Inhoud blog
  • KLEINDOCHTER
  • KLEINDOCHTER
  • ALS BIJ AVOND
  • DE WEELDE
  • OP DE TOTEM
    stilte brengt je tot bij jezelf
    het ontdekken van je eigenheid
    laat je groeien tot wie je worden wil.

    Edith Oeyen
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Foto
    ZELFMOORD

    Woorden noteren
    tot je barst
    en koud wordt.

    Edith Oeyen
    Als kinderen poëzie zijn
    wil ik steeds bij
    de jongeren horen.

    Edith Oeyen
    Gebrek aan zuurstof
    doet velen happen  naar lucht
    zoveel zomerzon.

    Edith Oeyen
    Laat ons samen
    de zomer vieren
    en drinken
    van het frisse water.

    Edith Oeyen

    Foto
    Foto
    Foto
    Zij heeft een mond
    als een schuurpoort zei opa:
    hij zoende hem dicht

    Edith Oeyen
    Foto
    Secretaris, penningmeester, voorzitter en cultureel afgevaardigde van de Koninklijke Vereniging van Limburgse Schrijvers.
    Foto
    Zoeken in blog

    Foto
    Foto

    Titels van verschenen werk:

    Glimlach van een zonnebloem, 1981

    Neveldraden en morgendauw, 1983

    1000 Jaar Jericho, 1985

    De schaduw van witte bloemen, 1985

    Het oog parelt, 1986

    De wolken nabij, (met anderen) 1986

    Een huis met duizend ramen, 1987

    Als al de dagen geuren naar jouw naam, 1989

    Een kruisweg door het huis van eenzaamheid, 1990

    De boom van stilte draagt vruchten van vrede, (met anderen) 1990

    Als een zwerfspin schuim ik langs jou, 1993

    Whitehaven, met Deen Engels) 1993

    Op vleugels van verlegen schaamte, 1994

    Dwalend langs onbekende wegen, (met anderen) 1997

    Woeste golven slaan hoog op uit zee, 1999

    Expressie, (met ingrid Lenaerts) 2001

    Van Beringen tot Brussel, 2002

    De ijslaag die ons draagt is dun, 2005

    De Witte Slaap, 2005

    In voorbereiding: DE KNIEPROTHESE



    KINDERVERHALEN

    Leila Muggelijn, 1983

    De zingende roos, 1986

    De toverbloemboom, 1990

     

    Toneel

    Korte stukjes  voor verenigingen.

    en vele andere

    Musicals voor kinderen

    Vivaldi's Lente

    De kinderen van het plein

    Herman, doe iets

    Poëzietheaters

    4 stuks

    Monografie over haar en haar werk

    Geschreven door Raoul Maria de Puydt, over haar werk en haar leven, verscheen in november 2005

    In februari 1993 mocht zij de oorkonde en de medaille van Ridder in de Orde van leopold II in ontvangst nemen als blijk en erkentelijkheid voor haar inzet als letterkundige.Dit ereteken werd verleend door zijne Majesteit Koning Boudewijn.


    Op 3 december 2006 verleende Zijne Majesteit Koning Albert II,  dit op voordracht van de eerste Minister, het ereteken van RIDDER IN DE KROONORDE, als blijk van erkentelijkheid voor bewezen diensten, als letterkundige.

    Foto
    Willy Nelissen en Edith Oeyen op de alg. vergadering van de KVLS oktober 2009
    Foto
    Foto
    Foto

    Recente foto's van de presentatie van de bundel 'EEN NAALD ZONDER OOG', de inleiding werd gedaan door Ina Stabergh en Willy Nelissen, Edith Oeyen en Ingrid Lenaerts lazen gedichten. Het Beverkoor bracht enkele liederen En Raymond Alberghs wist de honderdtwintig aanwezig aangenaam te verrassen met wondermooie pianoklanken.

    Welkom bij De Vrolijke Bloggers
    Welkom op mijn blog!
    Foto
    Foto
    Gedichten: Edith Oeyen, poëzie is mijn passie
    elke dag een gedicht
    14-03-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zelfs





    Zelfs in haar ogen

    herkent men de vurigheid

    van brandende liefde.

    Edith Oeyen

    14-03-2010 om 00:00 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (1)
    14-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.SMEKEN OM ONSTERFELIJKHEID

     

    SMEKEN OM ONSTERFELIJKHEID

     

    En dan

    mijn liefste

    zal ik zingen als jij bij me komt

    of wacht ik tevergeefs de uren

     

    de dageraad is mild geweest

    dauw legde zich op rozen

    zwaluwen vlogen de ochtend open

    plots voelde ik een weke pijn.

     

    was het een verlangen

    of het knarsend vuur

    dat mij verbrandde?

     

    het licht

    dat jong de dag inviel

    deed mij denken aan mijn jeugd.

     

    waarom mijn liefste

    zijn woorden zo bewegingloos op papier

    zijn ze zo sprakeloos als ik

    wanneer je mij omarmt?

     

    klopt ons hart de woorden uit elkaar

    of zijn ze voor de

    eeuwigheid bestemd?

     

    doorschijnend was de middagzon

    broos en breekbaar

    als kristal

    sluiers die om bloemen hingen

    werden vlindervleugels

    overvloeiend in eigen kleur.

     

    door dit aanschouwen

    werd ik week als brood

    terwijl je naam op mijn lippen lag.

     

    loom werd ik

    door zonnestralen,

    sloot mijn ogen zag mijn graf.

     

    de huiver heeft mij neergebogen

    aarde werd toen aangeraakt.

     

    maar ja

    mijn liefste

    ik was getuigen

    toen de zon weer onderging.

     

    vele nachten zijn sinds

    reeds gekomen

    bange vogels vlogen heen

    doch in stilte was de avond en mijn ik alleen.

     

    ik zocht de klank

    van je huid

    je eenzaamheid tussen het gras.

