Johan Verminnen (Wemmel, 22 mei 1951) is een Vlaamse liedjesschrijver en zanger. Hij werd vooral bekend dankzij nummers als "Laat me nu toch niet alleen", "Rue des Bouchers", "'k Voel Me Goed" en "Mooie Dagen".
Verminnen werd geboren als jongste in een gezin van vijf kinderen en groeide op in Wemmel, net ten noorden van Brussel. In 2004 schreef hij een boek over zijn moeder: Prinses van het Pajottenland, in 2006 verscheen van zijn hand het boek De laatste boot, en in 2007 Van Brussel naar de Wereld (in het kader van zijn nieuwe theatertournee). Deze drie boeken werden vergezeld van een speciaal opgenomen CD. Al van jongs af aan wou Verminnen zanger worden. Eerste ruimere bekendheid verwierf hij dankzij een televisie-optreden in het programma "Ontdek de Ster" in 1969, en zijn eerste plaat verscheen in 1971. In zijn beginjaren werkte hij nauw samen met Will Tura en Raymond Van het Groenewoud.
Vaak is Brussel het thema of de inspiratiebron van Verminnen's chansons, een stad waar hij zich nauw mee verbonden voelt. Een van zijn bekendste liedjes en tegelijk een klassieker op feest- en dansgelegenheden, is Rue des Bouchers uit 1979 (in het Nederlands Beenhouwersstraat, de bekendste horecastraat in het centrum van Brussel). Nochtans is dit nummer minder representatief voor Verminnens werk (het is in het Brussels dialect gezongen en heeft een volks, feestelijk ritme). Andere bekende liedjes van hem zijn Laat me nu toch niet alleen (1974), 'k Voel me goed (1981), Mooie dagen (1989). Het is in Vlaanderen minder bekend dat Verminnen ook heel wat Franstalige liederen opnam en daardoor ook in de Franstalige wereld enige bekendheid geniet.

Verminnen heeft zich ingespannen voor een aangepast economisch en juridisch statuut voor kunstenaars en richtte in 1992 mee de belangenvereniging Zamu voor zangers en muzikanten op. Sinds 2007 is Verminnen gedelegeerd bestuurder van de auteursrechtenvereniging Sabam.

Verminnen trouwde in 1986 met fotomodel Catherine Mattelaer, en een jaar later werd hun dochter Pauline geboren, waaraan hij een gelijknamig lied wijdde (1987). Tegenwoordig woont Verminnen in Hansbeke, een deelgemeente van Nevele.

• Hij heeft samen met een hoop andere Bekende Vlamingen een cameo in het Suske en Wiskealbum "De Krimson-crisis" (1988) waarin hij meevecht tegen Krimson.

• Chris van den Durpel heeft Verminnen ooit tot een typetje geïmiteerd.

• Johan Verminnen is een groot bewonderaar van Jacques Brel en presenteerde hem in 2005 als Top 10-kandidaat voor de titel De Grootste Belg.

• In 2005 was hij ook één van de kansmakers op de titel De Grootste Belg, maar haalde de uiteindelijke nominatielijst niet en strandde op nr. 217 van diegenen die net buiten de nominatielijst vielen.

Tina Turner gaat weer toeren. Dat verklapte de zangeres tijdens de opnamen van een Oprah Winfrey Show. De 68-jarige Turner reisde acht jaar geleden voor het laatst de wereld rond met haar Twenty Four Seven Millennium Tour 2000.

Turner zei in het programma, dat op 8 mei in de Verenigde Staten wordt uitgezonden, dat haar nieuwe concertreeks haar allerlaatste tournee wordt. Dit beweerde de zangeres echter ook al over haar concerten in 2000. Ook in 1990 en 1996 reisde ze al de wereld rond met een afscheidstournee.

De zangeres speelde al een tijdje met het idee voor een comeback, maar begon er pas serieus over na te denken nadat de Italiaanse filmster Sophia Loren haar vroeg wanneer ze weer zou gaan optreden. "Het is toch moeilijk om de lol, de spotlights en de mensen te vergeten", verklaarde ze tegenover Oprah. De tournee gaat op 1 oktober van start in Kansas City. Het is voorlopig nog wachten op een Belgische datum.

