Na de regen van gisteren kwamen we deze morgen goed uitgerust aan de start.  Het ontbijt in plaats van om acht uur om halfacht, al een kleine overwinning vonden we.  Na de afrekening gingen de tassen op de fiets en om 8.10u waren we aan het trappen.  Straubing uitkomen was in een kwartiertje gebeurd en nog een kwartiertje later hadden we de route naast de Donau te pakken. We hebben de voorbije nacht allebei goed geslapen.  Vandaag is het nog een beetje grauwe lucht, maar de baas van het pension gaf ons goede moed.  Geen tot een beetje lichte regen en na de middag zelfs zon.  We zijn een beetje argwanend, de voorbije dagen hebben we al verschillende weervoorspellers gehad.

Om tien uur waren we in Deggendorf en hadden we een veertigtal kilometer afgelegd.  Het was ronduit prachtig fietsen naast de Donau.  Mooie geasfalteerde fietspaden, velden met koolzaad tenminste dat denk ik toch.  Ik zou anders niet weten welk gewas het was.   Idyllische plekjes die een foto waard zijn.  In Vilshofen begon het zachtjes te druppelen, zoals de pensionbaas in Straubing beloofd had.  We trokken ons regenzeiltje aan, maar voorlopig bleef het bij druppelen.  Hop, regenzeiltje terug uit want in tegenstelling tot gisteren was het warmer, dus dat van dat zonnetje na de middag… het zou weleens kunnen!

Inmiddels zijn we twaalf uur gepasseerd, en we stomen richting Passau.  In een dorpje, waar ik de naam van vergeten ben, staan we voor een helling van 20% over een lengte van 800m!  De enige reden om langs daar te rijden was het ontwijken van de verkeersweg waar we over fietsten.  Er was echter weinig of geen verkeer en we negeerden de aanwijzing van de gps.  Een paar kilometer verder liepen de beide wegen weer samen.  Soms moet je een keuze maken, want een rustige weg kan ook een stuk zwaarder zijn zo blijkt!

Vilshofen is een dorpje dat tegen Passau aanschurkt.  Bij het haventje voor de pleziervaart stond een clubhuis met een terrasje, voorzien van stoelen en tafeltjes.  Er was niemand te bespeuren, onder de luifel hebben we redelijk comfortabel onze broodjes kunnen opeten en… het hield op met regenen.

Om 14.30u fietsten we Passau binnen over een fietspad dat langs de gebouwen van een gigantisch sluizencomplex liep.  Het was nog even zoeken om de weg naar de binnenstad te vinden, maar een vriendelijke meneer wees ons de weg.

Passau ligt in het uiterste oosten van de deelstaat Beieren en heeft 50548 inwoners.  Het ligt niet ver van de Oostenrijkse grens.  In de oude binnenstad komen drie rivieren bijeen: de Donau, de Inn en de Ilz, waardoor de stad ook wel de “Dreiflüssestadt” wordt genoemd.  Bataafse huursoldaten, die in het Romeinse kamp gelegerd waren, gaven de stad haar naam,  Batavis werd Passau.  In de St. Stefansdom, uit de 15^de eeuw, staat het grootste kerkorgel ter wereld met 17774 pijpen!  Passau heeft twee burchten.  Oberhaus uit de 13^de eeuw en Niederhaus uit de 14^de eeuw.  Het raadhuis is uit de 14^de eeuw.

We landden op een terrasje in het oude centrum en ik kreeg van m’n broer de permissie om een wandelingetje in de stad te maken, hij bleef op het terras achter.  Er was juist een soort van stadsfeest aan de gang en de deelnemers waren getooid in oude klederdracht.  Het was een gezellige drukte in de winkelstraten en er was van alles te beleven.  Passau is volgens mij de moeite om er een paar dagen te vertoeven, onder andere de Dom lijkt mij de moeite van een bezoekje waard.  Onze tijd is echter beperkt en na een goed half uurtje zocht ik m’n broer op.  De fietsen waren uitgerust en de rit ging verder. 

In Obernzell, een dorpje aan de Donau, vonden we een Gasthof met zeer democratische prijzen.  Gasthof Rohlbachmühle lag pal naast de Donau.  We hadden er een zeer nette kamer, onze fietsen konden we stallen in een bijgebouw en de keuken was “Gütburgerlich” zoals dat in Duitsland wel eens meer wordt gezegd.  Dit was van heel de reis het derde en laatste pension.  Vanaf nu, zo bleek later, was een camping ons onderkomen voor de nacht en daar was niets mis mee.  Morgen steken we de Oostenrijkse grens over en belanden we in het vierde land van de zes die we aandoen.

01-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Het heeft heel de nacht onophoudelijk geregend, alles in de tent voelde vochtig aan.  Ik was om zes uur wakker en blijven liggen was voor mij geen optie.  Ik hoorde geen druppels meer neervallen op het tentzeil, een goed teken.  Met wat geluk konden we de tent inpakken zonder regen, het zal zo al een natte bedoening worden.