     

    het hemelsblauw gaf weer hoop

    deed zachtgebekte vogels zweven,

    zwervers worden tussen jou en mij

     

    hoe prangend zijn mijn vragen

    hoe schamel is mijn troost

    als ik niet weet

    hoe meeuwen overleven

    in de winter

     

    geheiligd is dit zwijgen

    de zang van engelen is bedroefd

    hun vleugels zijn gescheurd

    zij leven nu met stille stem

    en kennen onze pijn van dagen

     

    ik wandel door een doolhof heen

    zoek tegenspraak in mij

    de vragen in een glazen stulp

    waarop het antwoord steeds ontwijkt

     

    zeg me liefste

    waarom beeft zo vaak mijn hand

    en trilt mijn stem bij spreken

     

    waarom struikel ik van weemoed

    betast ik de bodem van de put

    hoop ik op warmte van je liefde

    het vuur de onderhuids brandt

     

    weet je liefste

    we kennen de geheimen

    van verdriet en afstand houden

    maar voelen ook de pijn

     

    mijn hart is als een gebarsten glas

    dat naar zachtheid van je lijf verlangt

     

    nauwelijks nog zeg je mij

    hoe ik rusten kan

    ik strek mijn vingers naar de jouwe

    maar kilte voelt

    de slaap van ver

     

    dan denk ik morgen

    morgen vlucht ik uit mijn huid

    doorbreek de eenzaamheid

    met roepen hoe de regen schrijft

    dat we beiden wachten op elkander

     

    is het soms de dwaze wind

    die onze wegen scheiden doet

     

    hoe ik ook vecht

    bomen slaan woest hun takken uit

    bessen tonen de kleur van schaamte

    als ik even dood wil zijn

     

    maar mijn liefste wat is leven

    als ik niet als de vogels ben

    vrij

    onbezorgd

    met sterke vleugels

    smachtend naar jouw blik

     

    weldra is het weer augustus

    dan oogst men vruchtbaarheid

    uit korenhalmen

    en scheurt men de kalender af

     

    dagen korten

    avonden worden langer

    hoe moet ik leven

    als ik steeds maar dwalen moet

    zoekend naar die glim

    luisteren naar

    de afwezigheid van je stem

     

    ik wil in je woorden liggen

    maar ook bij nacht liefst in je bed

     

    heb je

    je pijn reeds verbonden

    of wacht je

    tot ik een pleister plak

     

    is het geen kalvarie

    te weten dat de tijd verglijdt

     

    mijn huis is ook je onderkomen

    ik geef je de sleutel van mijn hart

    bezit met mij de kleine dingen

    stelp het bloeden diep in mij

     

    sus mijn angst

    maak me reiziger bij jou

    laat de onrust in mij  sterven

    gun me rust

    na dit pijnlijk bonzen van mijn hart

     

    mensen rondom ons

    kijken nieuwsgierig

    ze weten en ze weten niet

    wat liefde al vermag

     

    zeg me de waarheid

    kleur mijn leven

    of leef je in verborgen zwijgen

    laat je me de twijfel

    uit de bomen

     

    of ben je herder

    hoeder

    of behoeder

    die soms maar

    het roepen hoort

     

    weet je

    liefste laat me doorbreken

    in je dromen

    geef me bestendigheid

    in je bestaan

    of is het waan te denken

    dat je me in de morgen wekken zal

    met je armen om mijn middel

     

    dat we samen rijden naar de zee

    dat we in bewondering staan

    voor wegberm in rode gloed

    waar papavers wuiven

    naar een zomerlied

     

    ach liefste

    al bezitten we geen jeugd meer

    hunker kent geen tijd

    wie heeft in ons de vlam ontstoken

    die wakkert en soms laaiend wordt

     

    welk is het bindmiddel

    dat ons samenbrengt

     

    zijn het de eindelozen woorden

    is het de liefde die steeds groeit

    is het de zwerver die ons stuwt

    is het

    het ongezien verlangen

     

    als straks

    mijn liefste

    je schaduw een rustplaats zoekt

    kom dan naar dit huis

    waar zwijgen wordt doorbroken

    en eenzaamheid wordt

    weggestuurd

     

    en als dan

    mijn liefste

    je zachter liggen wil

    kom dan dicht bij mij

    laat ons beminden zijn

    die smeken om onsterfelijkheid.

     

    Edith Oeyen

    14-02-2010 om 00:00 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    13-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.WEERAL IS DE TIJD

     

    Weeral is een tijd voorbij

    van zon en wind en regen

    bloedwarme dagen vergezelden ons

     

    heimweepijn bewoont ons hart

    nu dagen veel licht verliezen,

     

    weldra groeien weer

    kristallen bloemen op het raam

    staat het riet roerloos bij de bijver

     

    en nu wij weer die glimlach zien

    van vrienden rondom ons

    lijkt het alsof wij

    een wonderbaar fluisteren

    door onze aderen horen vloeien

     

    in de schemer van het najaar

    slaan wij onze vleugels uit

    bij een vleugje poëzie

     

     

    Edith Oeyen

    13-02-2010 om 16:38 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (3)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ontkennen dat

    Ontkennen dat jij

     

     

    Nu de zomer voorbijglijdt

    en ik kwetsbaar

    sta te prevelen

    elke stilte aanwezig voel

    wil ik luisteren naar ons hooglied

     

    Een weg geplaveid met liefde

    zakt onder mijn voeten weg

    om mijn schouders

    hangt de kille eenzaamheid

    nu jij weer bij haar bent 

     

    als dwaler in de tijd voel ik

    mij verraden

    tot de telefoon overgaat

    en jij in zachte klanken

    van omhelzen spreekt

     

    ontkennen dat jij van mij houdt

    is een leugen

    het is de status

    die  tussen ons staat.

     

     

    Edith Oeyen

    13-02-2010 om 16:37 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    Tussen twee tranen

    een kinderglimlach verder

    blijheid in mijn hart.

     

    Edith Oeyen

    13-02-2010 om 16:36 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    23-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.IN DE VERTE

     

     

    Heerlijk hoe dit land

    in alle stilte rust

    kleur strooit in zachte tinten

     

    de adem van de bomen

    ruist lang mijn haren

    die opwaaien in het blauw

    van de lucht

     

    hoog boven ons zweeft een vogel

    hij breviert zijn dankgebed

    om zoveel zon

     

    de schoonheid van lente is een mysterie

    die beelden voor onze ogen tovert

     

    er is zoveel afstand

    tussen lucht en land

    en toch raken ze elkaar

     

    in de verte.

