Ik ben Miena, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Min.
Ik ben een vrouw en woon in de kempen (Belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 26/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, computeren, kleinkids, tuin en bloemschikken.
Wind grijpt het huis, gebinten kraken en grijs licht versombert de kleuren. Buiten zwaait de toverhazelaar,met zijn tere bloesem met brede gebaren naar striemend nat. Een vogel strijkt neer, met stugge veren. Uit een beschut hoekje gluurt een poezekopje, hopend op betere tijden.
Lente, De lente fluistert zich nader, elk levend wezen word wakker gekust. Mens en dier voelen uit hun hart de kou verdwijnen, de wanhoop gesust. De natuur word weer geboren, een kind aanschouwt het licht. Elke keer dat de lente komt, doe ik van geluk mijn ogen dicht.
Een mailvriend heel plots heengegaan. Heel stil ben ik ervan geworden. 'k Heb het bericht juist gelezen hier, gewoon ongeloofelijk en toch. Een kruis op zijn graf zal hij niet hebben, de zee is zijn graf. Toch wil ik hem een kruisje schenken lans deze weg. Een fijne mens is niet meer. Het raakt me zo, geen goeie dag meer, van hem die veel te vroeg van al diegenen die hem dierbaar waren is wegegaan. We willen ook , langs deze weg om, ons medeleven betuigen aan Zeeman zijn familie
Als sneeuw en hagelbuien dreigend komen de winterzon de ijzeltakken siert zingt fluitend blij een koolmees in de bomen die vol verwachting lente tiereliert
Door al die ziekenhuistoestanden is het van deze kant maar stilletjes geweest, sorry daarvoor. Er komt weer een weekje aan dat het ventje word opgenomen, en zodoende zal het nog wat stil blijven. Het heeft me allemaal een beetje vermoeid, daarom ook maar weinig berichtjes opgebracht. Zo hoop ik dat als het een tijdje verder is ik terug wat inspiratie zal opdoen. 'k Vind het toch wel fijn dat jullie toch nog wel reacties gaven, zoiets doet deugd. Bedankt daarvoor. Veel lieve groetjes, Miena,
Het oude gebruik op Valentijnsdag bloemen te geven, gaat terug tot in de tijd van de Romeinen, tot het feest van de godin Juno(godin van huwelijk en geboorte en de vrouw van Jupiter),op 14 februari. Deze feestdag werd door de christenen al vroeg overgenomen en in verbinding gebracht met de heilige Valentinus, die op 14 februari 269 vanwege zijn geloof ter dood gebracht werd. Valentinus heeft, maar men zegt , jonge paartjes volgens christelijke ritus gedoopt ende blinde dochter van de gevangenisbewaarder weer doen zien.In elk geval bleef het rode hart, het algemeen geldende symbool van de liefde, of het nu in christelijke werereldlijke zin was, ook het symbool van Valentijnsdag .
jullie krijgen nog een groetje........................
............ en dan ben ik hier een weekje niet, zo 'k hoop jullie volgende week een fijn weekend te wensen. .......tja, en de inspiratie is nog altijd ver zoek. 'k Wens jullie bezoekers een fijne week toe ! ! !
Ja .......... toevoegen noemt het ...... maar ja.......... 'k heb geen inspiratie meer, ja 'k zal wel zien morgen mischien.........erg hé. Mag ook dit erop? 'k Zit zo een beetje met het gevoel van leeeeeeeg.Altijd maar ziekenhuizen en dokters, valt soms zwaarder dan ikzelf wil voelen. Sterk blijven wil ik! Volgende week is het weer zover, en zodoende zul je van mij hier niet veel zien, sorry hé als ik terug ben zie je dat wel dan he mensen met jullie lieve reactie's.'k Hoop dat je me verstaat? Is wel hé! 'k Heb het eigenlijk niet geleerd m' mijn gevoelens te tonen, maar nu kon ik het dan toch, en wilde het toch schrijven. Liefs van mij !
Als het stille hart spreekt. van Catherine Gaskin.
Een ambassadeursfam.,de fam.van een geslaagd zakenman en Livy het dochtertje van de huishoudster op Tresillian, een kasteel boven op een rots boven het dorpje St. Just in het engelse Cornwall. Het kasteel is een, door erfenis verworven,van de ambassadeur. De famillie's komen heel toevallig samen, hun levens worden helemaal samen verweven en zo ook dat van Livy. Het verhaal speelt zich af in de tijd voor, tijdens en na de laatste oorlog. Een echte aanrader.
Als sneeuw en hagelbuien dreigend komen de winterzon de ijzeltakken siert zingt fluitent blij een koolmees in de bomen die vol verwachting lente tiereliert.
Beloften... schitterende zeepbellen mooi van vorm, prachtig van kleur. Als een ketting rijgen ze zich aaneen. Dit kan nietmeer stuk! Maar helaas, één zuchtje wind en dan... niets meer.
