Geluk schuilt in een klein hoekje. Zo worden we nog het meest
gelukkig als we iemand een handje kunnen helpen. De grootste mentale
opkikker hoeft niets te kosten, zo blijkt uit een recente rondvraag.
Vandaag is de meest deprimerende dag van het jaar. De derde maandag van
Januari schijnt immers de ongelukkigste dag van het jaar. De financiële
kater na kerst en de gesneuvelde voornemens doen ons humeur de das om.
De Britse Charity Action Aid wilde achterhalen hoe we dat deprimerende
gevoel kunnen opkrikken.
Naast
een helpende hand, staat een onverwacht compliment tweede op de
gelukschaal, gevolgd door het zeegeruis, in de zon zitten of muziek
beluisteren. Andere geluksbrengers zijn het favoriete eten en het horen
van lachende mensen.
Opmerkelijk is dat het winnen van een
geldbedrag slechts op de achtste plaats eindigt. Een wandeling op het
strand en een sneeuwballengevecht vervolledigen het gelukslijstje.
De permafrost in Siberië smelt
steeds sneller door de opwarming van ons klimaat en brengt onverwachte
schatten naar boven, zoals dit quasi perfect bewaarde baby-mammoetje dat
40.000 jaar geleden stierf.
Akiri Iritani, een professor aan de unief in het Japanse Kyoto, zegt
dat hij een mammoet kan klonen. "Ik denk dat we een redelijke kans
hebben om binnen vier à vijf jaar een gezonde mammoet te verwekken",
beweert de wetenschapper. Het kan volgens Iritani door een techniek die
zijn collega Teruhiko Wakayama ontwikkelde. Die slaagde er in 2008 in
een muis te klonen die al zestien jaar dood was.
Er zijn al heel wat films gemaakt en boeken geschreven over het klonen
van lang uitgestorven dieren, en hoewel hoog in entertainmentwaarde,
leek zoiets vooralsnog puur fantasie. Want hoewel de procedure om zo'n
dier te klonen ondertussen theoretisch zou kunnen, is er quasi perfect
DNA van het uitgestorven beest voor nodig, en dat is nu eenmaal niet
voorhanden.
Gelukt met een muis Maar aan het
Riken Centre for Developmental Biology slaagde professor Teruhiko
Wakayama erin om een muis te klonen uit bevroren huidcellen van een muis
die al 16 jaar dood was. Volgens Iritani is de techniek die hij
daarvoor ontwikkelde perfect bruikbaar om een mammoet te klonen met een
celkern uit huidcellen of spiercellen van bevroren mammoetfossielen uit
Siberië.
Het plan is als volgt:
volgende zomer trekt Iritani naar Siberië om er in de door de opwarming
van de aarde steeds sneller smeltende permafrost een mammoet te vinden.
Uit een goed monster met zacht weefsel haalt Iritani vervolgens een
celkern met de techniek die zijn collega Wakayama ontwikkelde. Die
celkern moet vervolgens worden ingebracht in de eicel van een Afrikaanse
olifant, die als draagmoeder voor de mammoet zal fungeren.
Volgens
Iritani zijn we dan al wel twee jaar verder. De draagtijd van een een
olifant is minstens anderhalf jaar na bevruchting, waardoor er dus ten
vroegste over een goeie vier à vijf jaar een mammoetje zou kunnen worden
geboren.
Business met beenderen in de toendra Het
vinden van een goed, bruikbaar stuk mammoet lijkt niet evident, maar de
opwarming van ons klimaat steekt daar een handje toe. De jongste jaren
is in de Siberische toendra, meer bepaald in het laaggelegen deel van de
Kolyma in de Russische autonome republiek Jakoetië, een heuse industrie
ontstaan rond fossielen die worden prijsgegeven door de smeltende
permafrost. De Jakoeten, een nomadenvolk dat met rendieren door het land
trekt, stuiten er voortdurend op beenderen van uitgestorven dieren en
ook steeds vaker op erg goed bewaarde karkassen van ondermeer mammoeten.
Ze
krijgen tussen 200 en 4.000 roebel (tussen 5 en 100 euro) per kilo voor
beenderen van uitgestorven dieren, naargelang de kwaliteit. Een goed
bewaarde en volledige schedel haalt zelfs tot 200.000 roebel (5.000
euro), een bedrag waar een Jakoet normaal twee jaar moet voor werken.
Privéverzamelaars hebben al 15.000 euro neergeteld voor één van de
enorme slagtanden van een mammoet en klanten, onder wie steeds meer
inkopers voor musea in groeilanden in ondermeer Azië, tellen tot 150.000
euro neer voor een volledig skelet.
Twee sneeuwscooters en jaarvoorraad eten voor perfect bewaard mammoetje De
regio is bijzonder moeilijk bereikbaar en geïsoleerd, maar de buit is
overvloedig en voor wie zijn weg kent op de toendra liggen "de fossielen
voor het oprapen" blijkbaar. Dat geldt ook voor het Jamal-schiereiland,
waar de Nenetsen met hun 500.000 rendieren rondtrekken. In mei 2007
stuitte één van de rendierherders er op de overblijfselen van een 40.000
jaar oude baby-mammoet. De herder bewaarde het fossiel van het kalfje
een maand buiten aan zijn tent - zolang duurde het voor wetenschappers
het konden komen oppikken - en zelfs daarna zag het er onwaarschijnlijk
goed bewaard uit (grote foto bij dit artikel). De wetenschappers kochten
het mammoetkalfje voor twee sneeuwscooters en een jaarvoorraad eten.
