Met harde hand aangespoord door vader en manager Murry Wilson, zelf een weinig succesvolle liedjesschrijver, maakten de jongens muziek in de stijl van The Four Freshmen, waarbij harmonieuze zang de hoofdrol speelde. De single Surfin' uit 1961 werd een hit en was typerend voor de richting die de band de eerstvolgende jaren zou volgen: een combinatie van surfmuziek, een stijl die tot dan toe vooral instrumentaal was geweest, en teksten over surfen, auto's en meisjes. In hoog tempo werden singles en albums uitgebracht. Al Jardine zegt hierover: "The Beach Boys zelf waren onze grootste concurrenten".

Leider van de band was Brian Wilson, die ook de meeste liedjes schreef en die vooral vanaf de derde lp ook een begenadigd producer bleek te zijn. Eind 1964 besloot de verlegen Brian om niet langer live op te treden en zich meer op het schrijven van nummers en het produceren te richten. Zijn vervanger in de liveband was Bruce Johnston. Murry Wilson werd ontslagen, waarmee de artistieke vrijheid voor Brian compleet werd. Naarmate hij de mogelijkheden van de studio meer ontdekte schreef hij complexere muziek, die hij liet spelen door de beste studiomuzikanten. De andere leden van de groep voegden later de vocalen toe.

Toen in 1965 The Beatles het album Rubber Soul uitbrachten was dit voor Brian de inspiratie voor Pet Sounds, dat in 1966 verscheen en onlangs door het tijdschrift "Rolling Stone Magazine" werd uitgeroepen tot op-twee-na-beste album ooit. Dit album, dat voor die tijd voor popmuziek ongekend complexe muziek en persoonlijke teksten bevatte, werd ontvangen met lovende recensies maar verkocht in Amerika slechter dan de vorige albums. In Europa nam de populariteit van The Beach Boys er echter flink door toe, en voor het eerst hadden The Beatles serieuze concurrentie in de hitparades. De latere single Good Vibrations, waarvan de opnames zes maanden duurden in zes verschillende studio's, werd een grote hit.

Aangemoedigd door dit succes vatte Brian het plan op voor een album dat Pet Sounds in alle opzichten zou overtreffen. Samen met tekstschrijver Van Dyke Parks en een keur aan sessiemuzikanten werkte Brian in de studio aan dit album, Smile geheten, terwijl de band op tournee was. Uren aan muziek werden opgenomen maar slechts weinig nummers werden echt afgemaakt. De negatieve reacties van de andere Beach Boys op de teksten van Van Dyke Parks en de ongekend complexe muziek maakten dat Brian de zin in het project verloor. Wanneer in 1967 The Beatles hun album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uitbrachten, nota bene geïnspireerd door Pet Sounds, betekende dit de definitieve nekslag. Smile werd officieel afgelast en Brian raakte in een zware depressie.

Als surrogaat voor Smile verscheen Smiley Smile, dat een aantal Smile-nummers bevatte. De opvolger Wild Honey heeft een heel afwijkend, ongepolijst geluid doordat Brian zich als producer terugtrok en bevat zelfs een aantal pure soulnummers. Vanaf Friends uit 1968 traden de andere leden van de band meer op de voorgrond en bleken, met uitzondering van Mike Love, allen goede songschrijvers te zijn. Hoewel het niveau van Pet Sounds nooit meer gehaald werd wist de band ook met een minimale betrokkenheid van Brian Wilson nog goede albums te maken, weliswaar mede door het afmaken van nummers van Smile. 20/20 is een verzameling singles en overgebleven nummers, waaronder Cabinessence, dat bedoeld was als een van de hoekstenen van Smile. Ook bevat dit album het nummer Never Learn Not to Love waaraan Dennis Wilson zijn naam verbond maar dat in werkelijkheid geschreven was door zijn vriend Charles Manson.

