The Hollies is een Britse band uit de jaren zestig. Ze behoorden tot de succesvolste bands uit de "Britse invasie"-periode. De band wordt vaak geassocieerd met Manchester, omdat enkele leden van de band uit (de omgeving van) deze stad komen. De band zou vernoemd zijn naar Buddy Holly. Bassist Eric Haydock en zanger Allan Clarke hebben echter in interviews met BBC-radio aangegeven dat zij hun band hadden vernoemd naar de hulst (Engels: holly).
De hulst werd gebruikt als kerstversiering in de kleedkamer van de club
The Oasis, waar de band in december 1962 hun eerste optreden gaf. The Hollies
werd ter plaatse bedacht om te kunnen worden aangekondigd. Het feit dat
de groep in de jaren '80 om contractuele verplichtingen een lp
uitbracht met louter Buddy Holly-covers versterkt het idee dat er een
relatie zou zijn tussen Buddy en The Hollies.
The Hollies is te herkennen aan de meerstemmige, harmonieuze zang. De groep was hierin duidelijk geïnspireerd door The Everly Brothers. Veel liedjes uit de begintijd zijn covers van rock-'n-rollhits, maar in de loop der jaren schreven ze vaker hun eigen teksten of werden tekstschrijvers van buitenaf (vooral Graham Gouldman, bekend van 10CC) aangetrokken
In 1962 werd de groep opgericht door zanger Allan Clarke en gitarist Graham Nash. Andere belangrijke leden uit de beginperiode van de band zijn onder andere Tony Hicks (gitaar), Eric Haydock (basgitaar) en Bobby Elliott (drums). Elliott wordt beschouwd als één van de beste Britse drummers. In 1966 werd Haydock vervangen door Bernie Calvert.
In het midden van de jaren zestig scoorde de band een hele reeks aan
hits, waaronder "I'm Alive", "Look Through Any Window", "I can't let
go", "Bus Stop", "Stop Stop Stop", "Dear Eloise" en "Carrie Anne".
Na een album gevuld met Bob Dylan-covers
bracht the Hollies "He Ain't Heavy... He's my Brother" uit, één van de
grootste internationale hits van de groep. In 1971 verliet Clarke
tijdelijk de groep. Hij werd vervangen door de Zweedse zanger Mikael Rickfors afkomstig uit de Zweedse groep Bamboo, met wie de groep het album Romany en onder andere de hit "The Baby" opnam.
In 1972 keerde Clarke weer terug met "Long Cool Woman (In a Black Dress)", een Creedence Clearwater Revivalachtig
rocknummer, waarin nu juist het handelsmerk van de groep, de
driestemmige samenzang, ontbreekt. In 1973 kwamen de laatste twee grote
hits van de groep uit, "The Day that Curly Billy Shot Down Crazy Sam
McGee" (nummer één in Nederland) en "The Air That I Breathe".
The Hollies brengt sindsdien sporadisch een album uit en geeft nog
steeds concerten, met twee leden uit de originele bezetting: gitarist
Tony Hicks en drummer Bobby Elliott (tevens elkaars zwager). In 1983
keerde Graham Nash voor één album terug. Allan Clarke stopte in 2000
met zingen, waarna zijn plaats werd overgenomen door Carl Wayne, leadzanger van The Move. In 2004 overleed Wayne echter aan kanker.
Nadat in 2005 vanwege zijn succes voor een BBC-tv-productie ook
gitarist/high harmonyvocalist Alan Coates de groep verlaat (1983-2005)
treden twee nieuwelingen tot de groep toe: Steve Lauri (gitaar/vocals)
en Peter Howarth (vocals/gitaar). Laatstgenoemde was voor die tijd een
bekend musicalzanger.
Onder invloed van beide jongelingen wordt in de loop van 2005 een
volledig nieuwe cd opgenomen met de titel "Staying Power". Dit is het
25e album in de carrière van de groep. De groep treedt gemiddeld 3
avonden per week op, tot ver over de grenzen van Groot-Brittannië.
Hij werd geboren in Hoboken (New Jersey), en hij besloot zanger te worden nadat hij Bing Crosby
op de radio hoorde. Hij begon in kleine clubs in New Jersey, en kwam op
die manier onder de aandacht van trompetspeler en bandleider Harry James.
