Mijn ouders hadden geen auto, dus gingen we zondags'morgens altijd samen met de trolliebus naar de kerk. De jongens in grijze broek en blazer de meisjes met gesmokte jurkjes en lakschoentjes. Wij kinderen vonden die uitstapjes met elkaar in die grote trolliebus, heel erg leuk. De kleintjes gingen dan eerst naar zondagschool en de groteren mochten mee met de grote mensen naar binnen. Allemaal met een paar pixieboekjes in hun handen. Terwijl de dienst gaande was, werd daar dan stilletjes uit gelezen en onderling geruild. Mijn jongens verging het later net zo. Nog stapels van die kleine boekjes liggen bij ons op zolder hieruit hoop ik dan ooit mijn a.s. kleinkinderen uit te mogen voorlezen. Tijdens die zondagschool, dat vergeet ik nooit meer.. mochten we allemaal om de beurt een dubbeltje in een negerpoppetje doen, waarna hij dan met zn koppetje knikte. Ook weet ik me te herinneren dat er ook een heel groot wandbord hing en dat de bijbelse verhalen dan steeds werden begeleid door het opplakken van vilten figuurtjes hier op. Spannend kon de juffrouw daar dan vertellen en niemand van ons heeft het ooit in zijn hoofd gehaald om daar niet naar toe te gaan. Met de kerst werden er voorstellingen gegeven, net als overal elders. Het oefenen van allerlei, vond ik wel heel erg leuk, maar als we dan ineens echt op het podium moesten verschijnen, voor al die mensen, zakte mij de angstbibbers in de benen. Dit was echt niks voor mij: plankenkoorts nog steeds zelfs Na afloop kregen we dan allemaal een mooi voorleesboek kado geschreven door W.G.van de Hulst.jr. kinderboekenschrijver: Voetstapjes in de sneeuw het weggetje door het koren Bob, Bep en Brammetje wie kent ze niet! al met al een goede start. Alleen nam ik het persoonlijk heel erg veel te serieus Mijn hele jeugd was God steeds heel erg dichtbij zag en hoorde alles never-nooit durfde ik dus iets stouts te ondernemen maar wat beroerder was nog niet eens stout of boos te denken het engeltje bleef engeltje! verder zat ik, toen ik zelf ook wat ouder werd, heel dicht naast mijn vader. Zingen dat die man kon Gelijk de parelvissers! dan snoof ik stilletjes zijn aftershave op en gluurde naar al de mooie weefsels van zijn kostuum trots als een ouwe aap papa, mijn vader een echt grote persoonlijkheid en heel warm meelevend mens Mijn grote voorbeeld en liefde.
Dit is het dan Mijn eigen stekje Samenzijn met mijn vader Achter zijn bureau lag een zakje met koffieboontjes zo nu en dan snoepte hij hiervan en wat ook zo lekker was potterlinia zwarte dropjes zijn extra zakdoek rood met een blauwe rand voor kinderneuzen en oogjes
Vlak naast het kantoor van mijn vader de grote zandbak van 10x5 met een uitloper in een punt Daar zaten we wel heel erg graag omringd door een stenen muurtje en een trap ertussen van dat muurtje zijn de meesten van ons al wel afgevallen ook. Vanaf zijn bureaustoel zag hij toe, hoe wij daar heerlijk aan het taartjes bakken waren. En wij natuurlijk blij met zijn aandacht trots liet hij door dat raam alle bezoekers, zijn schare zien. De tuin was ook echt niet verkeerd. Heel groot en ruim en flink omheind. Bomen om in te klimmen, paadjes om door te crossen met de grote trapauto en kinderwagens. verstoppertje spelen was daardoor ook extra leuk en tikkertje. Rennen en vliegen maar toch ook bedaard. Meestal gingen wij als gezin de zondagmiddag wandelen door het Gelders Landschap. soms met en soms zonder onze moeder Die verdiende wel eens een middagje rust en vader had dan ook eens wat meer tijd voor ons. Die wandelingen waren wel heel aangenaam. Allemaal wilden we wel naast hem lopen ons voorbeeld en tegelijkertijd speelde hij dan zijn spel met ons. sommige hadden het door en anderen bij lange na nog niet dat hing natuurlijk van je leeftijd af. Spontaan vonden wij nl heel wat schatten door de kabouters weggelegt hier een paar centen, daar een dubbeltje of een kwartje ons zakgeld werd als in droom verdeeld Onze vader hield alles goed in de gaten, ieder kreeg zijn beurt. spannende tochten werden het zo met sprookjes en verhalen uitleg over bos, dier en heide We dartelden als vlinders in het rond gezellig en gezond
De boeken van Grim en Anderson van alles hadden wij in huis heerlijk vond ik dat lezen, maar ook om zelf te schrijven Zo had mijn jongste broertje last van leesblindheid en las achterstevoren. Toen heb ik voor hem in een schriftje hele leuke verhaaltjes geschreven, erbij getekent en ging ze dan voorlezen, wat hij erg waardeerde.