Om twintig voor acht zaten we op de fiets, het zag er grauw en donker uit maar het was droog en dat bleef het voorlopig.  We fietsten de vijf kilometer naar het centrum van Regensburg.  We hadden daar een afspraak met de kathedraal en nog een paar andere mooie plekjes.

Regensburg ligt in het oosten van de deelstaat Beieren in de Opper Palts en is gelegen aan de Donau, bij de monding van de Naab en de Regen.  De oude stad kwam ongeschonden uit de tweede wereldoorlog en daarom is ze een goed bewaarde, middeleeuwse stad gebleven.  Ze is ontstaan uit een Romeinse nederzetting en daarmee een van de oudste steden van Duitsland.  De naam van de stad is Keltisch.  De Kelten hadden in deze streek nederzettingen die ze Ratisbona noemden.  Al sinds de 8^ste eeuw is Regensburg een bisschopszetel.  De Dom, met z’n torens van 105m hoog, behoort tot de belangrijkste van Duitsland.  De Dom geniet ook enige bekendheid, omdat ze de thuishaven is van de Domspatzen, een van de oudste jongenskoren ter wereld.  Nog belangrijke bezienswaardigheden in Regensburg zijn het 12^de eeuwse stadhuis, de 12^de eeuwse Steinerne Brücke over de Donau en de Goldene Turm uit 1260.

In 2006 is het oude centrum, samen met het stadsdeel Stadtamhof aan de andere zijde van de Donau, tot werelderfgoed verklaard.

In het oude centrum van Regensburg, vonden we een bakker waar ook koffie geserveerd werd.  We aten er een paar verse koffiekoeken en dronken een warme chocolademelk, je kikkert er dadelijk van op.  Nog steeds bleef de regen achterwege maar het bleef donker, veel goeds hing er niet in de lucht maar het ging.  We volgden de instructies van de gps, want oriëntatie in een vreemde stad en dan nog de juiste weg vinden is niet vanzelfsprekend.  Eens de stad uit en terug op de route naast de Donau begon het terug te regenen.  Het regenjasje was niet meer voldoende en we trokken ons regenzeiltje aan, nog steeds de meest doeltreffende bescherming tegen de regen.

Al een tijdje hadden we een koppel in het vizier dat voor ons reed, wij reden een paar kilometer per uur sneller en na een tijdje werden ze ingehaald.  We hoorden dat het Nederlanders waren.  Ze kwamen uit Breda, een 25 km ten noord- oosten van Essen.  Natuurlijk maakten we een praatje en het bleken ook fervente fietsers te zijn.  Berlijn, bijna Santiago de Compostela maar wegens de grote hitte in de Meseta gestopt en nu fietsten ze naar Passau en vandaar naar München.  Vandaar werd de thuisreis met de trein verdergezet.

Wij fietsten aan ons tempo verder en inmiddels begon het onbarmhartig hard te regenen, we werden nat tot op onze blote buik.  Tot overmaat van ramp zakten onze zwaar beladen fietsen weg in de grijze steenslag want het fietspad was geen asfalt.  We besloten om er in Straubing een eind aan te maken, want wanneer je de eerste koude rilling krijgt is het te laat en dat was nog niet het geval.  Beter voorkomen dan genezen!

Het beste was een pensionnetje te zoeken, een tent opzetten in de regen die daarenboven al nat is was uitgesloten.  Bij de plaatselijke info voor toeristen waren ze vriendelijk en begripvol.  Het zoeken naar een kamer nam niet veel tijd in beslag, Voor 52 euro hadden we een “doppelzimmer” inclusief ontbijt.  Ze werd telefonisch voor ons gereserveerd en het was een kilometer buiten het centrum.

Het was een vriendelijke dame die ons ontving en ze was zelfs bereid om onze natte kleren in de droogkast te steken.  We maakten van de gelegenheid gebruik om een wasje te doen zodat ook dat mee in de droogkast kon.  Het was intussen iets na twaalven, we hadden nog wat proviand en nog wat restjes.  Alles samen werd dat ons middagmaal!  De regen werd wat minder, met wat geluk konden we misschien na de middag naar het mooie stadje.

Straubing heeft afgerond 45000 inwoners.  Het stadje heeft veel historische gebouwen waaronder de Sankt Jacobskirche uit de 14^de eeuw.  Maar het meest in het oog springende gebouw, al van heel ver te zien, is de mooie middeleeuwse toren midden op het centrale plein.  Het is een prachtig gebouw met een centrale toren in het midden en vier kleinere torentjes op de hoeken.  Onder de toren loopt de weg in één richting tot buiten de stad.  Het is er gezellig, met veel terrasjes en winkels.  Het was ondertussen vijf uur geworden en we besloten om een hapje te eten in een eethuis waar alles wat met vis te maken had te koop was, kwestie van wat afwisseling in het dagelijkse menu te brengen.  Het smaakte trouwens overheerlijk!