De
uitgestorven mammoeten zouden zich ongeveer tussen 2,4 en 5,4 miljoen
jaar geleden hebben afgesplitst van de voorouders van de Aziatische
olifant, terwijl hun gemeenschappelijke voorouder zich ongeveer tussen
4,2 en 9 miljoen jaar geleden heeft afgesplitst van de
gemeenschappelijke voorouder met de Afrikaanse olifant. Niet de mens,
maar wel een klimaatsverandering ligt aan de basis van het uitsterven
van de mammoet. De geleidelijke opwarming deed de mammoet vanaf 14.000
jaar geleden terugtrekken naar Noord-Siberië, waar die ongeveer 4.000
jaar geleden is uitgestorven.
Het
is overigens niet de eerste keer dat een uitgestorven dier zou gekloond
worden. In januari 2009 werd een Pyrenese steenbok geboren na een
kloonpoging. Het kalfje overleed echter kort na de geboorte aan
longproblemen. De wetenschappers gebruikten daarvoor weefsel dat ze uit
het oor van het laatste overlevende vrouwtje in 1999 hadden genomen. Ze
haalden lichaamscellen uit het weefsel halen en fuseerden die met
eicellen van geiten waar de celkern uit verwijderd was. De embryo's die
daaruit ontstonden werden ingebracht in gedomesticeerde geiten, die als
surrogaatmoeder dienden.
In totaal werden er 285 embryo's
ontwikkeld, waarvan er 54 geplaatst bij in totaal twaalf steenbokken en
kruisingen tussen steenbokken en gedomesticeerde geiten. Daaruit kwam
één succesvolle dracht.
In
Australië proberen ze een al sinds 2002 de 75 jaar geleden uitgestorven
Tasmaanse tijger te klonen, voorlopig zonder resultaat. Er zijn
overigens een pak ethische bezwaren tegen het klonen van uitgestorven
dieren.
Reddingswerkers hadden ruim een uur nodig om deze onfortuinlijke hond te
uit deze benarde situatie. Het dier was in een wel erg smal steegje
gesukkeld tussen twee gebouwen in Cathedral City in de staat Californië.
Na
zijn redding was de vierjarige Wally - zo doopten de hulpverleners hem -
uitgedroogd en erg verzwakt. Nadat het dier een burrito met kaas en
bonen had gekregen, voelde het zich al zichtbaar beter.
De hond
is nu ondergebracht in een asiel terwijl men op zoek gaat naar zijn
eigenaar. Volgens de dierenarts stelt Wally het intussen goed. Men
vermoedt dat hij in zijn hachelijke situatie verzeilde terwijl hij een
kat of een konijn achterna zat.
Martha & The Vandellas, ook wel Martha Reeves & The Vandellas genoemd, was een Amerikaanse band die vooral populair was in de jaren zestig. Ze waren lid van platenlabel en hitmachine Motown. Ze werden in 1995 geïntroduceerd in de Rock & Roll Hall Of Fame.
Rond het einde van 1960 ontmoette toekomstig leadzangeres van één van Motowns grootste hitmakers Martha Reeves één van de twee toekomstige bandleden. Dit was Rosalind Ashford. Deze twee meiden werden uitgenodigd door Gloria Williamson en Annette Beard om bij hun in de groep te komen zingen. Zo ontstonden de Del-Phis. Toen de meiden geen hits produceerden verliet in 1961 Williamson de groep. Het overgebleven drietal veranderde hierna hun naam in The Vells. Nadat ze op zoek waren gegaan naar een nieuw platenlabel werden ze door William "Mickey" Stevenson gevraagd om bij Motown te werken. Daar kreeg Reeves een baantje als secretaresse aangeboden. Toen op een gegeven moment er achtergrondzangeressen nodig waren voor singles voor het platenlabel werd het drietal hiervoor gevraagd. Ze wilden wel meewerken en zo begon hun zangcarrière bij Motown. Ze fungeerden als achtergrondzangeressen bij onder andere Marvin Gaye en Mary Wells. Toen de laatstgenoemde er een keer niet was voor een opname werd het trio gevraagd het nummer "I'll Have To Let Him Go" in te zingen. Toen dit gebeurd was, was Motown er zo blij mee dat ze een professioneel contract als een van de belangrijkste groepen van de maatschappij aangeboden kregen. The Vells accepteerden dit en veranderden hun naam in Martha & The Vandellas. The Vandellas is van twee namen afkomstig. "Van" is de naam van een straat die in de buurt van de straat van Reeves lag. "Della" is afgeleid van Della Reese, Martha's favoriete zangeres.
In 1963 begon het succes voor Martha & The Vandellas. Hun productieteam was het drietal Holland-Dozier-Holland. Het eerste nummer geproduceerd door hun was "Come And Get These Memories". Het haalde nummer 29 op de Amerikaanse Toplijst en nummer 6 op de R&Blijst. Hun volgende hit was "(Love Is Like A) Heatwave". Dit nummer haalde nummer 4 op de Amerikaanse Toplijst en nummer 1 op de R&Blijst. Zo voegden ze zich bij The Marvelettes, Mary Wells en Marvin Gaye als hitsellers. In 1964 verliet Beard de groep, omdat ze zwanger en was en ging trouwen. Ze werd vervangen door Betty Kelley, ex-zangeres van The Velvelettes. Na deze personeelsveranderingen ging de groep wel door met hits maken. Hun grootste hit was "Dancing In The Street" uit datzelfde jaar. Het haalde de nummer 2 positie op de Amerikaanse Toplijst, nummer 4 op die van het Verenigd Koninkrijk en nummer 8 op de R&Blijst. Het nummer is onder andere gecoverd door Mick Jagger en wordt sommigen gezien als het beste nummer ooit geproduceerd door Motown. Dit liedje was overigens geen HDH-productie maar geproduceerd door Mickey Stevenson en eveneens geschreven door hem samen met Marvin Gaye en Ivy Jo Hunter. Na dit grote succes volgden nog hits als "Nowhere To Run", "Jimmy Mack" en "I'm Ready For Love". Echter, rond het eind van de jaren zestig nam de populariteit van girlgroups af en dus ook dat van Martha & The Vandellas.Betty Kelley verliet de groep en werd vervangen door Martha's zus Lois Reeves. De naam van de groep werd toen veranderd in Martha Reeves & The Vandellas. Even later verliet ook Ashford de groep. Zij werd vervangen door Sandra Tilley. Vanaf de jaren 70 maakte de groep zo goed als geen hits meer. In 1973 werd de groep opgeheven en ging Reeves verder met een solocarrière. Deze was echter ook niet zo succesvol als de hitjaren Martha & The Vandellas.
