Reactie van Francine V.(65) Alken

Ik werd al heel jong weduwe, ik was 28 jaar. Mijn man verongelukte op z'n werk en ik bleef achter met een dochtertje van 4 jaar.
Dit is ondertussen 37 jaar geleden, Ik heb het allemaal in m'n eentje moeten verwerken. Na 4 jaar leerde ik opnieuw iemand kennen, m'n schoonouders waren er tegen. Toch ging ik samenwonen met hem. Hij  had een zoontje van 7 jaar, m'n dochter was toen 9 jaar. Het ging allemaal goed, tot hij in 2004 ziek werd (we waren toen 25 jaar samen).
Tien maanden later overleed hij aan longkanker. Dat was teveel voor mij, ik kon het niet meer aan.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Op enkele jaren tijd waren de kinderen het huis uit, was m'n man overleden en bleef ik alleen achter.
Ik werd depressief en werd zelf ziek.
Ik had het geluk om toen kennis te maken met het SeniorenNet. Dat heeft mij er weer bovenop geholpen. 
Ik leerde er m'n nieuwe vriend kennen, waar ik nu mee samenwoon.

Ik ben vrijwilligster in de parochie en doe aan rouwbegeleiding. We bezoeken de families en bespreken de gebedswake, die ik dan ook samen met m'n vriendin lees op de vooravond van de begrafenis.
Zo heb ik alles leren verwerken, alles een plaats leren geven in m'n leven.