sorry lieve lezers, ik heb de veiligheidscode er terug moeten inzetten want ik kon zelf niet meer in mijn gastenboek om de reakties te lezen.  Alles werd geblokkeerd door een grote reklame voor geneesmiddelen!

08-12-2006 om 16:50 geschreven door BOJAKO  

Jullie weten hoe het gaat...niet nadenken, gewoon kopiëren, dan het eerste wat in je opkomt ernaast schrijven en dan terug plakken!

• Vrede:
• Jaloersheid:
• Gulheid:
• Diamant:
• Gezondheid:
• Rijkdom:
• Afgunst:
• Agressie:

08-12-2006 om 11:37 geschreven door BOJAKO  

Enkele dagen geleden waren we uitgenodigd op de koffie bij nichtje, petekind van ventje.  

Zij en haar vriend wonen nu samen op een prachtig nieuw appartement in Gent. 

Zo te zien gaan ze daar allebei heel gelukkig worden, de liefde straalde uit hun ogen.

Nu kennen we al vrij goed de weg naar Gent, niet moeilijk trouwens, ge rijdt gewoon richting kust en gaat halverwege van de snelweg.

Om het nieuwe adres te vinden had ventje zijn Tom-Tommeke ingesteld.   Gewoon voor de lol, want nichtje was achter de hoek verhuisd waar ze vroeger woonde en ventje had de verhuis mee gedaan.  Hij wist het dus zijn.

Een beetje voor Gent zei de vriendelijke, lieve vrouwelijke stem van Tommeke op haar gewone assertieve manier: “neem de volgende afslag, neem de volgende afslag...” 

Ik heb voordien jaren als navigator naast ventje gezeten maar indien ik deze zelfde woorden  zei dan vroeg hij elke keer weer: “zijt ge wel zeker?”  Bij Tommeke niet.... geen enkel argument, zij zegt dat hij eraf moet en hij doet het braaf zonder tegenpruttelen.

Hij zei wel terwijl hij van de autosnelweg reed : “ hm,  da’s raar, want volgens mij was het de afrit na Gent en niet die ervoor, maar ja, ze zal een andere, kortere weg weten zeker?”

Ik zwijg braaf,  want ik ben al lang blij dat ik niet meer bij elke trip met een landkaart op mijn schoot zit.

Enfin, we zien een heel nieuwe kant van Gent en omstreken maar na een tijdje begin ik toch nattigheid te voelen.

Jarenlang heb ik route planning gedaan voor onze chauffeurs in België en de namen van de dorpen waar we voorbij rijden geven me visuele kaart flashbacks.

Als bijrijder in een auto moet je echter lang kunnen zwijgen anders is het : “rij jij of rij ik?” 

Toen we Aalst voorbijreden zei ik toch heel voorzichtig tegen mijn chauffeur, “ahem...Aalst ligt niet bepaald vlak bij Gent hoor shoeke, en nichtje woont in Gent....”

Maar Tommeke bleef aanduiden om verder te rijden en Tommeke is bijna zo heilig als de vorige paus.

Ik deed nog een ultieme poging: “ euh... shoeke...als ge nog veel langer blijft in deze richting rijden denk ik dat we seffens Oudenaarde gaan tegenkomen en da’s al serieus ver van Gent hoor! “

Met een zucht zette ventje eindelijk de auto wat verder aan de kant en zei : “kijk eens op de kaart”.   Ik vond het gehucht waar we uiteindelijk beland waren  en duidde hem dit zwijgend met mijn wijsvinger aan. 

Een man geeft niet graag zijn vergissing toe, maar nu kon hij niet anders.

“Euh...ja, ge hebt gelijk denk ik, we gaan de verkeerde kant op, ik dacht het nog....hoe kan dat nu? ”  sputterde hij met tegenzin.

“Hoe zou dat nu komen, ik heb toch het juiste adres ingetikt!”.  

Ik antwoordde braafkes : “’t ja, ik ken niets van de technische kant van zaken, maar misschien moeten we een computer update doen, ik weet het niet hoor” en om hem te troosten zei ik: “ ze is tenslotte maar een machientje hé shoeke, ze kan het niet altijd bij het juiste eind hebben”.

Enfin, uiteindelijk snorden we in de tegenovergestelde mooi terug op Gent af. 

We waren gelukkig op tijd vertrokken omdat er meestal file is op de snelweg richting Kust.  We waren uiteindelijk maar vijf minuutjes te laat.

Toch misschien een goed idee om altijd een kaart bij de hand te hebben want Tommeke is blijkbaar ook niet onfeilbaar.

Bij nazicht bleek wel dat het nieuw adres: “.............steenweg”, dus één woord was,  en ventje had het er met twee woorden ingetikt “..............-steenweg” en dat was blijkbaar al voldoende om zijn Tommeke tilt te doen slaan.