Anna Boch 1848 - 1936 was een Belgisch impressionistisch schilder
Anna Boch 1848 - 1936 was een Belgisch impressionistisch schilder
Klik op de foto om een filmpje van haar overige werken te bekijken
Rosalie-Anna Boch (Saint-Vaast, 10 februari 1848 - Elsene, 25 februari 1936) was een Belgisch impressionistisch schilder van landschappen en stillevens. Later in haar leven werd ze door het gebruik van sterke lichteffecten een ware luministe. Haar jongere broer Eugène Boch (1855-1941) was eveneens kunstschilder.
Anna Boch werd geboren als oudste dochter van Victor Boch en Anne-Marie-Lucie Boch in de rijke industriële familie Villeroy & Boch, actief in de faïence en keramische industrie in La Louvière, die ook beiden uitstekende tekenaars waren. Zij was het oudste kind van het gezin. Ze genoot haar opvoeding voor een gedeelte in het internaat in Bergen, later in Keulen.
Ze begon al op zeer jonge leeftijd te tekenen en te schilderen. Ze ging vaak met haar broer tekenen in het park van het kasteel in Mariemont. Het gezin ging in de zomer op vakantie naar de Belgische kust. Haar vader heeft haar getekend in 1864 terwijl ze zelf aan het schetsen was op het strand van Blankenberge. In 1865 heeft Anna Boch een aantal tekeningen gemaakt in Heist en Blankenberge waarin ze met grote nauwkeurigheid haar omgeving vastlegde.
Toen haar moeder in 1871 stierf in Zwitserland, ging het gezin wonen in Brussel. Hier maakte Anna kennis met een aantal schilders. Ze kreeg haar eerste schilderlessen van Pierre-Louis Kuhnen (1812-1877) (een schilder gespecialiseerd in het romantisch landschap en leraar aan de academie van Brussel) en, na enige onenigheid omwille van zijn verouderde stijl, vanaf 1874 van Euphrosine Beernaert. Ze werd nadien in 1876 door Isidore Verheyden (en ook door Michel van Alphen) geïnitieerd in het plein-airisme in de omgeving van het Zoniënwoud. Zij bleven gedurende tien jaar samenwerken. Zij schilderde in 1884 Isidore Verheyden in zijn atelier terwijl hij van haar een portret maakte al schilderend op het strand nabij de duinen (privé-collectie). Onder zijn invloed werd haar kleurenpalet lichter en begon ze met krachtiger toetsen te schilderen. Hij wekte bij haar een ware liefde voor de natuur en dit weerspiegelde zich in haar landschappen. Hierdoor wordt Anna Boch gerekend tot de zg. tweede generatie van de School van Tervuren.
Anna Boch, vaak in gezelschap van haar broer Eugène, bezocht in deze jaren (1875-1880), net als Isidore Verheyden, verschillende malen de Limburgse Kempen (Genk).
Anna Boch kreeg later ook lessen van Théodore Baron.
Ze debuteerde op het Salon van Brussel in 1880 en hield haar eerste persoonlijke tentoonstelling in de "Cercle artistique et littéraire" in 1884. Ze toonde een doek op het Salon van Parijs in 1885.
Ze sloot zich in 1885 aan, als enig vrouwelijk lid, bij de avant-gardistische kunstkring XX (Vingt/twintig) in Brussel (1883-1893), gesticht door haar neef Octave Maus, waar ze kunstenaars ontmoette als James Ensor, Willy Finch, Guillaume Vogels, Dario de Regoyos, Périclès Pantazis en Jan Toorop.
Het was echter vooral Theo Van Rysselberghe die haar vanaf 1888 in dit midden sterk beïnvloedde. Hij was in de ban van het licht en hij bracht zijn enthousiasme op haar over om dit impressionistisch licht weer te geven op doek. Onder zijn invloed beoefende ze gedurende korte tijd het pointillisme, dat uit Frankrijk kwam overgewaaid. Haar kleurenpalet werd nog helderder en haar penseelstreken krachtiger. In deze impressionistische fase was ze, zoals Van Rysselberghe, uitermate geboeid door de steeds wisselende aspecten van lichtinval en de weerkaatsing op de zee. In 1893 bezocht zij haar vriend Van Rysselberghe in zijn gehuurde villa Duivekot te Knokke en had er geanimeerde gesprekken met andere kunstenaars. Ze schilderde in olieverf of waterwerf de schilderachtige plekjes in de omgeving en ging zelf verder naar Brugge en Walcheren.