Na een korte periode met James sloot hij zich aan bij het Tommy Dorsey Orchestra, en na zijn debuut met hen in 1940 werd hij beroemd als zanger. Hij had een grote aantrekkingskracht op de tieners van die tijd (de zg. bobbie soxers),
die een heel nieuw publiek waren voor populaire muziek. Deze muziek was
tot dan toe voorbehouden aan volwassenen, en Sinatra werd zo het eerste
tieneridool.
Eind jaren veertig en begin jaren vijftig ging het bergaf met zijn carrière, maar hij maakte een comeback als acteur in de film From here to Eternity. Hij verscheen daarna in veel verschillende films, in het bijzonder The man with the golden arm en The Manchurian Candidate.
In de vijftiger en zestiger jaren was Sinatra een populaire attractie in Las Vegas. Hij was bevriend met Dean Martin en Sammy Davis Jr., en samen vormden zij de kern of wat het Rat Pack heette een losse groep muzikanten en zangers die vrienden waren en samen feest vierden.
Zijn stem is onmiddellijk herkenbaar, en wordt beschreven niet alleen in termen van kracht en charisma, maar ook van nostalgie en tederheid. Sinatra wordt daarom ook wel The Voice genoemd. Er wordt ook vaak naar hem verwezen als Ol' Blue Eyes.
Hij overleed in 1998 op 82-jarige leeftijd aan een hartaanval, zijn laatste woorden waren: "I'm losing". Sinatra is begraven in het Desert Memorial Park in Cathedral City, Palm Springs, Californië. Op zijn grafsteen staat de tekst "The Best is Yet to Come".
James Taylor werd geboren als zoon van Isaac en Gertrude Taylor.
In 1966 startte Taylor met Danny Kortchmar en Joel O'Brien de band The Flying Machine. Ze namen een album op maar dit zou pas vier jaar na het uit elkaar gaan van de band uitkomen onder de naam James Taylor and the Original Flying Machine.
In 1968, een jaar na het uiteenvallen van The Flying Machine, vertrok Taylor naar Londen waar hij een platencontract aangeboden kreeg door Apple Records. Later dat jaar kwam de elpeeJames Taylor uit in Engeland. Omdat dit album weinig succes bleek te hebben ging James weer terug naar Amerika. Begin 1969 werd hetzelfde album daar ook uitgebracht. Ook tekende hij een platencontract bij Warner Music. In 1971 scoorde James Taylor zijn grootste hit met het - door Carole King geschreven - nummer You've got a friend.
Op 3 november 1972 trouwde hij met Carly Simon met wie hij twee kinderen kreeg.
Na het uitkomen van het album Sweet Baby James kreeg hij meer
succes. Het album bereikte nummer 1 en bleef twee jaar lang een enorme
bestseller. Hierna volgden nog enkele succesvolle albums waaronder zijn
Greatest Hits. In 1976 stapte hij over van Warner Music naar Columbia Records.
In februari 1978 won Taylor een Grammy-award voor het nummer Handyman. In de jaren die volgden deed hij verschillende tournees en bracht hij albums uit als Dad Loves His Work en Flag.
In 1982 scheidde hij van Carly Simon en daarna werd het iets rustiger rond James Taylor. In oktober 1985 verscheen pas zijn nieuwe album That's Why I'm Here. Ook trouwde hij in dat jaar met Kathryn Walker. In mei 1995 ontving James Taylor een eredoctoraat in muziek van de Berklee College of Music in Boston, Massachusetts. Het jaar daarop scheidde hij van Kathryn Walker.
In het najaar van 2007 verschijnt het live album "One Man Band", een
registratie van zijn gelijknamige concert tour. Als onderdeel van het
Europese deel van deze tournee speelt James Taylor op 5 april 2008 in
de Heineken Music Hall in Amsterdam.
In hetzelfde jaar zal ook een nieuw album met covers uitkomen. Over
dit album is nog weinig bekend, behalve dat het studio-live is
opgenomen met een grote band en dat het album waarschijnlijk veel
soulnummers gaat bevatten.
Jouw ogen, hemels, van het schoonste blauw, fluisteren zacht: ik houd van jou. Jouw lippen warm, door hen gekust, vond mijn geest geen uur meer rust, k verloor daarbij geheel mijn zinnen. Laat mij jou, lief, eeuwig beminnen.
En wat als je me kende? Als je wist hoe mijn gedachten gaan. Als je wist wat mijn gevoel me laat voelen. Als je alles wist van mijn kleine bestaan.