     

     

     

    Edith Oeyen

    23-01-2010 om 09:49 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik Wandel

    Ik wandel door de kille dagen

    vind ijsbloemen op het raam

    en in mijn voetsporen

    de herinnering aan het voorbije jaar 

     

    er was veel te beleven

    pijn, verdriet en vreugde 

    maar voor mij ligt een nieuw jaar

    met zoveel doordeweekse dagen

    en hoop op meer geluk                                      

     

    gehuld in nevel ontwaar ik een glimlach

    deze stuur ik aan jou

    en wens jou de vreugde toe

    van duizend rozen in een zomerpark.

     

     

    Edith Oeyen

     

     

    23-01-2010 om 09:47 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bespreking

    Een naald zonder oog

    Gedichten van Edith Oeyen

     

    EEN BUNDEL UITZONDERLIJKE GEVOELSPOËZIE

     

    De knieprothese als ondertitel van een gedichtenbundel. Het verdict, de operatie, het verblijf in het ziekenhuis, de revalidatie als bronnen van inspiratie. Het lijkt mij zoiets als het kappen van een ruwe steen tot hij kubiek wordt. Hij krijgt een nieuwe vorm, maar de inhoud blijft gelijk.

    Dit leken mij geen items waarbij een dichterlijke ziel zich geroerd voelt. In dit orthopedisch landschap van bevroren tranen vind je enkel “verbeterde operatietechnieken”, zoals dokter E. Van Vlerken in het voorwoord schrijft.
    Ik maakte echter een grote inschattingsfout: patiënte Edith Oeyen schreef een bundel uitzonderlijke gevoelspoëzie. Authentieke gedichten, geen sentimentaliteit, geen trukenpoëzie.
     
    De originele wijze waarop zij dokters, verplegers, kinesisten, therapeuten een poëtische identiteit geeft, is knap vakwerk. Doorheen gevoelens van pijn, opluchting, onzekerheid, vreugde en verdriet geeft zij haar medespelers de plaats die hun toekomt. Zij schreef een “document humain” dat niet alleen veel zegt over de boodschap, maar evenveel over de boodschapper: een dichteres die de helende kracht van woorden bezit, die verwoordt en verbeeldt wat zij denkt, voelt en aanvoelt.
    Een naald zonder oog is een multifunctionele bundel: een relaas, een dagboek, een handleiding voor lotgenoten.

    Op meesterlijke wijze analyseert de dichteres wat haar overkomt. Ook in Een naald zonder oog is dat de drijfveer van haar schrijven: overleven! Zij doet dit altijd op een diep doorleefde manier, authentiek, niet aangedikt, geen pose, tegen een sober decorum. Een naald zonder oog straalt zoveel persoonlijkheid uit, lees: morele moed, die nergens wordt verstoord door opgeklopte ontroering.

    Ook nu brengt zij op een verfijnde wijze verslag uit van haar medisch avontuur.

     

    De titel van haar bundel, Een naald zonder oog, deed mij bij een eerste lezing niet nadenken, zelfs geen frons, tot ik in een eerste versie van mijn recensie de titel las als: Het oog van een naald. Door het oog van een naald kruipen: nauwelijks aan een gevaar ontkomen, net goed afgelopen, op het nippertje. Zeg nu zelf: zijn dit niet de juiste woorden om te zeggen dat de kapotte knie is hersteld, dat de knieprothese goed is geplaatst?

     

    Waarom Een naald zonder oog als titel voor een poëtisch dagboek? Biedt een naald zonder oog geen uitzicht op wat komen zal? Is dit de reden waarom de dichteres worstelt met inzicht in haar toestand, waardoor twijfel, wanhoop, angst ontstaan?

     

    De bundel kunnen wij indelen in twee delen:

                deel 1: één: de prefase of alles wat haar overkomt, hoe ze zich voelt, wat zij erover (na)denkt, de             beslissing, twéé: in het ziekenhuis: de opname, de gesprekken met de anesthesist en de dokter,    de eerste operatie, op intensieve zorgen, het bezoek, haar contact met verpleegsters en        verplegers, haar hoop op beterschap, drie: naar huis, de kine, de controles, de (te) trage    beterschap,

                deel 2: één: een nieuwe opname, tweede ingreep, het begin van genezing (het kunnen plooien),    twéé: een jaar later, een tweede opinie, een nieuwe afspraak, een nieuwe opname, een nieuwe     operatie, de hulpverlening, de kine, de hoop, de ergotherapie, drie: nieuwe hoop op beterschap.

     Uit bovenstaande opsomming (de structuur van de bundel) blijkt duidelijk dat de omschrijving “poëtisch dagboek” juist is. De wijze waarop zij haar dagboek verwoordt, is voor mij niet alleen origineel (orthopedie en poëzie hebben weinig of geen affiniteit), maar vooral beheerst, ontroerend toch hoe zij met haar gevoelens omgaat, hoe zij twijfel, angst, hoop, boosheid, dankbaarheid oproept. Dit is een gave die aan weinig dichters is gegeven: in dezelfde verpakking (dagboek), in dezelfde omstandigheden (tijd maken voor poëzie) en in een zelfde woordverkeer het plaatsen van een knieprothese als onderwerp van een gedichtenbundel kiezen.

     

    Ik heb woorden (begripswoorden) als pijn, kwelling, vertrouwen, hoop, tijd, angst in de bundel aangestreept, om de wijze te duiden waarop Edith Oeyen poëtisch en vruchtbaar aan het delven is geweest. De gelaagdheid van haar gedichten is opvallend. Zij heeft haar dagboek, dat drijft op lyrische ontboezeming, ondersteunt door nieuwe ervaringen en ingevingen. Haar observaties leiden tot een levenswijsheid die niet iedereen gegeven is.

     

    Bij het lezen van de meeste gedichten word je stil, doodstil. Hoe vaak en hoe diep moet zij zich over deze specifieke gebeurtenis in haar leven gebogen hebben om dit zo intens te kunnen verwoorden. Wat zo simpel lijkt, en haar zo groot maakt is als dichter, is de wijze waarop zij voortdurend het geleefde leven condenseert in versregels.

     

    Soms begrijp je de diepere betekenis pas na een tweede lezing. Op het eerste gezicht lijkt het gedicht zo eenvoudig dat niets wijst op de gevatte verwoording. Omdat zij het experiment schuwt en zich niet waagt aan woordspelletjes en spitsvondige taalcreaties en zich nooit beweegt op de rand van helderheid en ontoegankelijkheid, wil niet zeggen dat zij geen goede poëzie schrijft. Zij verwoordt haar gevoelens en gedachten in een eenvoudige, particuliere taalkleur.

