De eurocrisis is geen crisis van de euro zelf, maar een gevolg van de schuldenproblematiek van bepaalde landen die toevallig lid zijn van de eurozone. Pascal Salin schrijft in de Wall Street Journal dat er geen logische link is tussen de fiscale situatie van die landen en de werking van het eurosysteem en dat de crisis eigenlijk een artificiële, politieke constructie is. Salin is professor emeritus economie aan de Université Paris-Dauphine.

Iemand die zwaar in de schulden zit, heeft het recht niet om die schulden in andermans schoenen te schuiven. Waarom geldt deze morele vanzelfsprekendheid wel voor individuen, maar niet voor landen, vraagt Salin zich af.

De nationale schuldenproblematiek is enkel een Europees probleem in zoverre overheden beslissen dat er zo iets moet zijn als ‘Europese solidariteit’. Die solidariteit is echter niet inherent aan de monetaire unie zelf. Een Amerikaanse staat met hoge schulden creëert toch ook geen ‘dollarcrisis’?

De ‘eurocrisis’ is het gevolg van de kunstmatige link die politici hebben gecreëeerd tussen nationale begrotingsproblemen en het hele eurosysteem. De ‘oplossingen’ voor deze artificiële crisis –collectivisering van de schulden en stimulering van de vraag – veroorzaken enkel meer problemen.

Net zoals de vrijemarktkrant The Daily Bell, beschouwt professor Salin de huidige crisis als een politieke constructie die niets met de economie te maken heeft, maar nu wordt misbruikt om oude dromen als politieke unie te realisern. Steeds meer macht aan de burger onttrokken en in Europa gecentraliseerd , enkel en alleen omdat de euro ‘gered’ moet worden.

De echte oplossingen voor de Europese schuldenproblematiek liggen echter voor de hand: belastingverlagingen en deregulering. Maar zolang deze ideeën onder de tafel van elke ‘historische’ EU-top worden geveegd zal de crisis blijven bestaan en zal die crisis misbruikt worden om de natte dromen van de eurocraten waar te maken.