Sla ik zowaar een stukje over.. de kleuterschool! De school was toevallig net tegenover ons huis gesitueerd in een heel groot oud gebouw, midden in-ook hier weer een enorme bosrijke tuin Veel weet ik er niet meer van af Woorden als: palmpaas-optocht, laarensokken,sterre-tuinkers en citroen. Liever bleef ik thuis en vluchtte wel eens stiekem naar huis. Maar meneer Dupré, de tuinman van de baronesse waarvan het boeltje was, kwam me dan eillings weer ophalen en daar ging ik dan maar weer! De lagere school Ook hier weet ik niet zoveel meer van dan de kleine anekdotes Zoals de allereerste dag-dat kleine jongetje dat zo verdrietig was en die ik wel wilde troosten, zoals de leidraad door mijn hele leven liep, troosten en mijzelf vergetende. Het jongetje, die stoer wilde zijn en mijn nieuwe pop zijn schedel brak. Jarenlang werd ik door deze scheur aan hem herinnert en bleef mijn beeld over hem, niet al te mooi bewaard. De schooltandarts en mijn angst tot op heden toe.mijn weglopen daar weer. De ijsbal, die ze tegen mijn oog aangooide, met een stukje grint er in. k'Zie me ineens heel fijntjes, netjes tussen de lijntjes, met kroontjespen en echte inkt, de letters naschrijven Van Aap, noot en mies. Hier weet ik van dat het voor mij was van groot belang, dit heel erg mooi te willen doen. Gelukkig maar, mij schrijven bleef dus netjes en goed leesbaar daardoor. Wie weet het nog, dat kleine vakje in je lessenaar, het potje inkt en de pennelap, veelal naaide ik ze zelf. Vreemd, toen mocht ik van mijzelf al niet knoeien en hing het puntje van mijn tong haast buitenboord. Juffrouw van Dam en Juffrouw Franken. Meester Bargeman. Hoe is het mogelijk, deze namen wist ik toch echt nooit meer en ineens zie ik ze allemaal weer voor me, dat is dus een heel goed teken, want door enkele vervelende gebeurtenissen uit mijn jeugd, was ik een heel stuk kwijtgeraakt, wat nu spontaan begint te herleven...pfff- ff beven!
Drijvend op de wind Drijvend op de wind van emoties vliegt het blad van jou leven mee. Het botst hier, het valt en waait weer op, dwarrelt en buitelt door de wind en nergens waar het rust vindt. Gevoelig door het botsen is het broos en teer, toch overleeft het keer op keer. Door de wind weer glad gestreken vervolgt het zijn weg. Waar o waar komt het neer, waar zal het vallen, is er daar mos of gaat het onder in een plas van verdriet ? Soms zie je het niet, maar eens zal de wind je laten gaan en zal je landen, in een paar troostende handen. Want ook een gevallen blad in de herfst is apart en uniek, twee gelijken zijn er niet.
Zo ben jij ook, vergeet dat niet. Twee dezelfden zijn er niet. Gebroken en gekneusd vervolg jij je weg, maar opgeven doe je niet. Je houdt vast en gelooft in alles wat je lief is in dit leven, dan zal je de storm overleven. Dat is in jouw leven een vast gegeven.
Voor allen die nog de pijn voelen van een pijnlijk verleden
Anderen steunen en jezelf daar achter verbergen Het leven achter dat masker was niet fijn een klein bang meisje gevangen in mijn lichaam als een deeltje opgesplitst was er over van dat kleine ding die ermee de mist inging Leven voor anderen Dat moest ik leren veranderen Leven: dat doe je voor jezelf Maar waarom wist ik dat niet? Ik moest nog zoveel leren Zoveel dat ik me soms afvroeg is het wel de moeite waard Zwarte bladzijdes in de kinderjaren juist waar je onschuld moet bewaren verwarring door emoties waar je geen weet van hebt geestelijk te veel die afsplitsing nam dit deel Ondertussen vloog en vladderde ik lustig door leek het zo op het oog als men mij bekeek mijn vadertje mocht niet weten waardoor dit kind in mij bezweek die zou hier door gaan lijden was heel gek op z'n meiden trots als een ouwe aap zou woestig zijn op die jonge knaap die knul, zelf nog maar net een puber met ook zijn wereld op z'n kop vergeten en vergeven maar ook míjn zelfbeeld zat toen in een strop.