     

    Argeloosheid, twijfel, vlucht zijn de drie emotionele “kwaliteiten” die in elke bundel van haar opduiken en die zij zorgvuldig met elkaar mixt in poëzie. In Een naald zonder oog was de kans groot dat de dichteres zou vervallen in egotripperij, maar de wijze waarop zij het decorum omhult, haar gevoelens herkenbaar verwoordt, de taal beheerst, verhindert deze valkuil. Bovendien koos zij wijs voor de derde persoon.

     

     

    wilde een vlinder omarmen

    die opvloog

    blz. 29

     

    terwijl zijn zachte stem

    een lied in haar liet zingen

    blz. 41

     

    droefheid weent

    in de poriën van zijn huid

    blz. 50

     

    ze is een spring-in-’t veld

    die huivert

    als iemand een traan verpinkt

    blz. 65

     

    Wat mij eveneens opvalt, is de zorg waarmee Edith Oeyen elk gedicht en de volledige gedichtenbundel opbouwt. Ik wees hierboven al op de structurering, maar er is meer: op het einde van elk gedicht slaat zij een brug naar de werkelijkheid buiten haar, naar de natuur, de wereld van gezonde mensen. Deze eindverzen geven het gedicht niet alleen een pointe, maar zij zorgen vooral voor breedbeeld, een venster op, een verankering in de wereld van de lezer.

    Enkele voorbeelden:

    blz. 9: de avond daalt reeds/in de verte

    blz. 17: de winter is nog veraf/dan volgen vleugels vol sneeuw/en dromen kinderen van spelen.

    blz. 19: het weiland in de verte/draagt nog steeds een groene kleur.

    blz. 21: opwaarts vliegt een vogel/die naar vrede smacht.

    blz. 22: met jonge tederheid/omarmt ergens moeder/een kind dat lacht.

    blz. 24: de nacht heeft in stilte/dauw op het gras gelegd.

    blz. 25: de dood is een witte vlinder/die geurt naar nacht.

    blz. 33: schaamteloos loopt een vos/door de donkere nacht onhoorbaar haast/likt hij zijn lippen.

    blz. 35: het was hopeloos tasten naar jong mos.

    blz. 45: het is al te lang wintertijd geweest.

     

    Het beeld dat zij voor de titel van haar bundel koos, komt voor in het gedicht “Doelloos tasten” (blz. 35):

     

    Hoeveel duisternis

    moest ze doorstaan

    vooraleer ze weer rozen zag

     

    bezoekers waren

    soms als een profeet

    elk had zijn verhaal

    vertelde over lange tijd

    vertelde over hoe het moest

     

    pijnstillers

    pijnstillers

     

    ze telde de strepen op de muur

    voelde zich verstrikt

    in een lus vol twijfels

     

    trachtte de boosdoener te ontmaskeren

    maar hoe dan ook

    het was een naald zonder oog

    een nacht zonder licht

     

    het was hopeloos tasten naar jong mos

     

    Edith Oeyen is een dichteres die met gevoelens om kan. Ook wanneer zij nauw betrokken partij is, overstijgt zij haar eigen wereld.  

    Warm aanbevolen.

     

     

    Thierry Deleu

     

    Edith Oeyen, Een naald zonder oog, KVLS, 2009, ISBN 978-90-8003-020-6

       

     

    23-01-2010 om 09:46 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    15-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Met voorzichtige handen
    Met voorzichtige handen
    tasten wij allen naar tederheid
    zoeken wij naar woorden
    want soms zijn wij breekbaar als ijs.

    gehuld in
    een oase van vreugde
    verkennen wij
    de blauwe hoek van de nacht
    die een ster verbergt

    sprakeloos staan we dan
    in een land vol rozen en dromen
    wanneer novemberwind
    als een schaduw
    in de lucht hangt.


    in het speelse najaarslicht
    ben ik een vlinder
    die naar voorjaar vraagt

    de geur van bossen
    doet me denken aan hen
    die er niet meer zijn

    ook zij krijgen van mij een groet.


    Edith Oeyen

    15-09-2009 om 13:44 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    15-08-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    Zo ver in het verleden

     woont ze nog even in mijn denken

    gerimpelde huid

    getaand door de zon

    geplaagd door leed en zorgen

     

     toch draagt ze een glimlach mee

    roept de verte aan

    als ik naar haar toe komt

    gelukkig  in haar kleine hebben

    geeft ze al wat ze heeft

    aan haar kleindochter

    niet beseffend wat ze heeft doorstaan

     grabbelt deze door de tijd

    en ontdekt welke goedheid

    de vrouw bewoonde

     

    jaren geleden hield haar adem op

    huiveringen lopen over haar rug

    haar grootmoeder was een arm-rijke vrouw

     



    Edith Oeyen

    15-08-2009 om 09:56 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    Soms zingt er een lied in mij

    droefheid  klinkt uit de noten

    dan wil ik vluchten uit mezelf

    en roepen om wat zon

     

    ’s morgens vroeg tel ik

    de dauwdruppels

    en langzaamaan verdwijnen ze

    met mondjesmaat laten ze

    de zon binnen

    en traag ontdooit dan

    in mij de echte ik

     

    en lach

     

    Edith Oeyen

    15-08-2009 om 08:48 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    14-07-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vergaan

    Vergaan van eenzaamheid in dit apenland

    waar niemand vraagt of het gaat en

    waarom jij weent in de nacht

    of door het duister slentert

    waar elk uur de klok zwaar

    en moedeloos een slag slaat 

    waar de bomen zwijgen en

    enkel ruisen in de wind

    waar de sterren kijken zonder te stralen

    waar de zon schijnt

    steeds weer voor anderen

     

    vergaan van eenzaamheid

    in dit apenland

    ik sterf een langzame dood.

     

    Edith Oeyen

    14-07-2009 om 16:58 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    25-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Haiku

    Zachte rozengeur

    geplukt uit de lentetuin

    bedwelmt mijn denken

    ***

    Zelfs in haar ogen

    Herkent men de vurigheid

    van brandende liefde.

    ***

    In zijn gezelschap

    leest zij een heel spannend boek

    een eekhoorn op tak.



