King Charles De Cavalier King Charles spaniël is zonder twijfel één van de meest
gewaardeerde huishondjes. Zijn vrolijk en vriendelijk karakter maken
van hem een leuke speelkameraad. * Geschiedenis: King Charles spaniëls bestonden in
Engeland al in de zestiende en zeventiende eeuw. Hun populariteit nam
af door het invoeren van allerlei oosterse dwergspaniëls. Vanaf 1926
begon men het ras terug op te bouwen, na veel kruisingen slaagde men
erin de oude King Charles terug tot stand te brengen. In 1928 richtte
men de Cavalier King Charles spaniel club op. Om verwarring met de King
Charles Spaniël, die een kortere voorsnuit heeft, te voorkomen, voegde
men het woordje cavalier toe. * Karakter: Een Cavalier is vrolijk en vriendelijk.
Agressiviteit en nerveusheid zijn hem totaal vreemd. Hij is heel zacht
en gemakkelijk om mee samen te leven. Kinderen en andere huisdieren
vormen geen enkel probleem. Een Cavalier is geen waakhond, daarvoor
houdt hij teveel van mensen.
* Gebruik: De Cavalier heeft dan wel de naam een spaniël te
zijn, toch wordt hij in het jachtveld niet meer gebruikt. Hij heeft
zichzelf een plaats als huishond aangemeten.
* Opvoeding: Net als andere spaniëls vraagt hij een consequente, maar zachte opvoeding.
* Verzorging: De lange vacht moet twee tot drie keer per
week gekamd en geborsteld worden. De Cavalier wordt niet getrimd.
Tijdens de ruiperiode is een dagelijkse borstelbeurt aanbevolen. Ook de
ogen en de oren moeten regelmatig gecontroleerd worden.
* Bijzonderheden: Een Cavalier heeft een enorm
aanpassingsvermogen. Hij kan zowel op een flat als in een huis met tuin
gehouden worden. Hij vraagt wel minstens een dagelijkse wandeling.
* Raskenmerken: Een Cavalier is levendig, sierlijk en harmonieus. Zijn zachte uitdrukking is één van de constante waarden.
* Grootte: 25-34 centimeter
* Gewicht: tussen 5,4 en 8,1 kg.
* Vacht: De vacht is lang, zijdeachtig en mag geen krullen
vertonen. De Cavalier komt voor in vier kleuren. Black & tan, ruby
(diep rood), blenheim (witte vacht met kastanjekleurige aftekeningen,
tussen de oren is re vaak een typische spot) en tricolour (zwart en
wit,met een tanaftekening).
De siamees is een van de eerste duidelijk herkenbare rassen van de Oosterse kat. De exacte oorsprong van het ras is onbekend, maar men denkt dat het uit Zuidoost-Azië komt, en afstamt van de heilige tempelkatten van Siam. Het ras werd in 1884 in Europa geïmporteerd.
De siamees is steeds eleganter van model geworden. Moderne
show-siamezen zijn gefokt op lengte, met een dun lichaam, en een
elongicephaal hoofd met een lange voorsnuit en grote wijdgeplaatste
oren. Beide soorten hebben amandelvormige ogen en zoals alle Oosterse
katten zijn ze ontzettend spraakzaam en hebben ze veel aandacht nodig.
Ze worden niet voor niets de hond onder de katten genoemd. Siamezen
zijn daarnaast erg sociaal vergeleken met andere katten (en wellicht
intelligenter), ze reageren sterker dan de meeste kattensoorten op
externe prikkels. Ze kunnen allerlei kunstjes leren omdat ze snel conditioneren,
zo kan er met een paar beloninkjes een kunstje worden aangeleerd. En
als ze eenmaal in de gaten hebben hoe deuren opengaan, zullen ze ook
daadwerkelijk elke keer de deur openmaken door aan de klink te gaan
hangen. Dit lijkt op het eerste gezicht grappig, maar als de kat het
door heeft zal hij het blijven doen. Dus zal hij het ook proberen bij
de keukenkastjes. Het resultaat zal kunnen zijn dat alle kasten op slot
moeten (vooral die waar het kattenvoer bewaard wordt). Siamezen zijn
daarnaast erg nieuwsgierig, en vinden bezoek erg interessant. Ze gaan
ook zonder probleem bij vreemden op schoot, soms zelfs bij degenen die
het minst van katten moeten hebben.