Maar uiteindelijk vond ze dat de techniek van het divisionisme haar belemmerde in de vrije en spontane beweging van haar penseelstreken en verliet ze deze kunstrichting. Van Rysselberghe maakte van haar in 1889 een neo-impressionistisch portret (Museum of Fine Arts, Springfield, Massachussetts, USA). Hoewel Anna Boch zich wat op de achtergrond hield in deze kunstkring, was dit toch voor haar een springplank om bekender te worden in België en in het buitenland. Toen Les XX uit elkaar gingen in 1893, sloot Anna Boch zich aan bij de nieuwe kunstkring "La Libre Esthétique", ook opgericht door Octave Maus. Deze vereniging zou blijven bestaan tot 1914.
Na de eeuwwisseling sloot ze zich ook aan bij de post-impressionistische kunstkring Vie et Lumière (Brussel 1904-1914) waar ze in contact kwam met Emile Claus, Adrien-Joseph Heymans en er opnieuw enkele van haar vrienden van Les XX ontmoette, zoals James Ensor. Rond die tijd had ze haar zeer persoonlijke stijl gevonden. Ze combineerde een realistische weergave met lichte penseelstreken, waardoor haar doeken neigen naar het impressionisme.
Zij ging in 1886 in de Guldenvlieslaan 78 te Sint-Gillis wonen in een ruime woning, die spoedig zou dienen als ontmoetingsplaats van alle grote namen en jong talent uit de kunstwereld. In 1905 installeerde zij zich in haar pasgebouwde woning in de Abdijstraat te Elsene. Zij had hier als overbuur Constantin Meunier.
Dank zij de invloed van Van Rysselberghe kan zij in 1891 en 1892 deelnamen aan de "Salon des Indépendants" te Parijs
Rond de eeuwwisseling gaat ze regelmatig op reis naar Nederland, Italië, het zuiden van Frankrijk, Spanje en Marokko. Zij ontdekte in deze landen nieuwe horizonten en vooral het licht dat zo verschillend was van het licht in eigen land. Bij deze reizen werd ze dikwijls vergezeld door haar broer, de kunstschilder Eugène Boch (1855-1941). In september en oktober 1906 reisde ze samen van Théo van Rysselberghe naar het Nederlandse Veere, waar zij verschillende gezichten op de stad schilderde. Anna Boch toonde haar werken in 1907 in een retrospectieve in de "Cercle artistique" van Brussel en, in het jaar daarop, in de Galerie Druet in Parijs.
Zij was in 1911 één der medestichters van Galerie Lyceum, een Brusselse vereniging van vrouwelijke beeldende kunstenaars. Zij was er met enkele doeken vertegenwoordigd op de openingstentoonstelling. In hetzelfde jaar werd zij verkozen tot voorzitster van de jury van de "Salon d'Art Moderne" in Charleroi
Haar later leven werd haar meest vruchtbare fase. Na de Eerste Wereldoorlog veranderde haar techniek. Ze evolueerde nu meer in de avant-gardistische richting. Door gebruik van krachtiger, meer gecontrasteerde kleuren ging ze in de richting van het fauvisme, zonder echter tot deze kortstondige beweging te behoren.
Vanaf 1923 ging haar gezondheid achteruit en moest zij voortaan zich beperken tot werk in haar atelier. Maar ze bleef deelnemen aan allerhande tentoonstellingen. Haar laatste deelname was in de "Petite Galerie ", in de Louisalaan in Brussel in 1934. Op het einde van haar leven kon zij nog uitsluitend in haar atelier werken. Hierdoor moest zij zich beperken tot portretten en stillevens met bloemen.
Als geëngageerd kunstenares was ze zeer bijdetijds op het gebied van de schilderkunst, de decoratie en de muziek. Ze kwam ze in contact met de meeste grote namen uit de kunstwereld van die tijd. Haar art nouveau-woning, versierd door Victor Horta en Maurice Denis, in de Abdijstraat (afgebroken) groeit uit tot een ontmoetingscentrum voor de intelligentsia van die tijd. Ze organiseerde er privé-concerten met o.a. Eugène Ysaïe. Ze was trouwens zelf een goede muzikante : ze speelde piano, orgel en viool. Als ware mecenas bouwde ze een verzameling schilderijen op van haar kunstvrienden, met werk van onder meer James Ensor, Paul Gauguin en Paul Signac. Ze was de enige die ooit van Vincent van Gogh tijdens zijn leven een kunstwerk heeft gekocht, namelijk De Rode Wijngaard (La vigne rouge) in 1890.
Ze was eveneens een groot verzamelaar van kunstwerken. Na haar dood telde men in haar bezit 212 eigen werken en 219 schilderijen van Belgische en buitenlandse schilders die hadden geëxposeerd bij les XX. Een aantal schilderijen en beeldhouwwerken werden verkocht ten voordele van de armen (zoals voorzien in haar testament). Ze legateerde een belangrijk gedeelte van haar collectie aan het Museum voor Schone Kunsten van Brussel, onder meer werk van James Ensor (geschonken tijdens haar leven), Cignac, Seurat, Paul Gauguin.
In haar werken gaat haar voorkeur uit naar landschappen, stillevens met bloemen, zonnige stranden, de Belgische kust en duinen, de kusten van Bretanje en Nederland. Zij schilderde in een periode dat er veel veranderingen in de schilderkunst doorgevoerd werden. Toch bleef ze bij lange tijd haar tamelijk klassieke eigen stijl.
Werk van haar vindt men in de musea van Bergen ('Mons'), Brussel, Charleroi, Doornik, Elsene, Gent, La Louvière, Oostende, Verviers en Springfield (Massachusets, VSA).
Retrospectieves werden georganiseerd in het Saarland-Museum in Saarbrücken (1971), het Musée Pissarro in Pontoise (1994) en in het Musée de Mariemont (2000).