Als klein ding kwam zij op aarde Met een doel, en eigen waarde Zij zou er voor een ander zijn Niet alleen maar...ík..en "mijn"
*
Dartel als een vlinder vladderde zij rond Blij als een zonnetje Zo heerlijk als zij het leven vond
*
Toen ontstonden er hiaten In geschiedenis vielen gaten Men misbruikte toen het kleine ding Die zo vrolijk door het leven ging
*
Het kleintje splitste toen een deeltje En zocht beveiliging in speels gedrag Vergat zichzelf, maar nooit haar waarde Viel zomaar in de diepte van de aarde
*
Krabbelde weer op Al zette het wel haar wereldje op z'n kop Toch ging ze vrolijk verder, en maakte dolle pret Alleen kon ze het héél goed merken - als ze ging naar bed Dan spookten de slangen rond haar benen En rende zij al dromend henen
Idolaat van haar vader Zó bijzonder als hij was Ze keek hem naar zijn ogen Wilde niet te licht worden gewogen Deze mocht toch zeker niet horen Wat zij als kindeke had verloren
*
Blij voor haar - hun band was sterk Met de hele familie zondags naar de kerk Bijbel lezend na het eten Hand in hand zingend - niet vergeten!
*
Op elke vraag van haar aan hem Al werd hij eerder in gevoel gesteld Had vader steeds zijn antwoord klaar Als hij haar zag - direct verteld
dus
Telepatisch sterk verbonden Werd haar denken ver vooruit gezonden Zo werd hij door haar op het voetstuk gezet En zorgde zij te leven zonder smet
zo
God de vader - altijd rechts van haar En stond aan de linkerkant haar vader klaar Hij wist van alles, wat je eigenlijk niet kon weten Was telepatisch...oei...was je't bijna weer vergeten?
*
Vriendjes en vrienden Het spel bleef een spel Kwamen zij te dicht Dan wist zij het wel
*
Het ging haar om karakter en gevoel Om de mens, en niet gelijk tot het doel De meeste waren stukken ouder En zij kwam niet hoger dan hun schouder Als op een dienblad, zo werd zij gedragen En om minder wilde zij ze niet behagen
*
't Zonnetje was, en 't zonnetje bleef Een gouden vogel in haar kooi Nog steeds lief, vrolijk en heel mooi
*
De vader en de dochter Hun band bleef eeuwig sterk Als zijn broekzak kende hij de mannen en hun verlangen Geen enkele werd dus goedgekeurd Totdat er toch een onschuldig jong bleef hangen En toen was het ook allengs heel snel gebeurd
Zij trouwden en kregen kinderen Daarmee werd haar wens wel mee vervuld Maar van liefde en samendingen werd een stuk geslotenheid verhuld
*
Híj, introvert en niet te lezen Over het bed hoefde zij gelukkig niet te vrezen Totdat ook hij niet meer liet blijken van de liefde voor zijn zonen En zij het niet meer hield, en ergens anders wilde wonen
*
Toen begon de hel opnieuw, en was de val heel diep Op het laatst wist ze niet meer waar ze liep Want daar kwam een erg gestoorde man Die maakte daar zijn misbruik van
*
De eerste jaren ging ze door de hel En wat er daarna kwam
is iemand aan wie je je grootste geheimen kunt toevertrouwen zonder dat je bang hoeft te zijn dat hij of zij daarop gekwetstof afwijzend zal reageren of daar misbruik van zal gaan maken.
Het kan ook iemand zijn,die wel gekwetst of boos reageert op wat je te vertellen hebt,maar die daarom niet de relatie zal opzeggen of de communicatie zal verbreken.
Het is precies om die reden,dat de partner niet direct de vertrouweling van de ander is.
Het is n.l. niet altijd mogelijk bepaalde gedachten en gevoelens openlijk te bespreken,zonder dat de partner op tilt slaat en de relatie onder druk komt te staan of zelfs begint te kraken.
Toch ligt ook hierin onze voornaamste test voor een echte vertrouwensrelatie,n.l.
Zijn er voor onszelf belangrijke en regelmatig terugkerende gevoelens en gedachten die we niet of nooit aan onze partner durven toevertrouwen?
Zo ja...trek dan eens aan de anonieme bel!
Ook kom je er zo achter of er ook angst is voor zelfconfrontatie en zelfkennis...
kun je jezelf al wel een spiegel voorhouden over jouw gevoelens en gedachten over een nare herinnering?
***
Als vertrouweling:
1.Ga je discreet met informatie om.
2.Luister je en kom je niet te snel met oplossingen aandragen.
3.Ben je niet veroordelend of bevooroordelend.
4.Laat je de ander niet tot jouw last worden en zijn zorg niet de jouwe.
5.Ben je niet geneigd je eigen trauma of herinnering naast die van de nder te leggen,zodat het meer om jezelf dan om de ander gaat.
.......
even schrikken...
hiervan moet ik slikken ...en eens over de eigen rol van luisteraar na gaan denken!