Over de herkomst van dit elegante ras gaan de prachtigste en meest
fantasierijke verhalen rond. In elk geval is het duidelijk dat er
verschillende mensen zijn geweest die omstreeks het jaar 1900 op
Heilige Birmanen gelijkende katten uit Birma mee naar huis hebben
genomen. Het is met name aan de Franse liefhebber te danken dat het ras
in Europa, en later ook in Amerika, geintroduceerd werd.
Rasbeschrijving
Kop: heeft enigszins ronde wangen en een rond voorhoofd. De
neus is gemiddeld van lengte en mag geen stop vertonen, maar een lichte
inkeping in de neusrug wordt niet bestraft. De kin behoort stevig te
zijn, maar niet al te geprononceerd.
Ogen: niet te rond, eerder ovaal, zo diepblauw mogelijk.
Oren: staan wat schuin in de kop en wijzen enigszins naar voren.
Lichaam: middelgroot, goed geproportioneerd. Hij mag niet te
hoog op de poten staan, deze zijn dan ook eerder kort dan lang. De
voeten zijn rond en vertonen de rastypische witten sokken.
Staart: gemiddeld van lengte in verhouding tot de rest van het lichaam en behoort een elegante indruk te maken.
Vacht: heeft een bijzondere textuur. Hij voelt zijdezacht aan
en valt van nature als een weelderige sluier om de kat heen. Hij heeft
weinig ondervacht. Rond de kraag, op de staart en bij de achterpoten is
de vacht langer dan op de rest van het lichaam
Kleur: Hij komt alleen voor in het zogenaamde
himalayapatroon. De witte voetjes vormen de meest in het oog springende
verschil met andere rassen. Dit belangrijkste raskenmerk mag nooit
ontbreken. Voor alle kleurslagen geldt dat de kleur op het lichaam zo
zuiver mogelijk moet zijn en dat deze behoort te constrateren met de
gekleurde points. Hij komt voor in: sealpoint, bleupoint,
chocolatepoint, lilacpoint, redpoint, creampoint, tortiepoint,
tabbypoint en tortietabbypoint.
Karakter
Over het algemeen zijn Heilige Birmanen zachtaardig, rustig,
bescheiden en verdraagzaam. Ze zijn echter wel op hun rust gesteld en u
moet ze hoe dan ook de mogelijkheid bieden zich zo nu en dan terug te
trekken. In een drukke omgeving zijn ze dan ook minder op hun plaats,
ze zouden uit hun evenwicht kunnen raken. Ze houden van gezelligheid en
hebben tamelijk veel aandacht en kontakt met huisgenoten nodig om zich
prettig te voelen. Sommigen hebben wel eens de neiging zich tot een
eenpersoonskat te ontwikkelen. De omgang met andere katten verloopt
meestal zonder problemen. Ze kunnen ook prima samenleven met honden,
mits die hem niet najagen. Ze staan erom bekend dat ze soms kieskeurige
eters zijn. Ze zijn doorgaans niet luidruchtig. Ondanks hun rustige
natuur zullen de meeste op zijn tijd ook graag spelen en ravotten.
Verzorging
De zachte, halflangharige, maar zeer dichte vacht heeft vrij weinig
verzorging nodig. De textuur zorgt ervoor dat de vacht zelden klitten
vertoont. Over het algemeen kunt u met een wekelijkse borstelbeurt de
vacht in goede conditie houden. Kam hem in geen geval met een metalen
kam, aangezien u hiermee de ondervacht kunt beschadigen. Een stevige,
haren borstel is de beste keuze.
het strand Nog nooit is het strand zo mooi geweest. De golven deinend op en neer. De maan die schijnt met volle kracht. En sterren vallen keer op keer. Maar al dat moois ontgaat me nou. Omdat jij bij me bent en ik zie alleen maar jou
De Mastino napoletano stamt uit de tijd van Alexander de Grote,
hij trok met olifanten en molossers (de verzamelnaam voor grote en
zware vechthonden die hun oorsprong vonden in Molossië -Epirus-, de
geboortegrond van de moeder van Alexander) op rooftochten en oorlogen.
De hond stamt uit Napels vandaar de naam en heeft vele ontwikkelingen doorgemaakt tot wat hij nu is.