Vincent van Gogh
De Rode Wijngaard van Vincent van Gogh
Het schilderij De Rode Wijngaard gemaakt in november 1885 in Arles is het enige werk van Vincent van Gogh dat tijdens zijn leven in 1890 door zijn broer Theo van Gogh voor 400 franse francs aan Anna Boch werd verkocht.
Plotseling opkomende hevige hoofdpijn, vaak aan één kant van je hoofd. Grote kans dat je dan met migraine te maken hebt. Hieronder lees je meer over de oorzaken van migraine.
Migraine is een ernstige hoofdpijn die in aanvallen komt, de aandoening verloopt in fases. Soms zie je voor je een aanval schitteringen, flitsen of golvende beelden.
Aan één kant De hoofdpijn komt plotseling op en zit meestal aan één kant van je hoofd. De pijn is geregeld bonzend of kloppend en gaat vaak gepaard met misselijkheid en overgeven.
Fel licht en hard geluid verdraag je slecht. Soms heb je tijdelijk een doof gevoel of minder kracht aan één kant van je lichaam. Een totale aanval kan 4 tot 72 uur duren, maar is meestal binnen één dag over.
Erfelijkheid en omgeving Het is duidelijk dat migraine een uiterst vervelende aandoening is. Maar hoe ontstaat migraine eigenlijk? Wat zijn de oorzaken precies? Hierover is nog veel onduidelijkheid. Wel speelt erfelijkheid dikwijls een rol. Migraine kan via je vader en via je moeder geërfd worden.
Maar als zo vaak is de aandoening een combinatie van erfelijkheid en omgevingsfactoren. En van die omgevingsfactoren, die prikkels dus, zijn er nogal wat. Hieronder sommen we een aantal mogelijke voor je op:
* Hormonen. Sommige vrouwen krijgen steeds migraine rond de menstruatie (menstruele migraine). Bij gebruik van de anticonceptiepil kan de migraine verergeren of juist verminderen. En tijdens de zwangerschap en na de overgang kunnen de klachten verminderen. * Veranderd slaappatroon. Wie meer of juist minder dan gemiddeld slaapt, kan last krijgen van migraine. Uitslapen, maar ook een nachtdienst kan zo aanleiding geven tot de aandoening. * Te veel inspanning. Meer lichaamsbeweging dan gebruikelijk kan migraine uitlokken. * Weersveranderingen. * Voeding. Te weinig drinken en het uitstellen van de maaltijd kunnen migraine veroorzaken. Ook voedingsmiddelen kunnen dat, zoals koffie, chocolade of kaas, en stoffen in voedingsmiddelen, zoals smaakversterkers (in Chinese gerechten en kant-en-klaar maaltijden), sulfiet (in wijn), nitraat (in bleekselderij, andijvie, spinazie, sla, venkel, koolrabi, spitskool, chinese kool en rode bieten) en aspartaam (kunstmatige zoetstof). * En zo worden er nog verschillende andere prikkels genoemd, zoals harde geluiden, fel licht, sigarettenrook of hoogteveranderingen (in de bergen of in het vliegtuig door de lagere luchtdruk).
Factoren die vooral bij kinderen een aanval kunnen uitlokken zijn:
* Scherp licht of flikkerend licht van bijvoorbeeld discolampen of de televisie. * Ingespannen huiswerk maken. * Conflictsituaties, stress. * Lichamelijke inspanning. * Het overslaan of uitstellen van maaltijden.
Hoofdpijndagboek Je ziet dat het een enorme waslijst is aan factoren die aanleiding kunnen geven tot migraine. Het verschilt vaak van persoon tot persoon wat de precieze veroorzaker of 'trigger' is om een migraineaanval te krijgen.
Omdat migraine vanzelf en binnen afzienbare tijd weer overgaat, is extra onderzoek bij migraine zelden nodig. Wie vaak migraineaanvallen heeft, doet er goed aan een hoofdpijndagboek bij te houden. Zo kan worden onderzocht welke mogelijk vermijdbare factoren aanleiding geven tot jouw migraine.
Daarnaast blijkt vaak dat iemand met migraine ook perioden met spanningshoofdpijn heeft. Spanningshoofdpijn gaat niet gepaard met misselijkheid en verergert niet door inspanning. Het is belangrijk om verschil te maken tussen migraine en spanningshoofdpijn, omdat er andere medicijnen voor gebruikt worden.
Soms blijkt dat te veel gebruik van pijnstillers of migrainemiddelen de hoofdpijn verergert in plaats van vermindert. De behandeling moet dan worden aangepast. (br.gezondheidsnet)
De overstroming in de Australische staat Queensland heeft veel
kangoeroes, wombats en koala's het leven gekost. De komende maanden
zullen er nog veel sterven door parasieten en voedselgebrek, stelde
natuurexpert Robert Johnson vandaag.
De hoge waterstand heeft de
koala's uit hun bomen gespoeld, waarna ze verdronken. Kangoeroes waren
omsingeld door het water en stierven een hongerdood. Natte kangoeroes
kunnen niet meer normaal springen en krijgen gezwollen ledematen. Het
vieze bruine water heeft ook de eieren weggespoeld van schildpadden aan
de kust van Queensland.
De Wildlife Information, Rescue and
Education Service (WIRES) zei dat ook veel babyvogels uit hun nesten
zijn weggedreven. In Queensland, een gebied zo groot als Duitsland en
Frankrijk samen, was het net zomer toen het gebied onderstroomde.
Flip Kowlier, geboren als Filip Cauwelier (Izegem, 1976) is een Vlaamse singer-songwriter die zingt in het West-Vlaams (het dialect van West-Vlaanderen).