Het ritje met de fiets naar ons onderkomen duurde een kleine tien minuten.  We gebruikten de tijd voor het slapen gaan om onze fietsen nog eens na te kijken en hier en daar nog wat te smeren.  Ook de remmen kregen een beurt want de steile afdalingen noopten ons om ze nog eens bij te stellen.

Geloof het of niet, om 20.15u lagen we onder de wol.

31-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

De zon is voorlopig verdwenen, maar van temperatuur goed fietsweer!  Om 7.25u zaten we al op de fiets en we hadden na een paar kilometer de route al te pakken.  In het dorpje Ellingen,  met een prachtige poort waar we door fietsten, was een bakker.  Een paar botercroissants en twee broodjes de man, en de kaasoverschot van gisteren moesten ons tot de middag overeind houden.

Het schijnt dat ik vannacht de halve camping wakker gehouden heb, inclusief mijn broer, omdat ik alle normen van het snurken aan m’n laars heb gelapt!

Vandaag moeten we nog een eind langs de Altmühl, maar eerst nog een paar deftige hellingen nemen, of zijn hellingen van 18 en 20% niet deftig.  Onnodig te vermelden dat ik vandaag serieuze wandelingen heb gemaakt!  Onze Herman trapte z’n fiets zonder verpinken de hellingen op.  Eens dit zware werk achter de rug fietsten we op een vlakte die toch een paar honderd meter boven de zeespiegel lag, raar maar waar.

Na de Altmühl kwamen we langs het Main – Donaukanaal, gegraven om de beroepsscheepvaart een kortere weg en meer diepgang te geven, van de Donau naar de Main en omgekeerd.

Kelheim was de eindhalte voor vandaag, maar het was nog maar vier uur in de namiddag en we besloten om er een stukje aan te breien, automatisch moest het dan Regensburg worden.  Tussenin waren er geen campings meer.  Vandaag begonnen we er stilaan achter te komen dat we ruim voor lagen op ons schema.  De zwaarste ritten lagen voorlopig achter ons, en we maakten plannen om misschien in Wenen een dagje te blijven.  We hebben nog tijd om dat te beslissen, want regen kan nog een spelbreker zijn!  Dat zou ’s anderendaags blijken.

Camping Azur lag op vijf kilometer van Regensburg.  Kort na Kelheim raadpleegden we nog even de gps.  Een boer kwam nieuwsgierig op ons af en vroeg belangstellend wat de plannen waren.  Telkens was er na ons verhaal een beetje verwondering en misschien ook wat ongeloof, tenminste zo dacht ik.

Het zat eraan te komen, al een tijdje.  De tent was gelukkig al opgesteld, eerst begon het zachtjes te regenen en na de douche liepen we naar het restaurant van de camping in regen waar je nat van werd.  Wat er nu uitvalt is niet meer voor morgen dacht ik.

Weer een klassieker, een schnitzel met deze keer gebakken aardappelen en gemixte salade!  Heel lekker voor een deftige prijs.  Nadien namen we een ijsje, op de kaart is het allemaal veel en groot en we dachten, twee en een halve euro is spotgoedkoop, we gaan ons eens laten gaan.  Maar van één bolletje ijs en een flinke spuit slagroom kan je inderdaad een grote hoop maken.

Het regende die avond, en waarschijnlijk ook ’s nachts, stevig door toen we onder de wol kropen.  Hopelijk moeten we morgen onze spullen niet inpakken in de regen.

30-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

De slaap der zaligen was het vannacht.  Onze was praktisch droog, een goed ontbijt en om tien voor acht zaten we op de fiets met gevulde drinkbussen vers water.  Ik heb het eens een dag bijgehouden: het aantal drinkbussen per dag.  Het waren er vijf, het fruitsap dat we voor ’s middags kochten niet meegerekend!  Het voelde al warm aan en het was om negen uur al twintig graden, dat belooft!  Eerste halte was de fietsenmaker in Rothenburg.

Rothenburg o/d Tauber ligt in de deelstaat Beieren en telt 10900 inwoners.  Het stadje is nog steeds in middeleeuwse stijl gebouwd en het ligt op de Romantische strasse, inmiddels is het een drukke toeristische trekpleister geworden.  Rothenburg heeft een prachtig stadhuis, een middeleeuwse stadsmuur en de “Weiser turm”.  Een authentieke middeleeuwse stadspoort.

De fietsenmaker was kort van stof, maar toen ik hem nederig vertelde waar we vandaan kwamen en wat onze plannen waren begon hij te ontdooien.  Of ik een spaaksleutel kon kopen?  Neen, de laatste is de deur uitgegaan, maar ik wil wel uw spaken aantrekken!  Terwijl hij bezig was vertelde hij dat het tandwiel achteraan versleten was.  “Dat kan niet” zei ik, want dat heb ik zelf voor het vertrek allemaal vernieuwd!  Even dacht ik een rode blos op z’n wangen gezien te hebben.  Voor de ronde som van tien euro kreeg ik mijn fiets terug, ik blij dat m’n fiets in orde was en hij blij omdat hij op korte tijd goed zijn kost verdiend had.