Donna Summer (pseudoniem van LaDonna Adrian Gaines), (Boston, Massachusetts, 31 december 1948) is een Amerikaanse zangeres, songwriter en artiest. Ze is het bekendst van haar discohits uit de jaren '70, die haar de bijnaam "Koningin van de disco" opleverden. Als één van de weinige disco-sterren is ze er ook in geslaagd om later met andere genres, zoals de R&B, hits te blijven scoren.
Als kind treedt ze al op in een kerkkoor. Tijdens haar schooltijd doet ze modellenwerk en zingt ze veel. Gaines verlaat de school enkele maanden voor het afstuderen om in Duitsland te gaan zingen in de musical Hair. Later vestigt ze zich in Europa, waar ze in verschillende musicals meezingt en zich aansluit bij de Weense Volksopera Wiener Volksopfer.

Nadat ze in München is gaan wonen, trouwt Gaines met de Oostenrijke acteur Helmuth Sommer. In deze periode neemt ze haar artiestennaam Donna Summer (een verengelsing van het Duitse woord Sommer (zomer)) aan. In 1971 komt ze in Nederland met haar eerste solosingle "Sally Go Round the Roses", maar haar eerste grote internationale hit scoort ze in 1974 met The Hostage. Summer tekende daarvoor een albumcontract in Nederland, Lady of the Night heette het album uit 1974, met daarop de internationale hit "The Hostage" en de vooral in Nederland succesvolle single "Lady of the Night" (eigenlijk een Engelstalige smartlap over een hoer/escort meisje). Met deze laatste single breekt ze in Nederland in 1974 door. Het is haar eerste doorbraak als solo-artieste, dankzij optredens met de singles "Lady of the Night" en "The Hostage" in de in die jaren satirische en vaak controversiële tv-show van Dolf Brouwers alias Sjef van Oekel. Bovendien werd Nederland in die tijd als belangrijk trendsettend land gezien voor de popmuziek. Nederland is min of meer de bakermat van haar succes. Haar eerste album wordt echter al met al een matig succes.

Summer brengt de volgende jaren veel singles uit. In 1975 wordt "I Love to Love You Baby" uitgebracht in veel landen. Het nummer slaat in als een bom, mede wegens de orgasmische hoogtepunten welke Summer in dit nummer ten gehore brengt. Het is een tijd lang het gesprek van de dag. Het nummer schiet in veel landen naar de eerste plaats in de hitlijsten. In de VS wordt het nummer eerst niet uitgebracht, maar wel door een paar radiozenders gedraaid als import uit Europa. Uiteindelijk wordt hij ook in de Verenigde Staten uitgebracht en ook daar een grote hit. Een aantal radiozenders boycot de single wegens het gehijg en gekreun. Haar naam is dan echter wel gevestigd.

In de jaren daarna brengt Summer meerdere singles uit. Al die singles worden grote hits. Er wordt in die periode gezegd dat "alles wat Donna Summer aanraakt verandert in goud". Ze krijgt in 1975-1976 de officiële titel Queen Of Disco en de officieuze titel Queen Of Love; de laatste mede vanwege de vele min of meer erotisch getinte love songs van haar in die periode. Ze is één van de weinige disco-artiesten die ook veel aandacht aan LP's besteedt. Een greep uit de vele singles die ze uitbrengt;

• "Spring Affair" en "Could it Be Magic" (beide uit 1976)
• "I Love You"
• "I Feel Love" en "I Remember Yesterday" (1977)
• "Heaven Knows"
• "MacArthur Park"
• "Last Dance" (1978, uit de discofilm Thank God It's Friday")
• "Hot Stuff", "Bad Girls" en "No More Tears (Enough is Enough)" (1979).

"No More Tears (Enough is Enough)" is een duet samen met Barbra Streisand. Het werd een wereldhit. Echter, de beide diva's kregen het tijdens de opnames met elkaar aan de stok, zelfs lichamelijk naar wordt beweerd. Het was zo ernstig dat de diva's allebei in een aparte ruimte het nummer moesten inzingen. Summer heeft in 1978-1979 vier nummer één hits op rij weten te scoren in de US Billboard Hot Top 100. Dat was toen een unicum en voor zover bekend is dat nadien door geen enkele andere artiest geëvenaard.