De band maakte een kortstondige artistieke heropleving door nadat ex-journalist Jack Rieley manager van de band werd. Sunflower uit 1970 profiteerde van sterke composities van alle leden, maar werd desondanks het slechts verkopende album sinds de oprichting van de band. Het album Surf's Up uit 1971 wordt tegenwoordig als een hoogtepunt in het oeuvre van The Beach Boys beschouwd, niet alleen vanwege het voor Smile bedoelde titelnummer maar zeker ook door nummers als Long Promised Road, geschreven door Carl Wilson, en Disney Girls van Bruce Johnston. Het door Rieley aangemeten nieuwe imago werpt zijn vruchten af en de band is weer "hip" in de Verenigde Staten.

Bruce Johnston verlaat de band in 1972 uit onvrede over de rol van Rieley. Ten tijde van de albums Carl and the Passions, So Tough (1972) en Holland (1973) maakten twee zwarte Zuid-Afrikanen, Ricky Fataar en Blondie Chaplin, deel uit van de band, die daardoor aan dynamiek won. Deze bezetting maakte vooral tijdens optredens grote indruk. Het grote commerciële succes van het compilatiealbum Endless Summer zou in 1974 echter de artistieke teloorgang van de band inluiden. Manager Jack Rieley werd ontslagen en vervangen door Mike Loves broer, Steve, die een terugkeer naar de surfsound voortstond. Fataar en Chaplin verlieten de band; Fataar dook later op als lid van The Rutles, een persiflage op The Beatles.

Vanaf 1976 ging het met de band verder bergafwaarts, ondanks of misschien juist dankzij de terugkeer van Brian, die kortstondig onder therapeutische begeleiding stond van Eugene Landy. Met veel bombarie, de 'Brian's Back' campagne, werd Brians terugkeer in de band aangekondigd. Brian kon de hoge verwachtingen echter niet waarmaken. Echt goede albums werden er daarna niet meer gemaakt, en het enige artistieke hoogtepunt uit deze periode is Dennis Wilsons soloalbum Pacific Ocean Blue. Dennis Wilson verdronk in 1983, voordat zijn tweede album Bamboo af was. Brian Wilson raakte in de ban van de omstreden psychiater Eugene Landy, die in 1982 opnieuw werd benaderd om Brian te helpen. Landy zou echter diens hele leven gaan beheersen. In 1988 verscheen Brian Wilsons eerste solo-album, waar Landy als medesongschrijver aan mee zou hebben gewerkt. Een dieptepunt was verder de rechtszaak die Mike Love aanspande tegen Brian Wilson over achterstallige auteursrechtenvergoedingen.

Het allerlaatste Beach Boys-album zou Stars and Stripes, Vol. 1 uit 1996 worden, waarop oude successen werden gezongen door beroemde countryzangers en de Beach Boys alleen de achtergrondvocalen verzorgden. Carl Wilsons overlijden aan kanker in 1998 betekende het definitieve einde voor de groep. Mike Love (met de in 1979 terugggekeerde Bruce Johnston) en Al Jardine touren tegenwoordig elk met een eigen band waarmee ze vooral oude successen ten gehore blijven brengen. Brian Wilson werkt sinds 1988 solo. Gesteund door zijn begeleidingsband, met daarin onder andere de leden van de Wondermints, werd Smile alsnog afgemaakt. Tijdens een succesvolle Europese tournee in 2004 werd Smile integraal live opgevoerd. Eind dat jaar verscheen het album ook op cd.

George Michael werd geboren in East Finchley, Londen. Zijn vader is Kyriacos Panayiotou, een Grieks-Cypriotische restauranthouder die in de jaren '50 naar Engeland verhuisde en zijn naam veranderde in Jack Panos. Zijn moeder heette Lesley Angold Harrison, een voormalig danseres van joodse afkomst. Zij overleed in 1997 aan kanker.