Het was weer fietsen over mooie fietspaden langs de Tauber, een zijrivier van de Main.  Vanaf Leutershausen volgden we de Altmühl, een zalig riviertje om langs te fietsen, dat uitmondt in de Donau.  We keken vandaag op tegen hellingen van 12%, en ik geef eerlijk toe dat ik verschillende malen naast m’n fiets gelopen heb!  Morgen zal blijken dat het nog steiler kan!

Het liep tegen vijven, tijd dus om een camping op te snorren.  Mijn oog viel op een bord met een bedje erop.  Een natuurvriendenhuis!  Op weg naar Rome hebben we dat ook eens gehad, schappelijk van prijs om te eten maar hier konden we ook slapen volgens het bord.  Mis…, slapen wordt hier al lang niet meer gedaan.  Om de teleurstelling te vergeten dronken we een halve liter frisse Beierse pils en aten we voor een zacht prijsje ons buikje vol.  We hadden tijd, de camping lag vlakbij.  Aan de Brombacher see.   

Eerst inschrijven, dan tentje plaatsen en daarna douchen.  Dat was telkens zo’n beetje de volgorde.  Het was een warme avond en we wandelden naar de plaats waar de muziek vandaan kwam.  Een animator hield de kinderen van de camping bezig met danswedstrijdjes a la K3, maar er was wat sfeer, en we dronken nog een glas gerstenat. 

Om negen uur sliepen we al als roos!

29-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

De campingbaas van Mainflingen deed vanmorgen een oproep waar we achter stonden.  “Trekkers moeten vroeger kunnen vetrekken” zei hij.  “Willen jullie een mailtje sturen naar de baas en hem vertellen dat jullie altijd vroeg op pad gaan?  Misschien hebben ze daar oren naar”.  Ten eerste: hij heeft overschot van gelijk en ten tweede, we gaan zeker dat mailtje sturen!  Om vijf na acht zaten we op de fiets, het zonnetje al klaar aan de hemel.  Op een rustig plekje hebben we ons al ingesmeerd tegen de ongenadige zon, want dat werd op dit vroege uur al duidelijk: vandaag gaat het weer warm worden. Ook deze morgen zaten we al snel op de route, hopelijk komen we in een of ander dorpje een bakker tegen om ons ontbijt te verzekeren.  Dat gebeurde in Stockstadt, waar we in de bakkerswinkel ook gelegenheid hadden om een lekkere kop koffie te drinken, we aten daar ook een paar lekkere koffiekoeken.  Op het tafeltje stonden een paar borden met voorgesneden cakes.  Op onze vraag of dat vrij te nemen was kwam er een positief antwoord en we lieten ons dat geen twee keer zeggen!  Vandaag ging de rit voor een heel groot gedeelte alweer langs de Main.

We passeren Aschaffenburg, een stadje van 68000 inwoners gelegen bij de monding van het riviertje Ashaff in de Main.   Een beetje geschiedenis kan geen kwaad en al zeker niet als het om Aschaffenburg gaat, want dit stadje is een beetje gelinkt aan ons mooie Limburg.  Aschaffenburg was namelijk van 1749 tot 1751 een commanderij van de landcommanderij Alden Biezen!  De commanderij was een Duitse ridderorde: “De orde van de Tempeliers”, ontstaan tijdens de derde kruistocht.

Aschaffenburg behoorde eeuwenlang tot het keurvorstendom Mainz.  In het begin van de 19^de eeuw kwam het bij Beieren.  In de stift basiliek bevindt zich het befaamde schilderij: “De bewening van Christus”, van de middeleeuwse schilder Grünewald.

Om tien uur hadden we al veertig kilometer afgelegd, een stuk meer dan de vijftien van gisteren!  Voor de eerste keer, vanaf het vertrek, vroegen ketting en tandwielen om gesmeerd te worden, we gingen daar graag op in want onze fietsen zijn de enige verzekering om tot in Boedapest te geraken.  Bij een garage in Miltenberg ging ik om een beetje smeermiddel vragen en dat was geen probleem, kies maar uit!  Het liep naar de middag en ook in Miltenberg vonden we een Norma, het middageten was al geen probleem.  Miltenberg heeft trouwens een klein oud centrum, met een paar oude stadstorens.  Voor de rest is er over het stadje weinig te melden.  Vandaag fietsen we een stuk over de Romantische strasse en ook door een fruitstreek, al vroeg deden we ons tegoed aan de verse appels die langs de openbare weg aan de bomen hingen.

Een kleine vermelding over de Romantische strasse.  Het is een zeer bekende toeristische route die loopt van Würzburg aan de Main naar Neuschwanstein en eindigt in Füssen aan de voet van de alpen in Oostenrijk.  Deze route volgt voor een groot deel een oude handelsroute van Mainz naar Tirol. 