Hoe je als klein kind een stukje zelf verlies kan treffen Jaren weet je niets meer te herinneren een soort van gat in je geheugen tussen alle regels door voor jullie als lezers, duidelijk toch? Meer woorden hoef ik hier niet aan vuil te maken want wat verleden is is beslist geen heden Maar was wel nodig om iets van te leren-inzicht in te verwerven waarom er een aantal jaren helemaal niet liepen zoals zou kunnen en waardoor je psychologisch zelfbeeld zomaar kan veranderen jaren en jaren van ervarigen maken dat je er uit eindelijk sterker uit voort rolt maar levenslessen ten over daar morgen maar wat meer van met en lach en een traan soms dichtbij en soms heel ver van mij vandaan.
Orgelles van dhr.Jansen Ja dat is ook alweer een verhaaltje apart sommigen van ons vonden het fijn en gingen door en er voor! anderen kozen voor banjo-gitaar of blokfluitles maar dat het bij onze opvoeding hoorde om iets te gaan kiezen-Ja!! Zelf begon ik eerst dus met de befaamde blokfluit oefenen en oefenen ,maar t'bleek niets voor mij, ik ging me erbij vervelen. Dus kwam onze leraar in het vervolg thuis en leerde ook ik het orgel te bespelen ave maria en de heer is mijn herder trapen en hijgen zo'n heel ouderwets ding bar gezellig, dat wel later kwam er een electrisch harmonium in. Toch, net na mijn trouwen snel weer ouderwets gegaan schaften mn maatje-toen en ik een ouderwets geval weer aan zat ik weer te hijgen en te puffen tuindeuren wagenwijd wilde de buurt laten genieten van dit heerlijk ouderwets geluid maar even terugkomende op al onze lessen als kind Dhr.Jansen werd een trouwe vrind. Eerst was mijn oudste broer de klos die speelde er al snel een aardig deuntje op los Ook vond het best wel een gezellig ding en zette vaak de koorzang in Kerks als wij waren heel wat liederen vergaren loflied en klassieken ik zat echt ervan te genieten Na jaren van zoet gefoois en lekker jammeren mocht ik spelen voor 1 keer op een echt kerkorgel van wel eer Dat was me nog eens wat boven in een oude kerk achter zuil en dikke zerk zat madammeke dan achter al die pijpen en de zenuwen begonnen me te knijpen Ja hoor, het ging beginnen toonladders starten en erbij wat zingen Waauw, wat me toen is overkomen, kan ik nu nog wel eens stil van dromen al die pijpen bij elkaar maakten een geluid, wat heb ik jou daar nooit of te nimmer kunnen dromen dat er zulke mooie muziek uit zou komen van hoog boven gezeten galmde alles langs en onder mij heen dit zal ik echt nooit meer evrgeten Dat mijn hameren op al die knoppen zulke geluiden konden verlokken zwevend en galmend in het rond ik zakte van geluk, bijna door de grond trots als een ouwe aap en dat zo-recht voor zijn raap Heel bijzonder haast een wonder zo groots en ikzelf zo klein dat was echt -reuze fijn
maar die handen van die beste man en dan dat ongezonde lachje toen ik langzaam aan van klein kind naar meisje ging elke keer als de noot naar zijn idee niet goed ging die arm die er ff langs hing om van te griezelen gewoon mijn moeder vond dat ik mijaanstelde zo was die toch echt niet nou ik wist zeker dat die er van geniet Ook zij was wel eens wat te vrolijk en van slag raakte ze olijk en van de kook dat wilde hij ook
Ondanks mijn nare belevenissen, even hiervoor beschreven bleef ik wel steeds een heel blij kind wat naief misschien, achteraf bekeken ook te goed van vertrouwen als rammetje hoort dat er nu eenmaal bij he Ik hobbelde van bedrijf en personeel naar huis heen en weer altijd was er wel wat te lachen alleen in de binnenkamer nee, daar worstelde ik echt met gevoelens die geen kant op konden waar ik ook bij niemand mee terecht kon vreemd, op de leeftijd tussen 7 en 12 jaar heb je een hele andere kijk op zaken als dit, het is iets wat niet kan en mag dat weet je maar al kon ik er helemaal niets aan en tegen doen je voelt e nog schuldig ook ten opzichte van God omdat je niet weerbaar genoeg was Vaak verstopte ik me in een grote dekenkast soort gelijk het Anne Frank idee In het grote huis nu ik daar toch even naar toe mag springen hakketakken waren ook kamers met dubbele deuren en verstopte ruimtes nog vanuit de oorlogstijd we vonden er van alles knijpkatten en gerei en in de tuin vonden we zelfs later nog een engelse soldaat, die daar gesneuveld was. Kogels lagen ook her en der zwevend op de schommel grond loskrabbelend spelenderwijs kwam je helemaal van dit soort dingen tegen Los van enkele nare dingen, hadden wij allemaal wel een hele fijne jeugd. Om beurten had je steeds een ander vriendje aan de verschillende broertjes onder en boven mij met elk van hen weer een hele andere band over ieder van hen zal ik later wel wat leuke anekdotes vertellen voor mijn grote broer was ik het hele kleine zusje en soms denk ik wel eens denkt hij dat soms nog steeds? Onze karakters waren divers ik had ook een grote zus ze noemde mij liefkosend Haaievin ja ja, wat een idee hoe kwam ze erbij zou u denken nou, deze dame was gek van haaievinnensoep en nu nog steeds maak me maar wakker voor een goed bordje vol chinees
Heeft iemand mijn jeugd ook gezien? Ik ben op zoek naar de plek waar ik vandaan kom, want ik kijk steeds om me heen. In mijn hart heb ik gevonden en verloren. Niemand begrijpt me, ze vinden me vreemd en excentriek, omdat ik altijd vol grappen zit, net als een kind, maar vergeef me...