Al goed dat hij zijn oude vertrouwde navigator nog naast hem had zitten.

Ik vraag me wel af wanneer hij zelf uiteindelijk zou besloten hebben om te stoppen. 

Tenslotte kan je ook over Parijs naar Gent rijden als je het echt wilt nietwaar?

06-12-2006 om 15:48 geschreven door BOJAKO  

05-12-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Pas drie jaar oud en kleinzoon 2 heeft al een diploma! Knappe prestatie!

Hij kwam zo fier als een gieter en zo zwart als roet bij ons thuis binnen. Twee zwarte wangen en pekzwart neusje.

Toen ik hem vroeg hoe het kwam dat hij zo zwart zag vertelde hij met schitterende ogen dat ze in de klas allemaal een “zwarte Piet” parcours hadden moeten afleggen.

Ze hadden allemaal door buizen moeten kruipen, onder de banken doorkruipen, kruipen op- en kruipen onder de tafeltjes door.

Bij het succesvol beëindigen van dit parcours kregen ze van de juf een diploma:

“Helper van zwarte Piet”.

Stralend vertelde hij me dat hij hier later zijn echt beroep van gaat maken. Hij gaat later voltijds werken voor sinterklaas.

Kleinzoon 1 stond erbij en vond dat hij ook een beetje meer aandacht verdiende en hij vertelde me even plechtig dat hij iets formidabel moeilijk had geleerd: namelijk de “ SCH “ waarna hij alle woorden die hij zich nog herinnerde met een ‘SCH’ begon op te noemen, school, schoen, schommel... en hij vervolgde en zei: “ nana...ik kan dit al lezen en broer kan het nog niet zeggen, kom broer zeg eens ‘schoen’ “ en hij stond met een heel serieus gezicht te wachten tot zijn broertje antwoordde.

Kleinzoon 2 praat heel goed maar hij spreekt net zoals kleinzoon 1 met de franse “R” en hij heeft ook nog steeds een superlief ‘floshke’ aan zijn tong hangen.
De franse “R” wordt blijkbaar niet langer afgeleerd op school zoals bij ons vroeger.
De ‘flosh’ nog wel indien het niet vanzelf overgaat.

Met een grote smile voldeed hij met plezier aan de vraag van zijn grote broer en zei heel flink: “SHoen” waarop kleinzoon 1 als een volleerde leraar plechtig zei: “nee broer, niet SHoen maar SCHoen”.
Na ettelijke pogingen van ‘SHoen’ lukte het op de lange duur toch om ‘SCHoen’ te zeggen.
Kleinzoon 1 keek even triomfantelijk in het rond als zijn broertje.

Ongelooflijk, pas sinds september in de eerste klas en in de eerste kleuterklas en nu al één leraar in spé en één toekomstige helper van sinterklaas.

Wat kan een grootmoeder nog meer wensen?

04-12-2006 om 23:58 geschreven door BOJAKO  

kinderwagen anno 1976

Oef....eindelijk terug een beetje licht aan het einde van mijn ziekte-tunnel. Enkel nog een beetje keelpijn en voor de rest wat foezie woezie in mijn hoofd, maar ik denk dat mijn witte bloedcellekes het gehaald hebben tegen de jaarlijkse aanval van het venijnig virus dat in het najaar altijd de ronde doet.

Het was wel te verwachten als je regelmatig zieke kindjes opvangt.

Maar, versterkt door de nodige medicatie en op tijd en stond vroeg onder de wol, heb ik toch netjes mijn agenda kunnen afwerken deze week.

Seppe moest ocharme donderdag voor de eerste keer naar de kribbe en we hadden samen met zijn mama en papa besloten dat we met halve dagen gingen beginnen om het niet àl te traumatisch te maken.

Gelukkig maar, want toen we hem de eerste dag gingen afhalen was hij compleet van zijn melk het arm dutske. Hij viel onmiddellijk als een blok in slaap in de kinderwagen en ventje en ik zijn dan maar een lange wandeling gaan maken tot het tijd werd voor zijn volgend papje.

Over kinderwagens gesproken. Ben ik nu alleen of vinden jullie ook dat onze kinderwagens vroeger veel beter waren?

Ik heb zoveel zaken bijgehouden, maar de kinderwagen niet omdat die teveel ruimte innam. Ge kunt niet geloven hoeveel spijt ik heb.

Ik kan de kilometers niet tellen dat ik met die wagen heb afgelegd, volgeladen met zoon 2 erin, zoon 1 erop, boodschappen vanonder, boodschappen achter zoon 2, boodschappen in de zak vooraan, en nog wandelde het gemakkelijk. De grote ruime kap was tenminste waterdicht en bij regen of wind spande je de kap flink aan opzij. De bache was waterdicht met vooraan een doorzichtig flapje zodat jij het kind zag zitten en omgekeerd.

