Een reis van Mexico-stad en omgeving doorheen Midden- en Zuid-Mexico naar Yucatán naar Cancún
13-02-2022
Que viva Mexico.
Als U die leest, zitten we, hopelijk en eindelijk, op onze terugvlucht naar Brussel. Het was al een ongelooflijk genoegen, zeg maar Ons Genoegen, om nog eens een "grote reis" te kunnen maken in deze pandémie-tijd. En dan leek Mejico de goede keuze om meerdere redenen. De prachtige Maya-cultuur op kop. De vriendelijke, aangename, rustige en geduldige Mexicanen hielpen ook veel. En U merkte zeker aan de vele foto's dat de zon hier twee maanden overuren draaide. Tevens is het een land met een afgewisselde en lekkere menukaart, ook meegenomen. Verder kunnen we ook stellen dat we niet echt stil gezetten hebben. We logeerden in 24 hotels. We zetten afgerond 1 miljoen stappen op Mexicaanse bodem ( dixit mijn Huawei uurwerk). We reden 106 uur bus, vaarden 13 uur boot, 4 dagen met de fiets, 1 uur trein. Trouwens, dit was echt wel de enige manier om te zien wat we wensten. Dus kunnen we afronden : we danken U voor Uw massale interesse, tot binnenkort, getekend,
Cecilia, del Cempinas del Norte
Jorge, El ultimo belga
Diego, del Flandes
PS : wie ooit deze richting uit wil, Air Canada en één tussenstop Canada is niet echt een aanrader, en dan is dit nog vriendelijk gezegd.
Hoera, het is gebeurd. We stonden 3 uur stil in Cancun. Eén lastige passagier ( iemand vloog van Canada naar Mexico maar werd het land uitgezet en mocht met ons terug meevliegen) en één technisch defect en we zitten vast in de Hilton Garden in Montreal. Onze nieuwe vlucht is morgen avond 18 uur 40 , Canadese tijd, bij jullie is het dan 0 uur 40en we landen op zondag ochtend, zeggen ze. Mogelijk in de ochtend, zeggen ze. We moeten dan niet meer over Zwitserland, zeggen ze. Onze vlucht is nu AC 832, zeggen ze. In elk geval veel gezever om in Canada binnen te geraken in je hotel als je in Transit bent, weten we. We twijfelen nu : is het nu Air Canada of zeg je beter Air Can NADA. In elk geval, we zitten in de sneeuw. Hoera. Foto's van ons sneeuwgevecht volgen bij daglicht.😉
Vandaag en morgen worden we hier door Air Canada verplicht langer te blijven, want ze hebben onze vlucht tot tweemaal verlaat. Er zijn ergere straffen, denk ik dan. De bus op, met muziek, het strand op en onze laatste momentjes in de warmte opzoeken. En bij terugkomst de locale handelaars steunen. Of ons apertiefje kopen in de plaatselijke Aldi : zeg maar een pint, ne palm en ne Leffe, of zoiets.
Mexico zoals U het nog niet zag. The beats van discotheek Coco Bongo, met een bijna 24 uur durende Beach party, bereiken de vijf kilometer territoriale wateren van de Caribische Zee met sprekend gemak. Een toeristenplek sinds 1960 uitgebouwd en vergroot. En playa's bij de vleet.
De laatste busrit met de grote bus is gereden, we zijn aangekomen in het peperkoekenhuisje op onze laatste locatie. Vrijdag vertrekken we van hieruit naar huis. Eerst nog deze stad veroveren en op zoektocht naar het idéale souvenierke...
Het grootste eiland van Mexico mocht niet ontbreken op onze bezoekerslijst. Dus wij de ferry op. Deze stranden bieden hier al echt " den tropical van de Caribische Zee".
Twee maanden geleden bedreigde de drugswereld deze stranden nog en vielen er zelfs slachtoffers. Dus is stevige bewaking nu, gelukkig, nog ons deel. Verder was het zonnen, lezen en smikkelen. Of iets drinken.
Aangekomen in ons voorlaatste plekje, welkom bij Carmen en haar strand. Zij heeft wel heel veel vriendjes, echt een kustplaatsje. 28 graden en zon. Het leven is weer draaglijk, zei ooit mijn directeur. Juist.