Mensen zeggen dat ik niet oké ben, omdat ik zo van die kleine, belangrijke dingen hou, maar het is een compensatie waar ik in geloof, voor de jeugd, die ik nooit heb gekend.
Heeft iemand mijn jeugd ook gezien? Ik zoek naar dat ene wonder in mijn jeugd, de piraten, de dromen vol avontuur en overwinning, als koning op de troon...
Voor je mij beoordeelt, probeer dan eerst om van me te houden, kijk eerst in je hart en stel dan de vraag, heb je mijn jeugd ook gezien?
Mensen vinden me vreemd op die manier, omdat ik zo van die kleine, belangrijke dingen hou, maar het is een compensatie voor de jeugd, die ik nooit heb gekend.
Heeft iemand mijn jeugd ook gezien? Ik zoek naar dan ene wonder in mijn jeugd, fantastische verhalen om samen te delen, in dromen durf ik alles, kijk hoe ik vlieg...
Voor je mij beoordeelt, probeer dan eerst om van me te houden, want ik draag nog altijd de pijn uit mijn jeugd.
Tijdelijk stap je dan geestelijk uit om alles niet te hoeven meebeleven later weet je dit pas goed en merk je wat dit met je gedaan heeft dan ga je op zoek naar het kind in jezelf
Het volgende gebed of zeg ook maar lied zongen wij vroeger na tafel wanneer we met alle kinderen samen waren en heerlijk gegeten hadden Hand in hand stonden we dan. Net als het lied: Tel Uw zegeneningen 1 voor 1 tel ze alle, maar vergeet er geen
Ja klaar is dit nu Dit is verleden geworden heeft zijn plaats gekregen en het hele verdrietige kleine meisje die diep vanuit mijn binnenste om hulp riep kwam zo'n zeven jaar geleden aan het daglicht Door een situatie die toen de kop opstak naar buiten eindelijk waren die zwarte bladzijdes lichter geworden twee maanden lang liep ik in afwisseling van een volwassen vrouw tot een klein meisje rond Zag ik de speelgoedwinkel huppah, daar huppelde een klein ding op de plek, waar ikzelf eerder stond een hele vreemde gewaarwording dat snap je natuurlijk wel dit was pure werkelijkheid en echt geen spel 35 jaren na data, hoe dit nu toch kon eindelijk was het die dag dat de echte genezing verder kon. Momenteel sta ik in mijn kracht zie ik nooit meer die zwarte nacht en wat erna verder nog herleefde ik was het niet meer die daardoor beefde In de jaren tussenin een volwaasse vrouw, met een klein ding erin opgesloten voelend in een veel te oud geworden lijf stram en stijf Speels als een puber en vaak wat te naief maar "vreselijk"lief Goed voor ieder ander samen met elkander nu is samen-één en ook nooit meer zo alleen
nu dus even verder "De Here is mijn Herder!" Vreemd eigenlijk zou je zeggen na alles wat er verder met me ging geloof ik daar nog heilig in Zei het niet wat meer in een ander jasje loop ik niet meer mee , in hetzelfde pasje maar het "Weten" is nu ver ontwikkelt dat werd door alles wel geprikkelt Vandaar dat ik nu pas eens echt schrijven ga wat er verder gebeurde-erna Een dubbelleven kun je zeggen waar je dus door voorgaande, je vinger op kan leggen. Het schrijven is om anderen te wekken blijf bij jezelf en kom nooit op verboden plekken let goed op kijk om je heen laat er nooit meer iemand zijn Zo alleen! Geef je ogen goed de kost zodat dit uit de wereld word verlost.
