ALICE PRIN, ALIAS "KIKI DE MONTPARNASSE"

Alice, Ernestine Prinwerd geboren in Châtillon-sur-Seine (Côte d'Or) in de Bourgogne op 2 oktober 1901. Ze was een buitenechtelijk kind en werd opgevoed door haar grootmoeder in grote armoede. Toen ze twaalf was, stuurde haar grootmoeder haar naar Parijs bij haar moeder om er werk te zoeken. Ze werkte er in diverse winkels , maar was niet te beroerd om al op veertienjarige leeftijd naakt te poseren voor beeldhouwers, wat tot een breuk met haar moeder leidde.

Toch zou het haar niet beletten om op de 'sociale scène' in het Parijse Montparnasse een 'habitué' te worden. Daar poseerde ze voor tientallen artiesten waaronder: Chaim Soutine, Julian Mandel, Tsuguharu Foujita, Francis Picabia, Jean Cocteau, Arno Breker, Alexander Calder, Per Krohg, Hermine David, Pablo Gargallo, Mayo, Tono Salazar. en Moïse Kisling. Voor deze laatste poseerde ze voor een schilderwerk dat de titel 'Nu assis' (Zittend naakt) meekreeg.

Man Ray - haar metgezel in de twintiger jaren - maakte honderden portretten van haar, waarvan 'Le violon d'Ingres' het bekendste is. Ook de film was haar niet onbekend. Zo was ze te zien in een negental kortfilms (meestal experimentele films) met als uitschieter 'Ballet mécanique' van Fernand Léger.

Succesvolle artieste met een 'verboden autobiografie'!

Begin de jaren twintig hanteerde ze zelf het penseel, wat in 1927 uitmondde in een tentoonstelling van haar werken in de 'Galerie au Sacre du Primtemps' in Parijs. Haar werken bestonden vooral uit: portretten, zelfportretten, sociale activiteiten, schattige dieren en dromerige landschappen, geschilderd in een licht onevenwichtig expressionisme wat een duidelijke weergave was van haar ongecompliceerde manier van leven en grenzeloos optimisme.

In 1929 waagde ze zich aan haar autobiografie. Hierin gesteund door Ernest Hemingway en Tsuguharu Foujita werd haar boek 'Kiki's Memoirs' in 1930 in New York City uitgegeven door de 'Black Manikin Press', maar meteen ook verboden door de Amerikaanse regering.Pas in 1996 (!) zou het werk in de U.S. mogen verschijnen.

Nog kende Kiki's veelzijdigheid geen grenzen. Deze keer (de dertiger jaren) stortte ze zich op de music hall en had ze in Montparnasse haar eigen cabaret 'Chez Kiki'. Als symbool van een Bohemiaanse en en creatieve Parisienne kreeg ze op 28-jarige leeftijd de bijnaam 'Koningin van Montparnasse'. Ook trotseerde ze de moeilijke jaren van de 'recessie'. Uit die tijd dateert haar uitspraak: "Al wat ik nodig heb om te overleven is een ajuin, een stuk brood en een fles rode wijn." Toen de Duitsers in juni 1940 Parijs bezetten , verliet ze de lichtstad om er als 'resident' nooit meer terug te keren.

 Dood en nalatenschap

Kiki overleed in 1953 in Sanary-sur-Mer in Frankrijk op 51-jarige leeftijd aan complicaties van drugs- en alcoholverslaving. 

Op de'Cimetière de Montparnasse'. Op haar graftombe werd ze omschreven  als: "Kiki, 1901-1953, zangeres, actrice, schilder, Koningin van Montparnasse." Tsuguharu Foujita stelde, dat met de dood van Kiki de glorierijke dagen van Montparnasse definitief voorbij waren.Lang na haar dood blijft Kiki nog altijd de verpersoonlijking van de uitgesproken 'lef en creativiteit' die haar periode in die wijk typeerde. Ter ere van haar kreeg een bloem, met name de ééndagslelie, de naam 'Kiki de Montparnasse' mee.

 Naar een tekst van Wikipedia, vertaald door Heli Rombaut

Een zachte blik, een blij gelaat, een vriendelijk woord,
een goede daad. Al lijkt het weinig wat je schenkt,
je geeft soms veel meer dan je denkt.
 Lieve groetjes van Freddy en Patty
en een dikke knuffel van onze drie rakkertjes

Een rustig weekend toegewenst vanwege Amor Fati !

De hoeveelheid angst in een hart kan juist zo groot zijn als het gewicht van alles waar je aan gehecht bent.

Het juiste evenwicht vinden is dus een kwestie van balanceren