xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In 1979 nam Joseph Robben afscheid als amateurspeler in een stuk dat voor hem geschreven leek:

“Bij Heernonkel”. Op een bepaald ogenblik stopte hij en kon niet verder. Zijn gehoor was niet meer wat het   geweest was…. De voorzegster deed zo haar best dat men haar achter in de zaal hoorde ! Niets hielp

tot er een speelster de koelbloedigheid had om zijn tekst over te slaan en verder te gaan. Nadat hij achter de coulissen verdwenen was zei hij: “ Daar moet een mens 80 jaar voor geworden zijn om dan nog met zijn “patatten” erdoor te vallen.” Daar ondervonden we dus dat iedereen die toneelspeelt eens een “black out” kan krijgen….

                             ¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

’t Gebeurde bij de opvoering van “Boeing Boeing” in maart 1983….. Een medespeelster die niet 100 % 

 oplette, hoorde een tekst zeggen die fel trok op de tekst die zij 20 bladzijden verder moest spelen. Zij

 verscheen “ten tonele” en er werd gewoon met haar tekst verder gespeeld, maar… een van de air-hostessen

 moest in kamerjas verschijnen en stond nog in uniform van Sabena. We duwden haar met alle macht het       

 podium op en de voorzegger kon niet meer volgen, hij was de tekst kwijt. Hij riep, zo hard dat bijna ieder

 een het kon horen “Trek den doek toe !!!”. Dat gebeurde niet, maar die avond was het stuk wel vroeger

 afgelopen en er wordt nu nog altijd over nagekaart !

                           ¨     ¨     ¨     ¨     ¨     ¨     ¨        

 Er kunnen zich tijdens opvoeringen allerhande onvoorziene situaties voordien. In een bepaald stuk gingen

 een paar spelers vissen, gewapend met lijn en schepnet. De jongste wierp zijn lijn uit, maar was wat te onbesuisd, want de vishaak, aan de lijn, belandde boven in het doek van het podium, dat diende om de

 belichting achter te verbergen….. Gelach in de zaal natuurlijk, maar de ander was een oude toneelrat,  zette een stoel op de tafel, kroop erop en trok de haak door het doek en speelde gewoon verder….

 Toneelspelers die deze situatie lezen zullen wel begrijpen dat dergelijke toestanden niet plezant zijn !!!

                           ¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

 Als ik de fotos bekijk van uit “de beginjaren” was het toch maar pover gesteld met “ het kussen” tijdens de voorstellingen ! Dat gebeurde met beide handen in de broekzakken ! Voor zo ver ik me nog herinner

 was het niet om “iets” te verbergen, maar wel omdat ik mijn tegenspeelster niet vasthouden dierf !!!

 Later is daar wel even verandering in gekomen geef ik grif toe!

                           ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ 

 In de beginperiode zaten onze “souffleurs” (voorzeggers (sters) ) in een bak in het midden van het podium.

 Ze zaten met hun hoofd juist boven de vloer. Sommige dames dierven al eens de beest uithangen en  wandelden regelmatig “plechtig” tot bij de souffleur die dan een zicht had…. op al het moois dat die

 dames te bieden hadden… Het is ooit gebeurd dat het doek reeds dicht getrokken was voor “ de pauze” maar onze souffleur “dierf of kon” niet uit de bak….. op een deftige manier !!

 Daar hadden die dames lol in natuurlijk !

                            ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ 

 Als voorzitter moet men zijn discipelen kennen… Zo gebeurde het dat een jonge speelster mij kwam  vertellen dat haar maandstonden achterbleven… Ze had wel “contact” gehad met een bekende artist

 die “ van op het dak “ zong….. Ze vroeg me om raad want bij haar thuis dierf ze het niet vertellen…

 Daar werd goede raad duur, maar eind goed al goed. Een paar dagen later kwam ze ’s avonds naar de repetitie met een lach van hier tot ginder. Ze kwam naar me toe en zei stillekes aan mijn oor :

 “Ik heb ze “………

                            ¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ 

 Ons clublokaal (na de repeties!!) heeft ook heel veel meegemaakt en gezien, maar nooit “erover”geweest ! Na een repetitie was de groep “blijven hangen” en was de zangvogel in ons wakker geschoten. De buurman horlogemaker heeft die nacht niet veel geslapen.. Met een spetterend koor zongen we om de 5 minuten dé reclameslogan van de tijd : “Rodania” Hij is er een paar jaar mee gestopt  ons te sponseren !

                         ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨           

            In datzelfde lokaal heb ik ooit de billen moeten meten op een span boven de knie !! Echt waar gebeurd ! Na een discutie onder de dames over wie nu het dikste achterste had werd er besloten             de dikte van de billen te meten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik al minder plezante werkjes gedaan heb ik mijn leven. Wie de winnares werd is me ontgaan, maar ik weet nog wel dat ik ze allemaal             evengraag de maat genomen heb !!

                        ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ 

            Een onzer bekwaamste akteurs, maar wat verstrooide professor, werd door een medemaat het podium opgeduwd omdat hij meende dat het zijn beurt was…. maar daar stond hij en hij moest        er nog niet zijn… Zijn tegenspeelster was koelbloedig en zei lakoniek “Ga jij nog maar wat terug naar de keuken !!

            Doodgewone oplossing zou je denken, maar maak het maar eens mee op het toneel ……

                            Sterke verhalen

           Wat een voorzitter lijden kan.

            Ik meldde al dat we grote moeilijkheden hadden bij de werken die de gemeente uitvoerde in de toemalige Zaal Centrum. Onze decorbouwer vertrok met zijn vrouwtje een week naar Spanje en zou dan  het decor rechtzetten in de Sporthal van De Eik.

 Dat was geen enkel probleem…. tot hij zeer ernstig ziek werd in Spanje en moest gerepatrieerd worden per vliegtuig … Hij was gehospitaliseerd en daar stonden wij….

 Ik durf hier gerust beweren dat die week een stukje verkorting aan “mijn aards bestaan” teweeg gebracht heeft !!

  Stel jullie voor. Wij wisten waar het materiaal was opgeslagen, maar hadden geen sleutel… Na veel heen en weer gezoek hadden we die  gevonden, maar de plaats waar we onze decors  gestockeerd hadden was leeg !!!! ( Toen die er binnen gebracht werden hingen er nog geen deuren in die plaatsen. De stukken gingen er maar juist binnen. Als de deuren er werden in gehangen kregen we de stukken niet meer buiten… dus hadden goede zielen, van het gemeentepersoneel, (ja, die

bestaan ook nog!) ons materiaal verplaatst naar een ander lokaal. Maar dat was op slot ! Het was een zaterdag morgen rond 8 uur waar ik van spreek. Waar ga je dan in godsnaam een sleutel vinden  van een spiksplinter nieuw jeugdlokaal ….En de bestelde kamion van een goeie vriend, zelf-standige, was al ter plaatse, maar ons materiaal was nog altijd spoorloos. Ik had een schrijnwerker gevraagd die ons graag een handje wou helpen. Die was ook al ter plaatste…. maar zonder werk !!

Al het opgetrommelde behulpzaam personeel stond er nerveus te wezen en had liefst wat langer  geslapen die zaterdagmorgen… De burgemeester, himself, heeft ons de sleutel bezorgd, van het             lokaal waar de “gedemonteerde” panelen en paletten stonden…..Het werd een bijna hopeloos gevecht om de decors gebouwd te krijgen, maar eind goed al goed !

            Onze gehospitaliseerde decorbouwer raakte hersteld en “De kanonnen van Navarrone” zal de geschiedenis ingaan als een ongeluksbrenger op alle gebied !!