Daarna volgt nog eind 1979 de grote hit "On the Radio", waarna Summer compleet instort. De enorme druk van haar grote successen wordt ondragelijk en ze krijgt psychische klachten en gezondheidsklachten. Ze bekeert zich vervolgens tot het geloof (christendom) en krabbelt weer uit haar diepe dal omhoog begin jaren '80. Ze is dan een geheel andere weg ingeslagen, zowel persoonlijk als artistiek. Dat is ook duidelijk terug te vinden in haar nummers. Er staan vanaf dan regelmatig nummers op haar albums met invloeden van de gospel. Regelmatig benadrukt ze dat ze haar inspiratie put uit haar geloof en God. Haar carrière leeft vervolgens weer wat op, maar valt weer in midden jaren '80. Na die inzinking is haar carrière nooit meer geworden wat het ooit was.

Het nieuwe album "The Wanderer" in 1980 is een matig succes, het volgende album, "I'm a Rainbow", wordt niet uitgebracht in 1981, maar pas in 1996. De reden is dat er voor 1982 een superalbum op stapel staat, waar grote namen aan meewerken. Het is de bedoeling van de producers dat dat haar hoogtepunt gaat worden in haar carrière. Het krijgt dus voorrang op het andere album. Het is het album dat is genoemd "Donna Summer". Met het nummer State of Independence (oorspronkelijk van Vangelis en Jon Anderson) scoort ze in 1982 een nummer 1-hit vanaf dat album. Grote namen die in het achtergrondkoor zitten zijn o.a. Michael Jackson, Lionel Richie, Dionne Warwick, Quincy Jones, Stevie Wonder, Christopher Cross en Brenda Russell. Het album verkocht uiteindelijk goed, maar is niet het best verkochte album van haar geworden. In 1983 scoort ze nog een hit met "She Works Hard for the Money". De overige singles uit 1982 en 1983 scoren nog redelijk. Het album uit 1984, met o.a. de matig scorende hit "Supernatural Love" scoort ook als album redelijk, het volgende album uit 1987 ("All Systems Go") scoort zelfs matig, evenals de twee singles daarvan ("All Systems Go" en "Dinner with Gershwin"). Steeds meer neemt het succes af, tot ze eind jaren '80 gaat samenwerken met Stock, Aitken & Waterman. Van dit album komen de grote hits "I Don't Wanna Get Hurt" en "This Time (I Know It's For Real)".

Halverwege de jaren '90 scoort ze een grote hit met een remix van I Feel Love, de rest van de in de jaren '90 uitgebrachte singles flopt. Een aantal namen daarvan zijn "Work that Magic" (1991), "Melody of Love (Wanna be Loved)" (1994), clubremixes van "The State of Independence (1996), "Carry On" en "I Will Go With You" (1999) en voor de film "Pokémon" het nummer "The Power of One" (2001). Ook zong ze voor de disneyfilm de klokkenluider van de notredame, uit 1996, de soundtrack genaamd 'someday' De meeste van deze nummers scoren echter wel hoog in de dance charts wereldwijd. In de jaren '90 lijkt haar muziek daarom zelfs underground te zijn geraakt; slechts nog populair bij een select gezelschap van mensen uit de dance scene en een schare trouwe fans (vaak nog zelfs van het eerste uur).

Begin 21e eeuw brengt ze een cd/dvd uit van een concertregistratie in New York, waarop ze ook een paar nieuwe nummers ten gehore brengt. Verder schilderde ze al vanaf de jaren '80 (na haar inzinking, als rustgevende hobby), maar de laatste jaren treedt ze hier meer mee naar buiten. Ook schrijft ze begin 21e eeuw nog een boek over haar eigen leven en een daarop gebaseerde musical, genaamd "Ordinary Girl".