Voor het vertrek had ik nieuwe wielen met wat zwaardere spaken gestoken, m’n fietstrip naar Rome in 2009, met zeven kapotte spaken zat me nog vers in het geheugen.  Al een paar dagen knarsten de spaken van mijn achterwiel, een teken dat ze moesten aangespannen worden, maar dat wist op voorhand.  Geen probleem, de spaaksleutel zit in een doosje bij het andere gereedschap… vanavond ga ik die klus klaren.

Vanavond gaan we ook proberen een “Zimmer frei” op de kop te tikken.  We moesten alle twee onze eerste was doen en dan is het handig dat er wat plaats is om onze kleren te drogen te hangen.  Op een camping kan het natuurlijk ook maar dan moeten we onze waslijn opspannen.

In Tauberrettersheim was het bingo!  Een Gasthof met alles erop en eraan voor een prijs die het budget toeliet.  Na de douche eerst onze was en daarna mijn spaken.  Nu had ik thuis alles nagekeken wat gereedschap betreft, van A tot Z, maar de S van spaaksleutel zat er niet tussen.  Allebei hadden we een bundel reservespaken bij, maar geen spaaksleutel!  Er zat niets anders op dan er een te kopen bij de eerste beste gelegenheid en volgens de gastvrouw deed die gelegenheid zich morgen voor in Rothenburg o/d Tauber.  Een prachtig stadje, bleek later.

In het restaurant was het goed eten voor een schappelijke prijs.  De kamer was netjes ouderwets en de bedden waren zalig.  In dromenland waren we na een paar minuten.

28-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Het bureel van de camping ging pas om acht uur open, we hadden dus alle tijd om rustig te pakken.  We hadden vorige avond bij aankomst de gelegenheid om broodjes te bestellen, wat we ook gedaan hebben.  We konden ze deze morgen bij de afrekening afhalen en dus hadden we ons ontbijt al te pakken… dachten we.  Wij hoopten op z’n minst op een belegd broodje maar niets was minder waar, het waren dus letterlijk droge broodjes, zwaar tilden we daar niet aan.  Deze morgen waren het dus droge broodjes als ontbijt, de bluts met de buil weet je wel!

Het was prachtig weer, helder blauwe lucht en een zacht windje.  We zaten direct op de route en wat dacht je… prachtige afzonderlijke fietspaden, echt om van te snoepen!  Het was een betoverend  golvend landschap, we fietsten nog een tijdje langs de Lahn maar al spoedig ging het ook door mooie naaldbossen.  Ook de heuvels werden pittiger en het werd soms zelfs zwaar fietsen met veel  klimmen en dalen.  In de bossen gebeurde het soms dat de weg versperd was door gigantische machines die gebruikt worden om de bomen te vellen, er wordt daarbij geen hand meer vuil gemaakt.  Ook de zon deed ongenadig haar best om onze huid rood te kleuren, maar daar hadden we een remedie voor… insmeren!  Op regelmatige tijdstippen namen we daar de tijd voor, niets is zo vervelend en ongezond als een verbrande huid!  Tot een eind in de namiddag bleef het klimmen en dalen, daarna stevenden we af naar de Main.

Op een van de laatste heuveltoppen zagen we de skyline en de hoge wolkenkrabbers van Frankfurt,  een magistraal gezicht.  Bij Hanau pikten we de Main op, een serieuze rivier met zowel beroeps- als pleziervaart, maar langs de waterkant was het zo rustig en heerlijk fietsen dat je er stil van werd.

Het fietsen werd wat opgehouden door de wat drukkere agglomeraties rond Frankfurt, waaronder ook het stadje Hanau, in de deelstaat Hessen.  Het ligt aan de monding van de Kinzig in de Main en het telt 89500 inwoners.  Hanau is het vermelden waard, omdat het de geboortestad is van de gebroeders Grimm.

In Mainflingen, het was inmiddels 18.20u, vonden we een camping maar door het late uur was niemand nog aanwezig om ons te melden.  Een vriendelijke meneer die daar toevallig goed bekend was loodste ons binnen en contacteerde de verantwoordelijke.  We kregen een plaatsje toegewezen dicht bij het sanitair blok, altijd handig!

Tot 20u konden we ook terecht om een kleinigheid te eten, veel was het niet maar een frietje met een paar lekkere worstjes gaat er bij altijd in.  Niet zo gezond, maar de wetenschap dat het er ’s anderendaags allemaal terug afgefietst wordt maakt het zondigen eenvoudiger!  Er was trouwens ook een meer waar gezwommen mocht worden, en broer Herman maakte van deze gelegenheid dankbaar gebruik.

Het was al donker toen er nog een jong koppel een plaatsje naast ons bemachtigd had.  Zij fietsten van Mainz langs de Main naar Bamberg, in Bamberg wordt de Main opgeslokt door de Donau.  Deze rivier klinkt ons bekend in de oren.  Vanaf Regensburg wordt de Donau de leidraad om ons doel te bereiken.

Als ossen zijn we in ons tentje in slaap gevallen!

