog niet.
ik kan een boekje samenstellen of een blog op het internet met de filmpjes tussendoor.
Misschien wel... of misschien niet.
Nu is het nog niet aan de orde.
Misschien wel nooit niet.
Het slechte gevoel die ik nu heb door het verlies is gigantisch groot.
Ik mijd alles wat me zou kunnen confronteren wat we samen vroeger deden.
Zelfs de simpelste dingen.
Gaan eten, of zelfs noodzakelijke dingen doen zoals kledij kopen enz enz ...
Alles wat we samen deden eigenlijk.
Ik leef nu momenteel op de meest zuivere vorm van isolatie.
Er zijn maar vier mensen rondom mij en dan nog.
Ik werk maar pas terug midden september en ben van plan tot die tijd mij alles te ontzeggen om geen associatie te hebben wat we vroeger met plezier deden.
Zoals Lut zei haat je alles in het begin en dat is ook zo.
Ik vermijd de conversaties wat ons is overkomen.
Longkanker ? Amai wat erg.... en dan de onvermijdelijke tweede vraag : Rookte ze ?
Nee dus, we rookte nooit.
Onze volwassen kinderen ook niet trouwens.
Ik ben zo'n Vier maanden onafgebroken bij mijn vrouw gebleven om haar bij te staan tot ze stierf in mijn armen.
Steeds gezond geleefd.
Nooit ziek geweest.
Altijd klaar staan voor een ander.
En dit is haar beloning.
En de mijne.
Kan me iemand zeggen wat er aan de hand was en waarom we dit meemaken ?
Hier stopt de wereld voor mij.
Alle begrip hoe Lut en medegenoten hier in deze rubriek die blijkbaar hun weg terug vinden na hun verlies maar dat is nog niet aan de orde bij mij.
Ik vrees zelfs dat dit nooit meer zal komen.
Er is geen weg meer terug ondanks de dromen die ik soms heb over haar hoe gelukkig we waren maar het blijkbaar niet genoeg wisten.
Eens ik mij ogen terug open en in de werkelijkheid beland na de weinige slaap begint de hel van voor af aan om te hopen dat de dag snel voorbij zal zijn.
Voor mij is dit een onomkeerbare situatie.
Toch dank ik de vele mensen die zo mooi hun verhaal deden en waar ik toch hier en daar een kleine schamele hoop of een vergelijk in kan terug vinden.
Wat de rouwverwerking en de rol van de palliatieve zorgverstrekkers is beneden alle peil. Ik heb me " dood " geërgerd door de vele onmenselijk situaties door bijvoorbeeld hun verlofplanning die helemaal niks te maken hebben met de voorbereiding en uiteindelijk de zogenaamde zorg voor de achterblijvers.
Nul komma nul.
Ik doe nu alles alleen.
Het vooraf geschreven briefje met de euthanasievraag was voor hen het allerbelangrijkste. Nadien verminderde zienderogen de menselijke factor wat nadien gebeurde.
Ik geloof niet meer in de mensen. Alleen nog in mezelf van wat ik zelf zie en meemaak.
Mij herinneringen zijn mijn troost.
Dat kunnen ze me niet meer afnemen.
Misschien kunnen ze daar ook nog successierechten op vragen?
Dat was haar beloning achteraf.
En dit op een zeer korte termijn.
Zo vlug dat soms het onrealistisch gevoel boven kwam dat ik dacht dat het een boze droom was en moest ontwaken. Niets is minder waar. Ik zit in het midden van de regelingen nu na de crematie. Een hel en zeer confronterend aslof je nog eens gestraft moet worden omdat je partner komt te overlijden.
Bij één van de banken werd zelfs 40 gevraagd voor de blokkering van de rekeningen en het " werk " die er bij hoorde.
Dat soort dingen de me de kast opjoegen.
Als ik het moeilijk heb, en dat komt redelijk veel voor ga ik gewoon naar het graf waar mijn vrouw is bijgezet met de urne op de begraafplaats waar ik tot rust kom. Een vlucht zeg maar. Uiteindelijk moet ik al mijn moed bijeenrapen om terug in de " normale " wereld te komen om dan functioneel bezig te zijn met de afhandeling van wat met alles te maken heeft met haar overlijden.