Michael begon zijn carrière met het oprichten van een ska-band "The Executive", samen met zijn beste vrienden Andrew Ridgeley, Paul Ridgeley, Andrew Leaver en David Mortimer. Deze band was echter geen lang leven beschoren.

In 1981, toen hij Wham! oprichtte met Andrew Ridgeley, begon het succes voor Michael. Het eerste album van de band, Fantastic!, belandde nog op de achtste positie in de Album Top 100, maar de albums daarna: Make it big en The Final haalden beide de eerste plaats. Tussendoor maakte George met Careless Whisper ook nog een begin met zijn solo-carrière. Dit door hem zelf op zeventienjarige leeftijd geschreven nummer werd één van de meest gedraaide nummers in de jaren '80. Ook zong George Michael mee met de Band Aid hit Do They Know It's Christmas. Hij doneerde de opbrengsten van zijn eigen kerstplaat Last Christmas aan goede doelen. Op het nummer Nikita van Elton John neemt Michael de achtergrondzang voor zijn rekening.

Na de afscheidssingle Edge Of Heaven ging Wham! in 1986 uit elkaar, met een afscheidsconcert in het uitverkochte Wembley Stadion.

George Michael wilde zich richten op een wat volwassener publiek dan de tienermeisjes, die hij aantrok in zijn tijd met Wham!. De eerste stap in zijn solocarrière was daarom het duet met soul-icoon Aretha Franklin, I Knew You Were Waiting (For Me), een grote hit in 1987. Het nummer behaalde de eerste positie in Nederland, maar ook in Billboard Hot 100 in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Deze hit was na Careless Whisper (1984) en A Different Corner (1986) Michaels derde solo-nummer 1 hit. Ook was het de eerste single die hij niet zelf had geschreven (buiten het Band Aid project gerekend). Met I Knew You Were Waiting (For Me) won George ook een Grammy Award in 1988.

Het eerste solo-album van George Michael was Faith. De eerste single, I Want Your Sex werd door veel radiozenders genegeerd vanwege het suggestieve onderwerp. Als reactie hierop maakte de zanger een nieuwe proloog voor het nummer, waarin hij uitlegde dat het nummer niet alleen over seks ging. Vele radiozenders draaiden in plaats van dit nummer een andere versie van de single: I Want Your Love, waarin het woord sex steeds werd vervangen door love. Het nummer werd ondanks (misschien zelfs dankzij) het thema een grote hit, en stond drie weken bovenaan de Top 40.

De tweede single, het titelnummer Faith werd uitgebracht in oktober 1987, een paar weken voor de uitgave van het album. Het nummer werd één van de meest bekende nummers van George Michael, het stond zes weken op de eerste plaats in de Top 40. De videoclip van het nummer is ook zeer bekend, met de zanger in een leren jack, met spijkerbroek en gitaar, naast een klassieke jukebox.

Ook drie andere singles van het album behaalden de top 10. Father Figure kwam tot plek twee, One More Try behaalde de vierde plaats en Monkey schopte het tot zes. Kissing a Fool werd de eerste single van George Michael die níet in de top 10 kwam, maar bleef steken op dertien.

Listen Without Prejudice Vol.1 kwam op de markt in september 1990. Na het enorme succes van voorganger Faith, probeerde Michael met dit album een nieuw image voor zichzelf te maken. De titel is een indicatie van zijn wens om meer serieus genomen te worden als een songwriter. Er werd geen promotie gemaakt voor het album, ook geen videoclips bij de singles.

De eerste single van het album werd Praying For Time (augustus 1990). Dit is een somber nummer, met als thema onrechtvaardigheid. In het nummer wordt een echo-effect gebruikt; de toonsoort is zo laag, dat het zonnige van de stem van George helemaal verdwijnt. Het nummer was zijn eerste politiek getinte nummer sinds Wham!.

Het tweede nummer is Waiting For That Day, een heftig nummer dat echter weinig aandacht kreeg omdat de single ongeveer gelijk uitkwam met het album, waardoor de verkoopcijfers van de single erg achter bleven. De Top 40 werd niet gehaald.