    Edith Oeyen

    25-06-2009 om 00:00 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    24-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    Hij keek naar me met argusogen

    rillingen liepen over mijn huid

    hij wilde me strelen

    maar geschrokken

    deinde ik achteruit

    mijn handen zijn niet ruw

    sprak hij

    ik reageerde

    ik weet het

    buitengewoon zacht is

    de huid van een jonge kat.


    Edith Oeyen

    24-06-2009 om 00:00 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    23-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zie hoe

    Zie hoe zacht de ochtend gloort

    in stilte weer een nacht vermoordt

    en dankbaar drentelt weer een wolk

    voorbij het morgenlied van ’t vogelvolk

     

    de middag legt in stille rust

    haar stralen neer en ongeblust

    werpt zij de warmte op onze huid

    wij leven blij ten voeten uit

     

    niemand die de avond mist

    of zich in het late uur vergist

    wel afscheid neemt van weer een dag

    in vreugde en met blijde lach

     

    want de nacht komt met zijn  zalige rust

    als ergens een moeder haar kindje kust

    terwijl de wind door de bomen blaast

    wil elke mens slapen weg dodelijke haast 

     

    dan komen dromen in ons bestaan

    straks komt de ochtend er weer aan.

     

    Edith Oeyen

    23-06-2009 om 00:00 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    22-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.EEN NAALD ZONDER OOG

    Een naald zonder oog

    Gedichten van Edith Oeyen

     

    EEN BUNDEL UITZONDERLIJKE GEVOELSPOËZIE

     

    De knieprothese als ondertitel van een gedichtenbundel. Het verdict, de operatie, het verblijf in het ziekenhuis, de revalidatie als bronnen van inspiratie. Het lijkt mij zoiets als het kappen van een ruwe steen tot hij kubiek wordt. Hij krijgt een nieuwe vorm, maar de inhoud blijft gelijk.

    Dit leken mij geen items waarbij een dichterlijke ziel zich geroerd voelt. In dit orthopedisch landschap van bevroren tranen vind je enkel “verbeterde operatietechnieken”, zoals dokter E. Van Vlerken in het voorwoord schrijft.
    Ik maakte echter een grote inschattingsfout: patiënte Edith Oeyen schreef een bundel uitzonderlijke gevoelspoëzie. Authentieke gedichten, geen sentimentaliteit, geen trukenpoëzie.
     
    De originele wijze waarop zij dokters, verplegers, kinesisten, therapeuten een poëtische identiteit geeft, is knap vakwerk. Doorheen gevoelens van pijn, opluchting, onzekerheid, vreugde en verdriet geeft zij haar medespelers de plaats die hun toekomt. Zij schreef een “document humain” dat niet alleen veel zegt over de boodschap, maar evenveel over de boodschapper: een dichteres die de helende kracht van woorden bezit, die verwoordt en verbeeldt wat zij denkt, voelt en aanvoelt.
    Een naald zonder oog is een multifunctionele bundel: een relaas, een dagboek, een handleiding voor lotgenoten.

    Op meesterlijke wijze analyseert de dichteres wat haar overkomt. Ook in Een naald zonder oog is dat de drijfveer van haar schrijven: overleven! Zij doet dit altijd op een diep doorleefde manier, authentiek, niet aangedikt, geen pose, tegen een sober decorum. Een naald zonder oog straalt zoveel persoonlijkheid uit, lees: morele moed, die nergens wordt verstoord door opgeklopte ontroering.

    Ook nu brengt zij op een verfijnde wijze verslag uit van haar medisch avontuur.

     

    De titel van haar bundel, Een naald zonder oog, deed mij bij een eerste lezing niet nadenken, zelfs geen frons, tot ik in een eerste versie van mijn recensie de titel las als: Het oog van een naald. Door het oog van een naald kruipen: nauwelijks aan een gevaar ontkomen, net goed afgelopen, op het nippertje. Zeg nu zelf: zijn dit niet de juiste woorden om te zeggen dat de kapotte knie is hersteld, dat de knieprothese goed is geplaatst?

     

    Waarom Een naald zonder oog als titel voor een poëtisch dagboek? Biedt een naald zonder oog geen uitzicht op wat komen zal? Is dit de reden waarom de dichteres worstelt met inzicht in haar toestand, waardoor twijfel, wanhoop, angst ontstaan?

     

    De bundel kunnen wij indelen in twee delen:

    8670deel 1: één: de prefase of alles wat haar overkomt, hoe ze zich voelt, wat zij erover (na)denkt, de beslissing, twéé: in het ziekenhuis: de opname, de gesprekken met de anesthesist en de dokter, de eerste operatie, op intensieve zorgen, het bezoek, haar contact met verpleegsters en verplegers, haar hoop op beterschap, drie: naar huis, de kine, de controles, de (te) trage beterschap,

    8670deel 2: één: een nieuwe opname, tweede ingreep, het begin van genezing (het kunnen plooien), twéé: een jaar later, een tweede opinie, een nieuwe afspraak, een nieuwe opname, een nieuwe operatie, de hulpverlening, de kine, de hoop, de ergotherapie, drie: nieuwe hoop op beterschap.

     Uit bovenstaande opsomming (de structuur van de bundel) blijkt duidelijk dat de omschrijving “poëtisch dagboek” juist is. De wijze waarop zij haar dagboek verwoordt, is voor mij niet alleen origineel (orthopedie en poëzie hebben weinig of geen affiniteit), maar vooral beheerst, ontroerend toch hoe zij met haar gevoelens omgaat, hoe zij twijfel, angst, hoop, boosheid, dankbaarheid oproept. Dit is een gave die aan weinig dichters is gegeven: in dezelfde verpakking (dagboek), in dezelfde omstandigheden (tijd maken voor poëzie) en in een zelfde woordverkeer het plaatsen van een knieprothese als onderwerp van een gedichtenbundel kiezen.

     

    Ik heb woorden (begripswoorden) als pijn, kwelling, vertrouwen, hoop, tijd, angst in de bundel aangestreept, om de wijze te duiden waarop Edith Oeyen poëtisch en vruchtbaar aan het delven is geweest. De gelaagdheid van haar gedichten is opvallend. Zij heeft haar dagboek, dat drijft op lyrische ontboezeming, ondersteunt door nieuwe ervaringen en ingevingen. Haar observaties leiden tot een levenswijsheid die niet iedereen gegeven is.