De moderne kinderwagens zijn misschien ontworpen door dure designers, maar ik denk nooit dat ze er echt een testrit mee hebben uitgevoerd.

Zwenkwielen vooraan.... laat me niet lachen! Ze zwenken ja, maar altijd in de richting die je net niet wil uitgaan. Als je onderaan in het bakje iets legt, dan weigeren ze helemaal om te zwenken. De kap kan je niet opspannen, de bache is niet waterdicht, dus als het regent moet er nog een groot plastiek geval over het geheel om alles droog te houden.

Het slaapwagentje is zo klein dat Seppe er nu al niet meer in kan en hij moet nog zes maanden worden.

Goed, ik geef toe dat hij een heel grote baby is, maar toch. Zoon 2 heeft er nu al het ander bakje moeten opzetten, de ‘charette’ zoals we het hier in Antwerpen op z’n mooi vlaams noemen.

Als je dan nog zusje wil meenemen, dan kan dit niet langer zoals vroeger, ofwel mee in de wagen, ofwel erop op een zitje, nee...die moet dan op een plankje staan met twee wielekes dat tussen de kinderwagen en je benen bengelt.

Doe zo maar een lange wandeling. Gelukkig is ventje thuis en kan die kleindochter in een buggy duwen terwijl ik met de grote kinderwagen rijd. Hoe je het moet doen als je alleen bent is me een raadsel.

Misschien heeft de ontwerper gedacht dat dit allemaal gemakkelijker is om het in de auto te plaatsen, maar onze kinderwagen plooide vroeger ook met één beweging toe en kon ook gemakkelijk in de koffer van de auto.

Nee hoor, geef mij wat kinderwagens betreft die goede, oude, stevige van vroeger, spijtig dat ze niet langer zo gemaakt worden!

En vermits ik dan toch aan het klagen en zagen ben: de buggy’s....industrieel ingenieur moet ge zijn om die gevouwen te krijgen.

Wij hadden één van de eerste buggy’s in 1976 en die waren niet groter dan een paraplu met serieuze afmetingen. Opendoen en sluiten ging gewoon door even te schudden en dan met je voet vastzetten.

Ik heb er al twee verschillende op baby beurzen gekocht om achter in de auto te hebben om de kinderen van school te halen. De parking ligt vrij ver van de school. Beide heb ik bijna in de bosjes gezwierd omdat ik ze ofwel niet open ofwel niet terug dicht kreeg.

Uiteindelijk vond ik op een rommelmarkt een ouderwets, gemakkelijk modelletje van vroeger dat nu altijd in de koffer ligt.

De zaken heten ook allemaal anders nu. Na vier kinderen begin ik het door te hebben.Een babysit is nu een relax en is iets helemaal anders dan een maxi-cosi dat dan weer een soort baby-autostoel is. Een box is een park.

Verder zag ik deze week bij de dochter van een goede vriendin dat de baby nu in een grote emmer gebaad wordt. Gewone babybadjes zijn nu een no-no. Nu moeten ze in een emmer!? Kwestie van zich geborgen te voelen – terug naar de baarmoeder gevoel...

Dan is er nog iets nieuws: een rubberen kruising tussen een stoel en een potje waar je een baby al vanaf vijf maanden in kan zetten om eten te geven. Het ding heeft een naam, maar dat ben ik alweer vergeten.

Leuke zaken zijn dan wel de lepeltjes die verkleuren als het eten te warm is, héél handig. En niet te vergeten de papflessen met vitessen. Krachtig zuigen – vitesse één, iets minder krachtig draaien naar vitesse twee, en voor moeilijke zuigers op vitesse drie. Heel praktisch.

Kleding daarentegen gaat dan weer de moeilijke kant op. Het is blijkbaar in om de baby te kleden als een mini volwassene.

Vroeger was alles spons en stretch wat de klok sloeg maar nu moet de kleine een jeans broek en jeans vestje aan.

Ge moet eens proberen zo’n beweeglijk baby’tje in een jeans jasje te wringen. Het zweet staat op je neus na vijf minuten. Ventje en ik zijn nu een samenwerkende vennootschap geworden bij het aankleden.

Toen ik dit onlangs zei tegen zoon 2 vroeg hij me wat wij baby’s dan aantrokken als jas. Ik zei dat ze als baby in een lekkere warme trappelzak gestoken werden. Super gemakkelijk!

Maar om op een positieve noot te eindigen: de uitvinder van de pampers verdient een reuzegroot standbeeld!

02-12-2006 om 21:20 geschreven door BOJAKO