.

FLIP KOWLIER

Rapper van de West-Vlaamse hiphopformatie 't Hof van Commerce die op een gegeven dag een gitaar in handen kreeg en van alteratie een soort singer-songwriter werd, naar eigen zeggen een muzikale kruising tussen "Urbanus en Ween".

De MC in kwestie was Filip Cauwelier, aka Flip Kowlier (of "Levrancier"). Deze had ook al na het eerste album van de de West-Vlaamse hiphoppers getoond dat hij nog iets meer in zijn mars had, door bas te gaan spelen bij My Velma (de groep die Jan Leyers oprichtte na het heengaan van Leyers, Michiels & Soulsister).

Ook na het tweede Hof van Commerce album had hij (en de rest van de groep - bvb. 4T4's "Atomic") zin in iets anders, en meer bepaald in een solo-avontuur. "Omdat ik nogal lui ben van nature, sleepte één en ander nogal aan. Op een bepaalde dag ben ik naar de muziekwinkel gereden, heb ik me een microfoonstatief en een 4-trackrecorder aangeschaft en ben ik nummers beginnen schrijven. Die lagen nogal in de lijn van 't Hof: veel rap, veel beats. Die songs heb ik thuis op een schap liggen, daar kan ik altijd nog wel iets mee doen. De echte vonk voor deze plaat kwam er toen ik op één van de laatste optredens van 't Hof een akoestische gitaar van een meisje kreeg ... Het was gewoon een tof meisje dat toevallig wat gitaren thuis had staan waar ze toch niet meer op speelde. Ik wilde die gitaar aanvankelijk overkopen, maar ze vond het al goed als ik haar 's meenam naar een optreden van 't Hof. Oké, zei ik: deal. Op die gitaar ben ik popsongs beginnen schrijven.". Het nummer "Gele Stylo" op de tweede hof Van Commerce-cd ".herman" kreeg dus een vervolg.

Een groep werd samengesteld, met als drummer Joost van den Broeck (die ooit nog met Flip Kowlier speelde in de West-Vlaamse crossover groep "The Prophets of Finance", en verder speelde bij De Mens, My Velma, Riguelle & Hautekiet of de Laatste Show-band), bassist Pieter van Buyten (zie ook Marianne Debaene, de 2000-incarnatie van The Kids, en de country-groep Chitlin' Fooks) en toetsenist Peter Lesage (Moiano, Krewcial, Magik Ballet Ensemble, Atomic ...). Met een paar demo's onder de arm werden producer Wouter van Belle (zie bvb. Axelle Red, Dead Man Ray, Gorki ...) en Dead Man Ray drummer Karel de Backer ook bij het project betrokken. Naam van de groep bleef uiteindelijk "Flip Kowlier", nadat even gedacht werd aan "De Barabassen" en "Bernard & Edwyn".

Plan was een full-cd uit te brengen in september 2000, maar allerlei beslommeringen leidden ertoe dat het duurde tot in september van het jaar nadien. Een eerste keer stelde Flip Kowlier zich voor aan het publiek middels een optreden in de Ancienne Belgique als opener voor Laïs (voorjaar 2001), en door via het internet een MP3 te verspreiden van het verlegen-verliefde nummer "Kwestie van Organisatie" (met onder andere de fijne zinsnede "wist je da in bad zitt'n schreien een vorme van besparing is"). Net voor de zomer kwam er een eerste single uit, het boze "Welgemeende". Vooral dit tweede nummer zorgde - ondanks de uitermate onverstaanbare tekst - voor een bescheiden doorbraak door de boosheid en energie die er van deze "welgemeende fuck you" uitging ("de west-vlaamse Nirvana" is er ooit gezegd).

In september 2001 volgde dan eindelijk de CD, onder de zelfrelativerende titel "Ocharme Ik", met een reeks melancholische popnummers, en enkele steviger uithalen. "Ik wist vrij goed welke sfeer de plaat moest uitstralen toen we aan de opnames begonnen. Het moest klinken zoals een optreden in een klein caféetje, als er ergens een versterker begint te kraken of te piepen is dat niet erg. De cd moet je het gevoel geven alsof wij naast jou staan te spelen." Zoals Peter van Dyck het in Knack schreef : "Voor sommigen, die Kowlier enkel als de rapper Levrancier kennen, zals de folky popsingle Kwestie van Organisatie een complete verrassing zijn geweest. De mengeling van folkrock, bossanova, punk, country, zigeunermuziek, reggae en Tom Waits op de full-cd Ocharme Ik zal hen dan wellicht nog meer verbazen. De jonge muzikant toont welke rasmuzikant er altijd al in hem schuilging". Goed om weten is ook dat er een tekstvel bij de CD zit, zodat ook niet-West-Vlamingen de teksten kunnen begrijpen.