Ik ben blij te lezen wat de mensen zoals hier bij lut en haar lotgenoten kunnen inlichten wat er nog komen zal op emotioneel en ander vlakken. Dat is natuurlijk zeer persoonlijk maar de beschrijving die ze gaf om persoonlijke dingen zoals overal foto's te zetten , het huis herinrichten en vooral een uurwerk of ketting dragen van de partner lijkt me ideaal om te verwerken; temeer ik dit al gedeeltelijk doe.
Ik draag haar kettinkje, haar miniurne staat op onze kast omringt met vele herinneringen zoals haar leesbril, sierraden, vele foto's en vooral haar bandana die ze droeg tijdens haar chemoperiode.
Ik doe niks weg uit de kleerkasten en zo.
Eigenlijk kan ik de hele avond en nacht doortypen wat natuurlijk niet de bedoeling is. Wat ik wel als tip kan meegeven en wat ik van plan ben is iets samenstellen met de vele teksten, anekdotes en vooral veel foto's en filmpjes ik heb samengesteld om dit als één geheel te verwerken.
Deze komen voort uit periodes toen mijn vrouw nog de moed had om verder te gaan zowel in het ziekenhuis als thuis.
Ook de periode in de week toen ze stierf hebben we samen nog de tijd gehad om alles op te schrijven en te fotograferen hoe we samen met elkaar om gingen met ons " moeder" en wat we allemaal nog deden.
Hoe ik dit alles zal inkaderen weet ik nog niet.
ik kan een boekje samenstellen of een blog op het internet met de filmpjes tussendoor.
Misschien wel... of misschien niet.
Nu is het nog niet aan de orde.
Misschien wel nooit niet.
Het slechte gevoel die ik nu heb door het verlies is gigantisch groot.
Ik mijd alles wat me zou kunnen confronteren wat we samen vroeger deden.
Zelfs de simpelste dingen.
Gaan eten, of zelfs noodzakelijke dingen doen zoals kledij kopen enz enz ...
Alles wat we samen deden eigenlijk.
Ik leef nu momenteel op de meest zuivere vorm van isolatie.
Er zijn maar vier mensen rondom mij en dan nog.
Ik werk maar pas terug midden september en ben van plan tot die tijd mij alles te ontzeggen om geen associatie te hebben wat we vroeger met plezier deden.
Zoals Lut zei haat je alles in het begin en dat is ook zo.
Ik vermijd de conversaties wat ons is overkomen.
Longkanker ? Amai wat erg.... en dan de onvermijdelijke tweede vraag : Rookte ze ?
Nee dus, we rookte nooit.
Onze volwassen kinderen ook niet trouwens.
Ik ben zo'n Vier maanden onafgebroken bij mijn vrouw gebleven om haar bij te staan tot ze stierf in mijn armen.
Steeds gezond geleefd.
Nooit ziek geweest.
Altijd klaar staan voor een ander.
En dit is haar beloning.
En de mijne.
Kan me iemand zeggen wat er aan de hand was en waarom we dit meemaken ?
Hier stopt de wereld voor mij.
Alle begrip hoe Lut en medegenoten hier in deze rubriek die blijkbaar hun weg terug vinden na hun verlies maar dat is nog niet aan de orde bij mij.
Ik vrees zelfs dat dit nooit meer zal komen.
Er is geen weg meer terug ondanks de dromen die ik soms heb over haar hoe gelukkig we waren maar het blijkbaar niet genoeg wisten of beseften.
Eens ik mij ogen terug open en in de werkelijkheid beland na de weinige slaap begint de hel van voor af aan om te hopen dat de dag snel voorbij zal zijn.
Voor mij is dit een onomkeerbare situatie.
Toch dank ik de vele mensen die zo mooi hun verhaal deden en waar ik toch hier en daar een kleine schamele hoop of een vergelijk in kan terug vinden.
