Vandaag is het terug naar Phoenix….onze reis zit er bijna op, vandaag nog genieten, morgen vliegen…..hmm, dat ruimt nog….maar dat is voor later. Iedereen is op tijd uit de veren en aan het ontbijt. Gisteren was het berekoud, wel vandaag heet het licht gevroren, er ligt een laagje ijs op de zadels van de motoren. We vertrekken wel een dik half uur later en de temperatuur stijgt hier redelijk snel. Na de laatste briefing van dit verlof, stijgt iedereen in het zadel van zijn ijzeren ros en geeft het de sporen richting Sedona voor een eerste koffiepauze. De weg naar Sedona is een streling voor het oog en een heel bochtig traject. Na al de lange rechte wegen in de voorbije dag is dit echt een kom vol snoep die we krijgen. Sedona is een heel mooi toeristisch stadje waar je ook je centen aan souvenirs en kledij kan spenderen. De temperatuur is op een klein uurtje van 45*F naar 65*F gestegen….en het zal nog warmer worden. Vanaf nu zijn er geen stops met bezoek meer voorzien, het is…….snif……naar de eindbestemming rijden. We laten de Interstate links (of rechts) liggen en rijden via schilderachtige en soms bochtige wegen tot in Payson om het middagmaal te nuttigen. Hier zijn motorrijders heel erg welkom want op minder dan geen tijd staan de tafels bij alkaar geschoven en kunnen we onze bestelling….het laatste middagmaal kiezen. Buikje rond voor de laatste kilometers en daar gaan we dan…..het einddoel en de warmte tegemoet. Justin wil eerst nog een pak mijlen rijden om reeds in de warmte een eerste stop te houden. Bij de voorlaatste benzinestop is de temperatuur al opgelopen tot 78*F en spoor ik iedereen aan om een flinke slok water te nemen om de komende droge hitte te overwinnen. Zo gezegd zo gedaan en weer kruipen we het zadel in om ons stalen ros de laatste sporen te geven. Opvallend en onbegrijpelijk in deze warme streek is dat er geen overdekte schuilplaatsen zijn om even uit te rusten. Gedwongen stoppen we na een uurtje rijden in de volle zon en doen ons te goed aan water. Ondertussen is het 86*F. Verfrist vangen we echt de laatste kilometers aan tot bijna in Phoenix waar we nog eens voltanken, en de motoren naar hun vertrouwde stal brengen. Dank U wel ijzeren paardjes om ons 12 dagen veilig te hebben gedragen doorheen een del van Amerika……… Bij een temperatuur van 90*F wordt iedereen met 2 pick-ups naar het motel gebracht waar we nog gaan genieten van een laatste avondmaal en deels van elkaar afscheid nemen want niet iedereen vertrek samen naar huis.
Slot: voor mij was het de 2de ervaring als 2de gids en hoop dat iedereen er van genoten heeft. Vonden jullie het ook leuk er op deze manier een beetje bij te zijn, laat het dan weten via de knop “E-mail mij!” Wie er allemaal mee was op reis zie je in de laatste fotos via deze linkvanaf pagina 29
Vandaag is het extra vroeg uit de veren want we vertrekken reeds om 07u15 naar de Grand Canyon....voor de helicoptervlucht. Zelf ben ik al om 05u30 buiten om de aanhanger af te koppelen en het is berekoud, de ruiten van de pick-up zijn licht bevroren, de thermometer vertelt me 30* F....reken maar om in Celsius. Iedereen staat op tijd paraat en we vertrekken voor de eerst kilometers tot een tussenstop. Echter onderweg voelt een deelnemer zich onwel worden en neemt het wijs besluit langs de kant van de weg te stoppen. Inderdaad, de koude speelt hemparten en hij ziet er lijkbleek uit. Een 2de deelnemer was ook gestopt en deze stuur ik door om Justin te verwittigen. Ondertussen voelt de zieke ppersoon zich al iets beter in de warmte van de pick-up en we besluiten van plaats te wisselen. Ik rij verder met zijn motor en hij met de volgwagen. Aan de tussenstop voelt hij al zich heel wat beter en aan de luchthaven van de Grand Canyon is hij genoeg hersteld om zeker de helicoptervlucht niet te missen. Enkelen zien de helicoptervlucht met bange ogen tegemoet maar na de vlucht komen ze terug in de hall met opengesperde ogen vanbewondering. Het was meer dan de moeite