
Ik heb me verleden week een appartementsfiets gekocht, xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
een hometrainer zeggen ze daartegen.
Als je zo iets koopt moet je het natuurlijk ook gaan gebruiken. Mijn lijn indachtig en met strand en zon in het verschiet,
zou ik dat gevalletje eens rap een uurtje gaan martelen. Ja watte, na nog geen tien minuten hing mijn tong tot over het stuur, sloeg mijn hart tegen tweehonderd in 't uur,
en sidderde mijn benen als was er een trein over gereden.
Zou ik iets verkeerds gedaan hebben, of zou dat vehikel slecht afgesteld zijn? Het kon toch niet dat ik zo vlug buiten adem was! Bovendien, ik vind het helemaal niet normaal dat een mens zich het pleuritis moet trappen om die pedalen rond te krijgen. Dat geval moet soepel draaien, overtollige kilootjes opslurpen aan de lopende band, althans dat was hetgeen de verkoper me had wijs gemaakt. Waarom zou die man liegen? Benieuwd liep ik nog eens rond het monster bekeek het van voor naar achter en van onder naar boven. Toch wel indrukwekkend zon machine, cijfertjes en tellertjes, hendeltjes en knopjes, je moet er bijna scholing bij gevolgd hebben om het allemaal te begrijpen voor wat het dient. Zal ik het toch nog eens proberen? Een beetje draaien aan dit, een beetje verzetten van dat en terug het zadel op. Hup met de beentjes, me even op snelheid trekken en dan er een spurtje uit persen. Vergeet het maar, mijn longen barstte bijna uit mijn lijf en vijf minuten later stond ik te hijgen als iemand die vier keren achtereen de muur van Geraardsbergen had opgereden.
Vandaag ben ik gaan fietsen met de zoon van een lieve vriendin, op een tandem aub, hij vooraan ik vanachter. Veel gemakkelijker, in open lucht en plezant op de koop toe. Neen, het teveel aan kilootjes is er nog niet vanaf, maar goed overwogen, ik heb er geen last van en de hometrainer al evenmin.
Het ding staat daar nu in een hoek van de kamer uitdagend op mij te wachten, k zal er morgen het stof eens vanaf doen, zo zijn we allebei tevreden.
|