27-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Vanmorgen om 6u wakker.  Het was tamelijk warm, ook tijdens de nacht, en we konden een super droge tent inpakken mede door de tamelijk harde wind vannacht.  Het afrekenen had nogal wat voeten in de aarde omdat de eigenares van de camping ergens op het terrein rondhing.  De hulp heeft met ons afgerekend zodat we om 7.30u de fiets op konden, we kwamen de eigenares tegen en die vroeg of we  afgerekend hadden.  Alsof we onze identiteitskaarten achter zouden laten, en die krijg je niet terug zonder betalen.  Nu geloof ik best dat die mensen een en ander meemaken, maar zo zagen wij er toch niet uit… alhoewel, ik was mijn haarkam kwijt en was dus met een ruige kop haar op pad!  Misschien had ze toch gelijk?

De overzet aan de Rijnoever kwam onze kant op en stipt om 8u vertrok hij terug naar de overkant.  Inmiddels begon het zachtjes te regenen en toen we aan wal gingen waren het flinke druppels.  We hadden nog wat koekjes en een stuk cake, onder het afdak van de rondvaartboten hebben we dat naar binnen gespeeld samen met een chocodrink uit onze voorraad.

Eens het stadje Königswinter uit begonnen we gestaag aan een klim van 7km met een gemiddelde hellingsgraad van 7%.  De hellingen die we nu doorworstelen behoren tot het Zevengebergte, het is een laaggebergte dat ten oosten van de Rijn ligt en ten zuidoosten van Bonn, in de buurt van Königswinter en Bad Honnef.  Het Zevengebergte is voor het grootste gedeelte bedekt met bos, maar er is ook landbouw.  Op de hellingen wordt ook aan wijnbouw gedaan.

Voor de geïnteresseerden, de zeven bergen zijn; Gosser Ölberg 460m, Löwenburg 455m, Lohrburg 435m, Nonnenstromberg 335m, Petersberg 331m, Wolkenburg 324m en de bekendste, de uitgedoofde vulkaan Drachenfels 320m.  De icoon van de Drachenfels is het kasteel Drachenburg.

Na anderhalf uur klimmen begon het echt te regenen, het was zwoegen en zweten maar op elke overwonnen heuveltop hadden we schitterende panorama’s.  Ik maakte dankbaar gebruik van de gelegenheid om deze vergezichten te fotograferen.  De wegen waren van schitterend asfalt met af en toe een kers op de taart…, de holle wegen met aan weerszijden een prachtige bomenluifel die toch min of meer de regen tegenhield.  We fietsten tot de middag voor het grootste deel in het  “Naturpark Siebengebirge”.  Leuk fietsen was het ook over de fietspaden in grijze, fijne steenslag.  Het roffelen van de banden was een geluid die de stilte van het onmetelijke woud doorbrak.  We fietsten uren moederziel alleen in deze loofbossen en op de momenten dat je een jogger tegenkwam was de bewoonde wereld niet ver af!  Nadien waren we weer overgeleverd aan de eenzame bossen.

Na de middag priemde het zonnetje door de wolken en werd het zelfs warm.  De bossen werden ingeruild voor uitgestrekte golvende graanvelden, de goudkleurige halmen kleurden nog feller door de af en toe schijnende zon.  Zo kwam in de late namiddag de rivier Lahn in ons vizier, een oude rivier die uiteindelijk bij Koblenz in de Rijn uitmondt.  Ons doel was in Limburg a/d Lahn ons kamp op te slaan en dat scheen ons te lukken.

Limburg a/d Lahn ligt in de deelstaat Hessen.  De stad heeft 33500 inwoners en ligt in het centrum van Duitsland, ten westen van het geografisch middelpunt.  Limburg bezit een prachtige domkerk die gebouwd is op een heuvel en ze toornt majestueus uit boven de Lahn.  De kerk heeft zeven torens, drie daarvan hebben een respectabele hoogte.   De westtorens zijn 37m hoog maar de vieringtoren of de kruisingtoren, die gebouwd is op de kruising van de kerk, is 66m hoog.  Een vieringtoren kan in steen worden gebouwd  maar is meestal te zwaar voor de kruispijlers en daarom zijn de meeste vieringtorens in hout gebouwd en nadien bekleedt met lood.  De bouw van de domkerk, in Romaans- laat Gotische stijl  is begonnen eind 12^de eeuw, in 1190 om precies te zijn, en ze is gewijd in het jaar 1235.

Het liep tegen vijf uur aan  tijd om een onderkomen te zoeken, het was de bedoeling om in Limburg een goedkoop pensionnetje op de kop te tikken.  De gps had z’n best gedaan om dat even voor ons uit te zoeken.  De druk op de belknop bij het dichtstbije adresje gaf niet thuis, bij het andere adres was alles volzet.  Er zat dus niets anders op dan de camping op te nemen, die was gelukkig niet veraf.  We moesten  voor de prachtige stadspoort linksaf en na een halve kilometer hadden we wat we zochten.  Eerst een frisse pint, want het was vandaag toch behoorlijk warm geworden en… we hadden geluk.  Voor een schappelijke prijs konden we in het restaurantje van de camping goed eten!