De tuin om ons thuis was behoorlijk groot je kon er heerlijk in verdwalen grote bomen en vruchten aan de struiken veel bloemen, waar je aan kon ruiken een grintpad met stenen in de mooiste kleuren en maten had ik al heel snel in de gaten uren kon ik er zitten te kijken zoeken en sorteren en ook veel dieren om van te kunnen leren Mijn oudste broer een handelaartje in de dop zette zich een ren en had veel kippetjes op stok die liepen er dan rond te pikken een lekker eitje was er dan kuikentjes om te bekijken daar hielden we allemaal wel van alleen de kalkoen liep alsmaar kalle kalle te doen en rende achter ons aan dan was het met de rust snel weer gedaan die vond ik toch zo eng terwijl ik echt geen bangerd ben Van alles hadden wij in die tuin konijnen in heel veel soorten een geit en grote bok en ook een varken in een hok zwanen en eendjes in de vijver duifjes die tortelden zoals grootvader er zovelen had zelf had ik een zwarte kat echt-we hadden allemaal wel wat poelepetaten gek woord voor een leuke soort gelukkig heb ik nooit geweten of onze konijntjes ook wel Flappie hebben geheten wel zag ik ooit een echte kip vliegen en dan wel zonder kop snel was ik weg en in galop vriendjes en vriendinnetjes alles mocht er bij ons in maar wel dicht bij huis gebleven want erbuiten had geen zin dan kon men niet op ons letten dus de tuin vol leuks en tenten op gaan zetten feest was het er echt steeds wel iets anders te beleven later ook wel plekjes waar ik uit kon beven Hangmatten tussen de bomen iedereen mocht er wel komen Ook de grote vuurbetonnen bak daar zaten we heel vaak op ons gemak met een stok vol brooddeeg er aan wat hebben we toch veel leuks gedaan al denkende aan toen zie ik steeds meer zou het heel graag anders overdoen Ook was er een Juffrouw Taap zag er wat uit als een aap heel lief en warm die nam de tuinman vaak in de arm met het personeel hebben we het ook vaak heel gezelliggehad goeie mensen een hele staf Wanneer die pauseerden in de tuin blote voete, bruine kruin mocht ik vaak even erbij en luisterden ze ook naar mij veel gelachen met dat stel, ja, dat weet ik echt nog wel. Ook feesten werden er volop gegeven als we maar bij ons huisje bleven polonaises door die tuin van links naar rechts en ook wel schuin verkleed als arabier of zoals ik een prinses haddenwe lol voor tien, zo met zijn zes.
Tweeduizend jaar geleden werd er op de weg tussen Jeruzalem en Jericho een eenzame reiziger overvallen. Niemand - zelfs niet de priester die langskwam stak een hand uit om de man te helpen. Maar vlak voordat hij het bewustzijn verloor, zag hij een vriendelijk gezicht dat zich over hem heen boog en voelde hij hoe twee sterke armen hem optilden en op een ezeltje zetten. Toen hij de volgende dag bijkwam, lag hij in een herberg; zijn wonden verzorgd, zijn dorst gelest. Zijn weldoener was inmiddels verder gereisd, maar had alle kosten op zich genomen. 'Wie is deze man, dat hij zich zomaar over mij ontfermt?', vroeg de reiziger. De waard glimlachtte: 'Zijn naam is Samaritaan.'
Wat we al tweeduizend jaar weten, is nu ook wetenschappelijk aangetoond: Samaritanen zijn zeldzaam. Maar er is ook goed nieuws: altruïsme is te leren. Natuurlijke Samaritanen zijn schaars omdat ze - zo blijkt uit onderzoek - altijd uit een zeer goed nest komen, omringd door zorg en liefde. Mensen die onder moeilijke omstandigheden opgroeien, raken hun natuurlijke vermogen om voor anderen te zorgen kwijt. Helaas geldt dat voor de meesten van ons. Echtscheidingen, incest, stress en het dagelijkse portie televisiegeweld maken dat we ons vertrouwen en onschuld al vroeg kwijt zijn. Maar gelukkig ontpoppen sommigen zich op latere leeftijd toch nog tot echte Samaritanen. Het blijkt dat het helen van een moeilijke jeugd en het daaruit voortvloeiende gebrek aan eigenliefde bij veel mensen via de weg van het leren zorgen voor anderen gaat. Dat is in eerste instantie vaak makkelijker dan voor onszelf zorgen. Op een indirecte manier herstellen we zo de liefdesrelatie met onszelf. Loesje zei het al: 'Heb u naaste lief, want dat ben ik'.