De volgende single werd Freedom '90, de enige single met een bijbehorende videoclip. Het nummer was een bekennend project van George Michael, dat zijn geluk weergaf uit zijn tijd met Wham!. Michael zelf verscheen niet in de clip, die geregisseerd werd door David Fincher. In plaats daarvan werd een aantal supermodellen, waaronder Naomi Campbell, Linda Evangelista, Christy Turlington, Tatjana Patitz en Cindy Crawford, gevraagd die de woorden van het nummer playbackten. In de clip werd een aantal symbolen uit de Faith tijd vernietigd, waaronder het leren jack, de gitaar en de jukebox.

Tijdens de Cover to Cover Tour in 1991 zong George Michael samen met Elton John het nummer Don't Let The Sun Go Down On Me, een single oorspronkelijk uit 1974, van Elton John alleen. Het nummer werd nu als duet opnieuw uitgebracht, en werd een enorme hit over heel de wereld.

Ondertussen werd het album Listen Without Predjudice Vol. 2 geschrapt om onduidelijke redenen, ook al is het aannemelijk dat het kwam door de strubbelingen tussen de zanger en zijn platenlabel Sony. De maatschappij had de release van zijn tweede album niet volledig ondersteund door het ontbreken van de videoclips.

In plaats van het album werd de single Too Funky uitgebracht door het label Epic Records in de lente van 1992. Tekstueel een simpel nummer, een dierlijk pleidooi van Michael voor de seks. Muzikaal was het nummer het meest uptempo nummer sinds Faith. Het nummer verscheen op geen enkel album, behalve zijn "best of" albums uit 1998 en 2006. In de videoclip van het nummer speelt George een regisseur, die een aantal modellen filmt waaronder Linda Evangelista, Tyra Banks, Beverly Peele en Nadja Auermann. Het nummer werd een grote hit, het meest gespeelde nummer op de radio in Europa in 1992.

George Michael trad op tijdens het Freddie Mercury Tribute Concert, ter gelegenheid van het overlijden van de zanger van Queen. George Michael stal de show met zijn versie van Somebody To Love, waarna er gefluisterd werd dat George de nieuwe frontman van Queen zou worden. Het is echter bij geruchten gebleven.

Five Live is een album uit 1993, met daarop vijf nummers gezongen door George Michael, Queen en Lisa Stansfield. Somebody To Love en These Are The Days Of Our Lives waren opgenomen bij het concert, Killer, Papa Was A Rollin' Stone en Calling You zijn live optredens van George tijdens zijn "Cover To Cover Tour".

Tijdens zijn optreden op het Freddie Mercury Tribute wist George al dat zijn Braziliaanse vriend Anselmo Feleppa terminaal ziek was. In maart 1993 overleed hij aan een aan AIDS gerelateerde hersenbloeding. Michael stopte met het schrijven van teksten voor achttien maanden en ging door een diepe depressie.

Hij stopte al zijn woede in een rechtszaak tegen Sony, over zijn contract. Volgens de rechters was George niet alleen slachtoffer van een oneerlijk contract, maar ook van een industrie waar de macht aan een kleine groep toebehoort, in het nadeel van artiesten. Sony had als tegenargument dat Michael een bindend contract had getekend. Dit werd weerlegd door advocaat Mark Cran, die zei dat het contract werd getekend op achttienjarige leeftijd, en dat de zanger vanaf toen met de consequenties zat opgescheept.

De uitspraak van de zaak was in het nadeel van Michael. Daarom verklaarde de zanger dat hij geen nieuw materiaal zou uitbrengen tot hij het minimale aantal obligaties aan Sony had gecompleteerd.

