Reactie van Jeanine H.(71) Kalken

Twaalf jaar geleden is mijn dochter onverwachts overleden.
Ze liet drie kleine kinderen achter.
Het gebeurde in het buitenland, op vakantie. Men belt u op: hoe, waar , wanneer en wat moet je doen?
Daar sta je dan als moeder. Ik heb het reisagentschap gevraagd wat ik zou moeten doen. Men gaf mij de raad mijn dochter daar te laten verassen. Ik kon en wou zoiets niet. Al kost het je je laatste geld…je wil je kind bij jou.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

En wat moest ik doen met de kinderen van 4, 5 en 11 jaar? Wat gebeurt daarmee? Wat moet je doen met het appartement? En dan nog het ergste… hoe vertel je dit nieuws aan de kinderen? Dat hun mama niet meer terugkomt.
Je slaat in paniek, schuift je eigen verdriet opzij want je moet handelen. Ik kreeg de raad om contact op te nemen met het ziekenfonds  en via Eurocros werd mijn dochter naar België gebracht.
Helemaal alleen was het drie weken wachten tot ik bericht kreeg dat er een vliegtuig mijn dochter naar Zaventem zou brengen. Maar tot daar en niet verder.
Dan sta je er wéér alleen voor. Ik zorgde voor vervoer naar Byloke. Dan kon ik mijn kind zien. Ze lag in een open kist. Ik kon en mocht haar niet aanraken. De rest vertellen kan ik niet aan… 

Ik was al gelukkig dat ze hier was, bij mij, bij ons.
Het kostenplaatje, daar geef je je laatste cent voor. Tot de dag van vandaag kan ik nog steeds niet begrijpen hoe ik zo veel kracht kon hebben.
De voorbije vier jaren hebben ons alle vier getekend voor ons leven. En wie zegt dat het voorbijgaat en dat de tijd alle wonden heelt…?
Lieve mensen, hopelijk maken jullie het nooit mee, want de weg die ik aflegde van na het overlijden van mijn dochter tot op heden…Geloof me, dit zou ik geen tweede keer meer aankunnen.