Kenmerken
Een reu
kan tot 75 cm groot worden en een teef tot 70 cm (schofthoogte). Er
worden bij de reuen gewichten genoteerd van meer dan 90 kg. Ze hebben
enorm veel huid en die is over het gehele lichaam los van de
ondergrond, dit in verband met het oude vechtkarakter dat ze hadden. De
tegenstander kon de Mastino wel grijpen maar raakte daarbij nooit het
spierweefsel maar alleen maar de huid van de Mastino napoletano. De
huid is zelfs zo los dat de Mastino napoletano zich in een gevecht,
wanneer hij door de tegenstander gegrepen is, kan omdraaien en
terugvechten.
Vroeger een vechthond met militaire achtergrond is hij tegenwoordig
een waak- en verdedigingshond bij uitstek en ongeëvenaard in zijn
opdracht. Door zijn zeer evenwichtige aard en onverschrokken karakter
is het dan ook een bewaker van huis en haard bij uitstek. Een echte
familiehond die eenieder die behoort tot het gezin met zijn leven zal
verdedigen als het nodig is.
Als een Mastino vecht dan doet hij dit vol overgave en met een
immense kracht waar geen andere hond tegen bestand is. Daarom werd de
Mastino napoletano in vroeger tijden door de Romeinen ook ingezet om
tegen leeuwen en beren te vechten in de bekende Romeinse arena's.
In Nederland stelde minister Laurens Jan Brinkhorst
van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij in 2002 voor een geheel fok- en
houdverbod in te stellen voor een viertal hondenrassen, waaronder de
Mastino napoletano. Brinkhorst wilde zo ernstige bijtincidenten
voorkomen. Beten van een Mastino napoletano zouden volgens hem kunnen
leiden tot zware verminking of zelfs de dood. Het verbod kwam er niet,
en de opvolger van Brinkhorst, Cees Veerman,
zag niets in het verbod. Zelfs vandaag de dag ( 2007 ) is het een
toegestaan ras en zijn er inmiddels jaren verstreken zonder dat er een
incident met het ras heeft plaatsgevonden. De Mastino napoletano is
geen "aanvalshond" zoals bijvoorbeeld pitbullachtigen
wel zijn. Een goed gefokte en opgevoede Mastino napoletano zal nooit
uit zichzelf aanvallen, wel verdedigen als hij/zij of de zijnen worden
aangevallen. Daarom is het van het grootste belang dat alleen mensen
met goede achtergrond en een gedegen raskennis dit ras fokken en de
eigenaren moeten zich door en door bewust zijn van het gegeven "Mastino
napoletano".
De Mastino napoletano kent vele erfelijke fysieke afwijkingen
waaronder de heupen / ellebogen / entropion / ectropion en het hart. De
gemiddelde leeftijdsverwachting ligt in de regel onder de tien jaren.
Het wordt nieuwe eigenaren aanbevolen zeker het eerste levensjaar zeer
voorzichtig te doen met de lichamelijke beweging van de jonge en
explosief groeiende hond. Met een geboortegewicht van om en nabij de
800 gram gaat de pup in een jaar naar de +/- 50/60 kilogram (
afhankelijk van reu of teef ). Na het eerste levensjaar zijn de botten
van de hond sterk genoeg om het lichaam verder uit te laten groeien
naar de soms wel 100 kilogram, maar voorzichtigheid bij fysieke
inspanningen blijft altijd geboden.
De Mastino napoletano is geen hond om iets mee te gaan doen zoals
het trainen op G&G. Een simpele puppy-training is voldoende, maar
dan wel op een hondenschool waar de instrukteurs het ras kennen en
weten hoe de trainingen te verzorgen, want het karakter van de Mastino
napoletano is met geen enkel ander ras te vergelijken en behoeft
speciale aandacht. Het gedrag van de Mastino napoletano is dus al net
zo bijzonder als alle andere specifieke kenmerken van de Mastino
napoletano.
In Italië wordt de Mastino napoletano als gevaarlijk beschouwd. Het
dier mag daar slechts aangelijnd en gemuilkorfd met het baasje de
openbare weg op. Maar aangezien het zelfs in Italië een uitzonderlijk
ras is, voorbehouden aan mensen met enige "honden-achtergrond" en de
nodige kennis omtrent dit ras, zul je niet vaak een Mastino napoletano
in het openbaar zien. De Mastino napoletano verblijft bij fokkers en
eigenaren meestal op het erf als waakhond en beschermer van huis en
haard. Het is geen ras om er een eindje mee te gaan wandelen.
