Na de oorlog in de jaren 45, toen ik al 11 jaar was, waren er de eerste kwajongenstreken die het hoofd opstaken....en ook de eerste rollen in het toneelspel, dat later heel wat van mijn vrije tijd zou innemen, werden toen al gespeeld ! De allereerste was al een succes, alhoewel ik zelf niet wist waarom ....Hierna de uitleg. Het stuk was : Sneeuwwitje en de Zeven dwergen. Mijn rol bestond uit de tekst: Mijn naam is Nicodemus. Kort en bondig. Het was mijn beurt om te verschijnen op het podium met een bord met de letter N. Ik, zo fier als een gieter en zo nerveus als wat, zei : Mijn neem is Nicodamus !! De ganse zaal schoot in een lach, behalve ik ! Ik wist niet wat ik gezegd had. Toen ik het later vernam kon ik het niet geloven. Dat was mijn eerste toneelervaring. Ik was toen in het derde studiejaar.... Om jullie een idee te geven hoe het er in onze jeugd aan toe ging vertel ik jullie graag het volgende voorval: Na de oorlog werden de "abris" (schuilkelders) overal opgeruimd en dichtgegooid. Wij, kwajongens, amuzeerden ons rot met alle mogelijke gebruikte materialen voor deze abris. Bij de buren hadden ze een chassis van een oude camion gebruikt als versterking tegen de bommen, maar het stuur met de stuurinrichting stond er op een of andere manier nog op en het was onze kunst dat stuur op te kruipen en ons evenwicht erop te bewaren. Dat dat niet altijd lukte was te begrijpen, zo ook bij mij. Op een bepaald moment stond ik boven op dat stuur, verloor het evenwicht en viel in de rotzooi die boven op de schuilplaats lag. Geen probleem, tot mijn vriend bloed zag aan de achterkant van mijn been. Toen paniek, en al wenend naar huis. Moeder bezag het eens, trok een stuk verband van een oud laken "verzorgde" de wonde een beetje met wat putwater, draaide het verband rond mijn been en ik mocht terug gaan spelen..... Tot een buurman me zag die de wonde gezien had voor ze "verzorgd" werd door moeder. Hij nam me terug mee naar huis, overtuigde mijn moeder dat die wonde toch goed verzorgd moest worden en wij samen, moeder en ik, vanachter op haar fiets, naar de dokter. Daar werd de wonde gehecht met 16 (zestien!!) haakjes. En een half uur later wou ik terug op het stuur op de abri kruipen, maar dat ging niet door, de wonde en de haakjes deden te veel pijn.
