Ik ben Miena, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Min.
Ik ben een vrouw en woon in de kempen (Belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 26/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, computeren, kleinkids, tuin en bloemschikken.
Het dagje Antwerpen is niets van gekomen, namelijk staking bij de spoorwegen. Dus dat dagje Kerstsnuiven is in 't water gevallen, of beter in de kou. Is toch weer een toeval dat het nu juist was, nu ik juist treintje ging rijden, en alle moed had bijeen geraapt om de koude te trotseren. 't Zal voor een andere keer wezen denk.
Morgen ga ik een dagje naar Antwerpen. 't Is één van m'n vriendinnen uit m'n jeugd die me het vroeg om dit eens samen te doen. 'k Zie er wat tegenaan, om de reden dat ik een huismus ben. Maar 'k zeg dan maar tegen mezelf, toch maar doen. Je ziet anders toch nog maar alleen je huis en z'n omtrek. 'k Ga er naartoe met de trein, die stopt hier niet zover vandaan, dus wel gemakkelijk. Ik reis namelijk o zo graag met de trein, en omdat manlief daar helemaal niet van houd gebeurd dat ook maar zelden. 'k Vind het altijd zoals een klein beetje reizen. Man zegt terwijl hij lacht "alle kindjes rijden graag met de trein". Zo, komt m'n vriendin me opwachten in het centraal station, eens wat anders he. En dan gaan we samen een beetje Kerstsfeer opsnuiven. En, dan waarschijnlijk doodmoe, maar toch gelukkig de koekenstad nog eens gezien te hebben, blij weer thuis te zijn.
De Kerstboom staat in al z'n glorie te pronken, een hele klus, maar brengt toch o zoveel gezelligheid en sfeer in huis. Dit jaar heb ik voor de 2de maal weer helemaal gewerkt met rood en groen. Het aloude klassieke heeft toch nog altijd wel iets.
Een buschaufeur is onderweg van de Kerstmarkt, zijn bus volgeladen met seniors. Een eindje onderweg tikt er een klein oud vrouwke op zijn schouder, en presenteert hem wat nootjes. De buschaufeur eet ze smakelijk op. Een tijdje nadien komt het dametje terug, tikt hem weer op zijn schouder, en houd hem weer een handvol nootjes voor. Zo doet zij dat tot 5 maal toe. De 6 de keer dat zij komt tracteren zegt de chaufeur, "maar madammeke waarom eet je die lekkere nootjes niet zelf op" antwoord het vrouwke "wij hebben geen tanden en kunnen ze niet kouwen". Vraagt de chaufeur " maar waarom koop je ze dan"? Zegt het dametje, "we vinden de chocolade erond toch zo lekker"
Dus oppassen met oude dametjes die je nootjes tracteren.
Hé die Sint, mij vergeten ? Ja, 'k had wel m'n schoentje gezet. Maar zoals Toon Hermans zei " blij zijn dat ze d' er 's morgens nog stonden. Vind ik toch wel goed van hem. Waarschijnlijk dan toch niet braaf genoeg geweest. Ligt dan toch maar aan mezelf. Vogende jaar beter m'n best doen. En rustig verder dromen zeker.
Ja 't ziekenhuis, het is weer dat, manlief is weer daar. Van 1979 is dat met hem de gewone gang van zaken. Nee...... toch word het altijd niet begrepen, maar al goed voor hen die het allemaal niet begrijpen, zij hebben er niet of minder mee te maken gehad, en dat doet wel eens pijn. Het is niet gewoon, en men denkt dikwijls dat men er in hard, maar niets is minder waar. Integendeel je word er steeds banger door. Je steekt al langer wat meer op, en na al die jaren ben je een stukje arts. Een ding moet ik zeggen, heel veel zijn we in die grote ziekenhuizen, en als je daar rondkijkt dan zeg ik steeds" kom laten we ons pakje maar mee nemen" er zijn nog altijd mensen die er erger aan toe zijn. Ik wou het gewoon eens vertellen.
Ik schreef je naam op papier, maar gooide het per ongeluk weg. Ik schreef je naam in mijn hand, maar waste ze en zag het niet meer. Ik schreef je naam in het zand, maar de wind blaasde hem weg. Ik schreef toen je naam in m'n hart, en daar blijft hij voor altijd.
Tijdens de kerkdienst neemt een jufrouw de kindjes mee naar de zondagschool. Daar vraagt de jufrouw " waarom kinderen moet je stil zijn tijdens de dienst" ? Antwoord daar een pienter klein meisje " om de mensen die slapen niet wakker te maken jufrouw".
Maandag, ja we beginnen alweer aan een nieuwe week. En zo beginnen we in die week weer aan de laatste maand van 't jaar, en het jaar is weer bijna op. En zo klikt dat klokje almaar vlugger, vind ik. 'k Zal wel niet alleen zijn zeker waar de tijd zo vlug voor gaat?
Zondag, feest van Kristus Koning. Word nog steeds gevierd in vele jeugdbewegingen. Ook ik was vroeger lid van Chiro, mooie tijd toch. Ook bij ons werd dit feest gevierd, en deden dan altijd wel eens iets speciaals. Een ben ik nooit vergeten dat we naar de opera in Antwerpen gingen, geweldig was dat als je zoiets voor de eerste keer zag. Heeft me toch wel een diepe indruk nagelaten. Nog dikwijls denk ik er over, die geweldige zaal, mooi,muziek,gezang en dans. Ja, heeft toch wel iets. En dit zijn dan herinneringen die je koestert.
Ja 't ziekenhuis, het is weer dat, manlief is weer daar. Van 1979 is dat met hem de gewone gang van zaken. Nee...... toch word het altijd niet begrepen, maar al goed voor hen die het allemaal niet begrijpen, zij hebben er niet of minder mee te maken gehad, en dat doet wel eens pijn. Het is niet gewoon, en men denkt dikwijls dat men er in hard, maar niets is minder waar. Integendeel je word er steeds banger door. Je steekt al langer wat meer op, en na al die jaren ben je een stukje arts. Een ding moet ik zeggen, heel veel zijn we in die grote ziekenhuizen, en als je daar rondkijkt dan zeg ik steeds" kom laten we ons pakje maar mee nemen" er zijn nog altijd mensen die er erger aan toe zijn. Ik wou het gewoon eens vertellen.
De reden dat een hond 