Ruimte creëren om anderen in je hart te sluiten, betekent oude zaken loslaten. Boedhisten noemen dit wel 'de kleine dood'; de ego-dood die je tijdens je leven verschillende keren moet sterven om tot verlichting te komen. Wat sterft is de 'kleine ik', de egocentrische 'ik', die alleen maar bezig is om zijn eigen beperkte behoeften te bevredigen. Deze 'kleine ik' probeert vanuit de angst de greep op het leven te verliezen voortdurend situaties en mensen te beheersen. De 'boze buitenwereld' is een bedreiging waartegen hij zich moet verdedigen. De 'kleine ik' leeft niet, hij overleeft slechts. Spirituele groei gaat dan ook onvermijdelijk gepaard met het om zeep helpen van alle 'kleine ikken', de valse identiteiten waarmee we ons hebben vereenzelvigd. Dit voelt als doodgaan, als levend sterven. Het is alsof we in een zwart gat vallen. Alles waaraan we ons vasthielden, alles wat we dachten te zijn, blijkt ineens een illusie. Wie ben ik nog? Wat ben ik nog? En waarom ben ik nog? Wie deze dood durft te sterven, gaat weer leven. Leven is geven. Leven is ontvangen. Leven is - kortom - verbonden zijn. Het teken van spirituele groei is dan ook niet de safraankleurige jurk of de lange uren die we in lotushouding kunnen zitten. Spirituele groei kenmerkt zich door het vermogen anderen in je hart te kunnen sluiten. Inderdaad: anderen lief te hebben, zoals jezelf. Wie heeft, geeft. Onvoorwaardelijk. De zon denkt er ook niet over na wie hij vandaag zal beschijnen. De zon schijnt gewoon, omdat het zijn aard is om te schijnen. Een 'zon' te zijn, is wat biologen de 'overloop factor' noemen: je hebt zoveel te geven, dat het zich voorbij je directe omgeving uitbreidt. Tegenwoordig noemen sommigen dit overloopgevoel het Christusbewustzijn. Maar volgens mij is het gewoon onze natuurlijke aard. Ieder mens wil van nature geven, ieder mens wil dienen, maar de meesten van ons hebben het te druk met overleven. Wie overigens het cynische standpunt inneemt dat mensen niet het vermogen zouden hebben om onvoorwaardelijk te geven en altijd iets terug willen hebben, kan - na zichzelf te hebben afgevraagd waarom hij dit eigenlijk denkt - genoeg wetenschappelijk werk vinden dat bevestigt dat zulke mensen wel degelijk bestaan. Zo werd een groep mensen met een groot inlevend vermogen - geheel tegen hun aard in - niet de gelegenheid gegeven om een ander te helpen. Voor hen in de plaats bood een ander die hulp. Het bleek dat de inlevende mensen net zo blij waren dat het slachtoffer door een ander werd geholpen. Er was blijkbaar gewoon een oprecht verlangen het slachtoffer uit zijn lijden te verlossen.
Wanneer we ons even losmaken van de dagelijkse struggle for life waarin alles draait om 'voor wat hoort wat' en contact maken met diepere lagen binnen onszelf, is het makkelijk en vanzelfsprekend om te geven. Het stroomt. En verbonden met de bron van levensenergie, kun je blijven geven. Dit in tegenstelling tot mensen die geven zonder zelf spiritueel bij te tanken. Op een gegeven moment raakt de accu dan leeg. De energie stagneert, we voelen ons afgescheiden en op den duur krijgen we een burn-out. Levensenergie moet stromen, een mens moet geven en nemen om werkelijk te leven. Stilstaand water gaat rotten en maakt ons op den duur ziek. We vergiftigen onszelf door niet verbonden te zijn met onze omgeving en met de spirituele bron van leven. Onderzoek wijst dan ook uit dat mensen die zich dienstbaar opstellen veel gezonder zijn dan mensen die dit niet doen. Alan Luks onderzocht 3300 mensen die dagelijks vrijwilligerswerk doen en schreef hierover het boek The Healing Power of Doing Good. Dagelijkse vrijwilligers bleken tien maal zo gezond te zijn als mensen die slechts eens per jaar vrijwilligerswerk doen. Het blijkt overigens wel van belang te zijn dat er in dit werk persoonlijk contact is. Zomaar wat geld op een girorekening overmaken, draagt niet bij tot de feestvreugde van wat wel de helpers-high wordt genoemd. Luks kwam er ook achter dat goed-doen niet alleen meer gezondheid en vitaliteit oplevert, maar bovendien een goede pijnstiller is. Zoals bij die mevrouw in Washington die chronische rugklachten had, behalve als ze weeskinderen verzorgde. Dokter Robert Benson van de Harvard Medical School vond dat weldoeners precies het tegenovergestelde van stress ervaren: 'Als we goed doen, ontspannen we blijkbaar. Metabolisme, hartslag, bloeddruk en ademhaling worden allemaal rustiger. Ook spanning, depressie en boosheid nemen af.'
Je kunt te ver gaan in je zorg voor anderen. Het Institute of HeartMath ontwikkelde een methode om voor anderen te zorgen zonder daarvan zelf het slachtoffer te worden. Deze Cut-Thru methode leert je om bij je 'hogere hartskwaliteiten' - zoals compassie en empathie - te komen. Dit in tegenstelling tot 'lagere hartskwaliteiten' als medelijden en sympathie. Onderzoek liet zien dat mensen die deze methode in de praktijk brachten honderd procent meer Dhea produceerden - een hormoon dat ouder worden tegengaat - en 23 procent minder cortisol - het 'stress-hormoon'. Bovendien waren de proefpersonen psychologisch stabieler. Het instituut ziet 'te veel zorg' als een van de grootste ziekten van deze tijd. Onze bezorgdheid om anderen wordt niet alleen een last voor onszelf, maar ook voor de verzorgde. In plaats van de ander te helpen, creëren we spanning. Cut-Thru betekent slachtoffer-gedachten zoals 'ik moet altijd voor iedereen klaarstaan, niemand houdt ooit rekening met mij' doorbreken en bij diepere, meer waarachtige gevoelens.