November 1994, tijdens de eerste editie van de MTV Europe Music Awards kwam George Michael weer met nieuw materiaal. Het nummer Jesus to a Child was een ode aan zijn Braziliaanse vriend Anselmo. Door de rechtszaak met Sony kon George Michael geen nieuw materiaal uitbrengen bij Epic. Het label Dreamworks maakte echter een deal met Sony, waardoor Michael met een nieuw label verder ging. Jesus to a Child werd de eerste van zes singles uit het album Older.

Als tweede single werd Fastlove uitgebracht, een energiek nummer over het verlangen naar bevrediging en voldoening zonder tegenprestatie. Het nummer viel op omdat een refrein ontbrak, en vanwege de futuristische videoclip. Na de twee singles werd het album Older uitgebracht, tien jaar na de opheffing van Wham!. Het album behaalde de eerste plaats in de Album Top 100, het tweede album van drie solo-albums wat dit voor elkaar kreeg (Listen Without Prejudice kwam tot #2). Het album bracht Michael een MTV Video Music Award voor Fastlove en een MTV Eurpe Music Award voor beste mannelijke artiest in 1997. Toch was dit geen goed jaar voor George Michael, omdat in hetzelfde jaar zijn moeder overleed aan kanker.

Ladies & Gentlemen: The Best Of George Michael is de greatest hits collectie uit 1998. Het album bevat 29 nummers, verdeeld over twee CD's. De eerste CD, "For the Heart" bevat de meeste ballads, terwijl op CD 2, "For the Feet", voornamelijk zijn dancenummers te vinden zijn.

Ook zijn er drie duetten opgenomen die niet eerder op een album van Michael verschenen, te weten I Knew You Were Waiting For Me (met Aretha Franklin), Don't Let The Sun Go Down On Me (met Elton John) en Desafinado, een Portugees duet met de Braziliaanse zangeres Astrud Gilberto.

Er waren ook enkele nieuwe nummers bij. Daarvan werd Outside de eerste single. Het nummer geeft een humoristische kijk op zijn arrestatie, kort ervoor, voor het 'provoceren' van een politieagent in een openbaar toilet. Het nummer behaalde de elfde positie in de Top 40.

As, een duet met Mary J. Blige werd de tweede single en behaalde de zevende plaats in de Top 40. In Noord Amerika werd het nummer niet op het album gezet, omdat de platenmaatschappij van Blige oordeelde dat de associatie met een openlijk homoseksuele en controversiële popster niet goed zou zijn voor haar carrière.

Op het album Songs from the Last Century uit 1999 zette George Michael alleen covernummers, door hem gezongen. Songs from the Last Century bevat nummers geschreven door de grootste componisten uit de afgelopen honderd jaar zoals Roxanne (geschreven door Sting). Het album werd uitgegeven door Virgin Records en geproduceerd door Michael zelf met behulp van Phil Ramone.

In 2004 verscheen het album Patience, zijn eerste met origineel materiaal sinds 1996. De single Shoot the Dog was een kritisch nummer over de Irak-oorlog. In de videoclip wordt Tony Blair neergezet als een hond die zijn baasje George W. Bush overal volgt. Om het album te promoten verscheen George in de Oprah Winfrey Show, zijn eerste tv-optreden in meer dan 10 jaar. In de show praat hij over zijn arrestatie, zijn homoseksualiteit en zijn terugkeer in de spotlights. Ook treed hij op met het nummer Amazing, afkomstig van de klassieker Faith.

Het laatste album van George Michael is een nieuwe Greatest Hits, Twenty Five, waarmee de 25ste verjaardag van zijn muziekcarrière werd gevierd. Het album werd uitgegeven in november 2006. Het bevat solonummers, maar ook werk uit de Wham! tijd. Het bevat 26 nummers, inclusief 4 Wham!-liedjes en drie nieuwe nummers: An Easier Affair, This Is Not Real Love (een duet met Mutya Buena) en Heal The Pain (een duet met Paul McCartney).