Abierto ô cerrado ? Deze prangende vraag stelde zich reeds drie dagen. Zou de oude Maya-stad van 50 000 inwoners in de jaren 500-900 na Christus nu wel/niet te bezichtigen zijn, daar te midden de jungle op 40 km van Tulum? De foto's geven een( h) eerlijk antwoord. Maar net die eerlijkheid gebiedt om te zeggen dat Coba officieel gesloten was, maar de " locals" houden, gelukkig, de mooie ruïnes zelf open. Lang leve de Mexicanen van Coba.
Het werd een dagje fietsen naar cenotes en naar de kust via het dorp. We beloofden een zwempartij in deze glasheldere en natuurlijke cenotes. We bezochten Cristal en Escondido. We trachtten ook nog even " hangjongeren" te zijn in kleurrijke matten. En het pakje Belgisch friet was niet enkel nostalgie, bij thuiskomst wacht ons misschien een taks als we de frietketel gebruiken. De stedelijke sauzen trokken onze aandacht, maar mayonaise bleef onze keuze.
Ons fototoestel klikte overuren bij het zien van deze idyllische Maya-site. Gelegen met zicht op de Caribische zee scoort deze 13 eeuwse schoonheid toch wel hoog op onze lijst. En daarna lunchen met zicht, en tevens de zee eens uitproberen. Een ideale mix, deze dag.
Van Yucatan naar Quintana Roo. Van de Golf van Mexico naar de Caribbean sea. Van absolute rust naar massatoerisme ( of toeristen met massa). Van de bus naar de boot. Van contrasten gesproken. Maar we zijn nu nog maar zes uur van België verwijderd (in tijdsverschil).
Terug in Vallodolid om morgen Yucatan te verlaten. Ook deze cenote, Ik Kil bezocht, indrukwekkend mooi. De volgende zwemmen we, beloofd. Mooie kleding, zowel in museum als op straat. En wie geboren is op 17 maart mag natuurlijk Irish Pub St Patrick's niet links laten liggen. Voor je het weet mag je mee opdienen.
" Op een onbewoond ei-land..." zingen ze in het liedje. Wel, wij waren er, en helemaal alleen. En dan krijg je zo'n foto's. Een echte rustdag, dus. En dan terugvaren naar ons kleurrijk dorpje en hotel.
Men stelde ons een boottochtje voor en braaf als wij daar zijn, doen we dat dan. Het werd vissen op barracuda, zoeken naar El crocodelito in de Mangrove en vogelspotten op het Maya eiland. Onze vangst, vijf stuks, werd 's avonds dan ook klaargemaakt. Eerst 2 vissen om ceviche de pescado te maken, vis opgelegd in het zuur met tomaat en komkommer. De drie anderen belandden dan weer gegrild op ons bord. Lekker zo.
Aangekomen op het einde van de wereld. Toch zeker het einde van het schiereiland Yucatan. Hotel San Felipe de Jesus, met balkon op de zee. Kleurrijke houten huisjes, houtenwandelpad in de Mangrove, vogelspotten. Rust.
Mooi hotel in deze nieuwe verblijfplaats. En ook weer een nieuwe attractie. Je wordt op de noen bij de zoutwinning verwacht. Dan staat de zon in zulke positie dat alle water roos kleurt. Als de zon even wegduikt, verdwijnt ook het hele effect. Raar, maar waar. Bergen zout waren ook nog ons deel. En we tonen U een begraafplaats op z'n Mexicaans. We vertrekken morgen naar een plekje waar men nog internetvreemd zou zijn, zeggen ze. Mogelijk zijn we dan even 3 dagen minder fotogeniek op onze blog.
We stellen nog eens even onze voeding voor in volgorde van de dag. De ochtend stond heeft dikwijls fruit in de mond. De middag serveert een lekkere soep, sopa de Lima, met een bordje extra. De drank heeft dan weer de plezante naam Jamaica mee gekregen, een fruitwater. De Mexicaanse cocktail bij uitstek is Michelada ( een pint, limoen, tomatensap en een pittig kruidenmengsel en spicy zout op de rand) . Als avondmaal koos ik voor camarones. En dan volgt op het marktplein de zoete zonde : marquesitas. Een flinterdunne deeg wordt tot een galette gebakken, besmeurd met Nutella en verrijkt met een banaan. Mmmm.