     

    Bij het lezen van de meeste gedichten word je stil, doodstil. Hoe vaak en hoe diep moet zij zich over deze specifieke gebeurtenis in haar leven gebogen hebben om dit zo intens te kunnen verwoorden. Wat zo simpel lijkt, en haar zo groot maakt is als dichter, is de wijze waarop zij voortdurend het geleefde leven condenseert in versregels.

     

    Soms begrijp je de diepere betekenis pas na een tweede lezing. Op het eerste gezicht lijkt het gedicht zo eenvoudig dat niets wijst op de gevatte verwoording. Omdat zij het experiment schuwt en zich niet waagt aan woordspelletjes en spitsvondige taalcreaties en zich nooit beweegt op de rand van helderheid en ontoegankelijkheid, wil niet zeggen dat zij geen goede poëzie schrijft. Zij verwoordt haar gevoelens en gedachten in een eenvoudige, particuliere taalkleur.

     

    Argeloosheid, twijfel, vlucht zijn de drie emotionele “kwaliteiten” die in elke bundel van haar opduiken en die zij zorgvuldig met elkaar mixt in poëzie. In Een naald zonder oog was de kans groot dat de dichteres zou vervallen in egotripperij, maar de wijze waarop zij het decorum omhult, haar gevoelens herkenbaar verwoordt, de taal beheerst, verhindert deze valkuil. Bovendien koos zij wijs voor de derde persoon.

     

     

    wilde een vlinder omarmen

    die opvloog

    blz. 29

     

    terwijl zijn zachte stem

    een lied in haar liet zingen

    blz. 41

     

    droefheid weent

    in de poriën van zijn huid

    blz. 50

     

    ze is een spring-in-’t veld

    die huivert

    als iemand een traan verpinkt

    blz. 65

     

    Wat mij eveneens opvalt, is de zorg waarmee Edith Oeyen elk gedicht en de volledige gedichtenbundel opbouwt. Ik wees hierboven al op de structurering, maar er is meer: op het einde van elk gedicht slaat zij een brug naar de werkelijkheid buiten haar, naar de natuur, de wereld van gezonde mensen. Deze eindverzen geven het gedicht niet alleen een pointe, maar zij zorgen vooral voor breedbeeld, een venster op, een verankering in de wereld van de lezer.

    Enkele voorbeelden:

    blz. 9: de avond daalt reeds/in de verte

    blz. 17: de winter is nog veraf/dan volgen vleugels vol sneeuw/en dromen kinderen van spelen.

    blz. 19: het weiland in de verte/draagt nog steeds een groene kleur.

    blz. 21: opwaarts vliegt een vogel/die naar vrede smacht.

    blz. 22: met jonge tederheid/omarmt ergens moeder/een kind dat lacht.

    blz. 24: de nacht heeft in stilte/dauw op het gras gelegd.

    blz. 25: de dood is een witte vlinder/die geurt naar nacht.

    blz. 33: schaamteloos loopt een vos/door de donkere nacht onhoorbaar haast/likt hij zijn lippen.

    blz. 35: het was hopeloos tasten naar jong mos.

    blz. 45: het is al te lang wintertijd geweest.

     

    Het beeld dat zij voor de titel van haar bundel koos, komt voor in het gedicht “Doelloos tasten” (blz. 35):

     

    Hoeveel duisternis

    moest ze doorstaan

    vooraleer ze weer rozen zag

     

    bezoekers waren

    soms als een profeet

    elk had zijn verhaal

    vertelde over lange tijd

    vertelde over hoe het moest

     

    pijnstillers

    pijnstillers

     

    ze telde de strepen op de muur

    voelde zich verstrikt

    in een lus vol twijfels

     

    trachtte de boosdoener te ontmaskeren

    maar hoe dan ook

    het was een naald zonder oog

    een nacht zonder licht

     

    het was hopeloos tasten naar jong mos

     

    Edith Oeyen is een dichteres die met gevoelens om kan. Ook wanneer zij nauw betrokken partij is, overstijgt zij haar eigen wereld.  

    Warm aanbevolen.

     

     

    Thierry Deleu

     

    Edith Oeyen, Een naald zonder oog, KVLS, 2009, ISBN 978-90-8003-020-6

       

     

    22-06-2009 om 10:15 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.slaapsronken

    Slaapdronken hol ik achter olifanten aan

    plots indianen aan mijn zij

     geschrokken door een leeuwenklauw

    vlucht ik op een fiets naar de tuin

    waar ik bloemen schik

    de plaats waar ik ontwaak is me onbekend

     

    hallucineren na een verdovende inspuiting

    de huivering liep over mijn huid.

     

     

    Edith Oeyen

    22-06-2009 om 10:08 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    28-02-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kil is

    Kil is februari en

    nog killer werd het uur

    na je heengaan

     

    al schittert een lauwe winterzon

    ze kan ons niet verwarmen

     

    rust nu de rust die je toekomt

    vlieg in de blauwe lucht

    met de vogels mee

    en straks

    als je op je bestemming bent

    leg dan je hoofd op een kussen

    en kijk van daarboven

    even naar ons

     

    als de zon dan schijnt

    weten wij dat zij

    jouw glimlach weerkaatst.

    Edith Oeyen

    28-02-2009 om 12:44 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nu mijn

    Nu mijn hoofd tolt van onzekerheid

    en ik de weg niet meer vind

    gun me dan de rust van altijd

    de wind zal me dragen

    tot daar waar het steeds vredig is.

     

    Edith Oeyen

    28-02-2009 om 12:42 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.uitnodiging

     

    UITNODIGING

    Ze telde de strepen op de muur

    voelde zich verstrikt

    in een lus vol twijfels

     

    trachtte de boosdoener te ontmaskeren

    maar hoe dan ook

    het was een naald zonder oog

    een nacht zonder licht

     

    het was hopeloos tasten naar jong mos.

     

    Edith Oeyen

     

     

     

     

    De Koninklijke Vereniging van Limburgse Schrijvers en Edith Oeyen hebben de eer u uit te nodigen op de voorstelling van de bundel ‘EEN NAALD ZONDER OOG’ of ‘De knieprothese’ van Edith Oeyen. Deze voorstelling zal plaatsvinden op zaterdag 18 april te 20.15 uur in het Casino te Beringen, Kioskplein 25.