Naast zijn solocarrière is Kowlier ook één van de frontmannen van de West-Vlaamse hiphop-groep 't Hof van Commerce en bassist in de groep My Velma. Hij heeft tevens de cd van Idool-finalist Brahim geproduceerd en diens teksten geschreven.
Hij is succesvol in zowel België als Nederland en stond al meermaals op diverse festivals (waaronder Marktrock Leuven en Rock Werchter). Zijn eerste grote optreden was in de Ancienne Belgique in 2001, in het voorprogramma van Laïs.
Daarnaast heeft Flip Kowlier ook twee boeken geschreven: 'Conflicten over etensresten' en 'Over kabouters'. Twee kinderboeken in samenwerking met Frow, die ook het artwork van zijn eerste cd verzorgde.
Ook werkte hij, samen met Michael Franti en Gabriel Rios, mee aan What's this, de benefietsingle voor de Studio Brussel-actie Music for Life.
Op donderdag 19 januari 2006 werd hij gehuldigd als Ereburger van Stad Izegem. Op 2 februari 2009 werd hij de laureaat van de Vlaamse Cultuurprijs voor Muziek.
Het is zaterdag exact tien jaar geleden dat een aantal vrijwilligers aan een voor iedereen bewerkbare encyclopedie op het internet begon. Oprichters Jimmy Wales en Larry Sanger konden niet voorspellen dat Wikipedia een van de drukst bezochte websites ter wereld zou zijn.
De verjaardag wordt wereldwijd gevierd. In Vlaanderen vindt onder meer een drink in Gent plaats.
Op 15 januari 2001 werden de eerste artikels op de website van Wikipedia geplaatst. Een half jaar later volgde een Nederlandse versie. Wikipedia groeide snel uit tot een gratis internetencyclopedie. Surfers kunnen zelf artikels toevoegen of bewerken. Wikipedia zou volgens Nature bijna net zo correct zijn als de Encyclopedia Britannica. Vaak is de informatie zelfs meer up-to-date en uitgebreider.
Wikipedia is inmiddels een van de tien meest bezochte websites ter wereld. Iedere maand bezoeken meer dan 400 miljoen mensen de website. De website wordt beheerd door de Wikimedia Foundation Inc. Oprichter Jimmy Wales roept lezers op om geld te doneren om het voortbestaan van de Amerikaanse non-profit-organisatie en de website te garanderen. (br.gva)
De zon is in Groenland twee dagen te vroeg opgekomen. De zonsopgang
tekent het einde van een anderhalve maand zonder zonlicht tijdens de
winter. Wetenschappers vrezen dat dit een signaal is dat het ijs sneller
smelt dan verwacht.
In de stad Ilulissat eindigt de donkere winterperiode als de zon even
boven de horizon verschijnt. Voor het eerst is de zon er twee dagen te
vroeg opgekomen. Wetenschappers staan voor een raadsel, al vermoeden ze
dat de ijskappen in de omgeving lager zijn en de zon zo sneller toegang
vindt tot de stad.
Als het ijs zakt, dan zakt ook de horizon.
Daardoor ontstaat de illusie dat de zon vroeger opkomt. Dat is uiteraard
niet het geval. Volgens een rapport zou de temperatuur in Groenland
vorig jaar drie graden boven het gemiddelde gestegen zijn.
De verzorgers van de zeehondenkliniek in Sea Life Blankenberge zullen op
dinsdag twee zeehonden vrijlaten op het strand van Koksijde. Het gaat
om een mannetje en een vrouwtje die de voorbije maanden uitgeput waren
aangespoeld.
Biezertje en Sunny wegen intussen allebei meer dan
35 kilogram en verkeren in goede gezondheid. Voor de kust van Koksijde
kunnen ze bij een kolonie soortgenoten aansluiten die daar al een tijd
verblijft. Biezertje werd destijds opgevangen met een stuk net vergroeid
in zijn nek. De zeehond was in een vissersnet gezwommen.
De vrijlating gebeurt na een laatste medische controle.
Rel rond beeld van plassende politievrouw in Duitsland
Rel rond beeld van plassende politievrouw in Duitsland
In Duitsland is een rel ontstaan rond een kunstwerk dat een plassende
politievouw afbeeldt. Tegenstanders van het werk zijn van oordeel dat
de grens ven het toelaatbare is overschreden. Voorstanders zweren dan
weer bij de absolute vrijheid van de kunstenaar.
Het werk kreeg de titel 'Petra' en is van de hand van de Duitse
beeldhouwer Marcel Walldorf (27). Het beeldt een politievrouw in
gevechtskledij uit, gehurkt en met de billen bloot. Op de vloer onder
het kunstwerk is een 'plas' uit gelatine gekleefd.
Het
beeld staat momenteel in de Academie voor Schone Kunsten in Dresden en
werd bekroond door de befaamde Leinemann Stischting voor Schone unsten.
Deze onderscheiding levert de kunstenaar een prijs van 1.000 euro op.
Volgens de jury geeft het werk op onnavolgbare wijze de dunne
scheidingslijn tussen de publieke en private sfeer weer.
Markus
Ulbig, Binnenlandminister van de deelstaat Saksen, houdt er evenwel een
andere mening op na. Hij vindt het beeld een belediging voor de
politiediensten en zegt geschokt te zijn. De politievakbond, van zijn
kant, vindt dat de grensen van de artistieke vrijheid overschreden zijn.