Terugkijkend op haar carrière kunnen drie fasen worden onderscheiden. In de jaren '70 is zij de sensuele en aantrekkelijke wat wilde jonge zangeres die veel meisjes als voorbeeld dient en ook door veel jongens als aantrekkelijke vrouw wordt gezien. Het succes wordt haar teveel (overigens waardeert zij het zelf helemaal niet dat ze in die periode wordt afgeschilderd als een soort seksbom, vooral met en n.a.v. nummers als "I Love to Love You Baby", "Try Me, I Know We Can Make It", "I Feel Love", "Deep Down Deep Inside" en "Hot Stuff"). De combinatie van haar sensuele verschijning, haar stem met een hoog en breed bereik en de samenwerking met producers Pete Bellotte en Giorgio Moroder zorgt voor de rest; ze wordt een ster, een idool. De samenwerking van Summer met Giorgio Moroder en Pete Bellotte is een belangrijke bijdrage geweest aan het doorbreken van zowel de disco als de techno. Met name het nummer "I Feel Love" was zijn tijd (1977) ver vooruit. Elk nummer op dat betreffende album, "I Remember Yesterday", belichaamde de muziekstijl van een decennium uit de 20e eeuw. I Feel Love was het laatste nummer van dat album en moest de jaren 90 belichamen. Achteraf gezien heeft het zeker wel wat weg van enkele muziekstijlen uit de jaren 90, met name van de techno en house. Een later album, uit 1980, "The Wanderer", is samen met het album "Bad Girls" uit 1979 van invloed geweest op de muziekstijlen van grote namen later uit de jaren 80, waaronder David Bowie, Billy Idol, Whitney Houston, Cindy Lauper en Madonna. Na haar inzinking, in de jaren '80, worden veel van haar liedjes echter minder onstuimig, deels in de geest van de tijdsperiode van de jaren '80, deels waarschijnlijk vanwege haar eigen rustigere levensfase (mede bepaald door haar toewijding aan religie). Overigens is ze dan inmiddels ook vertrokken bij haar oude producers Bellotte en Moroder, wat ook van invloed is geweest natuurlijk. De muziek zelf verandert daarmee ook. Vergeleken met haar muziek uit de jaren '70 is het creatieve, baanbrekende eraf volgens velen. Vanaf de jaren '90 tenslotte probeert ze nog mee te liften met de jaren 90-technostroom, echter zonder veel succes.

Tot nu toe zijn er ruim 130 miljoen albums verkocht van Donna Summer. Ze heeft Grammy Awards gewonnen in 1978 (Last Dance), 1979 (Hot Stuff), 1983 (He's a Rebel), 1984 (Forgive me) en 1997 (Carry On). Ook heeft ze een Oscar ontvangen, naast andere onderscheidingen. Ze heeft inmiddels een eigen ster op de Walk of Fame.

Candy Dulfer (Amsterdam, 19 september 1969) is een Nederlands saxofoniste.

Candy Dulfer is dochter van Hans Dulfer, ook een bekend saxofonist. Al op jonge leeftijd treedt ze op met haar vader. Op 11-jarige leeftijd maakt ze haar eerste plaat met hem. In 1982 treedt ze met haar band Own Cultivation op, op het North Sea Jazzfestival. Met drummer Joost Kesselaar, bassist Tom Jaburg (broer van de eveneens bekende Bas Jaburg), gitarist Eddy Polak (Tup) en trompettist/zanger Winfried Splinter schrijft ze geschiedenis: De Faya Lobbi zaal is bomvol om de jongste band uit de geschiedenis van het North Sea te zien. Drie jaar later richt ze haar eigen band op, de Funky Stuff. Vrij snel hierna treedt ze regelmatig op voor radio en televisie. Ook speelt ze mee op de soundtrack van Een Maand Later.

In 1987 speelt Candy Dulfer in het voorprogramma van Madonna in het Feyenoord-stadion in Rotterdam. Later vraagt ook Prince haar om op te treden in zijn voorprogramma voor zijn concerten in Nederland. Drie dagen voor het optreden zegt Prince de Funky Stuff onverwachts af. Na een boze brief van Candy Dulfer, mag ze een nummer met hem spelen, dat zo'n indruk op Prince maakt dat hij haar vraagt om met hem aan enkele projecten in de Verenigde Staten te werken. In 1989 maakt Candy Dulfer enkele nummers met Dave Stewart, gitarist van Eurythmics. Eén van deze nummers, Lily was here, de titeltrack van de Nederlandse speelfilm De Kassière, wordt eind 1989 een nummer 1-hit in Nederland.

