Mijn zoon is geboren in 1964 en overleden 1982. Hij werd doodgereden door een dronkaard en werd 25m meegesleurd onder de auto. Terwijl ik dit bericht schrijf komen de tranen weer in mijn ogen. Toen het gebeurd was hadden mijn vrienden en kennissen de moed niet om met mij te praten, ze durfden niet komen. Als er een familielid kwam ging ik naar mijn slaapkamer om te wenen en te roepen Johan, Johan. Daarna is mijn vrouwoverleden aan kanker (ze was 64 jaar). Over rouw en verlies heb ik een boekje geschreven. Het begint op 14.8.2011 en eindigt op 9.6.2005. Het gaat over vreugde en verdriet. Mijn kinderen kunnen het niet aan om het te lezen. Zelf laat ik mijn tranen lopen als ik erin lees.
Reactie van Jean A. (75) Balen 