     

    Voorstelling van de bundel                    : Ina Stabergh, auteur

    Moderator en woordje over de dichter  : Willy Nelissen, dichter en bestuurslid KVLS

    Voordracht uit de bundel                      : Ingrid Lenaerts en Edith Oeyen

    Muzikale intermezzo                             : Raymond Alberghs, piano

        en enkele liedjes door Het Beverkoor…

     

    De bundel kan bekomen worden de avond zelf en door overschrijving van 12.00 euro plus 2.00 euro verzendingskosten op rekeningnummer 784-5321310-13 van Edith Oeyen, Hanebergstraat 75, 3581 Beringen.

    Graag een berichtje over uw aanwezigheid en met hoeveel personen, dit om praktische redenen.

    Gsm: Edith  0497-663850 of edith.oeyen@telenet.be 

    iedereen is hartelijk welkom  

    28-02-2009 om 12:37 geschreven door Edith Oeyen


    >> Reageer (1)

    Archief per week
  • 21/04-27/04 2014
  • 20/05-26/05 2013
  • 13/05-19/05 2013
  • 06/05-12/05 2013
  • 29/04-05/05 2013
  • 31/10-06/11 2011
  • 05/09-11/09 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 06/12-12/12 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 09/08-15/08 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 26/07-01/08 2010
  • 19/07-25/07 2010
  • 12/07-18/07 2010
  • 28/06-04/07 2010
  • 08/03-14/03 2010
  • 08/02-14/02 2010
  • 18/01-24/01 2010
  • 14/09-20/09 2009
  • 10/08-16/08 2009
  • 13/07-19/07 2009
  • 22/06-28/06 2009
  • 23/02-01/03 2009
  • 22/12-28/12 2008
  • 06/10-12/10 2008
  • 21/07-27/07 2008
  • 14/04-20/04 2008
  • 07/04-13/04 2008
  • 31/03-06/04 2008
  • 04/02-10/02 2008
  • 21/01-27/01 2008
  • 07/01-13/01 2008
  • 17/12-23/12 2007
  • 12/11-18/11 2007
  • 29/10-04/11 2007
  • 15/10-21/10 2007
  • 01/10-07/10 2007
  • 24/09-30/09 2007
  • 17/09-23/09 2007
  • 10/09-16/09 2007
  • 03/09-09/09 2007
  • 20/08-26/08 2007
  • 06/08-12/08 2007
  • 09/07-15/07 2007
  • 25/06-01/07 2007
  • 18/06-24/06 2007
  • 11/06-17/06 2007
  • 28/05-03/06 2007
  • 21/05-27/05 2007
  • 14/05-20/05 2007
  • 07/05-13/05 2007
  • 30/04-06/05 2007
  • 23/04-29/04 2007
  • 16/04-22/04 2007
  • 09/04-15/04 2007
  • 02/04-08/04 2007
  • 26/03-01/04 2007
  • 19/03-25/03 2007
  • 12/03-18/03 2007
  • 05/03-11/03 2007
  • 26/02-04/03 2007
  • 19/02-25/02 2007
  • 12/02-18/02 2007
  • 05/02-11/02 2007
  • 29/01-04/02 2007
  • 22/01-28/01 2007
  • 15/01-21/01 2007
  • 08/01-14/01 2007
  • 01/01-07/01 2007
  • 25/12-31/12 2006
  • 18/12-24/12 2006
  • 11/12-17/12 2006
  • 04/12-10/12 2006
  • 27/11-03/12 2006
  • 20/11-26/11 2006
  • 13/11-19/11 2006
  • 06/11-12/11 2006
  • 30/10-05/11 2006
  • 23/10-29/10 2006
  • 16/10-22/10 2006
  • 09/10-15/10 2006
  • 18/09-24/09 2006
  • 11/09-17/09 2006
  • 04/09-10/09 2006
  • 28/08-03/09 2006
  • 21/08-27/08 2006
  • 07/08-13/08 2006
  • 31/07-06/08 2006
  • 24/07-30/07 2006
  • 17/07-23/07 2006