Volgens
een woordvoerster van het museum zijn er bij de Academie verscheidene
protestbrieven tegen het werk aangekomen. "Maar de bezoekers zijn
onverdeeld positief", aldus Andrea Weippert. (br.hln foto's afp)
Steeds meer jonge kinderen allergisch aan hazelnoten
Steeds meer jonge kinderen allergisch aan hazelnoten
Uit een onderzoek van professor immunologie Didier Ebo blijkt dat
steeds meer jonge kinderen allergisch zijn aan hazelnoten. Volwassenen
vertonen eerder milde allergische reacties, bij kinderen worden veel
hevigere symptomen opgemerkt. Dat schrijven de Concentrakranten.
Een hazelnootallergie bij volwassenen heeft symptomen als een lichte
zwelling van mond of keel. Allergische kinderen krijgen een felle
huiduitslag, zwellingen in de keel en mond, ademhalingsproblemen
waardoor ze bewusteloos en in shock kunnen geraken, en zelfs
overlijden.
De allergie duikt opmerkelijk genoeg ook op bij heel wat jonge kinderen en zelfs zuigelingen die nooit hazelnoten aten.
Op
zoek naar verklaringen voor de allergie stelde Ebo vast dat er jonge
baby's zijn die de allergie via hun moeder gekregen hebben, zowel voor
de geboorte via de placenta als erna via borstvoeding.
Hazelnootallergie is relatief nieuw, hoewel notenallergie nochtans vaker voorkomt. Meestal is men dan allergisch aan pindanoten.
Ouderen durven al eens te stellen dat de huidige generaties alle
beleefdheidsregels vergeten zijn. Gelijk of niet, deze 7 regeltjes
zouden door ieder gevolgd en toegepast moeten worden.
1. Alsjeblief, dank u wel Jawel, deze basisregel in
de etiquette durft men al eens te vergeten. Wie iets ontvangt, zegt
'dank u wel'. Geef of vraag je iets, hoort een 'alsjeblief' op zijn
plaats. Gemakkelijker bestaat niet en toch lijkt dit voor sommigen een
moeilijk te hanteren regel.
2. Wacht je beurt af Aan
kleintjes wordt geleerd om geduldig in de wachtrij te staan. Op oudere
leeftijd lijkt het geduld bij velen plots zoek. Een wachtrij of file is
voor sommigen een onbekend gegeven.
3. Erken culturele gebruiken Het
gebruik van fooien is een cultureel gegeven. Terwijl het gebruik bij
ons minder wordt toegepast, is het in Amerikaanse landen bijzonder
onbeleefd om geen fooien te geven aan bepaalde dienstverleners.
4. Excuseer Hoe
vaak trappen andere mensen niet op je tenen of lopen ze tegen je aan?
Hoe moeilijk is het dan om 'neem mij niet kwalijk' of 'excuseer' te
mompelen?
5. Zwangere buiken spontaan aanraken Niet
alle vrouwen maken er een probleem over, maar het is niet altijd
beleefd om een zwangere vrouw meteen aan de buik aan te raken. Vraag
haar beleefd of het mag of niet.
6. Handen thuis Zowel
mannen als vrouwen durven de handjes ongevraagd bij anderen te
gebruiken. Knijpen, grijpen, strelen of wrijven is zonder enige
aanleiding, zeer onbeschoft. Dat was vroeger zo en is nog altijd het
geval.
7. Telefoonregels Al gebruikt
iedereen de telefoon, velen vergeten dat ook je belgedrag bepaalde
regels vereisen. Als kind werd ons aangeleerd dat we antwoorden met
'hallo' en ophangen met een 'tot ziens'. Zorg er ook voor dat een
voicemailbericht enigszins professioneel of op zijn minst niet
beledigend klinkt. Weet ook wanneer je de gsm aan- of uitzet.
Neushoorns steeds vaker slachtoffer van georganiseerde misdaad
Neushoorns steeds vaker slachtoffer van georganiseerde misdaad
Vorig jaar werden meer dan driehonderd neushoorns gedood in
Zuid-Afrika, waarvan tien ernstig bedreigde zwarte neushoorns. Ook begin
dit jaar zijn opnieuw al vijf dieren gestroopt.
De stroperij is in heel Afrika aan een opmars bezig en dreigt de
heropleving van de soort in de vorige eeuw teniet te doen. Het hardst
getroffen is het wereldberoemde Kruger National Park, de thuis van de
grootste populaties witte en zwarte neushoorns. Stropers doodden er
vorig jaar 146 van de in totaal 333 gedode neushoorns in Zuid-Afrika.
De
Zuid-Afrikaanse overheid probeert het tij te keren met strengere wetten
en de arrestatie van 162 stropers in 2010, maar voorlopig zonder
resultaat. Volgens het Wereldnatuurfonds (WWF) in Zuid-Afrika zijn de
stropers geen geïsoleerde individuen, maar maken ze deel uit van
misdaadnetwerken die beschikken over helikopters en nachtkijkers om
patrouilles te ontlopen.
"De misdaadsyndicaten in Zuid-Afrika
zijn goed georganiseerd en beschikken over geavanceerde technologie",
zegt Joseph Okori van WWF Zuid-Afrika. "Dit zijn geen typische
stropers."
De stroperij wordt gevoed door een hoge vraag naar de
hoorn van de dieren, een gegeerd ingrediënt van de traditionele
Aziatische geneeskunde en met name in Vietnam. "Enkel een gecoördineerde
internationale tangbeweging, aan beide zijden van de smokkelketen,
maakt kans om deze crisis te smoren", zegt Tom Milliken van Traffic, een
organisatie die strijdt tegen dierenhandel.
Steeds meer 55-plussers schrijven zich in op datingsites in de hoop op
hun oude dag nog een partner te vinden, dat tonen cijfers van een een
Amerikaanse website voor senioren aan.
