Na de gemeentelijke school werd "De Humaniora" begonnen bij de Broeders in Borgloon. Deze school werd overgenomen door het St Jozefcollege en bestaat nu nog. Ondertussen werd ik lid van de KAJ en de KWB lijfde me in, in haar toneelgroep, rond de jaren 1950. Ze speelde jaarlijks in zaal Neuville aan de kerk. Mijn eerste anekdote die ik met die groep meemaakte was er wel een om in te kaderen !! Soms speelden we op aanvraag op verplaatsing (toen al!!) en zo landden we in Gruitrode, door tussenkomst van onze proost , kapelaan Wellens. Na het optreden, trokken we met ons minibusje in het holst van de nacht huiswaarts. Een van de medespelers moest een moord plegen in het stuk en had een revolver bij.....Hij, met zijn technische knobbel, kon het prutsen niet laten en speelde met dat wapen, tot er plots een schot afging ! Paniek van de bovenste plank natuurlijk. Het busje stopte, de chauffeur vond de kogel op de benzinebak ! En de "dader" had door zijn schoen, dikke teen en busvloer geschoten... Bloed spoot uit zijn schoen... De kapelaan was er wel een beetje bekend en wij in volle vaart naar de kliniek in Genk waar het "slachtoffer" binnengedragen werd. De kapelaan zei dat de jongen in een nagel gesprongen was maar dat geloofde de verpleegster niet. Die zei koudweg "Mijnheer kapelaan dat is een schotwonde".... De priester deed zijn uiterste best om de politie er buiten te houden...wat hem nog lukte ook. Een paar dager later was onze technieker weer thuis en nooit is er in onze dorpsgemeenschap een woord over dit voorval gerept.... Ik zou het nu ook niet gedaan hebben als die mensen "er nu nog waren" De kapelaan zat juist voor de "dader" in het busje..... Stel je voor wat er zou kunnen gebeurd geweest zijn die nacht...... En hoe die kogel in dat wapen geraakt was, is voor mij tot op de dag van vandaag een raadsel gebleven. In 1953 ben ik ingelijfd bij de Luchtmacht als kandidaat O/Off en daar heb ik 30 jaar mijn best gedaan om steeds paraat te zijn om mijn medeburgers te beschermen indien het mocht nodig zijn. Goddank heb ik geluk had....en is het maar één keer nodig geweest en wel bij de staking tegen de Eenheidswet van Eyskens in de jaren 60 In 1958, na een behoorlijk woelig uitgangsleven, normaal voor die ouderdom, ben ik getrouwd met mijn lieve vrouw, en dat is ze nog altijd goddank !