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek



    Foto

    Foto

    Laatste commentaren
  • Autisme Storm (Autisme Storm)
        op KLEINDOCHTER
  • ...... (micheline.)
        op Vanop afstand
  • PNJuwJCCdTMQA (pYTZKdbsjhY)
        op WEERAL IS DE TIJD
  • mYwZUsbvZOHHmZSLr (QrDLDjLVJOaD)
        op
  • zeer mooi (veerle Ruijsch van Dugteren)
        op Als angst
  • ppsjes en nog van alles (georges)
        op
  • dag Edith (ingridstranella)
        op HET PLEIN
  • Prachtig gedicht blogmaatje (marylou)
        op eenzaamheid
  • .... (merel)
        op MIJN KLEINZOON
  • Lieve groetjes vanuit De Klinge (Lana & Pip)
        op
  • PPSJES LINK NAAR ONZE UITSTAPPEN EN NOG WAT (georges)
        op Zelfs
  • hey :o) (Lutje)
        op WEERAL IS DE TIJD
  • Lieve winter groetjes van uit De Klinge (Lana en Pip)
        op WEERAL IS DE TIJD
  • uitnodiging (jovo)
        op uitnodiging
  • Een zaterdag groet (Patricia)
        op Groeten
  • ontzettend knap verwoord edith (hartendame2)
        op GOOI ALLE
  • het was (merel)
        op GOOI ALLE
  • ook (merel)
        op Beste wensen aan allen
  • Dag (cleo)
        op ZIE ZE
  • met (merel)
        op Voor zijn tijd
  • Mooie poëzie Edith (Pierre Van Laeken)
        op Voor zijn tijd
  • wat knap verwoord!! (hartendame2)
        op ALLERHEILIGEN
  • even (merel)
        op ZIE ZE
  • even komen (merel)
        op Ruimte
  • Heel mooi gedichtje...lieve groetjes (Athea )
        op OP DE DREMPEL
  • voor? (Hilde De Backer)
        op VRIENDEN
  • Leopold Laarmans (Leopold)
        op INGEPAKT
  • Mooi Edith. (Pierre Van Laeken)
        op
  • wat mooi (merel)
        op
  • maak er (merel)
        op Waarover
  • dag edith (hartendame2)
        op Waarover
  • lang (merel)
        op Hier dreigen
  • mooi verwoord edith (hartendame2)
        op WAT IK NOOIT ZOU WILLEN
  • inderdaad (maarten)
        op we
  • zoals altijd (merel)
        op WAT IK NOOIT ZOU WILLEN
  • prachtig gedicht (hartendame2)
        op Bij Muziek van Trigon over Lichtmis
  • mooi (merel)
        op we
  • Heel toevallig . . . (merel)
        op
  • groeten (naneke)
        op is het
  • mooi (merel)
        op woorden
  • mooi (begrijphetnietje)
        op Mijn moeder
  • Ik wens u een fijne zondag. Erwin (Eros)
        op Nu nog
  • wensjes (begrijphetnietje)
        op Lente 4
  • prachtig (hartendame2)
        op BEN IK
  • gedichten (begrijphetnietje)
        op BEN IK
  • mooi (begrijphetnietje)
        op Leef ik
  • vind ik heel mooi edith (hartendame2)
        op Leef ik
  • ontmoetingsplaats (ingridstranella)
        op Haiku
  • een beetje (begrijphetnietje)
        op Hier ben ik
  • bezoekje (hartendame2)
        op Zo werd ik niets
  • lentezon (begrijphetnietje)
        op Niets
  • haiku's (begrijphetnietje)
        op twee kinderen
  • geluk (begrijphetnietje)
        op Een doosje
  • mooi (begrijphetnietje)
        op Zoveel
  • witte engel (begrijphetnietje)
        op Verpleegster X
  • hoop (begrijphetnietje)
        op EEN STILLE PLEK
  • moord (Pp)
        op ONDER
  • mooi (begrijphetnietje)
        op DE DICHTER
  • universeel (ingridstranella)
        op WINTER
  • feestdag (begrijphetnietje)
        op
  • gedicht 15/12 (ingridstranella)
        op Als een
  • mooi (begrijphetnietje)
        op Kinderen
  • kerstwensen (ingridstranella)
        op Kerstwensen
  • natuur (begrijphetnietje)
        op Onrust
  • op de drempel van december (ingridstranella)
        op Op de drempel
  • gedicht 02/12/06 (ingridstranella)
        op NU DE STILTE
  • 26/11/2006 (ingridstranella)
        op Zal ik
  • dit is een prachtig gedicht (Erna)
        op REGENDRUPPELS
  • gedicht van 21/11/2006 (ingridstranella)
        op REGENDRUPPELS
  • woord en dank (ingridstranella)
        op soms
  • mooi (begrijphetnietje)
        op soms
  • ik schrijf (ingridstranella)
        op IK SCHRIJF
  • liefde (begrijphetnietje)
        op liefde
  • gedichten (begrijphetnietje)
        op Muzikaal landscahp
  • dit gedicht (ingridstranella)
        op NU DE WIND
  • waarheid (begrijphetnietje)
        op EEN WERELD VOL PIJN
  • raar (begrijphetnietje)
        op Jullie jeugd
  • het leven (begrijphetnietje)
        op Ontmantel
  • Als de dood (hartendame2)
        op Als de dood
  • heimwee (begrijphetnietje)
        op Herfstwonder
  • Prachtig Edith!! (hartendame2)
        op Vergiftigd zweet
  • mooi (diaspora)
        op Vergiftigd zweet
  • heel mooi (begrijphetnietje)
        op Samen
  • mooi (begrijphetnietje)
        op VERTROUWEN
  • Hallo Edith (thea)
        op VERTROUWEN
  • ...bekoren. (Herman Coppens)
        op Dit zonderling geheim
  • koude rillingen (begrijphetnietje)
        op Mistige blik
  • gedicht (begrijphetnietje)
        op Dit landschap draagt
  • dit lanschap (ingridstranella)
        op Dit landschap draagt
  • wie zijn wij? (ingridstranella)
        op Wie zijn wij
  • vorige maand (ingridstranella)
        op Vorige maand
  • eenzaamheid (begrijphetnietje)
        op Avond te brussel
  • bij dit gedicht (ingridstanella)
        op MEISJE
  • hallo palued (ingridstanella)
        op WOORD
  • mijnstreek (ingridstranella)
        op Vergane weelde


  • Foto

    Foto


    DE IJSLAAG DIE ONS DRAAGT IS DUN'.

    Deze bundel wordt voorgesteld op het stadhuis te Beringen om 20.00 uur. Hierover schrijft Ingrid Lenaerts: 'In “De ijslaag die ons draagt is dun” viert  Edith de verbintenis van haar wereld met de puurste romantiek die ze aan het witte blad kan toevertrouwen. Ze heeft een patent op een duurzame taallegering verworven, zowel naar vorm als naar inhoud.

    Haar levenspad wordt doorkruist door het voor haar zo kenmerkend gedachtegoed, de analyse van thema’s die de dagdagelijkse dingen omvatten.

    Ze exploreert natuur en liefde, geboorte en dood in een beeldspraak en taalkoloriet die niemand haar kan ontnemen. Daar en alleen daar groeien haar verzen waar zij haar woorden en emoties aan de dichtersgrond toevertrouwt.

    Hier in deze bundel zijn haar gedichten vaak miniaturen van liefde, ongekunstelde landschappen, bloeiende tuinen of kunstwerken om in te wandelen, te verblijven of te verdwalen.

    Maar je vindt er zeker je weg in, de gedichten van Edith geven liefde, ze vragen liefde, ze zijn soms zo eenzaam, dan klateren ze weer van ontzettend zonnelicht. ( Ingrid Lenaerts)


    Foto

    beste

    Na een periode van een drietal weken zal ik weer de draad opnemen  en met de regelmaat van de klok een gedicht plaatsen op deze blog. Een heelkundige ingreep heeft me een tijdje op non actief gezet.
    Groetjes


    Edith
    Mijn favorieten
  • seniorennet.be
  • gedichten ingrid lenaerts
  • met hart en ziel
  • begrijphetnietje

  • Mijn favorieten
  • seniorennet.be
  • begrijphetnietje
  • jovo

  • Foto

    Foto

    Mijn favorieten
  • seniorennet.be
  • http://erna


  • Blog als favoriet !



    Foto

    Foto

    Foto

    Blog als favoriet !

    Blog als favoriet !

    Foto


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!