Ook al stotterde
hij bij gewone conversaties, wanneer hij zong, viel dat niet op door
z'n half-gesproken zangstijl die zijn handelsmerk werd. Zijn muziek was
ritmisch vrij, een eigenschap die teruggevonden wordt bij veel van de
akoestische Delta Blues muziek.
Aangetrokken door fabriekswerk verhuisde Hooker naar Detroit in 1943, waar hij zou blijven tot in 1969.
Hij voelde zich perfect thuis in de nabijheid van de blues saloons in
Hastings Straat, dé plaats in Detroits oostkant voor entertainment voor
de zwarten.
Hooker begon zijn carrière in 1948
met de hit single "Boogie Chillen" opgenomen in een studio nabij de
Wayne State Universiteit. Hij voerde vooral solo liedjes uit, en werd
populair bij de blues aficionados, folk fans van de vroege jaren 1960 en bekoorde ook het witte publiek. Ook gaf hij enkele kansen aan de jonge Bob Dylan.
Hooker werd ziek vlak voor hij aan een tour door Europa wou beginnen in 2001 en stierf niet lang erna op 84-jarige leeftijd.
John Lee Hooker heeft gedurende heel zijn leven meer dan 100 albums opgenomen. De laatste jaren van zijn leven vertoefde hij in San Francisco, Californië, waar hij een nachtclub de toestemming had gegeven om de naam Boom Boom Boom te gebruiken, naar één van z'n hits.
Hooker's laatste opname vond plaats met de Italiaanse zanger Zucchero
in de lente van 2001. Voor diens nummer "Ali D'Oro" (lett. Gouden
Vleugels), van het album Shake, zong de bluesman het refrein in.
Hij heeft verscheidene liedjes opgenomen met Van Morrison, zoals Never get out of these blues alive, The healing game en I cover the waterfront. Ook heeft hij verscheidene keren opgetreden met Van Morrison, waarvan sommige optredens op het live album A night in San Francisco te vinden zijn.
R&B-ster Rihanna kleedt zich graag sexy op
het podium, maar vreest dat dit vroeg of laat tot een ongelukje kan
leiden. In een interview geeft de zangeres toe dat ze bang is per
ongeluk haar borsten aan de wereld te tonen.
Rihanna neemt alvast de nodige maatregelen voor ze het podium
opgaat.'Ik draag kledij waar ik zeker van ben dat alles op zijn plaats
blijft zitten', aldus de zangeres. 'Ik hou ervan om me mooi te kleden.
Wat ik aantrek hangt af van hoe ik me voel op dat moment'.
Briard De briard is een hondenras dat afstamt van Franse boerderijhonden en is waarschijnlijk uit een kruising tussen barbet en beauceron voortgekomen. De naam Chien de berger de Brie werd voor het eerst in de Naturelles van M. de Buffon genoemd. Het boek verscheen in 1758. Oorspronkelijk had de briard de opdracht schapen te beschermen en te bewaken. Sinds 1896 is de briard als ras erkend.
De briard is een rustige, langharige herder met goede proporties. Hij heeft een alert karakter.
Uiterlijk
De briard bestaat in drie kleurvariëteiten: zwart (Frans: noir'),
fauve en grijs. Een bijzonder kenmerk van de briard is dat hij aan zijn
achterpoten dubbele wolfsklauwen heeft, die zo dicht mogelijk bij de
bodem zijn ingeplant. Teven hebben een schofthoogte van 56-64 cm en
reuen van 62-68 cm.
Gebruik
Oorspronkelijk werd de briard gebruikt als herdershond voor schapen.
Hij kon deze ook tegen wolven beschermen (waakhond). In de Eerste en
Tweede Wereldoorlog werd hij in het leger gebruikt.
De briard wordt tegenwoordig voor wedstrijden gebruikt. Het is belangrijk dat hij opdrachten krijgt. Briards zijn vaak bij Agility-wedstrijden te vinden.
De briard is geen hond voor beginners.
Verwantschap
Qua uiterlijk vertoont deze Franse herdershond ogenschijnlijk
verwantschap met wat zijn kleine Catalaanse broertje lijkt te zijn: de Gos d'Atura Català.