Zou je dan gelukkig zijn? Gewoon om me te kunnen raken. Om mij te kunnen kwetsen met alles wat je weet. Of zou je alles beter kunnen maken. Zou je het zo doen dat ik alles vergeet. Alles wat ik voel en doe en zie en hoor. Alles wat ik zei en deed en zag . Al het geen dat ik verloor.
Is dat jij,samen met mij. Die kleine ik die groeide tot groot. Hulpeloos, zijn dat wij. Die steen waar een ezel zich geen tweemaal aan stoot.
Je weet nog niks en ik zoveel. Jij vraagt om het te delen. Maar ik ben niet jouw verloren deel. Je wilt me omarmen en diep in mij kijken. Maar geloof niet in veel, ik zal je ontwijken.
Ik wou je vandaag nog zoveel vertellen Te fluisteren in je oor Maar het belangrijkste heb ik je niet kunnen vertellen Dat wil ik je nog fluisteren in je oor
Ik weet dat jij weet dat ik van je hou Maar toch wil ik het nog een keertje in je oor fluisteren Want ik mis je nu ontzettend Nu dat ik je maar heel weinig zie
Ik wou dat ik je vaker zag op het moment Want ik kan niet meer zonder jou Ik wou dat ik je vaker zag op het moment Zodat ik nog meer lieve dingetje kon fluistern in je oor
Ik wou je vandaag nog zoveel vertellen Te fluisteren in je oor Maar het belangrijkste heb ik je nu kunnen vertellen Dat ik van je hou
luister niet naar die kletskoek, luister niet naar hen. Luister niet naar hun woorden. Maar denk bij jezelf: ik ben zoals ik ben.
Makkelijker gezegd, dan gedaan. Want elk woord dat ze zeggen, bezorgt je weer een traan.
Ze schelden en lachen je uit. En waar je ook gaat of staat, altijd is er wel iemand die roddelend over je praat.
Luister niet naar hun woorden. luister niet naar hen. luister niet naar wat ze zeggen, maar probeer het naast je neer te leggen.
Want wat weten al die mensen nou van jou? helemaal niets, alleen maar leugens en verzinsels. Verzinsels van een mens, nou ja, eerder hopeloos geval. Die zeker ooit zelf het middelpunt van roddels worden zal!
Liefde. 1 klein woord. Een woord wat zoveel omschrijft. En woord met zoveel inhoud.
Het drukt mijn gevoelens voor jou uit. Hoe ik over je denk. Maar vooral hoe erg ik van je hou. Er is geen beter woord voor.
Dit woord zegt al alles wat er te zeggen valt. Iedereen heeft liefde in zich. Dat is wat iedereen verbindt. Daarom zijn we allemaal gelijk.
Niemand is anders. Iedereen denkt aan ZIJN/HAAR liefde. Ook al ben je nog zo harteloos je hebt altijd iemand om wie je geeft. Dit is speciaal, misbruik het daarom niet.
Dire Straits ('be in dire straits' betekent zoiets als 'ernstig in het nauw zitten'), was een Britserockband (1977-1995) met als veruit bekendste lid zanger/gitarist/songwriter Mark Knopfler. Zijn broer David Knopfler speelde ook in de band.
De band had meteen grote successen met hun debuutalbum Dire Straits en de single "Sultans of Swing". In 1985 verscheen Brothers in Arms, een van de eerste volledig digitaal opgenomen platen. Het album is met 269 weken in de Nederlandse Album Top 100 het langst genoteerde album aller tijden, al zijn dit niet aaneengesloten weken. Philips sponsorde de daaropvolgende tour en zag het als een ultieme gelegenheid om hun "nieuwe" cd-speler aan de man te brengen.
Het nummer "Your latest trick" zou een voorbeeldtune worden voor de saxofoonwereld, net zoals Stairway to Heaven van Led Zeppelin, een voorbeeld is voor de akoestische gitaarintro's.
