Na de regen van gisteren kwamen we deze morgen goed uitgerust aan de start.  Het ontbijt in plaats van om acht uur om halfacht, al een kleine overwinning vonden we.  Na de afrekening gingen de tassen op de fiets en om 8.10u waren we aan het trappen.  Straubing uitkomen was in een kwartiertje gebeurd en nog een kwartiertje later hadden we de route naast de Donau te pakken. We hebben de voorbije nacht allebei goed geslapen.  Vandaag is het nog een beetje grauwe lucht, maar de baas van het pension gaf ons goede moed.  Geen tot een beetje lichte regen en na de middag zelfs zon.  We zijn een beetje argwanend, de voorbije dagen hebben we al verschillende weervoorspellers gehad.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Om tien uur waren we in Deggendorf en hadden we een veertigtal kilometer afgelegd.  Het was ronduit prachtig fietsen naast de Donau.  Mooie geasfalteerde fietspaden, velden met koolzaad tenminste dat denk ik toch.  Ik zou anders niet weten welk gewas het was.   Idyllische plekjes die een foto waard zijn.  In Vilshofen begon het zachtjes te druppelen, zoals de pensionbaas in Straubing beloofd had.  We trokken ons regenzeiltje aan, maar voorlopig bleef het bij druppelen.  Hop, regenzeiltje terug uit want in tegenstelling tot gisteren was het warmer, dus dat van dat zonnetje na de middag… het zou weleens kunnen!

Inmiddels zijn we twaalf uur gepasseerd, en we stomen richting Passau.  In een dorpje, waar ik de naam van vergeten ben, staan we voor een helling van 20% over een lengte van 800m!  De enige reden om langs daar te rijden was het ontwijken van de verkeersweg waar we over fietsten.  Er was echter weinig of geen verkeer en we negeerden de aanwijzing van de gps.  Een paar kilometer verder liepen de beide wegen weer samen.  Soms moet je een keuze maken, want een rustige weg kan ook een stuk zwaarder zijn zo blijkt!

Vilshofen is een dorpje dat tegen Passau aanschurkt.  Bij het haventje voor de pleziervaart stond een clubhuis met een terrasje, voorzien van stoelen en tafeltjes.  Er was niemand te bespeuren, onder de luifel hebben we redelijk comfortabel onze broodjes kunnen opeten en… het hield op met regenen.

Om 14.30u fietsten we Passau binnen over een fietspad dat langs de gebouwen van een gigantisch sluizencomplex liep.  Het was nog even zoeken om de weg naar de binnenstad te vinden, maar een vriendelijke meneer wees ons de weg.

Passau ligt in het uiterste oosten van de deelstaat Beieren en heeft 50548 inwoners.  Het ligt niet ver van de Oostenrijkse grens.  In de oude binnenstad komen drie rivieren bijeen: de Donau, de Inn en de Ilz, waardoor de stad ook wel de “Dreiflüssestadt” wordt genoemd.  Bataafse huursoldaten, die in het Romeinse kamp gelegerd waren, gaven de stad haar naam,  Batavis werd Passau.  In de St. Stefansdom, uit de 15^de eeuw, staat het grootste kerkorgel ter wereld met 17774 pijpen!  Passau heeft twee burchten.  Oberhaus uit de 13^de eeuw en Niederhaus uit de 14^de eeuw.  Het raadhuis is uit de 14^de eeuw.

We landden op een terrasje in het oude centrum en ik kreeg van m’n broer de permissie om een wandelingetje in de stad te maken, hij bleef op het terras achter.  Er was juist een soort van stadsfeest aan de gang en de deelnemers waren getooid in oude klederdracht.  Het was een gezellige drukte in de winkelstraten en er was van alles te beleven.  Passau is volgens mij de moeite om er een paar dagen te vertoeven, onder andere de Dom lijkt mij de moeite van een bezoekje waard.  Onze tijd is echter beperkt en na een goed half uurtje zocht ik m’n broer op.  De fietsen waren uitgerust en de rit ging verder. 

In Obernzell, een dorpje aan de Donau, vonden we een Gasthof met zeer democratische prijzen.  Gasthof Rohlbachmühle lag pal naast de Donau.  We hadden er een zeer nette kamer, onze fietsen konden we stallen in een bijgebouw en de keuken was “Gütburgerlich” zoals dat in Duitsland wel eens meer wordt gezegd.  Dit was van heel de reis het derde en laatste pension.  Vanaf nu, zo bleek later, was een camping ons onderkomen voor de nacht en daar was niets mis mee.  Morgen steken we de Oostenrijkse grens over en belanden we in het vierde land van de zes die we aandoen.