De pers is een van de oudste kattenrassen.
Een pers geschikt voor kattententoonstellingen heeft een heel dikke
vacht, korte porten, een brede kop met de oren ver uit elkaar, grote
ogen en een heel stomp snuitje. Het ras is gefokt uit stompsnuitige
katten waarbij de snuit door de eeuwen heen enorm overdreven plat werd.
Dit leidde tot een verhoogd gezondheidsrisico voor Perzische katten,
met name voor de ademhaling. Tegenwoordig letten fokkers beter op dit probleem, aangezien een gezonde kat toch nog altijd het belangrijkste is.
Kleur en verzorging
Perzische katten kunnen alle kleuren en tekeningen hebben behalve
een gevlekte tekening. Geprobeerd werd om de zilverkleurige pers een
apart ras te maken (de Sterling kat), maar dat werd niet geaccepteerd.
Perzen hebben verzorging nodig, omdat hun vacht te lang en dicht is om
zichzelf te verzorgen. Om de vacht in topconditie te houden is een bad,
voorzichtig drogen en dagelijks borstelbeurten nodig. Ook moeten hun
ogen gecontroleerd worden omdat sommigen moeite hebben met schoonhouden.
Nairobi, 27 september - Volgende week hoop ik in Mozambique te zijn.
Samen met mijn vrouw. En zonder condooms. Dat laatste, zo heb ik
gisteren begrepen, is maar goed ook. Condooms zijn bedoeld om snel een
einde te maken aan Afrikaanse mensen. Ze zijn namelijk opzettelijk
geïmpregneerd met hiv, het virus dat tot aids kan leiden.
Niet toevallig is het weer eens een lid van de Kerk van Rome dat met
een dergelijke opmerking kwam. Katholieke geestelijken worden geacht
niet te neuken, dus wat weten zij eigenlijk over het gebruik van
condooms? Een boel, zo menen zij althans zelf. Zoals aartsbisschop
Francisco Chimoio van Mozambique.
"Condooms zijn niet veilig", aldus de man met de mijter. "Er zijn twee
landen in Europa die opzettelijk condooms met het virus maken." Namen,
en dus bewijzen, gaf Chimoio natuurlijk niet. Laat dat maar aan God
over. En o ja, ook westerse aidsremmers zouden besmet zijn. Want een
goeie Afrikaan is een dooie Afrikaan.
De opmerkingen van de prelaat zouden de moeite van het vermelden niet
waard zijn als zij niet pasten in een hardnekkige traditie. Al sinds
1984, toen de wereld voor het eerst van aids op de hoogte kwam, zijn er
mensen die roepen dat deze ziekte willens en wetens door het Westen in
Afrika is geplant.
De gedachte hierachter zou ongeveer de volgende zijn. Vroeger hielden
wij westerlingen die wilden in toom, doordat wij in Afrika de koloniale
meesters waren. Maar sinds ons vertrek broeden zij maar door en rukken
ze tegenwoordig ook nog eens op naar onze kusten. Dan is het beter hen
uit te roeien.
De epidemiologische variant van postkolonialisme derhalve. En hoe
onzinnig ook, feit is dat in Afrika lang niet alleen christelijke
fanaten in deze theorie geloven. Nog niet zo heel lang geleden
weigerden de leiders in de islamitische deelstaten van Nigeria om een
vergelijkbare reden poliovaccinaties voor hun kinderen.
Het betreft dus een reëel bestaand sentiment. De vraag is dan niet
alleen hoe dit bestreden kan worden, maar tevens of mogelijk ook enig
begrip voor dergelijke op het oog volkomen waanzinnige gedachten
opgebracht dient te worden. Anders gezegd: of de juiste antwoorden
alleen vanuit het perspectief van de vroegere kolonisator, het onze
dus, gegeven kunnen worden.
Wie dan 'ja' zegt, wekt waarschijnlijk enkel nog meer wantrouwen bij
sommige Afrikanen. Wie 'nee' zegt, ziet zich voor de uiterst moeilijke
opgave gesteld om in de huid van de ander te kruipen. Te proberen hem
of haar te raken. En niet te besmetten.