Sting is de oudste van vier kinderen. In het noordoosten van
Groot-Brittannië was het niet makkelijk vanwege van het harde klimaat
en de economische depressie. De werkloosheid lag er heel hoog en de
redding van het gezin was het feit dat zijn vader een vaste baan had
als melkboer. Gordon had echter een natuurlijke aanleg voor muziek. Op
negenjarige leeftijd maakte hij al zijn eerste songs en zijn eigen
muziek op een oude gitaar van zijn oom. In 1966 kreeg hij van een
vriend een zelfgemaakte basgitaar. Dit was zijn eerste kennismaking met
dit instrument. In 1969 mocht hij beginnen aan een universiteit in de
Midlands, maar dat hield hij slechts een maand vol. Na enkele baantjes
in de bouw, als buschauffeur en zelfs als belastingontvanger besloot
hij in 1971 iets van zijn leven te maken en begon een opleiding tot
leraar. Tijdens die opleiding speelde hij basgitaar bij een
schoolrockbandje, Earthrise.
In 1974 richtte hij samen met 3 vrienden de groep Last Exit op. In
1976 huwde hij met Frances Tomelty. Later dat jaar kregen zij hun
eerste kind, Joe. Kort daarna besloot hij zijn job als leraar op te
geven en trok hij met Last Exit naar Londen om het daar als rockband te
maken.
De bijnaamSting
kreeg hij in het begin van zijn carrière, toen hij bassist was bij een
jazzbandje. In die tijd droeg hij vaak een zwart met geel gestreepte
trui, die zijn medemuzikanten deed denken aan een bij. Sindsdien gebruikt hij zijn werkelijke naam alleen nog bij officiële gelegenheden.
Nog voordat The Police in 1984 officieel uit elkaar gaat, op hun hoogtepunt, begint Sting met het werken aan zijn eerste soloalbum. Hierbij neemt hij jazzmuzikanten aan als begeleidingsband, onder andere: Branford Marsalis, Kenny Kirkland, Darryl Jones en Omar Hakim. Sting verwisselt zijn basgitaar voor een gitaar.
De overstap naar meer jazz georiënteerde muziek is niet helemaal
verrassend, aangezien Sting in zijn jongere jaren met jazz en
progressieve rockbands heeft gespeeld. Het resultaat is meer volwassen
en afwisselend dan zijn opnames met The Police.
In 1986 komt The Police weer bij elkaar voor een reünie, waaruit een nieuw opgenomen versie van Don't stand so close to me ontstaat.
Hierna brengt Sting het ambitieuze album Nothing like the Sun uit in 1987,
wederom met hulp van Branford Marsalis. Het album wordt goed ontvangen
en kort na het verschijnen ervan gaat Sting zich inzetten voor Amnesty International. Ook zet hij zich in voor natuurbehoud en sticht hiervoor de Rainforest Foundation om aandacht te vragen voor het Braziliaanse regenwoud.
De albums die volgen zijn ook succesvol, maar niet zo succesvol als
zijn eerste twee soloalbums. In 2006 scoort hij nog wel een Amerikaanse
top 10-hit met het nummer Always On Your Side, een duet met Sheryl Crow.
Als soloartiest is het Sting gelukt om de grenzen van de popmuziek op te zoeken. Hij versmolt invloeden van jazz, klassieke muziek en wereldmuziek
in zijn eigen nummers. Zijn teksten zijn literair en bevatten
betekenisvolle boodschappen. Dit benadrukt hij zelf ook regelmatig in
de pers. Zijn muziek wordt door velen gezien als literaire,
intelligente rock. Zijn critici vinden zijn werk vaak pretentieus.
Sting is nog steeds actief als artiest en heeft een trouwe schare
volgelingen
In juli 2006 deed Sting Nederland aan met zijn Broken Music Tour. In Weert (Bospop) gaf hij samen met gitaristen Dominic Miller en Lyle Workman en drummer Abe Laboriel een kwalitatief hoogstaand concert. De setlist vermeldde zowel Police-werk als solo-werk.
In oktober 2006 kwam de CD "Songs from the labyrinth" uit met 16e-eeuwse luitmuziek van John Dowland (1563-1626) in samenwerking met de luitist Edin Karamazov. Op 1 maart 2007 gaf Sting samen met Karamazov een optreden in het concertgebouw in Amsterdam.
In februari 2007 kondigden Sting, Andy Summers en Stewart Copeland geheel onverwachts een reünietoernee van The Police aan: The Police Reunion Tour.
Op 28 mei begonnen ze met een optreden in Vancouver. Op 13 en 14
september speelde het drietal in een bijna uitverkochte Amsterdam Arena.
