Mijn ouders hadden geen auto,
dus gingen we zondags'morgens altijd
samen met de trolliebus naar de kerk.
De jongens in grijze broek en blazer
de meisjes met gesmokte jurkjes en lakschoentjes.
Wij kinderen vonden die uitstapjes met elkaar in die grote trolliebus,
heel erg leuk.
De kleintjes gingen dan eerst naar zondagschool en de groteren mochten
mee met de grote mensen naar binnen.
Allemaal met een paar pixieboekjes in hun handen.
Terwijl de dienst gaande was,
werd daar dan stilletjes uit gelezen en onderling geruild.
Mijn jongens verging het later net zo.
Nog stapels van die kleine boekjes
liggen bij ons op zolder
hieruit hoop ik dan ooit mijn a.s. kleinkinderen uit te mogen voorlezen.
Tijdens die zondagschool,
dat vergeet ik nooit meer..
mochten we allemaal om de beurt een dubbeltje in een negerpoppetje doen,
waarna hij dan met zn koppetje knikte.
Ook weet ik me te herinneren dat er ook een heel groot wandbord hing
en dat de bijbelse verhalen dan steeds werden begeleid door het opplakken van vilten figuurtjes hier op.
Spannend kon de juffrouw daar dan vertellen en niemand van ons heeft het
ooit in zijn hoofd gehaald om daar niet naar toe te gaan.
Met de kerst werden er voorstellingen gegeven, net als overal elders.
Het oefenen van allerlei, vond ik wel heel erg leuk,
maar als we dan ineens echt op het podium moesten verschijnen, voor al
die mensen, zakte mij de angstbibbers in de benen.
Dit was echt niks voor mij:
plankenkoorts
nog steeds zelfs
Na afloop kregen we dan allemaal een mooi voorleesboek kado
geschreven door W.G.van de Hulst.jr.
kinderboekenschrijver:
Voetstapjes in de sneeuw
het weggetje door het koren
Bob, Bep en Brammetje
wie kent ze niet!
al met al
een goede start.
Alleen nam ik het persoonlijk heel erg veel te serieus
Mijn hele jeugd was God steeds heel erg dichtbij
zag en hoorde alles
never-nooit durfde ik dus iets
stouts te ondernemen
maar wat beroerder was
nog niet eens stout of boos te denken
het engeltje bleef engeltje!
verder zat ik, toen ik zelf ook wat ouder werd, heel dicht naast mijn vader.
Zingen dat die man kon
Gelijk de parelvissers!
dan snoof ik stilletjes zijn aftershave op en gluurde naar al de mooie weefsels van zijn kostuum
trots als een ouwe aap
papa, mijn vader
een echt grote persoonlijkheid
en heel warm meelevend mens
Mijn grote voorbeeld en liefde.