Een jaar later komt een debuut soloalbum, getiteld Saxuality uit. Op dit album, waarvan er wereldwijd meer dan een miljoen exemplaren worden verkocht, staan enkele grote hits. In 1993 verschijnt het album Sax-A-Go-Go, gevolgd door Big Girl in 1995 (de titel Big Girl is een knipoog naar een vroeger album van haar vader, dat Big Boy heette). Tussen al haar eigen promoactiviteiten door speelt Candy opnieuw met grootheden als Prince en Van Morrison tijdens hun concerten. Het vierde studioalbum For The Love Of You ziet in 1996 het levenslicht en bevat bijdragen van o.a. Trijntje Oosterhuis en Berget Lewis. Het album wordt een succes in Nederland, Japan en de VS. Opnieuw tourt Dulfer de halve wereld af om haar nieuwe materiaal aan de man te brengen. In de navolgende jaren volgen de albums Girls Night Out, Live in Amsterdam en Right In My Soul, allemaal met wisselend succes. In 2005 speelt Candy mee op enkele nummers van het album Grip van Lohues & the Louisiana Blues Club. Candy's nieuwe studioalbum Candy Store wordt in 2007 uitgebracht door haar nieuwe platenmaatschappij Heads Up International, één van de meest toonaangevende hedendaagse jazzlabels ter wereld. Candy Store verschijnt in Nederland, België en Zwitserland op 22 juni, in Spanje op 18 juni, in Duitsland en Oostenrijk op 29 juni, in Frankrijk begin juli, in Japan op 25 juli en in de Verenigde Staten op 18 september.

Diane Earle (Diana) Ross (Detroit, Michigan, 26 maart 1944) is een Amerikaanse soulzangeres. Ze werd bekend met The Supremes en heeft daarna een uiterst succesvolle solocarrière gehad.

Ze werd geboren als tweede in een gezin met zes kinderen. Dochter van Fred Ross (overleden, 19 november 2007). Samen met Mary Wilson, Florence Ballard en Barbara Martin vormde ze The Primettes in 1959. Nadat ze in 1960 een contract kregen bij Motown, veranderden ze de naam van de groep naar The Supremes in 1961. Barbara Martin verliet de groep kort daarna. In 1967 werden ze Diana Ross and the Supremes. Florence Ballard verliet de groep, waarna Cindy Birdsong erbij kwam en ze weer weer een zingend trio vormden. De groep nam 12 grote hits op in deze periode.

In oktober 1969 verliet Ross de groep en begon aan een solocarrière die ook succesvol bleek. Haar eerste grote hit was het lied Ain't No Mountain High Enough in 1970. Daarna speelde ze in een verfilming van het leven van Billie Holiday, Lady Sings the Blues en kreeg een Oscarnominatie voor die rol.

Ze bracht een album met duetten uit met Marvin Gaye in 1973, met de titel Diana and Marvin en scoorde een aantal grote hits. In 1975 kwam ze terug op het witte scherm in de film Mahogany en de titelsong Do You Know Where You're Going To werd een nummer 1 hit. Haar tweede, zelfgetitelde album kwam in de top 10 terecht.

Haar duet met Lionel Richie, Endless Love, uit 1981 bleek de bestverkopende single uit haar carrière te zijn en was haar laatste hit op het Motown label. Ze had hierna een contract met RCA en na een paar succesvolle, en wat minder succesvolle albums keerde ze eind jaren '80 weer terug naar Motown, waar ze tot 2001 een contract mee had.

Phil Collins gaat met pensioen, meldt het Britse dagblad The Times. De zanger heeft zojuist zijn reünietoer met Genesis afgerond en is niet van plan de studio nog in te duiken. Wel gaat hij nog door met het schrijven van liedjes, omdat hij daar naar eigen zeggen niet mee kan stoppen.

Musical Tarzan
Collins ging in verschillende landen op zoek naar de hoofdrol in de musical 'Tarzan', waarvoor hij eigenhandig Ron Link koos. De zanger verwierf wereldwijde bekendheid door de band Genesis. Solo deed Collins het ook erg goed. Hij had grote hits met onder meer 'In the air tonight' en 'Against all odds'

De Britse zangeres Amy Winehouse is vrijdag gearresteerd op verdenking van geweldplegingen eerder deze week. Dat bevestigt Scotland Yard. Winehouse zou een man hebben geslagen en een andere een kopstoot hebben gegeven. De 24-jarige zangeres werd vandaag ondervraagd in een Londens politiekantoor. Volgens haar woordvoerder is ze vrijwillig naar de politie gestapt.

Pooltafel
Volgens de Britse boulevardkrant The Sun begon de wilde dinsdagnacht van Amy in een kroeg, waar een jongen weigerde haar bij de pooltafel te laten. Vervolgens zou Winehouse, die onder invloed zou zijn geweest van harddrugs, de jongen hebben geslagen. Het woedende slachtoffer sloeg haar niet terug omdat ze een vrouw is, verklaarde hij tegenover het tabloid.