Wat de rouwverwerking en de rol van de palliatieve zorgverstrekkers is beneden alle peil. Ik heb me " dood " geërgerd door de vele onmogelijke situaties door bijvoorbeeld hun verlofplanning die helemaal niks te maken hebben met de voorbereiding en uiteindelijk de zogenaamde zorg voor de achterblijvers.
Nul komma nul.
Ik doe doe alles alleen.
Het vooraf geschreven briefje met de euthanasievraag was voor hen het allerbelangrijkste. Hun wettelijke paraplu. Nadien verminderde zienderogen de menselijke factor wat nadien gebeurde.
Ik zal het nooit zien als iets positief als je je partner erbij verliest hoe mooi dat dit ook wordt ingekaderd.
Ja, ze verdiende niet nog op die manier verder te leven. Kon ook niet anders in haar situatie. Iedere seconde in onze laatste nacht voor de dag aanbrak van de euthanasie was een dolk die telken malen ons hart doorboorde en alles vernietigde wat we hadden opgebouwd en liefhadden.
Dat onbeschrijfelijke gevoel om elkaar te lossen is van die aard dat er geen beschrijving van mogelijk is.
De woorden die je dan kiest als afscheid is van die aard dat die gegrift bijven in je geheugen tot je zelf komt te sterven.
Ik geloof niet meer in de mensen. Alleen nog in mezelf van wat ik zelf zie en meemaak.
Mij herinneringen zijn mijn troost.
Dat kunnen ze me niet meer afnemen.
Misschien kunnen ze daar ook nog successierechten op vragen?
hoe kan de familie zo ongevoelig zijn
Na een lijdensweg van 18 maanden, waarvan 4 chemokuren en 25 bestralingen is mijn echtgenoot in oktober 2016 overleden aan kanker op 62 jarige leeftijd.
Van zijn familie zijn moeder, 2 broers en 1 zus was er geen sprake van steun, ofwel hadden ze geen tijd om te komen ofwel konden ze de situatie niet aan was hun uitleg.
Zelfs wanneer mijn man gedurende 3 weken op de palliatieve eenheid lag kwam zijn moeder slechts 1 keer op bezoek.
Voor mij was dit nogmaals de bevestiging dat hij van die mensen geen begrip en steun kon verwachten, hetgeen hij mij zelfs een keer gezegd heeft nl verwacht niet ze mijn familie nog naar u zal omzien als ik er niet meer ben want ze komen zelfs niet bij mij Ik vond dat verschrikkelijk en dat vind ik nog steeds. Na de uitvaart heb dan inderdaad niets meer gehoord van die kant van de familie.
Mijn lieve zoon en broer en schoonzus daarentegen vangen mij nog steeds op en met hem kan ik regelmatig eens op stap gaan.
Maar telkens we ergen komen waar mijn man en ik samen ook kwamen denk ik dan waarom moest mijn dierbare zo vroeg heengaan.
Na vele maanden verdriet en pijn begin ik mij iets minder verdrietig te voelen. Ik probeer mijn eenzame tijd zo goed mogelijk in te vullen, ik ga naar de yga en doe 1 dag per week aan vrijwilligerswerk. Met mijn lieve buurvrouw ga ik ook regelmatig een half uurtje wandelen in het natuurgebied in de buurt.
Na een huwelijk van 44 jaar is alleen vallen niet gemakkelijk. Rouwen is een lang en moeilijk proces en voorlopig zie ik nog niet het einde ervan.
Goed dat niet iedereen een koele kikker is en er toch mensen bestaan die begrip en steun geven aan eenzamen en verdrietige mensen
verwerking verlies partner
op 12 september verloor ik mijn geliefde, de pijn word sindsdien iedere dag ondragelijk zodat wij op dit ogenblik hulp zou willen inroepen vooraleer ik deze pijn niet meer aankan en zelf uit het leven stap. ik heb wel de belofte gedaan om voor onze hond ,die haar god was,te zorgen doch voel mij een mislukkeling omdat ik de laatste levenswens van mijn echtgenote, namelijk de hereniging met onze zoon na 14 jaar niet heb kunnen voldoen ondanks alle verwoede pogingen die gedaan werden door familie en de verpleging.