'Kom snel af, schat. De achterdeur is open.' Met dit sms'je vanuit zijn huis in London bezegelde de Australische cricketspeler Shane Warne (38) definitief zijn huwelijk. Het berichtje belandde namelijk bij zijn wettige echtgenote. Die op dat moment met de kinderen in Melbourne zat, zo'n 17.000 kilometer verderop.
Wat George Best was voor het voetbal, is Shane Warne voor het cricket. Op de pitch is hij een fenomeen - de beste spinbowler ooit, het mag gezegd worden - maar buiten de lijnen leest zijn leven als één grote aaneenschakeling van schandalen, romances en incidenten allerhande. 'Mijn leven heeft iets van een soapopera', verzucht hij wel eens. Vandaar wellicht dat hij al eens gastrolletje speelt in Neighbours , dat bij hem om de hoek in Melbourne wordt opgenomen.
In 1994 zwichtte Warne voor een louche bookmaker die hem 5.000 dollar toestopte in ruil voor informatie over de staat van het veld. De zaak werd door de Australische bond met de mantel der liefde bedekt. Erger verging het hem in 2003, toen Warne net voor de start van het WK op doping werd betrapt. Het ging om een vochtafdrijvend middel. 'Gekregen van mijn moeder, om er wat slanker uit te zien op de persconferentie', verdedigde Warne zich. Want een aanleg voor overgewicht is maar een van zijn vele zwaktes. Roken is een andere. Ooit werd Warne gefotografeerd met een sigaret in de mondhoek terwijl hij enkele dagen eerder een lucratief reclamecontract had ondertekend voor Nicorette-kauwgum.
Blonde verpleegster
Even legendarisch als zijn typische manier van spinbowlen - hij gooit de bal met zo'n onnavolgbaar effect naar de wicket (de stokjes, red.) dat de batsman (de verdediger, red.) er tureluurs van wordt - is zijn omgang met het andere geslacht. 'Cricket legend stripped naked en begged me for sex' ('Cricketlegende stripte voor mij en smeekte me om seks') is maar één van de vele titels die de voorbije jaren de Britse en Australische tabloids sierden. Onlangs nog legde een blonde verpleegster het uitgebreide sms-verkeer tussen hen, euh, bloot in de krant. En het was alweer een sms'je dat voor Warne's laatste schandaal zorgde. Een berichtje dat bij zijn liefje in Londen moest aankomen, belandde per ongeluk bij zijn vrouw Simone in Melbourne. De twee waren al feitelijk gescheiden maar deden de laatste maanden verwoede pogingen om hun huwelijk weer op het rechte spoor te krijgen. Daar is nu geen sprake meer van, aldus mevrouw Warne. 'Ik heb hem meteen een bericht teruggestuurd: loser, je hebt je bericht naar de verkeerde gestuurd.'
Warne stopte in januari met internationaal cricket. Hij had toen 708 wickets geslagen, een absoluut record. Qua vrouwen loopt de teller nog even door. (nvh)
Tom Cruise woedend om scheet tijdens minuut stilte
Tijdens een minuut stilte op de set van Valkyrie, de nieuwe film van Tom Cruise, heeft een van de leden van de filmploeg een scheet gelaten. Cruise reageerde woedend en wil de schuldige naar verluidt zelfs opsporen.
Het incident deed zich voor op de set in het voormalige Nazihoofdkwartier Bendlerblock in Berlijn. Daar werden in 1944 plannen gesmeed voor een aanslag op Hitler. Die aanslag mislukte, en de samenzweerders, onder leiding van Claus von Stauffenberg, werden op het binnenplein van het gebouw geëxecuteerd. In Valkyrie speelt Cruise de rol van von Stauffenberg.
Regisseur Bryan Singer, scenarist Christopher McQuarrie en Tom Cruise vroegen ons allemaal om een kort moment van stilte te houden voor we met de opnames zouden starten, vertelde acteur Christian Berkel, die de rol van Albrecht Mertz von Quirbheim speelt. De stilte ter ere van de overleden verzetshelden werd echter op ongelukkige wijze doorbroken toen een lid van de filmploeg plots een wind liet.
De schuldige maakte zich niet bekend, maar volgens de Britse boulevardkrant Daily Star werd de minuut stilte gefilmd. Cruise zou het beeldmateriaal samen met de producers bekijken om hem of haar alsnog te vinden.