Wanneer hij zich afhankelijk zou maken van het resultaat van zijn diensten, zou hij zijn spirituele grondslag en daarmee zijn integriteit kwijtraken. Hij zou geen altruïstische dienaar meer zijn, want hij verlangt iets van degene die hij dient. Ware dienstbaarheid is afzien van het resultaat. Van Mahatma Gandhi is bekend dat hij om deze reden - tot grote wanhoop van de Engelse onderhandelaars - regelmatig stiltedagen inlastte. Gandhi wist dat hij zijn geweldloze strijd zou verliezen als hij zijn eigen geweldloosheid zou kwijtraken. Ook liefdadige zielen als Martin Luther King, Moeder Theresa of Jezus Christus hebben hun leven lang hard gewerkt om hun spirituele reserves op peil te houden. Ze lieten zich niet misleiden door de beperkte beloning van roem, rijkdom of tijdelijk comfort. Ieder van hen had de ruimdenkendheid om het grootste perspectief te blijven zien. Hierdoor bleven ze toegang houden tot een van de best bewaarde geheimen van de menselijke geschiedenis: Het ontvangen ligt besloten in het geven.
Ja hoor daar ben ik weer Zo af en toe moet ik wel eens even wat anders tussendoor doen hé zoals even wat melden via sites gedichten en dan maar lekker tusen die regels doorlezen Want niet alles kan en wil ik boven water halen gedaan is gedaan en we leven lekker in het NU wat U! Ondertussen zat ik zo wat te mijmeren waarom nu toch zo ineens aan het klodderen in dit blogje vroeger is gedaan om vandaag heerlijk verder te kunnen gaan ja, voor mijn zonen, maar waarom juist nu De laatste tijd word ik spontaan benadert door jonge meisjes in nood ze willen met deze voor hen vreemde vrouw zomaar delen hoe herkennen ze mij uit velen Is het mijn open mind mijn vriendelijke blik iets moet er toch wel zijn zodat ze juist bij mij willen zijn Voelen ze soms aan dat het mij net zo als hen is vergaan? Ongemerkt help ik ze verder op hun weg k'weet niet eens meer wat ik tegen ze zeg maar vertrouwen is heel snel gegeven en dat doet me heel erg deugd geen gedonder meer aan onze jeugd zij zijn de mensen van de toekomst hier sta ik echt wel voor klaar je bent er gewoon voor elkaar nietwaar Eigenlijk bevalt dit alles me wel heel erg goed vooral nu ik weet hoe alles verder moet Al schrijvende, laat je sporen achter en achter is het woord want dat maakt het leven zachter Om wat inzicht in jezelf te verkrijgen kralen aan je levensdraadje rijgen Oh ja, die meisje schatten zijn het stuk voor stuk en dan die ander, die ingreep in hun levensgeluk Waar denken die het recht vandaan te mogen halen voor mij zijn het regelrecht Vandalen! Dus ben ik blij dat ze met mij wel willen delen zodat het leven voor hen niet snel zal gaan vervelen en leegte achter laat omdat je even met ze praat Houden van ieder mens dat was mijn grote kinderwens Nu mag ik mijn liefde geven voor een anders beter leven blij ben ik vandaar dus mijn verhaal op het net en niet verbaal.
ja hoor ik mag blijven want wat zag ik daarnet er zijn meerderen nog niet naar bed Men zit gezellig met me mee te lezen zal dan toch ook wel genoeglijk wezen Al is er maar eentje die er wat van leert is dit vrucht niet voor niets het internet gepasseert Mijn gedachten gaan in vogelvlucht jaren terug willen kijken moet er heel wat tijd gaan wijken zie ik ineens mijn oma voor het geestesoog verschijnen droom ik met haar weg en zou zo in het oude willen verdwijnen dat was toch wel een heel bijzonder mens hop haar zeker weer te zien later-over mijn grens Waar heb ik het nou toch over de moeder van mijn vader een struise dame écht heel parmantig en kaarsrecht Bij haar zat ik geregeld in de serre en als haar vrienden kwamen jeetje-een misêre Want haar oogjes wilden al bij langena niet meer en toch die dame willen blijven, dus ik stiekem de kleding van de visite aan het ebschrijven Stonden we samen even in de gang vroeg ze mij, is hij kort of is zij lang Welke kleur kleding heeft zij aan en wat heeft ze met haar haar gedaan Smiechtig dat wij dan toen waren konden we samen wel dit geheimpje bewaren van de blindheid en haar dove oren mocht geen mens wat weten laat staan iets horen De septer wilde zij nog slaan dus komt hierna haar verhaaltje aan