Aanranding
Toen Amy de kroeg verliet, hield een man een taxi voor haar aan. Terwijl zij in de taxi werd geholpen, was ze kennelijk in de veronderstelling dat de man haar wilde aanranden, waarna ze hem op een kopstoot trakteerde. Het 38-jarige slachtoffer deed diezelfde avond nog aangifte.

127 miljoen
Woensdag schreven de Britse media dat het enorme succes van haar laatste plaat Winehouse al 100 miljoen pond (127 miljoen euro) heeft opgeleverd.

John Hiatt wordt onderscheiden met de oeuvreprijs voor liedjesschrijvers van de Americana Music Association. De 55-jarige songwriter schreef nummers voor artiesten als Bob Dylan, Iggy Pop en B.B. King. Bonnie Raitt scoorde in 1989 een van haar grootste hits met 'Thing called love' van Hiatt.

Bring the family
Hiatt vertrok toen hij 18 was uit zijn geboorteplaats Indianapolis naar Nashville, waar hij als liedjesschrijver aan de slag ging bij Tree Publishing. In 1974 verscheen zijn debuutalbum, maar als uitvoerend artiest had hij aanvankelijk weinig succes. Pas na een gevecht tegen de fles en met zijn achtste album, 'Bring the family' uit 1987, lachte het succes hem toe. Eind mei verschijnt zijn nieuwe album 'Same old man'.

Hiatt heeft altijd meer succes gekend in Europa, en dan vooral in Nederland en België, dan in zijn thuisland. We herinneren ons songparels als 'Have A Little Faith in Me', 'She Loves the Jerk', 'She Said the Same Things to Me', het akelig actuele 'Warming up to the Ice Age' en 'Perfectly Good Guitar'.

Hiatt krijgt de onderscheiding op 18 september uitgereikt in Nashville.

Tracy Chapman (Cleveland (Ohio), 30 maart 1964) is een Amerikaans singer-songwriter, bekend van hits als Fast Car, Talkin' Bout A Revolution en Give Me One Reason.

Chapman studeerde aan de Tufts University in Medford (MA), waar ze in 1986 een major haalde in de antropologie en Afrikaanse studies. Tijdens haar studentenjaren begon ze met straatoptredens en speelde ze gitaar in koffiehuizen in Cambridge. Nadat ze tekende bij SBK kwam in 1988 haar titelloze debuutalbum uit. Enkele maanden later bracht ze tijdens een verjaardagsfeest van Nelson Mandela in het Wembley-stadion met enkel haar gitaar een akoestische versie van Talkin' bout a revolution ten gehore. Haar titelloze album werd mede hierdoor een bestseller en met veertien weken op nummer één het langst genoteerde debuutalbum op die positie in Nederland. Een jaar later won ze met dit album 4 Grammy Awards.

Met haar volgende albums, Crossroads en Matters of the Heart, oogstte ze veel minder succes. Maar in 1995 bleek New Beginning een nieuw begin voor haar carrière. Met de single Give Me One Reason scoorde ze een grote hit in de Verenigde Staten. Haar zevende en meest recente album is Where You Live dat in 2005 werd uitgebracht en waarmee ze de wereld rondtourde.

Gerry & the Pacemakers is een groep uit de jaren 60 rond Gerry Marsden. In 1962 kregen Gerry and the Pacemakers een contract bij manager Brian Epstein als tweede groep naast de Beatles. Ze kregen hits als Ferry Cross the Mersey en Don't Let the Sun Catch You Crying. Een Rodgers & Hammerstein song, You'll Never Walk Alone, die indruk had gemaakt op Marsden, nadat hij de film Carousel had gezien in zijn jeugd, werd hun grootste hit. Dit lied is vele malen gecovered en is al jaren het club lied van Liverpool FC, de titel van deze hit is ook verwerkt in het officiële embleem van Liverpool FC. Het Nederlandse FC Twente heeft deze versie van de destijds officiële Anfield stadionspeaker George Septhon uitgereikt gekregen op 22 april 1998 tijdens de afscheidswedstrijd van het Diekmanstadion, de song wordt voor elke aftrap luidkeels meegezongen in het stadion.