Ik zweefde mee met de engelen die mij bij mijn handjes vasthielden...  Ik ging door wolken heen naar de zon ... opeens zag ik grote scharen engelen die om me heen kwamen staan aan een enorme gouden poort ... ik keek naar mijn begeleiders ... ze knikten me vriendelijk toe : “ga maar”   Nieuwsgierig, maar met een gevoel van weer thuiskomen ging ik door die open poort ...  de stilte en toch sfeervolle, gewichtloze rust nodigde me uit ...  ik herkende die gewichtloosheid, die specifieke muziek, die liefdevolle omarming die door me heen ging.  Ik zag mijn speelkameraadjes, riep ze en we dansten weg op de tonen van een onaards wijsje. Ik merkte op dat zij, net zoals ik, geen voetjes hadden.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik sprong samen met hen op een trampoline en lachte vrolijk om hun guitige bekketrekken.

Opeens was ik terug in de kerk.  Verbaasd keek ik naar moeke die heel streng keek en wreef over mijn wang die pijn deed.  Ik had een korte klap op mijn wang gekregen, die nazinderde en mijn gezichtje deed gloeien.