Michael Zager Band

Als je dan tóch eendagsvlieg moet zijn, kun je maar beter een héél grote hit scoren. Michael Zager deed dat met 'Let's All Chant', z'n enige hit die hem in 1978 een Nederlandse top 10-hit opleverde. Daarna was hij ook heel snel weer uit het zicht verdwenen, zodat 'Let's All Chant' nog altijd de enige hit is die op zijn erelijstje staat.

Michael werd in 1943 geboren en was vanaf de jaren '60 bezig als producer en schrijver van allerlei bands en artiesten. In 1970 was hij toetsenist van de Amerikaanse jazz-band Ten Wheel Drive, waarmee hij zowaar een hit scoorde: 'Morning Much Better' stond in 1970 in de Nederlandse hitlijsten genoteerd. Niet lang daarna ging 'Ten Wheel Drive' uit elkaar, waarna Michael zich weer ging toeleggen op het produceren van platen.
 
De opkomst van de disco rond 1975 gaf mensen als Michael eindelijk de kans om door te breken. Je hoefde niet meer een podiumbeest te zijn om een hit te scoren; veel dj's en producers konden veilig vanachter hun mengpaneel toekijken hoe hun eigen creaties - al dan niet in beeld gebracht door een paar aantrekkelijke meiden - de dansvloer in beweging zetten. Michael deed dat ook, en bedacht de naam Love Childs Afro Cuban Blues Band voor zijn gedachtenspinsels. Dat leverde hem een paar hitjes op in de dancelijsten van Billboard, maar een grote doorbraak naar het "gewone" publiek zat er nog niet in.
 
Dat veranderde in 1978, toen hij voor een film het nummet 'Let's All Chant' opnam. Een niemendalletje, gaf Michael toe, met amper 20 woorden tekst, maar het was wel een erg aanstekelijk nummer. De single dook dan ook meteen de top 10 in toen hij in 1978 in ons land werd uitgebracht. Michael noemde zich op deze plaat The Michael Zager Band, hoewel er van een echte "band" geen sprake was. Een paar anonieme zangeressen playbackten het liedje in de clip, maar de echte Michael was nergens te zien. Wie de clip zag, begreep waarom juist die meiden zo nadrukkelijk te zien waren: de kleren die ze aanhadden waren al net zulke niemendalletjes als 'Let's All Chant' zelf.
 
In 1980 stond Zager aan de wieg van de hits van de Detroit Spinners, 'Working My Way Back To You' en 'Cupid/ I've Loved You For A Long Time'. Daarna was de discorage voorbij en daarmee ook de carrière van Michael. De inmiddels 63-jarige producer is alweer een paar jaar met pensioen, met als drukste werkzaamheden het tellen van het geld dat 'ie nog altijd verdient aan 'Let's All Chant'...

.

In 2003 deed Udo mee aan de eerste editie van Idool, maar in zijn halve finale moest hij de duimen leggen tegen Chris D. Morton en Tom Olaerts die beiden naar de finale doorstootten. In 2005 waagde hij zijn kans in X-Factor. Dit betekende voor hem de doorbraak. Hij won dit programma op overtuigende wijze in december 2005.

Sindsdien bracht hij het album "U-turn" uit (dat enkele weken op #1 stond in de Album-charts), en scoorde hij een nummer #1 hit met zijn debuutsingle "Isn't it time". Zijn eerste gouden plaat (meer dan 20.000 verkochte exemplaren van 'U-Turn') mocht Udo in ontvangst nemen tijdens het programma Tien om te zien (4 juli 2007).

Van het album U-turn volgden nog de singles "Winter In July", "Back Against The Wall" en "Eyes Of A Stranger".

2006 leverde Udo verder nog een TMF Award voor "Beste Nieuwkomer" en de Radio 2 trofee voor "Doorbraak van het Jaar" op!

Op 30 maart 2007 won hij het liedjesprogramma 'Zo is er maar één' op de Vlaamse tv-zender één. Hij won dit programma met het liedje 'Ik mis je zo' van Will Tura. De trofee die hij hiermee behaalde was een kunstwerk van 50 cm hoog, met een hart van brons en ontworpen door de Antwerpse kunstenares Hélène Jacubowitz. Het nummer 'Ik mis je zo' bracht Udo op single uit op 19 april 2007, met als b-kant het nummer 'Tu me manques à mourir', de Franstalige versie van Ik mis je zo. Hiervoor ontving hij een gouden plaat tijdens Tien om te Zien (uitzending van 5/09/2007).

Als eerbetoon aan Clouseau nam hij het liedje "Heb ik ooit gezegd" opnieuw op. Dit lied staat op de tribute cd "Braveau Clouseau".