Sting heeft ook een zoon die actief is in de muziek, Joe Sumner. Dit is de zanger van Fiction Plane,
de band die ook het voorprogramma verzorgt van bij The Police gedurende
de reünietoernee. Fiction Plane kan overigens opgevat worden als
anagram van "police infant", hetgeen uiteraard refereert naar Joe
Summer als zijnde kind van Sting, ofwel The Police.
Hiernaast heeft Sting in 1984 een rol gespeeld in de CULT-film Dune van David Lynch, naar het verhaal van Frank Herbert.
Hij speelde hierin Feyd-Rautha de neef van Baron Harkonnen. Sting heeft
ook nog een bescheiden bijdrage geleverd aan het nummer Money for Nothing van de Engelse rockband Dire Straits. De stem die de tekst "I want my MTV", die aan het begin van het nummer hoorbaar is, zingt, is van Sting.
Hij heeft in totaal 6 kinderen:
Joseph (Joe/geb. 23 November 1976) en Fuchsia Katherine (geb. 17 April 1982) met zijn eerste vrouw Frances Tomelty
Brigitte "Mickey" Michael (geb. 19 Januari 1984), Jake (geb. 24 Mei
1985), Eliot "Coco" Paulina (geb. 30 Juli 1990) en Giacomo Luke (geb.
17 December 1995) met zijn huidige vrouw Trudie Styler.
Ik ben een accordeon en speel het lied van het leven: een lied van liefde en leed. Ik glijd over octaven van hoog naar laag tot bij de bassen waar ik langzaam onvoltooid stilletjes uitsterf!
Cock Robin is een Amerikaanse pop/rock-formatie die werd opgericht in 1984 en onder leiding stond van Peter Kingsbery
(keyboard en bas). Verder stonden in de oorspronkelijke bezetting Anna
LaCazio (zang), Clive Wright (gitaar) en drummer Louis Molino III. In
Nederland werden ze vooral bekend door een grote publiciteit via MTV voor het nummer The promise you made.
De groep zou uiteindelijk in Europa veel meer succes hebben dan in
de Verenigde Staten zelf (mede onder invloed van hun sucesvolle
Europese tour (ze speelden o.a.op Pinkpop).
Cock Robin bracht drie cd's uit:
'Cock Robin' (1985)
'After here through Midland' (1987)
'First Love/Last rites' (1989)
Hun grootste hits in Nederland waren The promise you made (een nummer 1-hit), Thought You Were On My Side en When your heart is weak. De eerste cd 'Cock Robin' werd platina in Nederland.
De belangrijkste kenmerken van de desertrock van Kingsbery (hij
schreef alle nummers op de drie cd's) zijn het ruimtelijke geluid en
het gevoel voor drama en passie.
In 1990 ging de groep uit elkaar. LaCazio wilde op dat moment de
muziekwereld uit en Peter Kingsbery vertrok naar Frankrijk, waar hij
nog steeds actief is op muziekgebied. Clive Wright is ook nog actief,
vooral als componist en producer, maar ook als gitarist in een bluesband. LaCazio schijnt ook weer muziek te produceren maar medio 2003 waren daar nog geen officiële opnames van.
2006:Cock Robin maakt zijn rentree met een nieuw album en een
tournee. Anna Lacazio en Peter Kingsbery, hebben de groep opnieuw leven
ingeblazen. Cock Robin maakt zijn rentree met een nieuw album "I Don't
Want To Save The World" en een tournee. De typische Cock Robin sound
werd behouden. De 13 songs op het album zijn zeer sterke popsongs. De
eerste single "Body Over Mind" is een goed voorbeeld daarvan.
Amy Jade Winehouse (Enfield, 14 september1983) is een Britse jazz- en soulzangeres die grotendeels haar eigen nummers schrijft. Ze is afkomstig uit Enfield, Londen, en volgde een opleiding aan de London School of Performing Arts.
In het begin van de 21ste eeuw start Winehouse haar zangcarrière
door een aantal van haar zelfgeschreven nummers op te nemen, met onder
andere Fink als producer. In 2003 brengt Winehouse haar debuutalbum Frank uit. Voor dit album werd ze genomineerd voor een Mercury muziekprijs en won ze een Ivor Novello Award voor haar debuutsingle Stronger Than Me.