Andere normen Enkel
singles ouder dan 55 mogen zich inschrijven op SeniorPeopleMeet.com, de
website zegt dagelijks 1000 nieuwe leden aan te trekken. "De normen
voor senioren die elkaar online ontmoeten veranderen", aldus professor
Terri Orbuch. "Nieuwe technologieën worden steeds belangrijker, dus dit
wprdt steeds meer aanvaard." Het aantal senioren dat op internet surft,
steeg van 11,3 miljoen in november 2004 naar 17,5 miljoen in november
2009 volgens cijfers van het Amerikaanse onderzoeksbureu Nielsen.
Andere aanpak De
Amerikaanse 55-jarige Jo Ann Montrose-Eichelberger had nooit gedacht
dat ze haar tweede man zou ontmoeten via een datingsite. Ze schreef zich
voor de grap in op SeniorPeopleMeet.com in maart 2009. Ze was al 18
jaar gescheiden en een tevreden single, maar een advertentie voor de
site maakte haar nieuwsgierig. In het begin voelde ze zich al
ongemakkelijk om haar foto online te zetten. "Het was allemaal nieuw
voor me, ik had niet eens een profiel op Facebook. De eerste reacties
waren verschrikkelijk." Maar toen de 57-jarige Brian Eichelberger leerde
kennen, voelde ze dat het goed zat, een jaar nu hun ontmoeting stapten
ze in het huwelijksbootje. "Senioren hebben vaker al een lange, duurzame
relatie achter de rug, dit maakt ze anders zijn in hun aanpak qua
online daten. Ze weten exact waarnaar ze op zoek zijn en hechten meer
belang aan tijd met elkaar doorbrengen dan aan materiële zaken", vertelt
Jo Ann.
Opschudding in zodiakland na een artikel in de Sunday's Star Tribune!
Volgens astronomen zit onze dierenriem er al duizenden jaren naast door
de afwijkende aardas. Daarom willen zij een nieuw sterrenbeeld
toevoegen aan de twaalf bestaande. Wie tussen 29 november en 17 december
geboren wordt, is een Ophiuchus of Slangendrager. Paniek, want dat
werpt de hele horoscoop natuurlijk helemaal door elkaar.
Dat komt omdat een sterrenbeeld oorspronkelijk door de Babyloniërs aan
een pasgeborene werd toebedeeld op basis van het gesternte waarin de zon
op dat moment stond. Maar na duizenden jaren is er daarop een afwijking
van ongeveer één maand. Zo zouden Vissen eigenlijk Watermannen zijn.
Maar
astrologen hebben het over "oud nieuws" en zeggen dat we ons geen
zorgen moeten maken over de verschuiving in onze sterrenbeelden. De
westerse astrologen gebruiken over het algemeen een systeem dat gestoeld
is op de seizoenen en niet op het wetenschappelijke Babylonische
systeem dat op het gesternte gebaseerd is.
Op
het internet ontstond toch enige paniek na het "oude nieuws". Was onze
horoscoop sowieso dan altijd al fout? Zullen de voorspellers die nu gaan
aanpassen met een dertiende teken van de dierenriem? "En wat met mijn
tattoo met mijn sterrenbeeld?", vroeg een ongeruste 'believer' zich op
Twitter af. Collega's in hetzelfde schuitje wilden hun tattoo meteen
laten weghalen.
Voor het geval u een Slangendrager bent, geven we
nog mee dat het dertiende teken van de dierenriem geassocieerd wordt
met genezing, verlichting, geneeskunde en hogere opleiding, volgens de
Seatlle Post-Intelligencer.
De Indonesische kunstenaar Ronald Manullang heeft op de kunstbeurs van
Singapore opzien gebaard met een serie schilderijen van een halfnaakte
zwangere nazidictator Adolf Hitler. Op een schilderij is hij samen met
een lachende Anne Frank te zien, die met een laptop in haar hand staat
afgebeeld.
De onder de titel Laatste Oordeel geëxposeerde
schilderijen zijn spottend bedoeld, zegt de kunstenaar vandaag in Duitse
media. Zo is bij Hitler, met joodse baby op schoot, een tatoeage te
zien zoals bij miljoenen mensen in concentratiekampen een nummer op hun
lijf werd getatoeëerd.
Meer dan 120 internationale galerieën
exposeren tot en met zondag verschillende kunstwerken. De kunstbeurs in
Singapore hoopt een belangrijke plek op de internationale kunstmarkt te
verwerven. (br.hln foto's epa)
Binnen 20 jaar is wrak Titanic helemaal opgevreten
"Binnen 20 jaar is wrak Titanic helemaal opgevreten"
De ijzervretende bacterie, Halmonas Titanicae, verorbert het wrak van de
Titanic langzaam maar zeker tot er niets anders dan een grote roestvlek
van zal overblijven. Wetenschapster Henrietta Mann denkt dat de Titanic
nog amper 15 à 20 jaar heeft. "Veel langer zal het niet duren."
De
Titanic, destijds het grootste luxe passagiersschip ter wereld, zonk
bijna honderd jaar geleden in april 1912 tijdens haar maidentrip, nadat
het op een ijsberg was gebotst.
Na onderzoek van de
universiteiten van Halifax in Canada en van Sevilla in Spanje blijkt dat
de bacterie zich te goed doet aan het ijzer van het wrak, dat 3,8 km
diep op de bodem van de oceaan ligt. De Halmonas Titanicae vrat al
50.000 ton weg van het onzinkbaar gewaande cruiseschip, dat na de crash
met de ijsberg doormidden brak en toch zonk. Daarbij kwamen 1517
passagiers om het leven.