In het begin van zijn carrière was George Michael zeer onduidelijk over zijn seksuele geaardheid. Geruchten gingen dat de zanger relaties zou hebben met Brooke Shields en Whoopi Goldberg. Ondertussen had hij echter al een relatie met zijn mannelijke Braziliaanse kleder, Anselmo Feleppa. Hij overleed echter na een hersenbloeding in 1993. Jesus to a Child is een ode aan hem.

Op 7 april 1998 kwam de waarheid aan het licht toen Michael werd gearresteerd voor een "oneerbare daad" in een openbaar toilet in een park in Beverly Hills, Californië. Hij werd gearresteerd door undercover agent Marcelo Rodriguez.

George Michael: "Well, I was followed into the restroom, and then, this cop – well, I didn't know he was a cop at the time, obviously – he started playing this game. I think it's called 'I'll show you mine, you show me yours, and then when you show me yours, I'm gonna nick you'! (vertaling: Tja, ik werd gevolgd in het toilet, en toen begon deze agent - tenminste, toen wist ik nog niet dat het een agent was - hij begon het spel te spelen. Ik denk dat het zoiets is als 'ik laat de mijne zien, jij laat de jouwe zien, en als jij de jouwe laat zien, dan arresteer ik je!') De zanger kreeg voor zijn daad een boete van 810 dollar en 80 uur taakstraf. Kort hierna maakte Michael een videoclip voor de single Outside, die was gebaseerd op het incident. In de clip komen zoenende politieagenten voor. De agent Rodriguez klaagde dat de clip hem belachelijk maakte. Dit kwam tot een rechtszaak, maar de rechter seponeerde die. In hoger beroep verloor de agent uiteindelijk.

Na het incident werd Michael meer open over zijn geaardheid. Het werd bekend dat hij een relatie had met Kenny Goss sinds 1996.

Michael heeft toegegeven drugs te hebben gebruikt. 26 februari 2006 werd hij gearresteerd, iets wat hij zelf "mijn eigen stomme schuld" noemt. Hij werd weer vrijgelaten door de politie maar op 15 mei was het weer raak. De zanger lag op het stuur van zijn auto en ontwaakte toen iemand op zijn raam klopte gedurende vijf minuten. De zanger reed door en raakte een paal. Later die maand werd hij door de politie ondervraagd omdat drie auto's in zijn straat waren beschadigd. Op 1 oktober werd de zanger buiten bewustzijn gevonden in zijn auto, waardoor hij voor een opstopping zorgde in noordwest Londen. Hij werd meegenomen naar het ziekenhuis voor onderzoek, waarna hij naar het politiebureau werd gebracht. Later werd hij gearresteerd vanwege het bezit van cannabis. Hij werd later vrijgelaten maar moest voor de rechter verschijnen, waar hij schuldig werd bevonden. Hij kreeg een rijontzegging van twee jaar en een taakstraf.

George Michael neemt vaak een openbaar politiek standpunt in. In 1984 zong hij als onderdeel van Band Aid mee met de kerstsingle Do They Know It's Christmas?. De opbrengst van de single ging naar Ethiopië. Ook de opbrengst van zijn eigen nummer Last Christmas ging naar dat doel. Ook trad de zanger op met Elton John tijdens Live Aid in 1985.

In de jaren '80 was George Michael erg kritisch over het beleid van de Engelse Margaret Thatcher aangaande de kruisraketten. Hij zei zich slecht te voelen belasting te moeten betalen om die wapens te bekostigen.

Ook het nummer Shoot the Dog was een kritisch nummer over politiek. In 2003 nam Michael onverwacht een liveversie van het nummer The Grave (Don McLean) op, als protest tegen de oorlog in Irak. Hij trad op met het nummer in vele tv-shows, en de clip verscheen vaak op MTV.

George Michael staat op de tiende plaats van rijkste Britse musici, met een fortuin tussen de 65 en 100 miljoen pond. George bezit verschillende huizen, op verschillende plaatsen in de wereld, waaronder Londen, Texas en Oxfordshire.