In 2006 brengt Winehouse haar tweede album uit, Back To Black. De eerste single van dit album, Rehab, werd een hit en bereikte vele hitlijsten over de hele wereld. In Nederland gebeurde dit begin 2007, en behaalde de 17e positie in de Top 40. Het nummer You Know I'm No Good wordt als tweede single uitbracht, maar bereikt de Top 40 niet. Hetzelfde gebeurt met haar derde single, Tears Dry On Their Own. Haar nieuwe single Valerie
daarentegen, behaalde in zijn derde week Top 40 zelfs de nummer-1
positie, en werd daarmee de eerste nummer-1 hit alleen met downloads.
Het nummer Rehab gaat erover dat iedereen wil dat ze afkickt van haar hevig alcoholgebruik. Dit vindt zij zelf niet nodig. Toch was ze op Pinkpop 2007 niet aanwezig omdat ze stomdronken was. Haar act werd vervangen door Krezip. En ook haar concert op het North Sea Jazz Festival, dat gepland stond voor zondag 15 juli 2007, ging niet door. Volgens haar management was ze oververmoeid. Marcus Miller
verving haar. Op 22 oktober 2007 ging haar uitverkochte concert in
Heineken Music Hall wel door, ondanks dat ze volgens de meeste
aanwezigen niet helemaal nuchter was.
Tijdens de uitreiking van de MTV Europe Music Awards (EMA) op 1 november 2007 in München traden diverse grote internationale artiesten op, maar wist zij toch het meest op te vallen. Presentator Snoop Dogg kondigde haar als volgt aan: "She didn't go to rehab, she came out here to sing (...)". Nu.nl over haar optreden: "Het meest bizarre optreden bracht Amy Winehouse. Stomdronken zong ze Back to Black.
(...) Altijd is het onzeker of ze wel optreedt als ze ergens op het
programma staat. Hoe dan ook, ze was er toch maar weer, soms wat
snuivend aan haar neus. Toen ze de award kreeg, zei ze helemaal niets."
[1]
Inmiddels is ze wel degelijk to rehab gegaan. Ze wou zich
voorbereiden op de Grammy Awards, waar ze vijf van de zes nominaties
verzilverde, maar de Amerikaanse ambassade wilde haar geen visum
verlenen. Vandaar dat ze haar live-optreden en dankspeech in een
Londense studio heeft gefilmd voor satellietuitzending. 'Amy Winehouse,
eenzaam aan de top' kopte de Metro op 12 februari 2008.
Op 14 februari 2007 won ze een Brit Award voor beste Britse vrouwelijke artiest.
Op 13 juli 2007 verschijnt het album Back To Black : Live From Amsterdam. Op dit album zijn zes live nummers toegevoegd, afkomstig van het concert dat zij in februari 2007 gaf in Paradiso in Amsterdam.
Op de MTV Video Music Awards, die op 9 september 2007 in Las Vegas werden gehouden, was ze genomineerd in 3 categorieën: Beste Vrouwelijke Artiest van het Jaar, Beste Nieuwe Artiest en Video van het Jaar, te weten voor het nummer Rehab.
ik was er echt waar kijk maar daar achter je ook naast jou met jou gedachten liep ik paralel vond net nog tijd voor dit vel vol gedachten met jou en mij gewoon te weten zo dichtbij mijn denken en jou denken ik moest dit gewoon schenken mijn hart leeft met jou mee
Dat Nederland nog altijd warmloopt voor de charmes van Gloria Estefan,
bleek uit de cadeautjes die fans tijdens haar concert in Ahoy Rotterdam
op het podium gooiden. Naast rode rozen vlogen gisteravond grote witte
herenonderbroeken door de lucht. De Cubaans-Amerikaanse zangeres ging
onverstoord verder met het zingen van haar vele hits, waaronder 'Rhythm
is gonna get you' en 'Dr. Beat'.
Happy birthday Ook
Estefans 13-jarige dochter Emily mocht haar kunsten vertonen. De tiener
speelde op een elektrische gitaar en kroop vervolgens achter een
drumstel. Estefan vierde dinsdag in Rotterdam haar 51e verjaardag. Haar
fans lieten die heugelijke gebeurtenis niet ongemerkt voorbijgaan en
zongen gsiteren uit volle borst 'Happy birthday' voor de artieste.
Na
hits als 'Can't stay away from you', 'Conga' en 'Anything for you'
sloot de diva haar show af met het nummer 'I just wanna be happy'.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