De kampeerplaats lag  idyllisch naast de Lahn, een rustige mooie rivier met op de rots de prachtige domkerk, in het donker is ze prachtig verlicht!  Het is trouwens al wat vroeger donker dan bij ons en we moesten het houdertje van het stuurtasje van Herman nog repareren, het was tijdens deze rit naar beneden geschoven zodat het op het voorste spatbord hing.  Eens in onze slaapzak hadden we er erg in… de snelweg en een spoorweg liepen hoog in de lucht over de rivier, de ganse nacht was er regelmatig een denderende trein maar het geraas van de auto’s was een continu geluid.  Voor ons was dat geen probleem, als je de ganse dag gefietst hebt slaap je door alle geluid.  Wat wij niet begrepen was dat de camping vol stond met tenten, campers en caravans.  Om daar je twee weken vakantie door te brengen was voor ons een brug te ver.

26-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Het heeft de voorbije nacht flink geregend.  De wekker stond op 6.30u en het vergt altijd een uur  vooraleer we kunnen vertrekken, een tent afbreken en inpakken is niet zoveel werk maar samen met het wassen, tandjes poetsen en het zadelen van onze fietsen neemt het allemaal toch enige tijd in beslag.  Om 7.30u zaten we op de fiets en als ontbijt gebruikten we de restjes van gisteren, in Susteren kwamen we niet dus…

De rit ging over mooie en landelijke wegen en bij Saeffelen staken we de Nederlands- Duitse grens over.  We fietsen door maïsvelden en het viel op, hij staat er niet zo schraal bij als bij ons.  Van nu af blonk de streek waar we doorfietsten niet uit door charme en schoonheid, het was wel ongelooflijk rustig fietsen, weinig of geen verkeer.  We passeerden enorme aardbeienvelden en we lieten niet na om de vruchten die op de grond lagen te verorberen.

In Jüllich, een stadje van 33000 inwoners, hebben we ons bevoorraad voor de middag.  Het stadje ligt in Noordrijn-Westfalen aan de Roer.  Het is hier dat van 1966 tot in 1988 de eerste hoge temperatuurreactor ter wereld in werking was.  Verder is in de buurt van Jüllich de dagbouwgroeve van Hambach in werking, het zijn mijnen die niet diep onder de oppervlakte worden ontgonnen en waar mergel, klei, bruinkool en vuursteen naar boven gehaald worden.  Hambach is met z’n 293m onder NAP (Normaal Amsterdams Peil) een van de laagste plekken op aarde.

Tijdens het eten van de opgedane voorraad maken we gebruik van de tijd om de tenten te drogen, ze waren flink nat geworden de voorbije nacht.  We werden aangesproken door een wandelend koppel, dat vol bewondering en belangstelling naar onze fietsplannen luisterde.

In de namiddag bereikten we de Rijn, dat betekende dat we zachtjes afgedaald waren, en dat we morgen de eerste klimpartij hadden om terug uit het Rijndal te geraken.  De 25 km die nu volgden was door de drukke agglomeratie van Bonn.  Weliswaar langs de Rijn, van het drukke autoverkeer hadden we dus weinig last.  Langs de oevers waren er prachtige vergezichten en ik maakte dankbaar gebruik van de gelegenheid om een en ander op de gevoelige plaat vast te leggen.

Bonn was van 1949 tot 1990 de voormalige politieke hoofdstad van het vroegere West-Duitsland, en telt nu 327000 inwoners.  Na de wende is Berlijn terug de hoofdstad van het verenigde Duitsland geworden.

De Romeinen bouwden in 10 v Chr. een houten brug over de Rijn, bij een plaats met de naam Bonna.  Deze plaats werd een grensfort langs de limes (grens) voor een leger van 7000 manschappen.  Het fort werd een stad en in 1288 één van residenties van de keurvorst van Keulen.

Nu is Bonn een moderne stad met een prachtige boulevard naast de Rijn.  Alles is er aanwezig; hotels, restaurants, winkels en de niet aflatende souvenirs markt.  Pas na deze drukte konden we aan overnachtingsmogelijkheid denken, we fietsten zo kort mogelijk tot bij Königswinter want morgen staat er een klim op het programma.  De kilometers die we vandaag reden gingen er morgen af en zo kwam het dat we in de buurt van de overzetboot, in het dorpje Mehlem, een prachtige en rustige camping vonden op 500m van het centrum en een paar honderd meter van de Rijn.

25-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Om 6u werd ik wakker, niet omdat ik slecht geslapen had, maar het is mijn gewone uur.  Ik blijf dan normaal nog een half uurtje liggen maar nu ging ik het bed uit.  Benieuwd naar het weer trok ik de gordijnen open, en het zag er goed uit.  Geen regen en op dit vroege uur ook geen zon.  Prima fietsweer dus.  Ik kon toen nog niet vermoeden dat het na de middag warm ging worden.