LONDEN - Het meisje op een in de Britse pers
opgedoken recente foto uit Marokko is hoogstwaarschijnlijk niet
Madeleine McCann. Op foto's die vandaag genomen werden in Marokko is
duidelijk te zien dat het niet gaat om Maddie, maar om een meisje dat
er sterk op lijkt. Dat heeft de zender SkyNews woensdag gemeld.
Vandaag doken nieuwe beelden op die werden gemaakt in Zinat, in het
noorden van Marokko. Daarop is de vijfjarige Bushra Binhisa te zien,
gedragen door haar moeder. Bushra is vermoedelijk het meisje dat op 31
augustus in Zinat werd gefotografeerd door de Spaanse toeriste Clara
Torres.
Kate en Gerry McCann, de ouders van Maddie, bezorgden die foto aan
deskundigen met het verzoek het beeld zo snel mogelijk te analyseren.
Een dubbel van de foto werd ook aan Interpol gegeven. Naar alle
waarschijnlijkheid gaat het dus opnieuw om een dood spoor in de
verdwijningszaak.
'Indien deze berichten waar zijn, is dat ontgoochelend nieuws. Het is
daarom dat Gerry en Kate (McCann) weigerden individuele waarnemingen te
becommentariëren en waarom ik tot voorzichtigheid aanmaande', reageerde
de woordvoerder van de ouders, Clarence Mitchell, eraan toevoegend dat
de zoektocht naar de peuter voortgaat.
Korte rokken, felle kleuren en ruches en franjes
maken het mooie weer op de catwalk in Milaan. Armani kijkt voor de
lente en zomer van 2008 naar het zuiden, terwijl Burberry zich wapent
tegen de hardheid van de wereld.
In de modeweek in Milaan zijn er al trends na nauwelijks een dagje
catwalk. Tijdens de D&G show, de bislijn van Dolce & Gabbana,
krijgen we het beste van de seventies voorgeschoteld. Een eerste trend
bevestigd, want die was er ook al tijdens de modeweek van New York. Bij
Giorgio Armani duiken franjes en ruches op, aan jurken en ettelijke
stolas. En diezelfde franjes zien we ook bij Burberry.
Bij D&G worden de seventies vertaald in patchwork van goud, wit en
beige, die opduiken in rokjes en jasjes, een enkele keer zelfs in
jeans. Broeken gaan onderaan lekker breed en komen hoog uit in de
taille. Bij een verzameling bloemenjurken stijgt het boho-sfeertje ten
top, zeker door de combinatie met een grote lederen hoed. De jurken
krijgen ettelijke volants en ruches mee, en spelen met tinten als
blauw, rood en wit.
Bij Emporio Armani wordt woensdag niemand minder dan onze Justine
Henin verwacht, maar gisteren was zij er nog niet bij. Wel op de eerste
rij bij Giorgio Armani, de hoofdlijn van het huis: acteur Samuel L.
Jackson en regisseur Spike Lee. De show zelf is een ode aan Le Sud. Dat
zuiden met zijn minaretten en arabesken, met zijn stolas en lange
jurken. Het basisstuk van de collectie: een loszittende driekwartbroek
die opzij geknoopt is. Armani combineert dit met doorkijktops of
strakke jasjes, een langwerpig netje of een sjaaltje op het hoofd, een
immense stola (met franjes) in de nek. Een mooie collectie en vooral
een tedere passage in de immense carrière van Armani.
Ontwerper Christopher Bailey laat bij Burberry zijn luxekrijgers op ons
los. Guerrière de luxe, zo staat het in de persmap en dat mogen we
letterlijk nemen. Een trenchcoat die wordt dichtgehouden door een
smalle zwarte ceintuur. Op de mantel talloze uniformdetails, van
tressen tot grote gouden knopen.
Voormalig wereldkampioen boksen bij de zwaargewichten Mike Tyson is schuldig bevonden aan drugsbezit op 29 december vorig jaar.
Tyson gaf aan de rechter toe dat hij die avond cocaïne op zak had en
onder invloed reed toen de politie hem in Scottsdale staande hield voor
roekeloos rijgedrag. Iron Mike had toen net de plaatselijke nachtclub Pussycat Lounge
verlaten. De 41-jarige Amerikaan riskeert vier jaar en drie maanden cel
als hij op 19 november daadwerkelijk veroordeeld wordt. (ap)