waard blijkbaar. Na de helicoptervlucht begeven we ons naar de ingang van de Grand Canyon, Justin betaald de ingang en we rijden gezamelijk door tot het visitor center. Hier maken we de laatste afspraken en wordt interessante info verteld over de Grand Canyon. Ieder mag het bezoek op eigen houtje met de motor afleggen en we zien elkaar om 15u30 aan het andere visitor centre aan het andere eind van de Grand Canyon. Ook ik trek er alleen op uit, terug met de volgwagen, maak terug mijn bekende geniepige foto's maar ben ook eens op de juiste plaats op het juiste moment om een paar unieke foto's te nemen van het "wildlife" in het park. Ter info, het is vandaag in de Grand Canyon maar 58*F. Iedereen kan genieten van fantastische zichten op de Grand Canyon dank zij de aanwezigheid van meerdere View Points, ook zijn er ruines in ere gehouden van vroegere bewoners, de Tusayan. Zelf ben ik hier voor de 4de maal en telkens vindt ik andere bezienswaardigheden en sta iedere keer weer perplex van de wonderen van de natuur. Een bezoek aan het Desert View, het 'andere' vsitor centre brengt een einde aan dit bezoek. We keren allen terug naar het motel in Flagstaff met een "waw" die door ons hoofd spookt....heel veel moois gezien vandaag, dit moet je in levende lijve gezien hebben, een foto kan op geen enkele manier hulde brengen aan dit prachtig stukje natuur.....wat gaan we weer goed dromen en nog niet denken aan morgen......
Vandaag staat er de hele dag “Route 66” op het programma/ Het wordt een rustige dag en vermits alles op zijn einde loopt ontbijten we vandaag allemaal samen en dit pas om 08u…is dat geen echte vakantie? Het is vandaag heel wat frisser dan de voorbije dagen, slechts 62* F, de vesten en handschoenen worden aangetrokken Na ontbijt en briefing vertrekken we richting Hackberry. Dit is geen bezoek aan een Route 66 dorpje maar aan een oude benzinepomp, annexe garage…..geweest. Op de website van Route66reizen.nl is dit de bekende foto met de Corvette. Het souvenirwinkeltje wordt druk bezocht en ook de nodige fotoshoots worden gemaakt. Zelfs andere toeristen kunnen genieten van een foto op de motor. Enkelen nieuwsgierigen vragen waar we geweest zijn en heen gaan en we leren uit de gesprekken dat we geluk gehad hebben in Zion Valley, het blijkt daar gisteren heel hard geregend te hebben zodat een deel van de vallei onder water staat. Na Hackberry stoppen we in Seligman, ook een toeristisch dorpje op de Route 66, alle nog overeind staande huizen zijn er handelszaken. En ja, ook ik doe daar een koopje. Hier genieten we ook van een middagmaal, ieder kiest voor zichzelf of het een uitgebreid of lichte maaltijd wordt. Van wanneer we vertrokken zijn hebben we de nostalgie van de Route 66 kunnen opsnuiven. Het is veel heerlijker om langs deze oude “interstate” te rijden dan via de nieuwe, maar ja, tijden veranderen, wagens worden moderner, vrachtwagens zwaarder en groter….dus…aanpassingen moesten er wel gebeuren……. Tijdens de trip naar het volgende opgewaardeerde dorpje zien we een goederentrein waar maar geen einde lijkt aan te komen. Als je weet dat de vracht getrokken wordt door 4 locomotieven dan hoeven we er geen tekening bij te maken he….. Spijtig genoeg bestaat de Route 66 niet helemaal meer en moeten we soms verplicht over de Interstate 40 die de Route 66 vervangen heeft. Naast de I 40 zien we wel nog oude overwoekerde delen asfalt van de oude R66. Na een tijdje verdwijnt dit maar net voor de afrit naar Williams komt de oude route terug te voorschijn. Williams is ook een in leven gehouden dorpje langs de R66. Williams heeft ook woningen en hotels en mooier, moderner dan Seligman. De schops zijn groter en beter onderhouden, je kan eerder spreken van replica’s van vroeger. Hier houden we een koffiestop voor we aankomen in Flagstaff, onze eindstop voor vandaag. Een rustige dag met een rustig einde, avondmaal en slapen, want morgen is het om 07u15 reeds vertrekken naar…….aha, vertel ik jullie morgen…..