Het normale ochtendwerk op de badkamer werd afgewerkt en in de keuken deed het koffiezetapparaat z’n werk.  De boterhammen voor deze middag had ik gisteren al klaargemaakt en deze ochtend moest ik alleen nog de inwendige mens versterken tot de middag.  Ook de fietstassen zijn gisteravond al op de fiets geplaatst, een kwestie van tijd en stress besparen op de dag van vertrek.  Ook mijn vrouw was al op de been want ze ging meerijden naar Wildert, waar mijn broer woont, om de andere belangstellenden te vervoegen.  Ook de  buren Rob en Stan waren op de afspraak en om kwart voor zeven liet ik de vertrouwde omgeving van de Vossenbosboslaan achter mij voor een kleine drie weken.

Het ontvangstcomité in de Middenstraat varieerde van nog slaperig tot klaarwakker.  Sommigen gewassen, anderen niet.  De eerste foto’s van het vertrek werden op het stickje vastgelegd en om 7.10u zaten we op de fiets.  Niet omgekeken, maar op het einde van de Middenstraat,  waar we de eerste haakse bocht naar het oosten namen, hebben we nog eens gewuifd… onze tocht was nu echt begonnen.

Ik had het al over Rob en Stan, nu kwam daar ook nog Roger bij.  Sympathieke kerels die ook van fietsen houden.  Zij hadden besloten om ons te vergezellen tot aan het kanaal Herentals-Bocholt.  We fietsten via Wuustwezel naar Brecht, daar pikten we het jaagpad op naast het kempisch kanaal.  In Rijkevorsel namen we het brugje dat ons naar Beerse leidde.  De gps van Herman deed z’n werk letterlijk: de instructie was rustige fietswegen uitzoeken…   en zo kwam het dat we tussen Gierle en Kasterlee op een zandpad belandden om U tegen te zeggen.  Zodanig dat Stan, naar alle waarschijnlijkheid, de eerste Essenaar is die de grond van Kasterlee heeft gekust.  Neen, we zijn absoluut niet fout gereden…,  het was de kortste weg,  maar een gps moet je ook leren gebruiken.

In een taverne naast het kanaal naar Bocholt werden we getrakteerd door onze drie begeleiders en na een kwartiertje waren we met z’n twee op pad.  Iets na de middag bereikten we de zuid- Willemsvaart waar we onze boterhammetjes verorberden.  Deze korte pauze deed deugd want het zonnetje begon z’n werk te doen, met 30 graden was insmeren de boodschap!  Rond 14u was het gedaan met lanterfanten en werd het kompas op Maaseik gericht, onze eerste cola nuttigden we op een gezellig terras op het marktplein.  Rond 16u staken we de Maas over en ging het richting Susteren, een slaperig dorpje in het midden van Nederlands Limburg.  Op de gezellige boerencamping konden we voor een prikje onze tenten kwijt, dat wisten we nog van onze trip naar Rome in 2009.  Wat we toen niet wisten maar nu wel…  de schoondochter van de eigenaar kookt voor een prikje een eenvoudige maaltijd en samen met een stevig  glas bier werd alles snel achter de kiezen gestopt, want honger hadden we.  Het begon zachtjes te regenen en volgens een paar terrasbezoekers zouden we ’s anderendaags regen krijgen.  In de tent tikte de regen op het  tentzeil en dat werkt als schaapjes tellen… na enkele minuten slaap je als een roos.

24-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Op spaken naar Boedapest.

Een fietstrip naar Rome in 2009 was de laatste in de rij.  Toen al besloten we om eens naar het oosten te fietsen, met een overwegend zuidwestenwind moest het lukken om met de wind in de rug naar Boedapest te rijden!

De route werd uitgestippeld door broer Herman.  Hij had zich een gps aangeschaft en dat moest ons helpen om afzonderlijke fietspaden op te sporen tot aan de Donau in Regensburg.  We bleven  voor een groot gedeelte in de buurt van de limesroute, een uitgestippelde fietstocht van de Nederlander Sweerman.  Voor diegenen die het nog niet wisten: de limesroute loopt voor een groot gedeelte langs de noordgrens van het oude Romeinse rijk en die voltrekt zich van Katwijk- aan- zee tot aan de Zwarte zee.  Voor een groot gedeelte is de Donau de natuurlijke grens.

Het was dus de kunst om over relatief rustige fietspaden Regensburg te bereiken,  eens daar nemen we de Donauradweg en moeten we alleen de speciale bordjes met de markering R1 en R6 volgen.

Op vrijdag  24 augustus, zijn we vertrokken bij broer Herman, onze vrouwtjes zijn het afscheidskusje al gewoon en ook de vaste ploeg van uitwuivers was van de partij.   Rob, Roger en Stan fietsten met ons mee tot aan het kanaal Herentals-Bocholt.  Aan een taverne namen we ook van hen afscheid en begon de tocht met ons twee pas echt.   

23-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy