Om 6u werd ik wakker, niet omdat ik slecht geslapen had, maar het is mijn gewone uur.  Ik blijf dan normaal nog een half uurtje liggen maar nu ging ik het bed uit.  Benieuwd naar het weer trok ik de gordijnen open, en het zag er goed uit.  Geen regen en op dit vroege uur ook geen zon.  Prima fietsweer dus.  Ik kon toen nog niet vermoeden dat het na de middag warm ging worden.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het normale ochtendwerk op de badkamer werd afgewerkt en in de keuken deed het koffiezetapparaat z’n werk.  De boterhammen voor deze middag had ik gisteren al klaargemaakt en deze ochtend moest ik alleen nog de inwendige mens versterken tot de middag.  Ook de fietstassen zijn gisteravond al op de fiets geplaatst, een kwestie van tijd en stress besparen op de dag van vertrek.  Ook mijn vrouw was al op de been want ze ging meerijden naar Wildert, waar mijn broer woont, om de andere belangstellenden te vervoegen.  Ook de  buren Rob en Stan waren op de afspraak en om kwart voor zeven liet ik de vertrouwde omgeving van de Vossenbosboslaan achter mij voor een kleine drie weken.

Het ontvangstcomité in de Middenstraat varieerde van nog slaperig tot klaarwakker.  Sommigen gewassen, anderen niet.  De eerste foto’s van het vertrek werden op het stickje vastgelegd en om 7.10u zaten we op de fiets.  Niet omgekeken, maar op het einde van de Middenstraat,  waar we de eerste haakse bocht naar het oosten namen, hebben we nog eens gewuifd… onze tocht was nu echt begonnen.

Ik had het al over Rob en Stan, nu kwam daar ook nog Roger bij.  Sympathieke kerels die ook van fietsen houden.  Zij hadden besloten om ons te vergezellen tot aan het kanaal Herentals-Bocholt.  We fietsten via Wuustwezel naar Brecht, daar pikten we het jaagpad op naast het kempisch kanaal.  In Rijkevorsel namen we het brugje dat ons naar Beerse leidde.  De gps van Herman deed z’n werk letterlijk: de instructie was rustige fietswegen uitzoeken…   en zo kwam het dat we tussen Gierle en Kasterlee op een zandpad belandden om U tegen te zeggen.  Zodanig dat Stan, naar alle waarschijnlijkheid, de eerste Essenaar is die de grond van Kasterlee heeft gekust.  Neen, we zijn absoluut niet fout gereden…,  het was de kortste weg,  maar een gps moet je ook leren gebruiken.

In een taverne naast het kanaal naar Bocholt werden we getrakteerd door onze drie begeleiders en na een kwartiertje waren we met z’n twee op pad.  Iets na de middag bereikten we de zuid- Willemsvaart waar we onze boterhammetjes verorberden.  Deze korte pauze deed deugd want het zonnetje begon z’n werk te doen, met 30 graden was insmeren de boodschap!  Rond 14u was het gedaan met lanterfanten en werd het kompas op Maaseik gericht, onze eerste cola nuttigden we op een gezellig terras op het marktplein.  Rond 16u staken we de Maas over en ging het richting Susteren, een slaperig dorpje in het midden van Nederlands Limburg.  Op de gezellige boerencamping konden we voor een prikje onze tenten kwijt, dat wisten we nog van onze trip naar Rome in 2009.  Wat we toen niet wisten maar nu wel…  de schoondochter van de eigenaar kookt voor een prikje een eenvoudige maaltijd en samen met een stevig  glas bier werd alles snel achter de kiezen gestopt, want honger hadden we.  Het begon zachtjes te regenen en volgens een paar terrasbezoekers zouden we ’s anderendaags regen krijgen.  In de tent tikte de regen op het  tentzeil en dat werkt als schaapjes tellen… na enkele minuten slaap je als een roos.