Een eerste "Udo Live!" (met 6 bandleden) had plaats op 28 maart 2007 in De Zuiderkroon in Antwerpen. De live-band bestaat uit : David Demeyere (drums), Jan Samyn (keys), Roberto Mercurio (bas), Chris Van Nauw (gitaar), Marva Nielsen en Dany Caen (backing vocals).

Met de zangeres Sofie zong Udo het duet "Love will keep us alive" een paar keer tijdens haar concerten. Doordat het publiek het zo beviel, is deze versie als B-kant terug te vinden op haar single "Ordinary People", die eind 2007 werd uitgebracht.

In februari 2008 wordt Udo's tweede album verwacht. 2008 wordt ook het jaar van een eerste theatertournee, in samenwerking met de Zuiderkroon. De première van deze Soul Sessions on Tour is op 19 februari in de Zuiderkroon in Antwerpen. Deze tournee staat meer dan ooit in het teken van feel good music waaronder soul en funk. Udo zal zich tijdens de theatertour laten omringen door minstens veertien topmuzikanten, onder leiding van Hervé Martens.

.

LaBelle was de naam van het vocale trio bestaande uit de zangeressen Patti Labelle (pseudoniem van Patricia Holt), Nona Hendryx en Sarah Dash, gedurende de periode 1970-1976. De groep was daarvoor actief als Patti LaBelle & the BlueBelles. Onder hun nieuwe manager Vicki Wickham wijzigden ze in 1970 hun naam in LaBelle en veranderden van stijl: in plaats van popdeuntjes kozen ze voor een mengeling van soul, funk, (proto-)disco en rock. Bij hun optredens gingen ze zich kleden in bizarre, extravagante kostuums met veel glitter en veren, die deden denken aan de glamrock.

Nona Hendryx ontpopte zich in de periode die volgde als een getalenteerde songschrijfster. De meeste nummers op de LP Pressure Cookin' uit 1973 waren van haar hand. In 1974 namen ze in New Orleans de LP Nightbirds op met de befaamde producent Allen Toussaint. De single Lady Marmalade met het Franse refrein "voulez-vous coucher avec moi ce soir?" ging naar de eerste plaats van onder andere de Amerikaanse hitparade, een succes dat ze later niet meer konden herhalen.

De volgende LP's, Phoenix (1975) en Chameleon (1976) waren commercieel niet erg succesvol. Op het einde van 1976 werd de groep ontbonden en begonnen de leden aan een solocarrière, die voor Patti LaBelle zelf en Nona Hendryx meer succesvol zou verlopen dan voor Sarah Dash.

.

Dean Martin (Steubenville (Ohio), 7 juni 1917 – Beverly Hills (Californië), 25 december 1995) was een Amerikaans filmacteur en zanger.

Dino Paul Crocetti werd geboren in een Italiaans-Amerikaanse familie in Steubenville (Ohio). Hij verliet de school op 16-jarige leeftijd en had verschillende baantjes voordat hij zijn naam veranderde en succes kreeg als zanger in de clubs van New York.

De eerste keer dat hij met Jerry Lewis samenwerkte was op 25 juli 1946 in Club 500 in Atlantic City en samen ontwikkelden ze een succesvolle komedieroutine. Het duo maakte hun eerste film My Friend Irma in 1949 en in 1951 speelden ze een rol in de filmhit At War with the Army. De dertien films die ze daarna maakten waren op de formule van deze film gebaseerd.

Hun gezamenlijk televisiedebuut was in 1950 in The Colgate Comedy Hour, een gevarieerde show die zij tussen 1950 en 1955 ook af en toe zouden presenteren.

De samenwerking met Lewis werd op 24 juli 1956 afgebroken en tot veler verrassing had Dean Martin hierna een succesvolle solocarrière.

In de jaren '60 was hij lid van de Rat Pack, een beroemde/beruchte vriendenclub met wie hij een aantal populaire films maakte.

Hij speelde geheim agent Matt Helm in vier films (1966-1969) en tussen 1965 en 1974 presenteerde hij zijn eigen wekelijkse televisieprogramma, The Dean Martin Show op NBC.

Zijn teruglopende gezondheid en populariteit zorgden ervoor dat hij vanaf de jaren '70 alleen nog veel theaterwerk deed. In 1988 trok hij zich compleet terug uit de showbusiness nadat hij tijdens een tour met andere Rat Pack-leden Frank Sinatra en Sammy Davis, Jr. ziek werd. Uiteindelijk heeft hij in 51 films een rol gespeeld.

Hij was drie keer getrouwd en had acht kinderen waarvan één geadopteerd. Zijn zoon Dean Paul Martin Jr. kwam om het leven in een vliegtuigongeluk op 21 maart 1987. Dit was opnieuw een zware aanslag op zijn gezondheid.